Ανάλυση σε δεύτερο επίπεδο
Ένας τόπος όπου συμβαίνουν ανεξήγητα, αλλά πάνω απ' όλα, αλλόκοτα φαινόμενα. Σίγουρα, τα φαινόμενα αυτά δεν είναι τωρινά. Ανάλογα ή και πιο παράξενα περιστατικά θα βίωναν οι επισκέπτες από πολύ παλιά. Ποια θα μπορούσε να είναι η ιστορία ενός τέτοιου τόπου;
'Α, θα περίμενε κανείς ότι, ήδη από την αρχαιότητα, οι άνθρωποι θα είχαν διαπιστώσει την παραδοξότητα του τόπου. Θα τον είχαν μεταβάλλει σε ιερό χώρο, κτίζοντας λατρευτικά ιερά αφιερωμένα σε κάποιον θεό που θα επιτομούσε την αίσθηση που ο χώρος ανέδιδε. Το θεό Πάνα ας πούμε... Σαν ιερός χώρος, ο τόπος αυτός θα ήταν κατάλληλος, ώστε υλικά προερχόμενα απ' αυτόν να χρησιμοποιηθούν για την κατασκευή άλλων ιερών χώρων. Μάρμαρο για τον Παρθενώνα, λόγου χάρη... (λίγοι συνειδητοποιούν ότι όταν κοιτάζουν την Ακρόπολη βλέπουν στην πραγματικότητα ένα κομμάτι Πεντέλης που βρίσκεται στην καρδιά της Αθήνας). Αργότερα, με την έλευση του Χριστιανισμού, θα περίμενε κανείς ότι εκκλησίες θα κτίζονταν επάνω στα θεμέλια των αρχαιοελληνικών ιερών και στην προσπάθεια ο χώρος να καθαγιαστεί, ένα μοναστήρι θα μπορούσε να ιδρυθεί κάπου κοντά. Οι μοναχοί που θα μόναζαν εκεί, δεν μπορεί παρά να πρόσεχαν κι αυτοί με τη σειρά τους ότι κάτι παράξενο συνέβαινε στη σπηλιά και τη γύρω περιοχή. Θα γκρέμιζαν τον όποιο αρχαιοελληνικό ναό έβρισκαν εκεί και στη θέση του θ' ανέγειραν ένα εκκλησάκι. Αρκετοί ασκητές θα πήγαιναν να μονάσουν εκεί σαν ερημίτες, προσπαθώντας να αποδιώξουν τα δαιμόνια, αλλά και να δοκιμάσουν την πίστη τους και να δαμάσουν τους πειρασμούς τους.
Με τα χρόνια, και ενώ οι ποικίλες εκδηλώσεις δε θα σταματούσαν με τις προσευχές, κάποιοι μοναχοί θα άρχιζαν να εκφράζουν νεωτεριστικές ιδέες, στην προσπάθεια τους να εξηγήσουν τις εκδηλώσεις αυτές, αλλά και να προσαρμοστούν στην κατάσταση. Ιδέες, που κάποιοι άλλοι μοναχοί θα μπορούσαν ίσως να θεωρήσουν αιρετικές. Το ότι κάτι συνέβαινε στη σπηλιά θα πρέπει να αποτελούσε κοινό μυστικό μεταξύ των παρεπιδημούντων και καθώς τα χρόνια εκείνα, η Εκκλησία ήταν αυτή που έδινε τις απαντήσεις στα δύσκολα ζητήματα, ζωηρές διαφωνίες θα ξέσπαγαν μεταξύ των ιερωμένων, σχετικά με το αν τα περίεργα φαινόμενα ήταν εκδηλώσεις του σατανά που έπρεπε να καταπολεμηθούν ή θεϊκά σημάδια που έπρεπε να αναγνωριστούν και να αξιοποιηθούν. Καθώς το μέρος παρέμενε «μαγεμένο» και οι μαρτυρίες για αλλόκοτα περιστατικά συνέχιζαν αμείωτες, οι «αιρετικοί» με τις καινούργιες ιδέες θα κέρδιζαν πιθανώς έδαφος, έναντι των «ορθοδόξων» που τις αποκήρυτταν. Σταδιακά, οι πρώτοι ίσως κατάφερναν να εκτοπίσουν τους τελευταίους, με αποτέλεσμα η μονή τους να καταστεί αιρετική και ανεξάρτητη από τον κυρίως κορμό της Εκκλησίας.
