Ο διάδοχος του Hubble ετοιμάζεται για δοκιμές στο κενό

Γκρίνμπελτ, Μέριλαντ

Έπειτα από τη συναρμολόγηση του γιγάντιου, χρυσαφένιου καθρέπτη του, το διαστημικό τηλεσκόπιο James Webb, ένα παρατηρητήριο που θα επιτρέψει στους αστρονόμους να δουν το φως των πρώτων άστρων στο Σύμπαν, ετοιμάζεται για δοκιμές σε θάλαμο κενού.

Για περίπου τρεις μήνες, το υπέρυθρο τηλεσκόπιο (JWST) θα παραμείνει στον Θάλαμο Α του Διαστημικού Κέντρου «Τζόνσον» της NASA στο Χιούστον, ο οποίος προσομοιώνει τις σκληρές συνθήκες του Διαστήματος.

Η τεράστια πόρτα του Θαλάμου Α στο Χιούστον του Τέξας (NASA / Robert Markowitz & Bill Stafford)

Ο Θάλαμος Α, ο δεύτερος μεγαλύτερος θάλαμος κενού στον κόσμο, κατασκευάστηκε τη δεκαετία του 1960 και χρησιμοποιήθηκε σε δοκιμές των αποστολών Apollo στο φεγγάρι. Εκτός του ότι αδειάζει όλο τον αέρα από το εσωτερικό του, ο θάλαμος περιορίζει την εκπομπή ακτινοβολίας από τα τοιχώματά του και ρίχνει έτσι τη θερμοκρασία μέχρι τους -262 βαθμούς Κελσίου.

H μεταφορά του James Webb στο Χιούστον προγραμματίζεται για τα τέλη Απριλίου ή τις αρχές Μαΐου. Μέχρι τότε το τηλεσκόπιο θα παραμείνει στο Κέντρο Διαστημικής Πτήσης «Γκόνταρντ» της NASA στο Μέριλαντ, όπου συναρμολογήθηκαν τα βασικά εξαρτήματά του.

Το βασικότερο ήταν το σύνθετο πρωτεύον κάτοπτρο, αποτελούμενο από 18 εξαγωνικούς καθρέπτες που κατασκευάστηκαν από βηρύλλιο και επιστρώθηκαν με καθαρό χρυσό. Έχει διάμετρο 6,5 μέτρων, συγκριτικά με μόλις 2,4 μέτρα στο διάσημο διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble.

Η τελευταία δοκιμασία στην οποία υποβλήθηκε το τηλεσκόπιο ήταν το τεστ κραδασμών, στο οποίο βεβαιώθηκε ότι το JWST θα αντέξει τις ισχυρές δονήσεις κατά τη διαδικασία εκτόξευσης.

Το σκίαστρο του JWST έχει έκταση γηπέδου του τένις (Northrop Grumman)


Μετά τον έλεγχό του στον Θάλαμο Α, το τηλεσκόπιο θα ταξιδέψει στο Λος Άντζελες, στις εγκαταστάσεις της εταιρείας Northrop Grumman που είναι ο βασικός εργολάβος της αποστολής. Εκεί, το τηλεσκόπιο θα συνδεθεί με ένα σκίαστρο που θα το προστατεύει από την ηλιακή ακτινοβολία. Όταν αναπτυχθεί πλήρως σε τροχιά, η ασημί τέντα θα έχει μέγεθος γηπέδου τένις.

Στις αρχές του 2018, το JWST θα ταξιδέψει με πλοίο στο Κουρού της Γαλλικής Γουιάνας, κοντά στον ισημερινό, και θα τοποθετηθεί στην κορυφή ενός ευρωπαϊκού πυραύλου Arianne 5. Η εκτόξευση προγραμματίζεται για τον Νοέμβριο του 2018, αν δεν υπάρξουν νέες καθυστερήσεις.

Σε αντίθεση με το Hubble, το οποίο ήταν σχεδιασμένο να βλέπει κυρίως στο ορατό μέρος του φάσματος, το James Webb σχεδιάστηκε για παρατηρήσεις στο υπέρυθρο φάσμα.

