Είστε για ένα ταξιδάκι κάπου ψηλά; Μείνετε όσο θέλετε!...

Ο Ήλιος έστειλε την πιο ισχυρή ηλιακή έκλαμψή του εδώ και 12 χρόνια

Εκρηκτική ήταν η Τετάρτη (6 Σεπτεμβρίου) για τον Ήλιο, ο οποίος έστειλε στο διάστημα δύο τεράστιες ηλιακές εκλάμψεις, από τις οποίες η δεύτερη ήταν η ισχυρότερη που έχει γεννήσει το άστρο μας εδώ και 12 χρόνια.

Οι εκλάμψεις είναι ξαφνικές εκρήξεις τεράστιας λάμψης, που λαμβάνουν χώρα κοντά σε περιοχές με έντονη μαγνητική δραστηριότητα, τις ηλιακές κηλίδες. Πρόκειται για τις πιο δυνατές εκρήξεις στο ηλιακό μας σύστημα.

Ανάλογα με την ισχύ τους, οι ηλιακές εκλάμψεις κατατάσσονται σε πέντε κατηγορίες: A, B, C, M και Χ (οι πιο ισχυρές, που έχουν και διαβαθμίσεις Χ1, Χ2, Χ3 κ.ο.κ.).

Και οι δύο νέες εκλάμψεις ανήκαν στην ανώτερη κατηγορία Χ, με την πρώτη να είναι Χ2,2 και τη δεύτερη -που ακολούθησε μετά από τρεις ώρες σύμφωνα με την Υπηρεσία Ωκεανών και Ατμόσφαιρας (ΝΟΑΑ) των ΗΠΑ- να εκτιμάται ότι ήταν Χ9,3, η πιο ισχυρή από το 2005, όταν είχε καταγραφεί μια έκλαμψη Χ17. Η πιο ισχυρή που έχει ποτέ παρατηρηθεί, συνέβη το 2003 και ήταν Χ28.

Αν κάποια από αυτές τις εκλάμψεις-εκρήξεις κατευθυνθεί απευθείας προς τη Γη, μπορεί να δημιουργήσει "καταιγίδες" ακτινοβολίας στην ατμόσφαιρα του πλανήτη μας, οι οποίες μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα στα ραδιοσήματα και στο GPS, να παρεμβληθούν στα ηλεκτρονικά των δορυφόρων και ακόμη να δημιουργήσουν δυσλειτουργίες στα επίγεια ηλεκτρικά δίκτυα. Πράγματι, την Πέμπτη προκλήθηκαν, για περίπου μία ώρα, προβλήματα στις υψηλές ραδιοσυχνότητες που χρησιμοποιούνται στη ναυσιπλοΐα, καθώς και στις επικοινωνίες GPS.

Οι ηλιακές εκλάμψεις μπορούν επίσης να δημιουργήσουν θεαματικό σέλας στους πόλους της Γης, κάτι που πιθανώς θα συμβεί και τις επόμενες μέρες. Το ηλιακό παρατηρητήριο SOHO της NASA και της ESA κατέγραψε μια εκτίναξη στεμματικής μάζας του Ήλιου, η οποία προερχόταν από την περιοχή της μίας ηλιακής έκλαμψης. Δεν είναι πάντως ακόμη σίγουρο κατά πόσο αυτό το φορτισμένο πλάσμα σωματιδίων κατευθύνεται προς τη Γη, έτσι ώστε να προκαλέσει κάποιο εντυπωσιακό σέλας σε μία έως τρεις μέρες.

Η πρόσφατη έξαρση της δραστηριότητας του Ήλιου μάλλον εξέπληξε τους επιστήμονες, καθώς το μητρικό άστρο μας πλησιάζει το ηλιακό ελάχιστό του, στο πλαίσιο του 11ετούς κύκλου του.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Πρόβα άμυνας Αποστολή της NASA θα επιχειρήσει να αναχαιτίσει αστεροειδή

Το DART θα είναι μια φιλόδοξη αμυντική άσκηση   (Φωτογραφία:  NASA/JHUAPL ) 

Λόρελ, Μέριλαντ

Σε μια φιλόδοξη πρόβα πλανητικής άμυνας, η NASA έδωσε το πράσινο φως για την αποστολή DART, ένα σκάφος που θα πέσει με ταχύτητα πάνω σε έναν μικρό αστεροειδή για να αλλάξει ελαφρώς την πορεία του.

«Το DART θα αποτελέσει κρίσιμο βήμα προκειμένου να δείξουμε ότι μπορούμε να προστατεύσουμε τον πλανήτη μας από μελλοντικές προσκρούσεις αστεροειδών» δήλωσε ο Άντι Τσενγκ του Εργαστηρίου Εφαρμοσμένης Φυσικής (APL) στο Πανεπιστήμιο «Τζονς Χόπκινς», το οποίο θα αναλάβει την υλοποίηση και διαχείριση της αποστολής εφόσον αυτή προχωρήσει.

Στόχος της αποστολής θα είναι ένας διπλός αστεροειδής που θα πλησιάσει τη Γη το 2022 και ξανά το 2024. Το σώμα ονομάζεται Δίδυμος επειδή αποτελείται στην πραγματικότητα από έναν μικρό βράχο, διαμέτρου περίπου 160 μέτρων, ο οποίος κινείται σε τροχιά γύρω από έναν μεγαλύτερο αστεροειδή με διάμετρο γύρω στα 780 μέτρα.

Μετά την εκτόξευσή του, το DART (Double Asteroid Redirection Test, Δοκιμή Ανακατεύθυνσης Διπλού Αστεροειδή) θα πλησιάσει τον Δίδυμο και θα χρησιμοποιήσει σύστημα αυτόνομης στόχευσης για να θέσει τον εαυτό του σε πορεία πρόσκρουσης. Το σκάφος, που έχει μέγεθος ψυγείου, θα χτυπήσει τελικά το μικρότερο από τα δύο σώματα με ταχύτητα 6 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο.

Επίγεια τηλεσκόπια θα εξετάσουν στη συνέχεια αν η πρόσκρουση άλλαξε την τροχιά του μικρού αστεροειδή γύρω από τον μεγαλύτερο σύντροφό του.

Η τροχιά του ζεύγους γύρω από τον Ήλιο δεν θα αλλάξει.

Μέχρι σήμερα, η NASA έχει εντοπίσει γύρω στο 93% των αστεροειδών διαμέτρου άνω του ενός χιλιομέτρου που μπορούν να πλησιάσουν τη Γη.

Πώς θα ξεχωρίσετε έναν μετεωρίτη από μια πέτρα

Τμήμα του μετεωρίτη SERES, του μοναδικού που έχει επιβεβαιωμένα βρεθεί στην Ελλάδα, φυλάσσεται στη Βιέννη (Πηγή: Ludovic Ferriére)  

Αθήνα

Έλληνας ορυκτολόγος που θα αναχωρήσει το χειμώνα σε αποστολή της NASA για την αναζήτηση μετεωριτών στην Ανταρκτική εξηγεί πώς μπορεί κανείς να ξεχωρίσει μια ουρανοκατέβατη πέτρα από τα γήινα ορυκτά, και μάλιστα προσφέρεται να εξετάσει στο εργαστήριό του τυχόν ευρήματα.

Ο Γιάννης Μπαζιώτης, επίκουρος καθηγητής Ορυκτολογίας-Πετρολογίας στο Γεωπονικό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο οποίος ειδικεύεται στην Πλανητική Επιστήμη και ειδικότερα στους μετεωρίτες, πήρε την πρωτοβουλία να ξεκινήσει μια συστηματική αναζήτηση στην Ελλάδα, καλώντας όποιον έχει πληροφορίες να τον ενημερώσει.

Ο Δρ Μπαζιώτης παραθέτει ορισμένα βασικά στοιχεία αναγνώρισης ενός μετεωρίτη.

• Το εξωτερικό του μετεωρίτη χαρακτηρίζεται από τετηγμένο φλοιό (fusion crust), ένα συνήθως μαύρο περίβλημα γύρω από το πέτρωμα, που δημιουργείται από την ανάπτυξη πολύ υψηλών θερμοκρασιών κατά το ταχύτατο πέρασμα του μετεώρου από την ατμόσφαιρα της Γης.
• Πολλοί μετεωρίτες περιέχουν μέταλλα, οπότε σε μια σπασμένη επιφάνεια του μετεωρίτη θα πρέπει κάποιος να μπορεί να αναγνωρίσει τα μεταλλικά ορυκτά.
• Αν πρόκειται για μετεωρίτη πλούσιο σε μέταλλα, τότε θα είναι αρκετά βαρύς.
• Κατά ένα μεγάλο ποσοστό θα πρέπει να έλκεται από ένα κοινό μαγνήτη λόγω της παρουσίας μετάλλου σιδήρου-νικελίου.
• Δεν θα πρέπει να αφήνει μαυρίλα στα χέρια, ωστόσο είναι πιθανή η κόκκινη γραμμή σκόνης (τη διαπιστώνουμε κατά τη σύρση του δείγματος σε μια πλάκα πορσελάνης), αν έχει οξειδωθεί το εξωτερικό τμήμα του μετεωρίτη.
• Η επιφάνεια των μετεωριτών φέρει μικρές κοιλότητες (όχι οπές), οι οποίες μοιάζουν με καμπυλωτές επιφάνειες σαν μικροί κρατήρες, εξαιτίας της τήξης του εξωτερικού του κατά το πέρασμα από την ατμόσφαιρα της Γης. Πολλές φορές αυτές οι κοιλότητες μοιάζουν με δακτυλικά αποτυπώματα.
• Δεν υπάρχουν πόροι (τρύπες) σε ένα μετεωρίτη.
• Είναι πολύ πιθανή η ύπαρξη χόνδρων στο εσωτερικό του (αν είναι σπασμένο το δείγμα και είναι δυνατή πρόσβαση στο εσωτερικό του πετρώματος), οι οποίοι έχουν κυκλικό συνήθως σχήμα και μπορεί να είναι ορατοί με γυμνό μάτι.

Μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση στην Ελλάδα

Όπως αναφέρει ο Δρ Μπαζιώτης, «το ιστορικό των μετεωριτών στην Ελλάδα είναι εξαιρετικά πτωχό. Υπάρχει μόνο μία επιβεβαιωμένη πτώση μετεωρίτη τον Ιούνιο του 1818 και ένα αντίστοιχο δείγμα από την Ελλάδα που βρέθηκε στην περιοχή των Σερρών, ο λεγόμενος μετεωρίτης SERES. Υπάρχουν μερικές ακόμα ιστορικές πληροφορίες για την ύπαρξη μετεωριτών, ωστόσο δεν υπάρχει αντίστοιχο δείγμα για να χαρακτηριστούν επιβεβαιωμένες. Αυτά τα δείγματα χαρακτηρίζονται ως "αμφίβολοι" μετεωρίτες και υπάρχουν πέντε καταγραφές, μεταξύ των οποίων περιλαμβάνονται η περιοχή της Λάρισας (1706), η Θράκη (452), οι Δελφοί και η Κασσάνδρα Χαλκιδικής».