Έχοντας πλέον τον έλεγχο της περιοχής, οι αιρετικοί μοναχοί θα μπορούσαν να επιφέρουν αλλαγές, τόσο στο χώρο που είχαν υπό τον έλεγχο τους όσο και στον τρόπο με τον οποίο ασκούσαν την πίστη τους. Εδώ, παραθέτουμε ξανά ένα εδάφιο από το βιβλίο "Ο ΑΝΑΔΡΟΜΑΡΗΣ ΤΗΣ ΑΤΤΙΚΗΣ", (ΒΛΕΠΕ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ) του Δ. ΓΡ. ΚΑΜΠΟΥΡΟΓΛΟΥ, σχετικό με τη μονή ΤΑΩ.
Μία επιγραφή : "Ο κτίσας την Μονήν ταύτην Αμήν" ημπορούσε και να λείψη· μία άλλη πάλιν ΔΝΗ (με κάτι μικράς γραμμάς εις το Δ) και ως "δαπάνη" δύναται να αναγνωσθή και ως χρονολογία.
Μόνον η ύπαρξις του ονόματος του Νικολάου Καματηρού, κάπου εκεί χαραγμένου, μας φέρει κάποιαν Βυζαντινήν απήχησιν και ανοίγει την όρεξιν προς έρευναν της σχέσεως αυτού προς το Πιγκέρνην.Οπωσδήποτε έχει και τόσα άλλα μυστηριώδη να επιδείξη το οικοδόμημα αυτό, προ του οποίου τώρα στεκόμεθα έκθαμβοι -ακόμη και γυναικωνίτιν έχει εις τα βουνά εκεί που ευρίσκεται!- ώστε ημπορεί εις αυτά να προστεθή και του Πιγκέρνη Καματηρού το όνομα.
Καταφανή ίχνη πείθουν, ότι το σημερινόν οικοδόμημα είναι συμπλήρωμα άλλου προϋπάρξαντος, το οποίον πάλιν ιδρύθη επί των ερειπίων και δια των συντριμμάτων παλαιοτάτου Βυζαντινού ναού, όστις πάλιν θα εκακομεταχειρίσθει αρχαίον Ελληνικόν Ιερόν. Το ιδιόρρυθμον οικοδόμημα έχει και ένα περίεργον πύργον, με κρυψώνα και επτά παρεκκλήσια και ό,τι άλλο θέλετε.
Ευτυχώς διά την μεταβυζαντινήν περίοδον της Ταώ παριεσώθησαν έγγραφα πολύτιμα υπό πολλάς απόψεις. Τούτο είνε σιγίλλιον του 1614, επικυρωτικόν προγενεστέρου, του 1572 μάλλον. Εις αυτό αναγράφονται : ο τρόπος της διοικήσεως του "πλήθους" των εκεί μοναχών, τα προνόμια της Μονής, ως και οι συντελέσαντες εις την ανίδρυσίν της : ο τότε Μητροπολήτης και άλλοι Επίσκοποι και κληρικοί και 'Αρχοντες, μεταξύ των οποίων και ο ατυχής Θεοφάνης Καρίκης. Δεν λείπει από αυτούς και ο πολύς Νεκτάριος του Γενεσίου, ούτε ο ιδικός μας Δημήτριος Αναδρομάρης, αλλά και κάποιος Ντούσης Αλεξηνάς, το όνομα του οποίου εξυπνά πάλιν, ως είπομεν, τα αποκοιμηθέντα ηχητικά σκάνδαλα της Νταούς".
Κάπως έτσι, θα μπορούσε να έχει δημιουργηθεί και το δεύτερο ιερό στο εκκλησάκι της σπηλιάς, το οποίο δε βρίσκεται στραμμένο προς την Ανατολή, όπως όλα τα ορθόδοξα ιερά, αλλά βόρεια, προς το εσωτερικό της σπηλιάς. Όπως συνήθως συμβαίνει, όταν κάτι το «πάρει η κατηφόρα», αυτό εξακολουθεί να κατηφορίζει και μάλιστα επιταχύνοντας.