Το υπέρυθρο φως διαπερνά τα σύννεφα σκόνης και αερίου που κρύβουν πολλά σώματα στον ουρανό.

Το JWST θα μπορέσει έτσι να δει το φως των πρώτων άστρων που άναψαν στο Σύμπαν, μόλις 600 εκατομμύρια χρόνια μετά τη Μεγάλη Έκρηξη.

Θα παρατηρήσει επίσης άστρα να γεννιούνται μέσα σε σύννεφα υδρογόνου, θα μελετήσει τους πρώτους γαλαξίες και την εξέλιξή τους, και θα αναζητήσει πλανήτες με ατμόσφαιρες που θα μπορούσαν να υποστηρίξουν τη ζωή.


Το διαβάσαμε στο in.gr

Η NASA ανακάλυψε 7 αδελφές της Γης με συνθήκες κατάλληλες για ζωή (video+pics)

Όχι έναν, ούτε δύο, ούτε τρεις, αλλά επτά μικρούς εξωπλανήτες, οι οποίοι έχουν μεγάλες ομοιότητες με τη Γη, ανακάλυψαν επιστήμονες της NASA γύρω από ένα σχετικά κοντινό και αχνό άστρο στον Αστερισμό του Υδροχόου, σε απόσταση περίπου 40 ετών φωτός.

Τουλάχιστον τρεις από αυτούς τους εξωπλανήτες μπορεί, μάλιστα, να διαθέτουν ωκεανούς νερού στην επιφάνειά τους, συνεπώς θεωρούνται ιδανικοί «στόχοι» για την αναζήτηση εξωγήινης ζωής στο μέλλον. Ήδη πάντως το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble ερευνά τις ατμόσφαιρες γύρω από αυτούς τους πλανήτες…
Το εν λόγω σύστημα διαθέτει τόσο το μεγαλύτερο αριθμό πλανητών με μέγεθος παρόμοιο της Γης που έχουν ποτέ βρεθεί, όσο και το μεγαλύτερο αριθμό πλανητών που θα μπορούσαν να φιλοξενούν υγρό νερό και άρα ζωή. Η Αμερικανική Διαστημική Υπηρεσία (NASA) θεώρησε αρκετά σημαντικό το γεγονός για να το προβάλει, διοργανώνοντας σχετική συνέντευξη Τύπου με τη συμμετοχή των επιστημόνων που έκαναν την ανακάλυψη.

Το άστρο είναι ένας πολύ ψυχρός ερυθρός νάνος με την ονομασία Trappist-1, με μέγεθος μόλις το 8% του Ήλιου μας και οριακά μεγαλύτερο του πλανήτη Δία, ενώ η φωτεινότητά του είναι μόλις το 0,05% της φωτεινότητας του Ήλιου.
Από τους επτά εξωπλανήτες (Trappist-1b, c, d, e, f, g και h), οι έξι βρίσκονται στη ζώνη που θα μπορούσε να φιλοξενεί ζωή, με θερμοκρασίες που κυμαίνονται από μηδέν έως 100 βαθμούς Κελσίου, δηλαδή ανάλογες των θερμοκρασιών της Γης και της Αφροδίτης.
Στο ερώτημα αν κάποια από τις επτά «αδελφές» της Γης διαθέτει όντως κάποια μορφή ζωής, η απάντηση των επιστημόνων προς το παρόν είναι «δεν γνωρίζουμε».
Η NASA πάντως θεωρεί ότι το εν λόγω σύστημα εξωπλανητών θα αποτελέσει τον κατ' εξοχήν στόχο του υπό κατασκευή νέου διαστημικού τηλεσκοπίου της «Τζέημς Γουέμπ».