Σύμφωνα με τον κ. Μπαζιώτη, σήμερα μόνο ο μετεωρίτης SERES, ο οποίος ανήκει στην κατηγορία των χονδριτών, υπάρχει επίσημα ως ελληνικής προέλευσης στη βάση δεδομένων του διεθνούς Δελτίου Μετεωριτών του Σεληνιακού και Πλανητικού Ινστιτούτου (Meteoritical Bulletin of Lunar & Planetary Institute).

Από στον μετεωρίτη SERES, «περίπου συνολικά 6,5 κιλά βρίσκονται στο Μουσείο Φυσικής Ιστορίας της Βιέννης και το κύριο δείγμα ανέρχεται σε 4 κιλά και 649 γραμμάρια. Μελετώ αυτό το δείγμα, με αναμενόμενη δημοσίευση των αποτελεσμάτων εντός του 2018».

Ο κ. Μπαζιώτης θα προσπαθήσει επίσης να φέρει τον μετεωρίτη στην Ελλάδα και να οργανώσει μία ανοικτή εκδήλωση για το κοινό τον Ιούνιο του 2018, ακριβώς 200 χρόνια από την πτώση του στη βόρεια Ελλάδα.

Στο κυνήγι μικρομετεωριτών στις ταράτσες

Ακόμη, ο ίδιος προωθεί τη συλλογή και τη μελέτη μικρομετεωριτών στην περιοχή των Αθηνών. Όπως εξηγεί, η Γη δέχεται 100 τόνους αστρικού υλικού τη μέρα, εκ των οποίων η ποσότητα των κόκκων που θα διασωθεί κατά το πέρασμά τους από την ατμόσφαιρα και θα φθάσει τελικά στη Γη, αγγίζει τους δέκα τόνους. Μεταξύ αυτών περιλαμβάνονται και μικρομετεωρίτες, δηλαδή σώματα μικρότερα από ένα χιλιοστό, τα οποία συνήθως κυμαίνονται από 150 έως 300 μικρόμετρα (εκατομμυριοστά του μέτρου).

«Η πιθανότητα πτώσης μικρομετεωριτών», λέει ο κ.Μπαζιώτης, «εκτιμάται σε ένα έως δύο κόκκους ανά τετραγωνικό μέτρο ανά έτος. Μπορεί να ακούγεται πολύ μικρό το νούμερο αυτό, ωστόσο, η ταράτσα ενός σπιτιού 100 τετραγωνικών μέτρων, η οποία μπορεί να έχει να καθαριστεί πάνω από μια δεκαετία, πιθανώς να φιλοξενεί μερικούς κόκκους μικρομετεωριτών. Αν τελικά συλλεγούν μικρομετεωρίτες από διαφορετικές χώρες, τότε θα ανοίξει ένα νέο παράθυρο προς το Διάστημα».

Αν κάποιος στη χώρα μας πιστεύει ότι έχει βρει κάποιο μετεωρίτη, ο κ. Μπαζιώτης διαβεβαιώνει ότι θα μπορούσε να εξετάσει το δείγμα και να αποφανθεί κατά πόσο είναι μετεωρίτης ή όχι. Όπως λέει, «μόνο αν μελετηθεί το δείγμα, μπορούμε να εκτιμήσουμε αν πρόκειται για ένα κοινό ή σπάνιο μετεωρίτη».

Μαζί με την ομάδα φοιτητών που έχει σχηματίσει, δηλώνει πρόθυμος να εξετάσει τα δείγματα πιθανών μετεωριτών ή και μικρομετεωριτών, στην έδρα του στο Εργαστήριο Ορυκτολογίας-Γεωλογίας του Τμήματος Αξιοποίησης Φυσικών Πόρων και Γεωργικής Μηχανικής του Γεωπονικού Πανεπιστημίου Αθηνών (Ιερά Οδός 75, Αθήνα).

Ο διάδοχος του Hubble ετοιμάζεται για δοκιμές στο κενό

Γκρίνμπελτ, Μέριλαντ

Έπειτα από τη συναρμολόγηση του γιγάντιου, χρυσαφένιου καθρέπτη του, το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, ένα παρατηρητήριο που θα επιτρέψει στους αστρονόμους να δουν το φως των πρώτων άστρων στο Σύμπαν, ετοιμάζεται για δοκιμές σε θάλαμο κενού.

Για περίπου τρεις μήνες, το υπέρυθρο τηλεσκόπιο (JWST) θα παραμείνει στον Θάλαμο Α του Διαστημικού Κέντρου «Τζόνσον» της NASA στο Χιούστον, ο οποίος προσομοιώνει τις σκληρές συνθήκες του Διαστήματος.

Η τεράστια πόρτα του Θαλάμου Α στο Χιούστον του Τέξας (NASA / Robert Markowitz & Bill Stafford)

Ο Θάλαμος Α, ο δεύτερος μεγαλύτερος θάλαμος κενού στον κόσμο, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960 και χρησιμοποιήθηκε σε δοκιμές των αποστολών Apollo στο φεγγάρι. Εκτός του ότι αδειάζει όλο τον αέρα από το εσωτερικό του, ο θάλαμος περιορίζει την εκπομπή ακτινοβολίας από τα τοιχώματά του και ρίχνει έτσι τη θερμοκρασία μέχρι τους -262 βαθμούς Κελσίου.

H μεταφορά του James Webb στο Χιούστον προγραμματίζεται για τα τέλη Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου. Μέχρι τότε το τηλεσκόπιο θα παραμείνει στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης «Γκόνταρντ» της NASA στο Μέριλαντ, όπου συναρμολογήθηκαν τα βασικά εξαρτήματά του.

Το βασικότερο ήταν το σύνθετο πρωτεύον κάτοπτρο, αποτελούμενο από 18 εξαγωνικούς καθρέπτες που κατασκευάστηκαν από βηρύλλιο και επιστρώθηκαν με καθαρό χρυσό. Έχει διάμετρο 6,5 μέτρων, συγκριτικά με μόλις 2,4 μέτρα στο διάσημο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Η τελευταία δοκιμασία στην οποία υποβλήθηκε το τηλεσκόπιο ήταν το τεστ κραδασμών, στο οποίο βεβαιώθηκε ότι το JWST θα αντέξει τις ισχυρές δονήσεις κατά τη διαδικασία εκτόξευσης.

Το σκίαστρο του JWST έχει έκταση γηπέδου του τένις (Northrop Grumman)


Μετά τον έλεγχό του στον Θάλαμο Α, το τηλεσκόπιο θα ταξιδέψει στο Λος Άντζελες, στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Northrop Grumman που είναι ο βασικός εργολάβος της αποστολής. Εκεί, το τηλεσκόπιο θα συνδεθεί με ένα σκίαστρο που θα το προστατεύει από την ηλιακή ακτινοβολία. Όταν αναπτυχθεί πλήρως σε τροχιά, η ασημί τέντα θα έχει μέγεθος γηπέδου τένις.

Στις αρχές του 2018, το JWST θα ταξιδέψει με πλοίο στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας, κοντά στον ισημερινό, και θα τοποθετηθεί στην κορυφή ενός ευρωπαϊκού πυραύλου Arianne 5. Η εκτόξευση προγραμματίζεται για τον Νοέμβριο του 2018, αν δεν υπάρξουν νέες καθυστερήσεις.

Σε αντίθεση με το Hubble, το οποίο ήταν σχεδιασμένο να βλέπει κυρίως στο ορατό μέρος του φάσματος, το James Webb σχεδιάστηκε για παρατηρήσεις στο υπέρυθρο φάσμα.

Το υπέρυθρο φως διαπερνά τα σύννεφα σκόνης και αερίου που κρύβουν πολλά σώματα στον ουρανό.

Το JWST θα μπορέσει έτσι να δει το φως των πρώτων άστρων που άναψαν στο Σύμπαν, μόλις 600 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Θα παρατηρήσει επίσης άστρα να γεννιούνται μέσα σε σύννεφα υδρογόνου, θα μελετήσει τους πρώτους γαλαξίες και την εξέλιξή τους, και θα αναζητήσει πλανήτες με ατμόσφαιρες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη ζωή.


Το διαβάσαμε στο in.gr

Η NASA ανακάλυψε 7 αδελφές της Γης με συνθήκες κατάλληλες για ζωή (video+pics)

Όχι έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά επτά μικρούς εξωπλανήτες, οι οποίοι έχουν μεγάλες ομοιότητες με τη Γη, ανακάλυψαν επιστήμονες της NASA γύρω από ένα σχετικά κοντινό και αχνό άστρο στον Αστερισμό του Υδροχόου, σε απόσταση περίπου 40 ετών φωτός.

Τουλάχιστον τρεις από αυτούς τους εξωπλανήτες μπορεί, μάλιστα, να διαθέτουν ωκεανούς νερού στην επιφάνειά τους, συνεπώς θεωρούνται ιδανικοί «στόχοι» για την αναζήτηση εξωγήινης ζωής στο μέλλον. Ήδη πάντως το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ερευνά τις ατμόσφαιρες γύρω από αυτούς τους πλανήτες…
Το εν λόγω σύστημα διαθέτει τόσο το μεγαλύτερο αριθμό πλανητών με μέγεθος παρόμοιο της Γης που έχουν ποτέ βρεθεί, όσο και το μεγαλύτερο αριθμό πλανητών που θα μπορούσαν να φιλοξενούν υγρό νερό και άρα ζωή. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) θεώρησε αρκετά σημαντικό το γεγονός για να το προβάλει, διοργανώνοντας σχετική συνέντευξη Τύπου με τη συμμετοχή των επιστημόνων που έκαναν την ανακάλυψη.

Το άστρο είναι ένας πολύ ψυχρός ερυθρός νάνος με την ονομασία Trappist-1, με μέγεθος μόλις το 8% του Ήλιου μας και οριακά μεγαλύτερο του πλανήτη Δία, ενώ η φωτεινότητά του είναι μόλις το 0,05% της φωτεινότητας του Ήλιου.
Από τους επτά εξωπλανήτες (Trappist-1b, c, d, e, f, g και h), οι έξι βρίσκονται στη ζώνη που θα μπορούσε να φιλοξενεί ζωή, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από μηδέν έως 100 βαθμούς Κελσίου, δηλαδή ανάλογες των θερμοκρασιών της Γης και της Αφροδίτης.
Στο ερώτημα αν κάποια από τις επτά «αδελφές» της Γης διαθέτει όντως κάποια μορφή ζωής, η απάντηση των επιστημόνων προς το παρόν είναι «δεν γνωρίζουμε».
Η NASA πάντως θεωρεί ότι το εν λόγω σύστημα εξωπλανητών θα αποτελέσει τον κατ' εξοχήν στόχο του υπό κατασκευή νέου διαστημικού τηλεσκοπίου της «Τζέημς Γουέμπ».