Γυναικωνίτης σε ανδρικό μοναστήρι, πύργος με επτά παρεκκλήσια, ηχητικά σκάνδαλα της Νταούς. Δεν είναι και τόσο περίεργο που η μονή ΤΑΩ απέκτησε πλήθος μοναχών και ανάλογη δύναμη. Αλλά, τι στα κομμάτια είναι η Ταώ; Ταώς (Ο Ταώς) σημαίνει "παγώνι" στα αρχαία ελληνικά, αλλά και τι μ' αυτό; Χμμμ, εδώ θα πρέπει να σας παραπέμψουμε στο βιβλίο του ΓΙΩΡΓΟΥ ΜΠΑΛΑΝΟΥ, "ΑΙΝΙΓΜΑΤΑ ΣΕ ΓΚΡΙΖΟ ΦΟΝΤΟ" (ΒΛΕΠΕ ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ). Από το βιβλίο αυτό προέρχονται και τα παρακάτω αποσπάσματα:
Όπως είπαμε, τα ουσιαστικά γεγονότα για μας ξεκινούν από την ύπαρξη της Αδελφότητας της Φωλιάς του Παγωνιού. Η πλήρης ονομασία "Φωλιά του Παγωνιού" προέρχεται από τα κλασικά πρότυπα της κοινής ανθρώπινης μυθολογίας και το όνομα δεν αποτελεί κανένα φοβερό μυστικό. Απλώς η λέξη "Παγώνι" είναι - ή - ήταν κάτι που γενικά αποφεύγεται να αναφερθεί, προτιμώντας αντ' αυτής απλώς τη συντομογραφία "Φ" ή έστω τη λέξη "Φωλιά"...
...Γεγονός είναι ότι η Αδελφότητα της Φωλιάς υπήρχε σε όλη τη διάρκεια της ανθρώπινης ιστορίας, και αυτό είναι κάτι πού εύκολα μπορεί να διαπιστώσει ο καθένας, αρκεί να ερευνήσει λίγο. Προσωπικά βρήκα σαφείς ιστορικές αναφορές που ανάγονται στους πρώτους αιώνες μ.Χ. καθώς και έμμεσα στοιχεία ή ενδείξεις που χάνονται στην προϊστορία.
Τώρα, για λόγους στρατηγικής και τακτικής, η Αδελφότητα της Φωλιάς έπρεπε να διαθέτει μεταξύ άλλων και μια εξωτερική βιτρίνα, ένα βολικό προσωπείο για τις επαφές της με τους άλλους ανθρώπους. Στην πραγματικότητα χρησιμοποίησε όχι ένα προσωπείο, αλλά πολλά...
...Ανεξάρτητα από τα εξωτερικά ονόματα ή τις μορφές που χρησιμοποιεί η Φωλιά, πάντα υπάρχουν κάποια σταθερά βασικά γνωρίσματα και σύμβολα, κοινά σε όλες τις περιπτώσεις...
...Ποτέ η Φωλιά δεν σχεδιάστηκε με στόχο έναν κατά μέτωπο πόλεμο, αλλά μονάχα για "επιχειρήσεις κομάντος" στα μετόπισθεν του παγωμένου εχθρού. Όπως είναι φυσικό, αυτό σημαίνει ότι εκ των πραγμάτων πρέπει να δρα εντελώς μυστικά και κάτω από πολλές αμφιέσεις και ονόματα. Και όταν ο αντίπαλος εντοπίσει κάποιον πυρήνα της και τον καταστρέψει, τότε ο πυρήνας αυτός "παγώνει" και αποκόπτεται αυτόματα από το υπόλοιπο σώμα...
...Ήδη στον ισλαμικό σιιτικό χώρο, και ιδίως από τον πυρήνα του Αλ Χακίμ, είχαν εξαπλωθεί τα παρακλάδια των Γεζίντι, των Δρούζων, των Ισμαηλιτών κ.α. Από τους τελευταίους είχαν προκύψει και οι περιβόητοι Ασασίνοι του Senex de Monte, του Γέρου του Βουνού. "Ασασίν" σημαίνει "Φρουρός των Μυστικών", και αυτοί αποτελούσαν αρχικά την εξωτερική Δύναμη Κρούσης της τοπικής Φωλιάς, ενώ οι "θεωρητικοί" του όλου συστήματος ήταν κυρίως οι Σούφι, οι μυστικιστές του σιϊτικού Ισλάμ.