Οι μάζες, το μέγεθος και η πυκνότητα των επτά εξωπλανητών είναι παρόμοια με της Γης. Πιθανότατα είναι και αυτοί βραχώδεις, ενώ μπορεί να έχουν νερό σε υγρή μορφή (ιδίως οι ενδιάμεσοι Trappist-1e, f και g), κάτι που προς το παρόν πάντως αποτελεί απλή εικασία, καθώς δεν υπάρχει τρόπος για να επιβεβαιωθεί.
Οι πλανήτες διαγράφουν μια πλήρη τροχιά γύρω από το μητρικό άστρο τους σε μιάμιση έως 13 γήινες μέρες (η διάρκεια του έτους τους), ενώ αν και βρίσκονται πολύ πιο κοντά στο άστρο τους από ό,τι η Γη στον Ήλιο, δεν «ψήνονται» από αυτό, επειδή το Trappist-1 είναι ένα πολύ πιο ψυχρό άστρο, άρα εκπέμπει λιγότερη ακτινοβολία.

Οι ερευνητές από οκτώ χώρες, με επικεφαλής τον Μισέλ Γκιγιόν του Ινστιτούτου Διαστημικών Επιστημών και Αστροφυσικής του βελγικού Πανεπιστημίου της Λιέγης, έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Nature».

Τον Μάιο του 2016 ο Γκιγιόν και οι συνεργάτες του είχαν ανακαλύψει τρεις εξωπλανήτες γύρω από το συγκεκριμένο άστρο, που ονομάσθηκε έτσι επειδή η ανακάλυψη έγινε με τη «μέθοδο της διάβασης» από το ρομποτικό μικρό βελγικό τηλεσκόπιο Trappist διαμέτρου 0,6 μέτρων του Ευρωπαϊκού Νοτίου Αστεροσκοπείου (ESO) στη Χιλή.
Τώρα, συνδυάζοντας νέες παρατηρήσεις και από άλλα επίγεια και διαστημικά τηλεσκόπια (μεταξύ των οποίων το Πολύ Μεγάλο Τηλεσκόπιο-VLT του ESO και το τηλεσκόπιο Spitzer της NASA), εντόπισαν άλλους τέσσερις εξωπλανήτες στο ίδιο σύστημα.

Οι αστρονόμοι δήλωσαν ότι θα συνεχίσουν τη μελέτη για να μάθουν περισσότερα για το εν λόγω σύστημα, που - όσον αφορά τις τροχιές των πλανητών του - θυμίζει το σύστημα του Δία με τα φεγγάρια του, αλλά σε μεγαλύτερη κλίμακα.
«Πρόκειται για ένα εκπληκτικό πλανητικό σύστημα. Όχι μόνο επειδή βρήκαμε τόσους πολλούς πλανήτες σε αυτό, αλλά επειδή όλοι είναι απρόσμενα όμοιοι σε μέγεθος με τη Γη», δήλωσε ο Γκιγιόν.

Αρχικά οι επιστήμονες νόμιζαν ότι οι περισσότεροι εξωπλανήτες είναι γιγάντιοι, σαν τον Δία ή μεγαλύτεροι.

Αλλά όσο αυξάνουν οι παρατηρήσεις εξωπλανητών, τόσο οι αστρονόμοι πείθονται ότι οι πλανήτες με μέγεθος ανάλογο της Γης αφθονούν στο γαλαξία μας. Πιθανότατα έτσι, το ηλιακό μας σύστημα που, στο εσωτερικό τμήμα του, διαθέτει τη Γη και άλλους τρεις μικρότερους από αυτήν πλανήτες (Άρη, Αφροδίτη, Ερμή), είναι τελικά κάτι συνηθισμένο…
Εκτιμάται ότι περίπου το 15% των άστρων στη γειτονιά μας είναι πολύ ψυχρά άστρα όπως το Trappist-1, πράγμα που τα καθιστά στόχους των αστρονόμων για μελλοντική έρευνα σε αναζήτηση εξωπλανητών γύρω τους.
Εντυπωσιακό βίντεο 360ᵒ: Περιπλανήσου σε ένα από τα «αδελφάκια» της Γης

Σπιράλ θανάτου... Ο ιλιγγιώδης χορός δύο καταδικασμένων μελανών οπών

Προσομοίωση που δείχνει πώς ένα ζευγάρι μελανών οπών παράγει περιοδικά φωτεινά σήματα 

(Πηγή: Zoltan Haiman, Columbia University)

 

Νέα Υόρκη

Βαθιά μέσα στον αστερισμό της Παρθένου, δύο μαύρες τρύπες περιφέρονται η μία γύρω από την άλλη λίγο πριν συγκρουστούν σε μια ακραία βίαια έκρηξη, δείχνουν οι επαναλαμβανόμενες λάμψεις που φτάνουν μέχρι τη Γη.