Οι μάζες, το μέγεθος και η πυκνότητα των επτά εξωπλανητών είναι παρόμοια με της Γης. Πιθανότατα είναι και αυτοί βραχώδεις, ενώ μπορεί να έχουν νερό σε υγρή μορφή (ιδίως οι ενδιάμεσοι Trappist-1e, f και g), κάτι που προς το παρόν πάντως αποτελεί απλή εικασία, καθώς δεν υπάρχει τρόπος για να επιβεβαιωθεί.
Οι πλανήτες διαγράφουν μια πλήρη τροχιά γύρω από το μητρικό άστρο τους σε μιάμιση έως 13 γήινες μέρες (η διάρκεια του έτους τους), ενώ αν και βρίσκονται πολύ πιο κοντά στο άστρο τους από ό,τι η Γη στον Ήλιο, δεν «ψήνονται» από αυτό, επειδή το Trappist-1 είναι ένα πολύ πιο ψυχρό άστρο, άρα εκπέμπει λιγότερη ακτινοβολία.

Οι ερευνητές από οκτώ χώρες, με επικεφαλής τον Μισέλ Γκιγιόν του Ινστιτούτου Διαστημικών Επιστημών και Αστροφυσικής του βελγικού Πανεπιστημίου της Λιέγης, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».

Τον Μάιο του 2016 ο Γκιγιόν και οι συνεργάτες του είχαν ανακαλύψει τρεις εξωπλανήτες γύρω από το συγκεκριμένο άστρο, που ονομάσθηκε έτσι επειδή η ανακάλυψη έγινε με τη «μέθοδο της διάβασης» από το ρομποτικό μικρό βελγικό τηλεσκόπιο Trappist διαμέτρου 0,6 μέτρων του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή.
Τώρα, συνδυάζοντας νέες παρατηρήσεις και από άλλα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια (μεταξύ των οποίων το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο-VLT του ESO και το τηλεσκόπιο Spitzer της NASA), εντόπισαν άλλους τέσσερις εξωπλανήτες στο ίδιο σύστημα.

Οι αστρονόμοι δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τη μελέτη για να μάθουν περισσότερα για το εν λόγω σύστημα, που - όσον αφορά τις τροχιές των πλανητών του - θυμίζει το σύστημα του Δία με τα φεγγάρια του, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα.
«Πρόκειται για ένα εκπληκτικό πλανητικό σύστημα. Όχι μόνο επειδή βρήκαμε τόσους πολλούς πλανήτες σε αυτό, αλλά επειδή όλοι είναι απρόσμενα όμοιοι σε μέγεθος με τη Γη», δήλωσε ο Γκιγιόν.

Αρχικά οι επιστήμονες νόμιζαν ότι οι περισσότεροι εξωπλανήτες είναι γιγάντιοι, σαν τον Δία ή μεγαλύτεροι.

Αλλά όσο αυξάνουν οι παρατηρήσεις εξωπλανητών, τόσο οι αστρονόμοι πείθονται ότι οι πλανήτες με μέγεθος ανάλογο της Γης αφθονούν στο γαλαξία μας. Πιθανότατα έτσι, το ηλιακό μας σύστημα που, στο εσωτερικό τμήμα του, διαθέτει τη Γη και άλλους τρεις μικρότερους από αυτήν πλανήτες (Άρη, Αφροδίτη, Ερμή), είναι τελικά κάτι συνηθισμένο…
Εκτιμάται ότι περίπου το 15% των άστρων στη γειτονιά μας είναι πολύ ψυχρά άστρα όπως το Trappist-1, πράγμα που τα καθιστά στόχους των αστρονόμων για μελλοντική έρευνα σε αναζήτηση εξωπλανητών γύρω τους.
Εντυπωσιακό βίντεο 360ᵒ: Περιπλανήσου σε ένα από τα «αδελφάκια» της Γης

Τα αινίγματα της Σελήνης... και τα αρχαία Ελληνικά κείμενα

Καιρός να δραπετεύσουμε απ' τη μιζέρια της καθημερινότητας και να πετάξουμε ψηλά. Να ταξιδέψουμε με το νου μας μέχρι την...διαστημική γειτονιά μας. Στο πανέμορφο φεγγαράκι μας. Στο καταφύγιο των απανταχού ρομαντικών και ερωτευμένων! Πόσο όμως...φυσική είναι η ομορφιά που διαθέτει; Και επιπλέον, μήπως αποτελεί καταφύγιο και...κάποιων άλλων;

Με μια προσεκτική ερευνητική ματιά, μοιάζει σαν όλα τα περίεργα φαινόμενα του κόσμου, να έχουν συγκεντρωθεί στο φυσικό (;) μας δορυφόρο. Θα προσπαθήσω να παρουσιάσω συνοπτικά και όσο πιο περιεκτικά γίνεται για να μην κουράσω, κάποια μόνο, απ' τα παράδοξα στοιχεία, τα οποία λαμβάνουν χώρα στη Σελήνη. Σκοπός του ταξιδιού μας; Αυτό καθ' αυτό το ταξίδι! Θέτοντας κίνητρα για περαιτέρω έρευνα και προβληματισμό.

1) Και πρώτα - πρώτα, η Σελήνη μας δεν θα έπρεπε καν να βρίσκεται εκεί που βρίσκεται. Ο Ισαάκ Ασίμωφ, ο μεγάλος αυτός αστρονόμος και συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας του προηγούμενου αιώνα, υπελόγισε, ότι η ελκτική δύναμη, που ασκεί ο Ήλιος πάνω στη Σελήνη είναι διπλάσια από αυτήν, που της ασκεί η Γη, σύμφωνα με τον Νόμο της Παγκόσμιας Έλξης, πράγμα που σημαίνει ότι ο Ήλιος, φυσιολογικά, θα έπρεπε να είχε αποσπάσει τη Σελήνη από τη Γη. Φαίνεται όμως, ότι κάτι την κρατάει καρφωμένη στη θέση της. Γι' αυτό και ο Ασίμωφ, κατέληξε στο συμπέρασμα, ότι η Σελήνη δεν είναι φυσιολογικός δορυφόρος της Γης.

2) Η Σελήνη έχει βρεθεί πολύ μακριά απ' τη Γη. Οι αποστάσεις, με βάση τις οποίες ένας δορυφόρος περιστρέφεται γύρω από έναν πρωτεύοντα πλανήτη, έχουν να κάνουν και με την απόσταση ασφαλείας, που κρατάει ο δορυφόρος από τον πλανήτη για να μην καταστραφεί από τις παλιρροιακές δυνάμεις, οι οποίες αναπτύσσονται εξ' αιτίας της βαρυτικής έλξης, που ασκείται μεταξύ των σωμάτων. Η απόσταση αυτή είναι γνωστή σαν «όριο του Ρος». Το όριο του Ρος για τo δίδυμο Γη-Σελήνη είναι 18.261 χιλιόμετρα. Αν η Σελήνη πλησιάσει ή περάσει αυτή την απόσταση, θα διαλυθεί από τις παλιρροιακές δυνάμεις της Γης. Η Σελήνη όμως, βρίσκεται σε μέση απόσταση...384.000 χιλιόμετρα από τη Γη, δηλαδή 21 φορές μακριά από το όριο του Ρος της Γης, (!) όταν οι πλησιέστεροι δορυφόροι των άλλων πλανητών βρίσκονται 1,5 φορά μακριά από το όριο του Ρος του κάθε πλανήτη.

3) Η Σελήνη είναι επίσης ο μοναδικός δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος, ο οποίος περιστρέφεται σχεδόν στο επίπεδο της εκλειπτικής (κλίση 5 μοίρες), όταν όλοι οι υπόλοιποι δορυφόροι περιστρέφονται γύρω από το ισημερινό επίπεδο κάθε πλανήτη. Έχει βρεθεί δηλαδή σε τέτοιο σημείο, ούτως ώστε τα τρία σώματα Ήλιος, Γη και Σελήνη να βρίσκονται στο ίδιο επίπεδο! Εξ' αιτίας αυτής της μοναδικότητας, το σύστημα Γης-Σελήνης θεωρείται σαν «διπλό σύστημα πλανητών». Με άλλα λόγια, η Σελήνη είναι δορυφόρος και πλανήτης ταυτόχρονα!
 

4) Εντελώς «συμπτωματικά», η φαινόμενη διάμετρος της Σελήνης είναι ίση με τη φαινόμενη διάμετρο του Ηλίου. Συγκεκριμένα, η φαινόμενη διάμετρος της Σελήνης από τη Γη είναι: Τόξο εφαπτομένης διαμέτρου/απόσταση, δηλαδή Arc tan (3476/ 384000) = 0,52°. Ομοίως, η φαινόμενη διάμετρος του Ήλιου είναι: Arc tan (1375000/ 149900000) = 0,52°. Δηλαδή οι δυο δίσκοι φαίνονται ακριβώς ίσοι για τον παρατηρητή από τη Γη! Αυτό έχει ως συνέπεια να δημιουργείται το καταπληκτικό φαινόμενο των ολικών ηλιακών εκλείψεων!
 

5) Ένα από τα πλέον μείζονα μυστήρια της συμπεριφοράς της Σελήνης είναι, ότι ο δορυφόρος μας ακολουθεί μιαν αμιγώς κυκλική τροχιά, μοναδική σε ολόκληρο το ηλιακό μας σύστημα! Εάν η Σελήνη είχε δεσμευτεί από την έλξη της Γης τότε θα είχε υιοθετήσει μιαν επιμήκη, ελλειψοειδή τροχιά, όπως οι δορυφόροι άλλων πλανητών. Επιπλέον, στρέφει πάντοτε την ίδια πλευρά της προς τη Γη, εμφανίζει δηλαδή σύγχρονη τροχιά. Η Σελήνη κατά συνέπεια, περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό της σε ίσο χρόνο, στον οποίο περιφέρεται και γύρω από τη Γη. Σε ακριβώς 29,53 ημέρες!