...Φυσικά, όταν αυτοί οι φανατικοί κυριαρχήσουν, η συγκεκριμένη Φωλιά εγκαταλείπεται από τα αληθινά της στελέχη και παγώνει.
Στη χριστιανική Ευρώπη, μετά την επίσημη διάλυση των Ναϊτών, δραστήριοι πυρήνες της Φωλιάς απλώθηκαν σε όλες τις χώρες και κρύφτηκαν σε νέες αδελφότητες, σαν το Τάγμα της Περικνημίδας, τους Ιησουίτες, τις Λέσχες του Πυρός της Κόλασης, τις Φιλικές Εταιρίες, τις Τεκτονικές Στοές, τους Ροδόσταυρους, τους Ιλλουμινάτους κτλ...
...Η Φωλιά αποτελείται από ποικίλες μυστικές αδελφότητες, αλλά γενικά οι πυρήνες της είναι πολύ ολιγομελείς...
Όποιος ενδιαφέρεται να μάθει περισσότερα για τη Φωλιά, μπορεί να διαβάσει το βιβλίο. Εδώ, εμείς αναφερόμαστε στην πιθανότητα ανάμιξης της Φωλιάς στην ιστορία της Πεντέλης. Είναι πολύ πιθανό, η μονή ΤΑΩ να είχε «ξεστρατίσει» από το επίσημο Ορθόδοξο χριστιανικό δόγμα, περιερχόμενη κάποτε υπό τον έλεγχο χριστιανικής αίρεσης. 'Αλλα στοιχεία μιλούν για τους Γνωστικούς, άλλα για Μανιχαϊστές, τίποτα δεν είναι σίγουρο. Είναι όμως ενδεχόμενο, κάποιο παρακλάδι της Φωλιάς του Παγωνιού να κρυβόταν πίσω από την όποια αίρεση είχε υπό τον έλεγχο της τη μονή ΤΑΩ και την περιοχή της σπηλιάς. Ίσως η δούκισσα της Πλακεντίας, που μετά το θάνατο της κόρης της απομακρύνθηκε από το Χριστιανισμό και ίδρυσε μαγική οργάνωση, να έπαιξε κι αυτή κάποιο ρόλο στην ιστορία αυτή. Ίσως ο φόβος των Τούρκων προς τη μονή και η ύπαρξη ισχυρών προστατών αυτής να είχε σχέση με το γεγονός ότι η Φωλιά κρυβόταν πίσω από πολλά ισλαμικά δόγματα. Ίσως τα σκαλισμένα "Φ" που συναντώνται μέσα και έξω από τη σπηλιά να μην είναι και τόσο άσχετα με την ιστορία αυτή.
Τα χρόνια περνούσαν και σιγά - σιγά η θρησκεία άρχισε να παραδίδει τα σκήπτρα της σοφίας σε κάτι μυστήριους τύπους που αποκαλούσαν εαυτούς «επιστήμονες». Ο κόσμος άλλαζε και οι άνθρωποι είχαν αρχίσει πλέον να ζητούν μετρήσεις και αποδείξεις για να πειστούν. Η σπηλιά όμως παρέμενε πάντα η ίδια. Οι ρετσινάδες και οι βοσκοί της Πεντέλης διηγούνταν ιστορίες για περίεργα συναπαντήματα μέσα στη νύχτα και για απόμακρες φωνές και γδούπους που ακούγονταν ανάμεσα στα πεύκα. Κάποιες περίεργες αναφορές για μαγνητικές δίνες και παράδοξα φορτία στατικού ηλεκτρισμού ήταν αρκετά για να κινήσουν το ενδιαφέρον των επιστημόνων (αλλά και των ερευνητών). Λίγο αργότερα, έργα ιλιγγιώδους προϋπολογισμού για τα δεδομένα της Ελλάδας της εποχής ξεκινούσαν μέσα και γύρω από τη σπηλιά. Η συνέχεια είναι γνωστή. Στη συνείδηση του κόσμου, τα έργα αυτά πέρασαν ως «στρατιωτικής φύσης» και μάλιστα, οι περισσότεροι μιλούσαν για «πυρηνική βάση» στην Πεντέλη, πεποίθηση η οποία πιθανότατα καλλιεργήθηκε σκοπίμως από κάποιους και υποβοηθήθηκε και από την τρομολαγνεία πολλών δημοσιογράφων. Αρκετοί έσπευσαν να ρωτήσουν τον θειό τους τον Ταξίαρχο, ο οποίος τους διαβεβαίωσε ότι τα έργα ήταν δουλειά του στρατού και ότι δεν θα έπρεπε να ρωτούν πολλά. Αμφιβάλουμε αν οι άνθρωποι στην Ελλάδα που γνώριζαν την πραγματική φύση και το σκοπό των έργων αυτών ξεπερνούσαν τα δάχτυλα του ενός χεριού.