Οι κοσμολόγοι πιστεύουν σήμερα ότι όλοι οι γαλαξίες κρύβουν στο κέντρο τους μαύρες τρύπες με μάζα εκατομμύρια ή δισεκατομμύρια φορές μεγαλύτερη από του Ήλιου. Η θεωρία προβλέπει επίσης την ύπαρξη δυαδικών συστημάτων, στα οποία δύο μαύρες τρύπες περιφέρονται γύρω από το κοινό κέντρο μάζας τους.

Ο εντοπισμός τέτοιων συστημάτων δεν είναι εύκολη υπόθεση. Από τα δεκάδες πιθανά δυαδικά συστήματα που έχουν ανιχνευθεί μέχρι σήμερα, οι μαύρες τρύπες της νέας μελέτης είναι μακράν οι πιο σφιχταγκαλιασμένες -η απόσταση που τους χωρίζει δεν είναι πολύ μεγαλύτερη από τη διάμετρο του Ηλιακού Συστήματος.

Το ζεύγος βρίσκεται στο κέντρο του γαλαξία PG 1302-102, σε απόσταση 3,5 δισεκατομμυρίων ετών φωτός. Παρά τη γιγάντια απόσταση, τα τηλεσκόπια Hubble και Galex της NASA μπόρεσαν να διακρίνουν περιοδικές λάμψεις που πρέπει να προέρχονται από τις μαύρες τρύπες.

Το μοντέλο που προτείνει η ερευνητική ομάδα στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια της Νέας Υόρκης είναι ότι η μία από τις μαύρες τρύπες καταπίνει περισσότερο υλικό από ό,τι το ταίρι της. Η ίδια η μαύρη τρύπα εξ ορισμού δεν εκπέμπει φως, όμως το υλικό που την περιβάλλει ακτινοβολεί έντονα καθώς επιταχύνεται και θερμαίνεται στην πορεία του θανάτου.

Γιατί όμως εμφανίζεται αυτό το φως ως περιοδικές λάμψεις; Ο πρώτος λόγος είναι το φαινόμενο Ντόπλερ: όταν η μαύρη τρύπα απομακρύνεται από τη Γη καθώς περιφέρεται γύρω από τη δεύτερη, τα μήκη κύματος της ακτινοβολίας φαίνονται να μεγαλώνουν -περίπου όπως ο ήχος μιας σειρήνας αλλάζει συχνότητα όταν το ασθενοφόρο απομακρύνεται με ταχύτητα.

Ο δεύτερος λόγος είναι η ακραία ταχύτητα με την οποία κινούνται οι μελανές οπές η μία γύρω από την άλλη -περίπου το ένα δέκατο της ταχύτητας του φωτός. Στις ταχύτητες αυτές εμφανίζονται σχετικιστικά φαινόμενα που κάνουν το φως πιο λαμπρό.

Οι παρατηρήσεις στον γαλαξία συμφωνούν με τις προβλέψεις υπολογιστικών μοντέλων και πιθανότατα αντιστοιχούν σε ένα ζευγάρι μελανών οπών, αναφέρουν οι ερευνητές στο Nature.

Σε μερικές εκατοντάδες χιλιάδες ή μερικά εκατομμύρια χρόνια -μια στιγμή στην κλίμακα του κοσμικού χρόνου- οι μαύρες τρύπες τελικά θα ενωθούν σε μια έκρηξη που θα απελευθερώσει την ενέργεια 100 εκατομμυρίων σουπερνόβα.

Οι αστρονόμοι θα ήθελαν διακαώς να παρακολουθήσουν ζωντανά ένα τέτοιο φαινόμενο: η Γενική Σχετικότητα του Αϊνστάιν προβλέπει ότι οι συγκρούσεις ανάμεσα σε μαύρες τρύπες παράγουν βαρυτικά κύματα, ρυτιδώσεις στο χωροχρόνο που διαδίδονται με την ταχύτητα του φωτός.

Είναι μια από τις τελευταίες ανεπιβεβαίωτες προβλέψεις του Αϊνστάιν, και η ανακάλυψή τους πιθανότατα θα βραβευόταν με Νόμπελ.

Πηγή

εκπληκτική φωτογραφία των 1,5 δισ. pixel του γαλαξία της Ανδρομέδας από το διαστημικό τηλεσκόπιο (Βίντεο)

Στις 5 Ιανουαρίου το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble πήρε την μεγαλύτερη σε χωρητικότητα φωτογραφία στην ιστορία του με στόχο τον γαλαξία της Ανδρομέδας. Η φωτογραφία έχει ανάλυση 69.536 x 22.230 pixels κάτι που ισοδυναμεί συνολικά 1,5 δισ. pixels ή 4,3GB στον σκληρό δίσκο.

Θαυμάστε την εκπληκτική φωτογραφία στο βίντεο.

NASA: Οι Πυλώνες της Δημιουργίας σε όλο τους το μεγαλείο!

Στη δημοσιότητα δόθηκε την Τρίτη από τη NASA μια νέα υψηλής ευκρίνειας εικόνα της διασημότερης φωτογραφίας του Hubble η οποία απεικονίζει τρεις γιγάντιες στήλες μοριακού υδρογόνου και σκόνης στις οποίες σχηματίζονται άστρα – αυτό που ευρύτερα έχει γίνει γνωστό ως οι Πυλώνες της Δημιουργίας. Ηταν 1 Απριλίου του 1995 όταν το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble κατέγραψε μια σειρά φωτογραφιών από μια περιοχή στο νεφέλωμα του Αετού. Επρόκειτο για 32 διαφορετικές εικόνες από τρεις γιγάντιες στήλες μοριακού υδρογόνου και σκόνης οι οποίες ήταν τόσο πυκνές που τα αέρια στο εσωτερικό τους κατέρρεαν βαρυτικά σχηματίζοντας νέα άστρα.

Στην κορυφή της κάθε στήλης, νεαρά φωτεινά άστρα «εκτινάσσουν» με την ενεργητική τους ακτινοβολία ύλη χαμηλής πυκνότητας, αποκαλύπτοντας έτσι τα αστρικά μαιευτήρια που κρύβονταν από κάτω. Οι επιστήμονες τις ονόμασαν «Πυλώνες της Δημιουργίας» και οι τεχνικοί της NASA συνέθεσαν τις 32 εικόνες δημιουργώντας ένα εντυπωσιακό κάδρο.

Πρόκειται για μια φωτογραφία την οποία ειδικοί και κοινό ξεχώρισαν μέσα από τις περίπου 150 χιλιάδες εικόνες που έχει καταγράψει το διαστημικό τηλεσκόπιο. Η φωτογραφία έγινε η διασημότερη φωτογραφία που έχει τραβήξει διαχρονικά το Hubble και αποτελεί το ...

Δείτε τη συνέχεια του άρθρου

Ιδού η πιο σημαντική φωτογραφία του Σύμπαντος που τραβήχτηκε ποτέ

Ίσως σας φαίνεται αδιάφορη αλλά διαβάστε γιατί είναι...

Το 1995 οι αστρονόμοι της NASA πήραν μια μεγάλη κι επικίνδυνη απόφαση. Έστρεψαν το κορυφαίο τηλεσκόπιο Hubble σε ένα σημείο στον ουρανό που φαινόταν κενό (στη φωτογραφία το σημείο μέσα στο κίτρινο σχηματάκι). Και τράβηξαν αυτή τη φωτογραφία που βλέπετε παραπάνω.
Το ρίσκο ήταν μεγάλο. Το Hubble είναι εξαιρετικά κοστοβόρο, είναι πάρα πολλοί οι επιστήμονες που περιμένουν να το χρησιμοποιήσουν, κινδυνεύει να διαλυθεί από κάποιο διερχόμενο διαστημικό αντικείμενο ανά πάσα στιγμή και οι αστρονόμοι πρέπει να προλάβουν να πάρουν όσο περισσότερη πληροφορία μπορούν.
Το να κοιτά το τηλεσκόπιο ένα άδειο και νεκρό σημείο ήταν ίσως ύβρις.
Και όμως, το ρίσκο πέτυχε. Όπως γράφει το DeepAstronomy.com, για περίπου 10 μέρες το τηλεσκόπιο κοιτούσε το σκοτεινό σημείο του Διαστήματος.
Το αποτέλεσμα, μετά από αρκετές αναλύσεις ήταν αυτές οι εικόνες:

 

Το σημείο κάθε άλλο παρά νεκρό ήταν. Ονομάστηκε Hubble Deep Field και σε αυτό βρίσκονται κάποιοι από τους αρχαιότερους γαλαξίες του σύμπαντος. Μέσα σε αυτό, οι επιστήμονες κατάφεραν να δουν γαλαξιακούς σχηματισμούς που δημιουργήθηκαν όταν το Σύμπαν ήταν μόλις 800 εκατομμυρίων ετών. Και να μάθουν πολύτιμα πράγματα για τον Κόσμο μας.
Σήμερα εκτιμάται ότι είναι ηλικίας 13, 8 δισεκατομμυρίων ετών.

Με τη βοήθεια του Hubble Εντοπίστηκε το αρχαιότερο σουπερνόβα με ηλικία 10 δισ. έτη

Το σούπερνόβα σε υψηλή μεγέθυνση από το Hubble 

Λος Αντζελες

Η διεθνής ομάδα αστρονόμων CANDELS εντόπισε τον πιο μακρινό και ταυτόχρονα αρχαιότερο υπερκαινοφανή αστέρα που έχει ανακαλυφθεί μέχρι σήμερα.

Η συγκεκριμένη ομάδα ειδικεύεται στον εντοπισμό απομακρυσμένων σουπερνόβα και έχει ήδη ανακαλύψει περισσότερα από δέκα ηλικίας από 3-9 δισ. ετών. Οι ερευνητές εκτιμούν ότι η αστρική έκρηξη που εντόπισαν τώρα συνέβη πριν από δέκα δισ. έτη.

Αν οι υπολογισμοί τους είναι σωστοί τότε έχουμε να κάνουμε με τον πιο μακρινό και αρχαιότερο υπερκαινοφανή αστέρα που γνωρίζουμε.
Οι ερευνητές ανακάλυψαν τον υπερκαινοφανή αστέρα χρησιμοποιώντας το διαστημικό τηλεσκόπιο Hubble και το τηλεσκόπιο VLT στη Χιλή. Το σουπερνόβα έλαβε την κωδική ονομασία SN UDS10WiL και είναι 350 εκατομμυρίων ετών, αρχαιότερο από τον προηγούμενο πιο απομακρυσμένο και πιο «ηλικιωμένο» υπερκαινοφανή.

Ο SN UDS10WiL ανήκει στην κατηγορία υπερκαινοφανών τύπου Ia που προκύπτουν από τη διάλυση ενός λευκού νάνου και οι εκρήξεις αυτές θεωρούνται πιο ισχυρές από εκείνες των άλλων τύπων αστρικών εκρήξεων.

«Αυτή η ανακάλυψη ανοίγει ένα παράθυρο στο νεαρό Σύμπαν και φωτίζει τον μηχανισμό των υπερκαινοφανών. Το χρονικό σημείο στο οποίο σημειώθηκε η έκρηξη θα μας βοηθήσει να κάνουμε νέες μελέτες για το αν και πώς αυτές οι εκρήξεις επηρέασαν την εξέλιξη του Σύμπαντος και ειδικότερα τη διαστολή του» αναφέρει ο Ντέιβιντ Τζόουνς, αστρονόμος του Πανεπιστημίου Johns Hopkins.

H ανακάλυψη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση Astrophysical Journal»

ΒήμαScience