Κατ' αντιπαραβολή, φανταστείτε έναν παρατηρητή, ο οποίος κάθεται στο κέντρο ενός τραπεζιού ενώ κάποιος άλλος γυρίζει γύρω-γύρω απ' το τραπέζι, κατά τέτοιον τρόπο, ούτως ώστε αυτός που κάθεται στο τραπέζι να βλέπει πάντοτε το ανφάς του προσώπου αυτού, που περιστρέφεται γύρω του. Αυτή η συγκεκριμένη τροχιά δίνει αρκετά πλεονεκτήματα σε κάποιον που θα αποφάσιζε να...κρυφτεί (λέμε τώρα ) στη Σελήνη!

Η θεατή πλευρά αποτελεί φυσική ασπίδα της αθέατης πλευράς της Σελήνης στις εκπομπές ηλεκτρομαγνητικής ακτινοβολίας. Όταν οι αποστολές Απόλλων, βρίσκονταν σε τροχιά γύρω απ' τη Σελήνη και περνούσαν πίσω απ' την αθέατη πλευρά, στο Χιούστον σήμαινε συναγερμός! Η επαφή με το διαστημόπλοιο χάνονταν για αρκετά λεπτά, οι επικοινωνίες διεκόπτονταν τελείως και στη Γη είχαν...μαύρα μεσάνυχτα για την κατάσταση αλλά και την...ύπαρξη του διαστημοπλοίου. Συνεπώς, με αυτόν τον τρόπο η αθέατη πλευρά προστατεύεται από μια φυσική ασπίδα.
 

6) Η Σελήνη είναι κομματάκι...μεγάλη για να αποτελεί φυσικό δορυφόρο της Γης! Μεγάλη, όσο κανείς άλλος δορυφόρος του ηλιακού μας συστήματος σε σχέση με τον πρωτεύοντα πλανήτη του. Με διάμετρο 3.476 χιλιόμετρα φαντάζει πολύ μεγάλη μπροστά στα 12.756 χλμ της Γης (έχει αναλογία διαμέτρων με τη Γη 1:4), όταν οι μεγάλοι δορυφόροι Γανυμήδης του Δία και Τιτάνας του Κρόνου έχουν αντίστοιχα αναλογία διαμέτρων 1:30 και 1:27.
 

 

7) Σχετικά τώρα με την ηλικία της Σελήνης... Χμμ.. Πάνω από το 99% των σεληνιακών βράχων που εξετάστηκαν κάτω από ανάλυση, προσδιορίσθηκε, ότι είναι αρχαιότεροι από το 90% των πιο αρχαίων βράχων που βρέθηκαν στη Γη. Ορισμένα δείγματα μάλιστα, σύμφωνα με την άποψη αρκετών επιστημόνων, είναι πιο παλιά και απ' τον Ήλιο! Και σημειώστε, ότι οι Σεληνιακές θάλασσες, απ' όπου προήλθαν τα περισσότερα δείγματα είναι νεότεροι σχηματισμοί της Σελήνης! Σαφώς λοιπόν, η παρούσα ηλικιακή ανακολουθία μεταξύ Γης και Σελήνης, όπου αποδεδειγμένα πλέον η δεύτερη δείχνει να προϋπάρχει της πρώτης, καταρρίπτει και την επικρατούσα θεωρία σχηματισμού της Σελήνης από τη σύγκρουση ενός πλανητοειδούς με τη Γη.
 

8) Αν και προσωπικά δεν είμαι λάτρης των θεωριών περί κούφιας Γης και κούφιων πλανητών εν γένει, μιας και εμφανίζουν τρομερές αδυναμίες κυρίως από πλευράς Μηχανικής Φυσικής, (η επίδραση της βαρύτητας θα έκανε τον φλοιό του εκάστοτε πλανήτη να κατέρρεε ως...χάρτινος πύργος) πιστεύω όμως, πως θα πρέπει επιτέλους η NASA να βγει και να εξηγήσει για ποιόν λόγο η Σελήνη αντηχούσε σαν....καμπάνα στα επαναλαμβανόμενα πειράματα των αποστολών Απόλλων 12,14,15,16 και 17, όπου οι αστροναύτες πέταξαν από ορισμένο ύψος εξοπλισμό, που προσέκρουσε στην επιφάνεια του φεγγαριού και δημιούργησε δονήσεις, οι οποίες διαρκούσαν κάθε φορά για πολύ μεγάλο χρονικό διάστημα (άνω της μιας ώρας). Τα σεισμικά κύματα, που δημιουργήθησαν, ενεφάνισαν συμπεριφορά (ταχύτητα 9,5 km/sec σε βάθος 32 km) ανάλογη της κινήσεώς τους μέσα από υλικό με πολύ καλή αγωγιμότητα, όπως τα μέταλλα! Επίσης, περιμένω...εδώ και χρόνια απ' τη NASA να δώσει μιαν εξήγηση για τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι αστροναύτες στο να τρυπήσουν την επιφάνεια της Σελήνης...

9) Παρατηρώντας τη γεωλογία ή καλύτερα τη γεωμορφολογία του φεγγαριού, θα διαπιστώσει κανείς, ότι παρουσιάζεται σαν κάτι να του...γύρισε τα μέσα έξω. Σαν γάντι. Τα βαρύτερα υλικά, τα οποία θα έπρεπε κανονικά να βρίσκονταν στον πυρήνα, όπως είναι για παράδειγμα τα λιωμένα μέταλλα, ενυπάρχουν στη επιφάνειά του, στις Σεληνιακές θάλασσες, κάτω απ' τη σκόνη. Γιατί όμως και η αθέατη όψη της Σελήνης δεν εμφανίζει θάλασσες αλλά μόνο βουνά και κρατήρες;

10) Τί είναι αλήθεια όλες αυτές οι περίεργες κατασκευές, σχήματα και απεικονίσεις, οι οποίες έχουν φωτογραφηθεί τόσο απ' τις διαστημικές αποστολές της NASA, όσο και από αστρονόμους εδώ στη Γη αλλά και από ιδιώτες ερασιτέχνες αστρονόμους και παριστάνουν αρμονικά γεωμετρικά σχήματα, όπως ο τριγωνικός κρατήρας Ουκέρτ, ο πενταγωνικός Πρόκλος, ο εξαγωνικός Πυθαγόρας και τόσοι άλλοι και τέλος δομές, οι οποίες να θυμίζουν τεχνουργήματα κάποιου πολιτισμού, όπως σήραγγες, γέφυρες και τείχη; Δείτε εδώ για παράδειγμα:

http://www.lunaranomalies.com

http://www.cosmicparadigm.com/Cities_Found_on_the_Moon.html

http://paranormal.about.com/library/weekly/aa030899.htm

Επίσης, πασίγνωστα είναι τα λεγόμενα Transient Lunar Phenomena ή TLP's, τα οποία περιλαμβάνουν λάμψεις, αντανακλάσεις και ανεξήγητες αλλαγές στο χρώμα ή στο σχήμα, που συμβαίνουν πάνω στην επιφάνεια της Σελήνης. Γνωρίζετε, ότι αρκετά από τα χιλιάδες TLP's, τα οποία έχουν παρατηρηθεί στην Σελήνη σχετίζονται με εκπομπές αερίων από κοιλότητες (το τονίζω κοιλότητες) στο εσωτερικό της; Iδίως στους κρατήρες Αρίσταρχο και Κέπλερ, τα διετή δεδομένα, που συνέλεξε o φασματογράφος του διαστημικού σκάφους Lunar Prospector είναι ενδεικτικά αυτής της δραστηριότητας. Αναρωτιέμαι λοιπόν, πώς γίνεται η NASA να συνεχίζει να θεωρεί γεωλογικά νεκρή τη Σελήνη, όταν εκπέμπει φυσικό αέριο από το εσωτερικό της...

Μιαν ιδέα για τα παραπάνω φαινόμενα θα πάρετε εδώ:

http://www.daviddarling.info/encyclopedia/T/TLP.html

Όπως όμως για όλα - ή σχεδόν για όλα - τα προβλήματα, η λύση τους φαίνεται να υπάρχει - πού αλλού - στα αρχαία Ελληνικά κείμενα. Οι μεγάλες μορφές της Ελληνικής αρχαιότητας γνώριζαν την αλήθεια για τον δορυφόρο μας, όπως γνώριζαν και πολλές άλλες αλήθειες. Οι Ορφικοί ύμνοι εμπεριέχουν θαυμαστές πληροφορίες για όλα τα επιστημονικά θέματα και ιδιαίτερα για την αστρονομία. Θέλετε να μάθετε τί αναφέρει ο Ορφεύς για την Σελήνη; Πως έχει «βουνά, πολιτείες και σπίτια...!» Τί άλλο είπε ο Ορφέας; Πως «η Σελήνη έχει στέρεο έδαφος και θεϊκούς κατοίκους!» Και αυτά, τα αναμετέδωσαν με την σειρά τους ο Πλούταρχος, ο Διογένης Λαέρτιος αλλά και άλλοι Έλληνες σοφοί.

Η φλόγα της σοφίας όμως δεν έσβησε ποτέ από την χώρα μας. Ο θρύλος της σύγχρονης Ελληνικής αστρονομίας Κωνσταντίνος Χασάπης ενέδωσε στον πειρασμό να αναλύσει τους Ορφικούς ύμνους κάτω απ' το φως των σημερινών γνώσεων. Απέδειξε λοιπόν, ότι ο Ορφέας ήξερε να υπολογίζει τις εκλείψεις, τα ηλιοστάσια και τις ισημερίες. Εγνώριζε επίσης, πως η εναλλαγή των εποχών οφείλεται στην κλίση του άξονα περιστροφής της Γης και της κινήσεώς της γύρω απ' τον Ήλιο. Οι παραπάνω όμως γνώσεις θα ήταν αδιανόητες εάν ο αρχαίος μας αστρονόμος αγνοούσε το πραγματικό σχήμα της Γης καθώς και την κίνησή της γύρω απ' τον εαυτό της και γύρω απ' τον Ήλιο, πράγμα που δεν συνέβαινε σύμφωνα με την άποψη του σύγχρονου Έλληνα αστρονόμου.

Με βάση την ανάλυση του δρος Χασάπη κατά την διδακτορική διατριβή, που είχε τίτλο «Οι Ορφικοί Ύμνοι και η Αστρονομία κατά την Β' χιλιετηρίδα Π.Χ.», οι Έλληνες ήδη στην δεύτερη προΧριστιανική χιλιετηρίδα είχαν συλλάβει την ηλιοκεντρική ιδέα ενώ χρησιμοποιούσαν σεληνιακό ημερολόγιο με δώδεκα μήνες. Εγνώριζαν όλες τις φάσεις της Σελήνης, τις κινήσεις των πλανητών και τον νόμο της Παγκόσμιας Έλξης των σωμάτων!

Ο μέγας μύστης Πυθαγόρας βασιζόμενος στις πληροφορίες του Ορφέα αναφέρει σχετικά με τη Σελήνη, ότι «κατοικείται από θεϊκά όντα, όμοια με τους κατοίκους της Γης. Στην Σελήνη υπάρχουν όλα όσα βλέπουμε στη Γη με την μόνη διαφορά, ότι οι σεληνιακές μέρες είναι δεκαπέντε φορές μεγαλύτερες από τις δικές μας!». Η παραπάνω αποκάλυψη προκαλεί μεγάλη έκπληξη κυρίως για τον τρόπο με τον οποίον οι πρόγονοί μας ήταν σε θέση να γνωρίζουν, ότι η Σεληνιακή ημέρα διαρκεί δύο εβδομάδες.
 

Αυτό, που παραμένει γνωστό, είναι πως ο μεγάλος Πυθαγόρας έμεινε περισσότερο από είκοσι χρόνια στην Αίγυπτο, όπου ίσως εξ' αιτίας της μορφολογίας του εδάφους της, το μυημένο ιερατείο διετηρούσε πανάρχαιες γνώσεις, τις οποίες και ενεφάνιζε ως διδασκαλίες «θεών». Και βέβαια, ο νους μας πηγαίνει αμέσως στον διάλογο μεταξύ του Αιγύπτιου ιερέα της Σαϊδος και του Σόλωνος, όταν ο τελευταίος επισκέφθηκε την Αίγυπτο. Διάλογο, τον οποίον διασώζει ο Πλάτων στον «Τίμαιό» του και φέρει τον ιερεά να λέγει στον Σόλωνα πως: «εσείς οι Έλληνες μοιάζετε σαν να είστε για πάντα παιδιά. Διότι απ' τις πολλές καταστροφές είτε από πλημμύρες είτε από άλλα αίτια, που συνέβησαν στην πατρίδα σας, έχετε χάσει την ροή της γνώσης, η οποία όμως υπάρχει ατόφια και φυλάσσεται εδώ από καταβολής κόσμου».

«Προσέλληνοι Ηρόδοτος τους Αρκάδας ούτω λέγει, τουτέστιν αρχαίους προ της Σελήνης» γράφει το λεξικό του Σουίδα. Υπήρξαν δηλαδή οι Αρκάδες πριν απ' την εμφάνιση της Σελήνης στον ουρανό! Το ίδιο αναφέρει και ο Απολλώνιος ο Ρόδιος στα Αργοναυτικά του αλλά και ο Παυσανίας στα Αρκαδικά του. Παρόμοιες αναφορές έχουμε από τον Πλούταρχο, τον Οβίδιο, τον Ιππόλυτο και τον Λουκιανό ενώ ο Δημόκριτος και ο Αναξαγόρας δίδασκαν ότι υπήρχε μιά εποχή όπου η Γη ήταν χωρίς φεγγάρι.

Θα καταλήξω στον Νεοπλατωνικό φιλόσοφο Πρόκλο, ο οποίος λέγει: «Μήσαντο δ' άλλην γαίαν απείρατον, ην τε σελήνην αθάνατοι κλήζουσιν, επιχθόνιοι δε τε μήνην, η πολλ' ούρε έχει, πολλ' άστεα πολλά μέλαθρα». Δηλαδή: «Μελέτησαν μιαν άλλην Γη, άγνωστη, την οποίαν οι αθάνατοι ονομάζουν Σελήνη, οι δε κάτοικοι της Γης Μήνην και η οποία έχει πολλά όρη, πολλές πόλεις, πολλά μέγαρα.

Από την πανάρχαια λέξη Μήνην, φαίνεται να προέρχεται και η λέξη μήνας, ο οποίος και διαρκεί περίπου όσο μια περιφορά της Σελήνης γύρω από τη Γη, τα...έμμηνα των γυναικών, που συγχρονίζονται με την περίοδο περιφοράς της Σελήνης γύρω απ' τη Γη, όπως επίσης και οι Αγγλικές λέξεις moon και month!

Υπάρχουν αρκετά καλά βιβλία για κάποιον, που θέλει να ψάξει, με αναρίθμητα στοιχεία για το όλο ζήτημα, τα οποία βεβαίως αντιτίθενται στο λεγόμενο «ακαδημαϊκό ...ιερατείο» που θέλει κάθε εξαγγελία της NASA νομοτέλεια! Ενδεικτικά αναφέρω την «Εξωγήινη Αρχαιολογία» του Γεωργίου Κασιμάτη, «Τα μυστικά της Σελήνης» του Don Wilson και το «Το μυστήριο της Σελήνης» του Σωτήρη Σοφιά.

Για όποιον σπεύσει να κατηγορήσει τον Don Wilson ως...παραμυθά, έχω να του πω, ότι το μόνο που έκανε ήταν να αναμασήσει την θεωρία δύο Ρώσων αστροφυσικών, του Μιχαήλ Βάζιν και του Αλεξάντερ Στσερμπάκωφ, οι οποίοι σε ένα άρθρο τους, που δημοσιεύθηκε σε επίσημο κυβερνητικό έντυπο τον Ιούλιο του 1970 αλλά και σε συμπληρωματική επιστημονική μελέτη το 1976, υπεστήριξαν πως η Σελήνη είναι ένας τεχνητά μετασκευασμένος πλανητοειδής, κούφιος στο εσωτερικό του και δεν αποκλείεται να αποτελεί στην πραγματικότητα ένα διαστημόπλοιο, κατασκευασμένο από λογικά όντα κάποιου μακρινού ηλιακού συστήματος, τα οποία και απεφάσισαν να αναχωρήσουν μαζί με τον...πλανήτη, όταν διεπίστωσαν πως οι συνθήκες στην διαστημική γειτονιά τους ήταν τέτοιες, που θα έθεταν σε κίνδυνο την επιβίωσή τους. Μετά από ένα πολύ μεγάλο ταξίδι, κατά τη διάρκεια του οποίου το φυσικό αυτό διαστημόπλοιο άντεξε όλες τις συγκρούσεις με τους μετεωρίτες και τους αστεροειδείς, με τους οποίους ήρθε σε επαφή, προσήρθε στο ηλιακό μας σύστημα, «παρκάροντας» στο συγκεκριμένο σημείο λίγο έξω απ' τη Γη και υιοθετώντας κυκλική τροχιά γύρω απ' τον πλανήτη μας!

Η εν λόγω «τρελή» εκ πρώτης όψεως θεωρία, περιγράφει το πώς ακριβώς έλαβε χώρα αυτή η τεχνολογική επεξεργασία, σύμφωνα με την οποίαν «άδειασε» το εσωτερικό του πλανητοειδούς από την λάβα και τα βαρέα μέταλλα, που αντλήθησαν απ' τον πυρήνα, όχι μόνο για να δημιουργηθεί ο κατάλληλος κατοικήσιμος χώρος αλλά παράλληλα για να ενισχυθεί η εξωτερική επιφάνεια, ούτως ώστε να αντέχει στις προσκρούσεις των μετεωριτών. Οι δυό επιστήμονες γράφουν: «Οι λεγόμενες σεληνιακές θάλασσες δεν είναι τίποτε άλλο από ενισχύσεις του εξωτερικού φλοιού, που κατεσκευάσθησαν χάρη στην άντληση της λάβας απ' τον πυρήνα. Οι θάλασσες αυτές δεν είναι τίποτε περισσότερο από εκρήξεις των δοκών αντιστήριξης, που ενίσχυσαν τα αδύνατα σημεία του φλοιού».

Βεβαίως, η παραπάνω θεωρία των δύο Ρώσων βασίζεται σε πληθώρα δεδομένων και επιστημονικών ενδείξεων, που ενυπάρχουν στον δορυφόρο μας, για τις οποίες, όπως είπα και πριν, η NASA δεν έχει δώσει ακόμη πειστικές εξηγήσεις. Το σημαντικότερο όμως με αυτή τη θεωρία είναι, ότι εμφανίζεται απόλυτα συμβατή με όλα τα τα περίεργα και ανεξήγητα φαινόμενα, που παρατηρούνται στον δορυφόρο μας, μερικά μόνο απ' τα οποία σας ανέφερα παραπάνω. Όλα μοιάζουν να δένουν μεταξύ τους...

Με βάση τα στοιχεία, τα οποία προσέφεραν οι διαστημικές αποστολές, οι παλαιότερες θεωρίες για τη Σελήνη τινάχτηκαν στον αέρα. Αντιθέτως, όλα τα νέα στοιχεία συνηγορούν, ότι η Σελήνη δεν αποτελεί - στο σύνολό της τουλάχιστον - ένα φυσιολογικό ουράνιο σώμα.

Θα πρέπει εδώ να επισημάνω, ότι εάν επιχειρήσουμε να εξετάσουμε με σοβαρή ερευνητική ματιά την παραπάνω θεωρία του διαστημοπλοίου, δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να την μελετήσουμε αποσπασματικά δυιλίζοντάς την με επιστημονική προσέγγιση μόνο μέσα απ' τον χώρο της αστροφυσικής αλλά να την εντάξουμε σε μιαν ολιστική θεώρηση, στην οποία θα εμπεριέχεται το σύνολο της Συμπαντικής γνώσης, που έχει γίνει έως τώρα κατανοητή απ' τον ανθρώπινο νου. Αυτού του είδους η προσέγγιση, η οποία κάπου αγγίζει τα όρια και της φιλοσοφίας, μας θέτει κάποια αμείλικτα ερωτήματα.

Για να μπορέσουν για παράδειγμα, κάποιες οντότητες να επιταχύνουν ένα τέτοιο ουράνιο σώμα με ένα 20% της ταχύτητας του φωτός, (ακόμα και με 10%) θέτωντάς το σε ταχύτητα δίνης (ένα σώμα διαμέτρου σχεδόν τρεισήμισι χιλιάδων χλμ. και ανάλογης μάζας, όπως η Σελήνη) και ταξιδεύοντας με αυτήν την ταχύτητα για εκατοντάδες, χιλιάδες, ίσως και εκατομμύρια χρόνια, αυτό σημαίνει, ότι τα επίπεδα της ενέργειας, που χρησιμοποίησαν θα ήταν πρακτικώς ανεξάντλητα. Γιατί λοιπόν, από τη στιγμή που διαθέτεις άφθονη ενέργεια, να μπεις στον κόπο να κάνεις όλο αυτό το εγχείρημα και να μην επιχειρήσεις να κατασκευάσεις σκουλικότρυπες ας πούμε, (όπου έχει αποδειχτεί μαθηματικά, ότι μπορούν να κατασκευαστούν εάν δαπανήσεις την αντίστοιχη ενέργεια) και να στείλεις, όπου εσύ θέλεις, σύντομα και με ασφάλεια τους κατοίκους σου;

Τα ρομπότ σου θα συλλέξουν από τους αεριώδεις πλανήτες τον άνθρακα και θα δημιουργήσουν νέες, τεράστιες πολιτείες, οπουδήποτε! Με σωστή τεχνογνωσία, εξελιγμένη τεχνολογία και το επαρκές ενεργειακό δυναμικό, φαντάζουν πιο εύκολα αξιοποιήσιμες άλλες λύσεις, έστω και εάν πρόκειται να καταστραφεί ο ίδιος ο πλανήτης.

Να μην λησμονούμε όμως, ότι το παραπάνω ερώτημα το έθεσε η δική μου λογική. Η ανθρώπινη. Η οποία δεν είναι απαραίτητο να ταυτίζεται με την λογική και τον τρόπο σκέψης άλλων όντων, ξένων προς το ανθρώπινο είδος...

Σαν Βιολόγος, δεν θα μπορούσα να μην επισημάνω μια αρκετά σημαντική αδυναμία, που εμφανίζει η θεωρία των Βαζίν και Στσερμπάκωφ. Γνωρίζουμε, πως όλα τα έμβια πλάσματα αυτού του πλανήτη (και όχι μόνο τα θηλυκά των ανθρώπων) χρησιμοποιούν την άμπωτη και την παλίρροια και φυσικά τους κύκλους της Σελήνης για να ρυθμίσουν τους κύκλους αναπαραγωγής τους, με αποτέλεσμα να προσαρμόζουν την συμεριφορά τους σύμφωνα με τον δορυφόρο μας. Αυτό συμβαίνει και στα σφουγγάρια αλλά και σε ένα σημαντικό ποσοστό από τα φυτά. Κάποια απ' αυτά τα χιλιάδες είδη, που χρησιμοποιούν την Σελήνη για να πολλαπλασιαστούν εμφανίζουν χρονική διάρκεια εξέλιξης 300 εκατομμύρια έτη. Τίθεται κατά συνέπεια το ερώτημα: Πότε ακριβώς τοποθετήθηκε η Σελήνη σ' αυτήν την ακριβή θέση με αυτήν την τροχιά;

Η επιστημονική λογική υπαγορεύει να βρίσκεται εκεί πάνω από 500.000.000 χρόνια δηλαδή κοντά στην προκάμβρια περίοδο. Αυτό όμως έρχεται σε αντίθεση με τις αρχαίες γραφές των Ελλήνων, οι οποίοι όπως είδαμε αφήνουν να εννοηθεί πως ο δορυφόρος μας έχει αφιχθεί λίγο πριν το 15.000 π. Χ. Θεωρητικά, αυτή η άφιξη θα μπορούσε να ταυτίζεται με τον κατακλυσμό του Ωγύγου ή του Δευκαλίωνα ή με την καταστροφή της Ατλαντίδας, όπου η βαρυτική έλξη της Σελήνης ακόμα και στο σημείο, στο οποίο βρίσκεται (21 φορές πίσω απ' το όριο του Ρος) θα προκαλούσε τεράστιες καταστροφές, ηφαιστειακές εκρήξεις, σεισμούς και ίσως και καταβυθίσεις ηπείρων.

Η καταστροφή μάλιστα της Ατλαντίδος συνδέεται από πολλούς ερευνητές με την αλλαγή της φοράς του Ρεύματος του Κόλπου, (Gulf Stream) το οποίο ερχόμενο σε επαφή με τις ακτές της Βόρειας Ευρώπης, αύξησε την θερμοκρασία της και κατέστησε συμβατή τη ζωή και τον εποικισμό φυλών στην Β.Δ. Ευρώπη και την Σκανδιναυία, οι οποίες έως το 15.000 π.Χ. ίσως και λίγο πιο σύγχρονα, βρίσκονταν σε εποχή παγετώνων. Η Βιολογία δεν αποκλείει την αλλαγή των κύκλων αναπαραγωγής των ειδών σε σχέση με κάποιο περιβαλλοντικό ερέθισμα. Η μεταβατική αυτή περίοδος όμως θα είναι δύσκολη και αρκετά χρονοβόρα...

 

Καλύτερα όμως να σταματήσω την ανάλυση της θεωρίας του διαστημοπλοίου μιας και δεν είναι αυτός ο σκοπός της συγγραφής του παρόντος άρθρου. Βεβαίως, εάν αποδειχτεί τελικά, πως η Σελήνη αποτελεί διαστημόπλοιο τότε αυτόματα επιλύεται και το τεράστιο πρόβλημα της ταυτότητας των UFO (καθώς και η προέλευσή τους) τα οποία δεν αποτελούν μόνο φαινόμενο της εποχής μας αλλά μια μόνιμη παρουσία καθ' όλη την εξέλιξη της ανθρώπινης ιστορίας. Και αυτό διότι το παράδοξο των τόσο συχνών εμφανίσεων σχεδόν μας απαγορεύει να αποδεχτούμε, ότι τα UFO προέρχονται από μακρινούς πλανήτες, οι οποίοι απέχουν εκατομμύρια έτη φωτός απ' την γη μας. (Εκτός και αν μπορούν κατά βούληση να «χρησιμοποιούν» το λεγόμενο χωροχρονικό συνεχές ή ιδιότητες άλλων διαστάσεων για τα ταξίδια τους).

Στην φιλοσοφία υπάρχει ο περίφημος κανόνας του Όκκαμ. Ο κανόνας αυτός λέει, πως εάν για ένα πρόβλημα υπάρχουν περισσότερες από μία αξιόλογες λύσεις τότε η πιο απλή είναι και η πιο σωστή. Ο μεγάλος αστροφυσικός Morris Jessup στο βιβλίο του «Η υπόθεση για τα UFO» μεταφέρει τον ίδιο κανόνα και στον χώρο της επιστήμης. Η πιο απλή εξήγηση ενός φαινομένου είναι και η καλύτερη...

Δεν θέλω να σας κουράσω άλλο. Θα υποβάλλω μόνο το εξής ερώτημα: Γιατί οι Αμερικανοί δεν ξαναπήγαν στο φεγγάρι; Όλοι γνωρίζουμε, πως μετά την επανδρωμένη διαστημική πτήση Απόλλων 17, η οποία έλαβε χώρα το 1972, δεν πραγματοποιήθησαν νέες αποστολές. Σύμφωνα με την NASA, ο λόγος ήταν ότι «δεν υπήρχε κάτι νέο που θα μπορούσε να μαθευτεί» (!!!) από τις επισκέψεις στη Σελήνη και έτσι ολόκληρο το πρόγραμμα Απόλλων μπήκε στο χρονοντούλαπο της ιστορίας. Κατ' ανάλογο τρόπο, η αποστολή Luna 24 ήταν η τελευταία αποστολή των Ρώσων στο φεγγάρι το 1976, η οποία έφερε μαζί της αρκετά δείγματα σεληνιακού εδάφους.



Θα μπορούσε κάποιος να ισχυρισθεί, ότι οι οικονομικοί λόγοι ματαίωσης ανάλογων προγραμμάτων δεν ήταν διόλου ευκαταφρόνητοι. Όντως, το κόστος ενός επανδρωμένου προγράμματος, ξεκινώντας από τον αρχικό σχεδιασμό έως και την τελευταία λεπτομέρεια της εκτέλεσης του είναι αρκετά μεγάλο ακόμα και για μιαν οικονομία σαν την Αμερικανική. Παρ'όλα αυτά, η NASA για πάνω από τριάντα χρόνια, συνέχιζε να επενδύει δεκάδες δισεκατομμύρια δολάρια οργανώνοντας αποστολές σε τροχιά γύρω απ' την Γη (κάνοντας ούτε λίγο ούτε πολύ κύκλους γύρω από τον πλανήτη μας) αντί για την επιστημονική εξερεύνηση της Σελήνης. Μήπως κάτι την απέτρεψε;



 

 

 

 

 

 

 Πάντως, εξετάζοντας το όλο διάβημα τελείως πρακτικά, θα λέγαμε, πως ένα ταξίδι στη Σελήνη, με όλη τη δυσκολία και τη σύνθεση της προσπάθειας που χρειάζεται, είναι στην πραγματικότητα πολύ λιγότερο εντυπωσιακή υπόθεση από όσο φανταζόμαστε. Ίσως είναι πολύ πιο απλό από μια επιχείρηση, ας πούμε, στα βάθη των ωκεανών. Σχετικά με το θέμα των καυσίμων, οι απαιτούμενες ποσότητες είναι αρκετά μικρότερες από όσες θα φανταζόταν κανείς για ένα ταξίδι αντίστοιχης απόστασης επί της Γής, μιας και ουσιαστική κατανάλωση καυσίμου υπήρχε μόνο στη φάση της εκτόξευσης από τη Γη (με πυραύλους-φορείς και απορριπτόμενες δεξαμενές καυσίμων) και σε εκείνη της αποσελήνωσης. Το κυρίως κομμάτι του ταξιδιού ήταν εφικτό χάρις στις δυνάμεις αδράνειας και την έλλειψη τριβής στο διαστημικό χώρο, εκτός από μικροδιορθώσεις που λάμβαναν χώρα από μικρούς κινητήρες μεγέθους αντίστοιχου με αυτούς ενός μεγάλου τηλεκατευθυνόμενου μοντέλου.

Κατά συνέπεια, η κατανόηση και η κατάκτηση του δορυφόρου μας θα είχε αρκετά συνεπακόλουθα οφέλη στην κούρσα του ανθρώπου για την εξερεύνηση του διαστήματος μιας και η Σελήνη θα μπορούσε να χρησιμοποιηθεί ως βάση για μελλοντικές εξορμήσεις προς τους πλανήτες του ηλιακού μας συστήματος και γιατί όχι πέρα απ' αυτό.

Μόλις πρόσφατα, ανεκοινώθη η πρόθεση τόσο απ' την NASA όσο και από την ESA, (Ευρωπαϊκή Διαστημική Υπηρεσία) για την πραγματοποίηση νέων αποστολών μέσα στην ερχόμενη δεκαετία. Αυτό δηλαδή, που έπρεπε να είχε συνεχισθεί 30 χρόνια πριν. (Διότι προσωπικά αρνούμαι να πιστέψω, ότι η εξερεύνηση του κοντινότερου σε εμάς ουρανίου σώματος και καταλύτης για την περαιτέρω εξερεύνηση του διαστήματος για λογαριασμό ολόκληρης της ανθρωπότητας, ήταν ένα παιχνίδι εντυπώσεων και μόνο, μέσα στα πλαίσια του Ψυχροπολεμικού κλίματος, που επικρατούσε τότε μεταξύ Αμερικανών και Σοβιετικών. Υπάρχει βέβαια και η άλλη...λύση. Να είμαι αθεράπευτα ρομαντικός!) Την εκτέλεση των εξαγγελθέντων προγραμμάτων θα αναλάβουν ρομπότ καθώς και αυτοματοποιημένα διαστημόπλοια ενώ οι άνθρωποι δεν θα επιστρέψουν στην Σελήνη τουλάχιστον μέχρι το έτος 2020.

Δεν ξέρω πόσοι από εσάς, που διαβάζετε αυτές τις γραμμές ακούγατε ορισμένα στοιχεία για πρώτη φορά...Αυτό, που θέλω να σας πω είναι, ότι δεν επιχειρώ να πείσω κανέναν για το παραμικρό. Απλά δοκίμασα να δώσω κίνητρα, ούτως ώστε μια μέρα να μπορέσουμε να αποκωδικοποιήσουμε τους γρίφους του δορυφόρου μας, λύνοντας τα μυστήρια, που τον συνοδεύουν. Μυστήρια, τα οποία δυστυχώς μένουν καλά σφαλισμένα έως και σήμερα αφού οι επιστήμονες δεν κατάφεραν να αποκρυπτογραφήσουν...

Ο ορισμός του αναζητητού είναι η χωρίς παρωπίδες, εξαρτήσεις ή σκοπιμότητες, αναζήτηση της αλήθειας. Αλήθεια, η οποία κάποιες φορές προσπερνάται ή γίνεται αόρατη (σαν τα...τζάμια) διότι ουσιαστικά δεν θέλουμε να την δούμε τυφλωμένοι από τις εγωιστικές στρεβλώσεις της ανθρώπινης φύσης. Που νομίζει, πως τα ξέρει όλα...

Έχει ξανασυμβεί χιλιάδες φορές στο παρελθόν. Πρόσφατο παράδειγμα το 1903. Όταν έως και την τελευταία στιγμή, οι...ξερόλες του επιστημονικού ιερατείου της εποχής, (καθώς και οι ειδικοί επιστήμονες του Scientific American) ειρωνεύονταν τους αδερφούς Wright, που σε λίγο θα επιχειρούσαν την πρώτη πτήση τους με αεροπλάνο, λέγοντάς τους, ότι σε καμία περίπτωση δεν είναι δυνατόν να πετάξει κάτι, το οποίο είναι...βαρύτερο απ' τον αέρα! (Καλά, τις...κουκουβάγιες δεν τις είχαν δει;) Μεχρι εκεί έφτανε το μυαλό τους...

Κατ' ανάλογο τρόπο, πρέπει κι εμείς πάντοτε να έχουμε στο δικό μας μυαλό το δόγμα, πως δεν τα γνωρίζουμε όλα. Η επιστημονική γνώση διαρκώς εξελίσσεται. Νέα δεδομένα ανακύπτουν. Σαφώς και υπάρχουν ζητήματα, τα οποία δεν μπορούν να γίνουν κατανοητά με τις έως τώρα υπάρχουσες γνώσεις της επιστήμης. Αντί λοπόν να απορρίπτουμε, καλό θα ήταν να προτείνουμε. Και οπλισμένοι με κριτική σκέψη, ερευνητική διάθεση, έχοντας παράλληλα ως λειτουργικά εργαλεία την επιστημονική συνέπεια και μεθοδολογία, να ξεκινήσουμε την αναζήτησή μας. Βήμα βήμα. Αφήνοντας πάντα ένα παράθυρο ανοιχτό. Ειδάλλως εμποδίζουμε αυτήν καθ' αυτή την εξέλξη της επιστήμης. Και την ανθρώπινη πρόοδο...

Αρκεί να θυμηθούμε τα λόγια του μεγάλου Niels Bohr, του πατέρα της ατομικής ενέργειας, ο οποίος όταν κάποτε του παρουσίασαν μια απίθανη θεωρία, είπε το εξής: «Η θεωρία αυτή είναι τρελή. Αλλά όχι αρκετά τρελή για να είναι αληθινή!»

Διότι η πιο ισχυρή φαντασία είναι τελικά η πραγματικότητα...

Πηγή: http://biocosmology.blogspot.com/2009/03/blog-post.html

NASA: Σημαντική ανακάλυψη! Βρέθηκε νερό στην Ευρώπη, δορυφόρο του Δία!

 

Οι ερευνητές της αμερικανικής διαστημικής υπηρεσίας ,  ανακοίνωσαν σήμερα ότι εντόπισαν αποδείξεις ύπαρξης από πίδακες υδρατμών στην Ευρώπη, ένα από τα μεγάλα φεγγάρια του Δία, σε μια ανακάλυψη που ενδεχομένως να διευκολύνει τους επιστήμονες να διαπιστώσουν για την εμφάνιση ζωής στον ωκεανό που κρύβεται κάτω από το κέλυφος πάγου που καλύπτει τον δορυφόρο.

Οι κατά τα φαινόμενα πίδακες υδρατμών εντοπίστηκαν από το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble από απόσταση 200χλμ πάνω από την επιφάνεια της Ευρώπης, ανέφερε η NASA.

Τεράστια ποσότητα!

Η Ευρώπη, που θεωρείται ως ένας από τους πλέον υποσχόμενους υποψήφιους δορυφόρους για ύπαρξη ζωής στο ηλιακό σύστημα, πέρα από την Γη, διαθέτει έναν ωκεανό με ποσότητα νερού διπλάσια από όσο όλες οι θάλασσες της Γης, που είναι ένα κρυμμένος κάτω από ένα στρώμα πάγου αγνώστου πάχους.

Το τηλεσκόπιο κατέγραψε τους πίδακες τρεις φορές το 2014, κυρίως από τις νότιες πολικές περιοχές της Ευρώπης, ανέφεραν οι επιστήμονες στους δημοσιογράφους

"Εάν οι πίδακες είναι πραγματικοί, ενδεχομένως να μας κάνει ευκολότερη την πρόσβαση στον υπόγειο ωκεανό…χωρίς να χρειάζεται να τρυπήσουμε χιλιόμετρα πάγου", δήλωσε ο επικεφαλής της έρευνας Γουίλιαμ Σπαρκς από το επιστημονικό ινστιτούτο διαστημικών τηλεσκοπίων του Γκρίνμπελτ στο Μέριλαντ.
Η Ευρώπη έχει διάμετρο είναι 3.100χλμ, λίγο μικρότερη από την Σελήνη της Γης. Ανάμεσα στα τέσσερα μεγαλύτερα φεγγάρια του Δία, η Ευρώπη είναι το δεύτερο κοντινότερο στον μεγαλύτερο πλανήτη του ηλιακού συστήματος.
Στην Γη, έχουν βρεθεί παντού ζωντανοί οργανισμοί όπου υπάρχει νερό, ενέργεια και ιχνοστοιχεία, επομένως οι επιστήμονες έχουν ένα ιδιαίτερο ενδιαφέρον σε μέρη οπουδήποτε στο ηλιακό σύστημα, όπως η Ευρώπη, που διαθέτει παρόμοια χαρακτηριστικά, δήλωσε ο Πολ Χερτζ, διευθυντής του τμήματος αστροφυσικής της NASA.
Τα ευρήματα, που πρόκειται να δημοσιευτούν στο Astrophysical Journal, έρχονται σε συνέχεια μιας αρχικής καταγραφής πιδάκων υδρατμών πάνω από το νότιο πόλο της Ευρώπης τον Δεκέμβριο του 2012.
Δύο ακόμη αποστολές βρίσκονται σε εξέλιξη για αποστολή στην Ευρώπη.
Πηγή: ΑΠΕ - ΜΠΕ

Η ουράνια μουσική του Βαγγέλη Παπαθανασίου πέρα από τα όρια της γης- Βίντεο

Σε ένα μοναδικό βίντεο της NASA, της αποστολής Juno, η μουσική του ακούγεται στο ουράνιο βαλς του Δία και των δορυφόρων του Γαλιλαίου.

Η NASA επέλεξε τον μεγάλο Έλληνα συνθέτη και τη μουσική του προκειμένου να επενδύσει ένα βίντεο που έδωσε στη δημοσιότητα με τον Δία και τους δορυφόρους του να κινούνται μέσα στο διάστημα.  

Η ταινία αρχίζει στις 12 Ιουνίου με το με Juno να είναι 10 εκατομμύρια μίλια μακριά από τον Δία, και ολοκληρώνεται στις 29 Ιουνίου, στα 3 εκατομμύρια μίλια μακριά από το Δία. Τα φεγγάρια που βρίσκονται σε τροχιά γύρω από το Δία ονομάζονται Δορυφόροι του Γαλιλαίου  και πρόκειται για τους τέσσερις μεγαλύτερους φυσικούς δορυφόρους του πλανήτη Δία (με την σειρά απόστασής τους από τον Δία), την  Ιώ, Ευρώπη, Γανυμήδης και Καλλιστώ, οι οποίοι ανακαλύφτηκαν από τον Γαλιλαίο Γαλιλέι (1564-1642) το 1610.

Η ανακάλυψη αυτή είναι μια αλήθεια που άλλαξε για πάντα την κατανόησή μας για το σύμπαν.  Όταν ο Γαλιλαίος έστρεψε το τηλεσκόπιό του προς το μέρος του λαμπρού πλανήτη Δία που ήταν γνωστός από την αρχαιότητα, το βράδυ της 7ης Ιανουαρίου 1610, τα έκπληκτα μάτια του αντίκρισαν τρία φωτεινά σημάδια να περιβάλουν τον Δία σαν εξαπτέρυγα ενώ τις αμέσως επόμενες ημέρες τα παρατήρησε να αλλάζουν συνεχώς θέση. Στις 11 Ιανουαρίου ένα τέταρτο αντικείμενο προστέθηκε στα άλλα τρία και τότε ήταν που κατάλαβε ότι επρόκειτο για δορυφόρους που περιφέρονταν γύρω από τον Δία. Μ’ αυτόν τον τρόπο επιβεβαιώθηκε και πρακτικά η Κοπερνίκεια άποψη ενός ηλιοκεντρικού συστήματος (που πρώτος είχε προτείνει ο Αρίσταρχος ο Σάμιος) και το γεγονός ότι η Γη δεν είναι το κέντρο του Σύμπαντος.

«Η μουσική υπόκρουση είναι μια πρωτότυπη σύνθεση του Vangelis», αναφέρει ανακοίνωση της NASA, η οποία έχει συνεργαστεί με τον Έλληνα συνθέτη και στο παρελθόν. O Παπαθανασίου είχε συνθέσει το άλμπουμ Μυθωδία, το οποίο αποτέλεσε το μουσικό θέμα της αποστολής Mars Odyssey το 2001, ενώ το 2003 τιμήθηκε με το Μετάλλιο Δημόσιας Προσφοράς της NASA.

Η λήψη των εικόνων από τις οποίες δημιουργήθηκε το βίντεο ήταν τεχνικός άθλος, δεδομένου ότι το Juno εκτελούσε εκείνη την ώρα δύο στροφές ανά λεπτό -αυτό σήμαινε ότι το σκάφος έπρεπε να λαμβάνει ένα καρέ κάθε φορά που οι κάμερες έφταναν ξανά στην ίδια ακριβώς θέση. Οι κάμερες αυτές είναι σχεδιασμένες να λειτουργούν σε χαμηλό φωτισμό και κανονικά παρακολουθούν τον προσανατολισμό των επιστημονικών οργάνων.

Η NASA παρουσιάζει: To Βόρειο Σέλας σε κινηματογραφική ποιότητα UHD

Ουάσινγκτον

Την τελευταία λέξη της τεχνολογίας όσον αφορά την ποιότητα της εικόνας χρησιμοποίησε η NASA για να δημιουργήσει μια σειρά από νέα βίντεο. Το πρώτο από αυτά δείχνει το Βόρειο Σέλας όπως το έχουν καταγράψει οι κάμερες του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού.

Τα βίντεο είναι τεχνολογίας Ultra High Definition η οποία προσφέρει μέγιστη καθαρότητα εικόνας, ακόμη περισσότερες λεπτομέρειες, μεγαλύτερη γκάμα χρωμάτων, πιο έντονο δυναμικό contrast και ομαλότερα frame rates. Ουσιαστικά το «Ultra High Definition» είναι μία παραλλαγή του 4Κ κινηματογραφικού στάνταρ, της ποιότητας εικόνας δηλαδή που προσφέρεται στο σύγχρονο σινεμά.

Μπλε στον σκοτεινό ουρανό: Η Γη ανατέλλει σε φαντασμαγορική εικόνα από τη Σελήνη

Πηγή: NASA/Goddard/Arizona State University 

Ουάσινγκτον

Μια μοναδική εικόνα της Γης να δεσπόζει στον κατάμαυρο ουρανό του φεγγαριού μεταδόθηκε από δορυφόρο της NASA που βρίσκεται σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη.

Το θεαματικό πανόραμα, το οποίο δημιουργήθηκε από τη συρραφή εικόνων που ελήφθησαν από το σκάφος LRO στις 12 Οκτωβρίου, σε απόσταση 140 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Σελήνης, μοιάζει να δείχνει τη Γη να ανατέλλει πάνω από τον σεληνιακό ορίζοντα.

Στην πραγματικότητα, όμως, η Γη δεν ανατέλλει και δεν δύει ποτέ στη Σελήνη. Δεδομένου ότι το φεγγάρι κρατά τη μία πλευρά του μονίμως στραμμένη προς τη Γη, ο πλανήτης παραμένει πάντα ακίνητος στο ίδιο ύψος πάνω από τον σεληνιακό ορίζοντα. Στην αθέατη πλευρά της Σελήνης, αντίθετα, η Γη δεν είναι ποτέ ορατή.

NASA / LOIRP

Η πρώτη εικόνα της Γης να μετεωρίζεται πάνω από το φεγγάρι ελήφθη το 1966 από την αποστολή Lunar Orbiter 1 της NASA.

 

NASA

Όμως η πιο διάσημη φωτογραφία της Γης να «ανατέλλει» μεταδόθηκε το 1968 από τους αστροναύτες της αποστολής Apollo 8.

Newsroom ΔΟΛ

Ανακαλύφθηκε ο πλησιέστερος κατοικήσιμος πλανήτης στη Γη

Μόνο 14 έτη φωτός,  λένε οι Αυστραλοί αστρονόμοι, ότι απέχει ο κοντινότερος στη Γη δυνητικά κατοικήσιμος βραχώδης εξωπλανήτης. Ο πλανήτης, που κινείται γύρω από ένα άστρο ερυθρό νάνο, τον Wolf 1061, έχει υπερτετραπλάσια μάζα σε σχέση με τη μάζα του δικού μας πλανήτη. Γύρω από το ίδιο άστρο ανακαλύφθηκαν συνολικά τρεις εξωπλανήτες, από τους οποίους ο ένας βρίσκεται σε τροχιά πιο φιλική για την ανάπτυξη ζωής.

Οι ερευνητές του Πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας, με επικεφαλής τον δρα Ντάνκαν Ράιτ, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής «The Αstrophysical Journal Letters«, πραγματοποίησαν την ανακάλυψη με τη βοήθεια του τηλεσκοπίου του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου στη Λα Σίλα της Χιλής.

«Είναι ιδιαίτερα ενδιαφέρουσα ανακάλυψη, επειδή και οι τρεις εξωπλανήτες έχουν σχετικά μικρή μάζα, ώστε δυνητικά να είναι βραχώδεις και να έχουν στερεή επιφάνεια, ενώ ο μεσαίος πλανήτης, ο Wolf 1061c, βρίσκεται στην “κατοικήσιμη” ζώνη, όπου θα μπορούσε να έχει υγρό νερό και ίσως ζωή» δήλωσε ο Ράιτ.

Οι τρεις εξωπλανήτες ολοκληρώνουν μια πλήρη περιφορά (το έτος τους) γύρω από το μικρό σχετικά ψυχρό και σταθερό άστρο τους κάθε πέντε, 18 και 67 μέρες αντίστοιχα, ενώ οι μάζες τους είναι 1,4, 4,3 και 5,2 φορές μεγαλύτερες από της Γης.

Αν και έχουν βρεθεί μερικοί εξωπλανήτες πιο κοντά στη Γη, κανείς δεν θεωρείται τόσο δυνητικά κατοικήσιμος όσο ο Wolf 1061c, όπως είπε ο Ράιτ.

Οι μικροί βραχώδεις εξωπλανήτες όπως ο δικός μας φαίνεται πως αφθονούν στον γαλαξία μας, όμως οι περισσότεροι που έχουν ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα, απέχουν εκατοντάδες ή χιλιάδες έτη φωτός. Εξαίρεση αποτελεί ο Gliese 667Cc, που απέχει 22 έτη φωτός από τη Γη, κινείται επίσης γύρω από έναν ερυθρό νάνο και έχει μάζα τουλάχιστον 4,5 φορές μεγαλύτερη του δικού μας πλανήτη.

ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Γιατί ο άνθρωπος δεν πάτησε ποτέ ξανά στη Σελήνη από το 1972;

Έχουν περάσει 43 χρόνια από τότε που η επανδρωμένη διαστημική αποστολή του Apollo 17 άφηνε την επιφάνεια της Σελήνης ξεκινώντας το ταξίδι της πίσω στη Γη. Από τότε ο άνθρωπος δεν έχει περπατήσει ξανά στη σελήνη κάτι που έχει προκαλέσει ένα περίεργο είδος νοσταλγίας και μια
μικρή μελαγχολία σε ορισμένα μέσα ενημέρωσης που θέλουν να ζήσουν εκείνες τις χρυσές εποχές που ήταν αποτέλεσμα του ανταγωνισμού ΗΠΑ και Σοβιετικής Ένωσης για την κατάκτηση του διαστήματος στην περίοδο του «Ψυχρού Πολέμου».

Γιατί όμως το ενδιαφέρον για την εξερεύνηση της Σελήνης έχει ατονήσει; Ο πρώτος λόγος που μπορούμε να σκεφτούμε είναι το τεράστιο κόστος. Εκείνη την περίοδο η NASA απορροφούσε το 4-5% του ομοσπονδιακού προϋπολογισμού των ΗΠΑ. Αν σήμερα συνέβαινε το ίδιο θα μιλούσαμε για μπάτζετ 140 δισ. δολαρίων, αντί για τα $16,7 δισ. που είχε το 2014.

Εν' μέσω του πολέμου του Βιετνάμ ο Πρόεδρος Νίξον αποφάσισε οριστικά ότι η διαστημική κούρσα είχε τελειώσει. Περιέκοψε δραματικά τα κονδύλιά της NASA και άλλαξε τις προτεραιότητες του κράτους αναγκάζοντας τον οργανισμό να να περιοριστεί στα του γήινου οίκου της. Εκείνη την εποχή, μάλιστα, η ΕΣΣΔ είχε ήδη εγκαινιάσει τον πρώτο της διαστημικό σταθμό, τον Salyut 7, και έδειχνε να ελέγχει το «κοντινό» στη Γη Διάστημα.

Λίγα χρόνια αργότερα ο Τζορτζ Μπους Τζ. είχε εγκρίνει το πρόγραμμα Constellation με σκοπό την επιστροφή στη Σελήνη το 2020, αλλά οι περικοπές του Ομπάμα το 2011 ουσιαστικά το ακύρωσαν.

Η εκτόξευση του Απόλλων 17 έγινε με τον πύραυλο «Κρόνος 5» μισή ώρα μετά τα μεσάνυχτα της 7ης Δεκεμβρίου από το Ακρωτήριο Κανάβεραλ της Φλώριδας και ήταν μία ακόμη πρωτιά για τη διαστημική αυτή αποστολή, καθώς ήταν η πρώτη νυχτερινή εκτόξευση του προγράμματος «Απόλλων». Παρά το προχωρημένο της ώρας, 500.000 άνθρωποι βρέθηκαν στο Διαστημικό Κέντρο «Τζον Κένεντι» για να παρακολουθήσουν την εκτόξευση.

Η διαδικασία της αποσελήνωσής τους ξεκίνησε το απόγευμα της 14ης Δεκεμβρίου και μετά την προσκόλλησή τους στο διαστημόπλοιο τις πρώτες πρωινές ώρες της 15ης Δεκεμβρίου ξεκίνησε το ταξίδι της επιστροφής στην Γη, που συνοδεύτηκε και από τον διαστημικό περίπατο του Έβανς, που διάρκεσε 67 λεπτά (17 Δεκεμβρίου). Στις 14:25 της 19ης Δεκεμβρίου του 1972, ο θαλαμίσκος του «Απόλλων 17» με το τριμελές πλήρωμά του προσθαλασσώθηκε με επιτυχία στον Ειρηνικό Ωκεανό και οι Σέρναν, Έβανς και Σμιτ περισυνελέγησαν σώοι και αβλαβείς από ελικόπτερο του αμερικανικού πολεμικού πλοίου «USS Ticonderoga». Η τελευταία προς ώρας επανδρωμένη αποστολή του ανθρώπου στη Σελήνη είχε λάβει τέλος.NASA Goddard Photo and Video/Flickr

• 

  dapd
• 

  ASSOCIATED PRESS
• 

  ASSOCIATED PRESS
• 

  ASSOCIATED PRESS
• 

  ASSOCIATED PRESS
• 

  Photo 12 via Getty Images
• 

  Photo 12 via Getty Images

ΠΗΓΗ: examiner.com