Παρακάτω, παραθέτουμε τα σχέδια μηχανικού για τα έργα της Πεντέλης (το πώς έφτασαν στα χέρια μας είναι μια άλλη ιστορία).
Οποιοσδήποτε έχει έστω και μια αμυδρή ιδέα για το τι σημαίνει στρατιωτική βάση ή τουλάχιστον έχει επισκεφθεί κάποια στο παρελθόν, μπορεί να καταλάβει αμέσως ότι αυτό που επρόκειτο να δημιουργηθεί στη σπηλιά απέχει παρασάγγας. Εδώ, βλέπουμε ένα σύμπλεγμα στοών και σηράγγων, οι οποίες, συνδεόμενες με τη σπηλιά, θα δημιουργούσαν ένα δίκτυο που το εμβαδόν του θα ανερχόταν σε μερικές χιλιάδες τετραγωνικά μέτρα, όλα κάτω από την επιφάνεια του εδάφους. Επίκεντρο του όλου κατασκευάσματος, αλλά και μόνος ωφέλιμος χώρος, θα ήταν η σπηλιά, προς την οποία θα συνέκλιναν όλες οι σήραγγες. Εντύπωση προκαλεί ότι η μία από τις δύο τελικές σήραγγες που θα εισέρχονταν εντός της σπηλιάς θα κατέληγε στο τελικό της τμήμα, αυτό με τα μυστηριώδη πηγάδια. Εμείς όμως ξέρουμε ότι το τμήμα αυτό μπαζώθηκε. Τι ήταν εκείνο που προκάλεσε αυτή την εξέλιξη;
Ο ψυχρός πόλεμος είχε λήξει και επισήμως το '90 και λογικά το ΝΑΤΟ και η Αμερική δε θα είχαν κανένα λόγο να ξοδέψουν κάμποσες δεκάδες εκατομμύρια δολάρια για να αποπερατώσουν μια ημιτελή στρατιωτική βάση ή έστω ένα στρατηγείο στην Πεντέλη, τη στιγμή μάλιστα που οι βάσεις στην Ελλάδα είχαν μπει στην τελική διαδικασία απενεργοποίησης τους και οι αμυντικές δαπάνες γνώριζαν πρωτοφανείς περικοπές. Κι όμως, αυτό δεν εμπόδισε τις μπουλντόζες να ξανακάνουν την εμφάνιση τους εκείνο το καλοκαίρι, για να εξαφανιστούν ξανά, λίγους μήνες αργότερα. Όσο για το τμήμα των σηράγγων που είχε ήδη διανοιχτεί, αυτό δεν πείθει για τη στιβαρότητα της κατασκευής του και μοιάζει να έχει προχωρήσει με αρκετή βιασύνη. Ότι κι αν ήταν αυτό που επρόκειτο να κατασκευαστεί, σίγουρα δεν ήταν μια συνηθισμένη στρατιωτική εγκατάσταση. Ίσως οι υπεύθυνοι για τα έργα έψαχναν για κάτι συγκεκριμένο. Ίσως το βρήκαν εκεί, στο θαμμένο πια πίσω τμήμα της σπηλιάς, μέσα σε κάποιο πηγάδι.
Πολλά περισσότερα θα μπορούσαν να γραφτούν για την ιστορία του μέρους. Οι παλαιοί κάτοικοι της περιοχής έχουν πολλές ιστορίες να διηγηθούν, όμως τελικά, δεν έχει και τόση σημασία. Όσο η ανάλυση προχωράει, τόσο τα πράγματα μπερδεύονται. Αυτός είναι ο κανόνας για κάθε πραγματική ανάλυση, κάθε υπαρκτής κατάστασης. 'Αραγε, μέσα στο διάβα των αιώνων, να υπήρξε κάποιος επισκέπτης που έκλαψε μέσα στη σπηλιά;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου