Ερευνητές δηλώνουν ότι βρήκαν την πηγή του Αμαζονίου

Νέα μελέτη υποδεικνύει ως «αφετηρία» έναν ποταμό του Περού

Από τον 17ο αιώνα αναζητείται ο τόπος… προέλευσης του Αμαζονίου. Ερευνητές του Πανεπιστημίου του Μπέρκλι στις ΗΠΑ υποστηρίζουν ότι το σήμα κατατεθέν της Νοτίου Αμερικής πηγάζει από έναν ποταμό του Περού.

Υδάτινος γίγαντας

Ο Αμαζόνιος διαρρέει τη Νότια Αμερική από τις Άνδεις ως τις εκβολές του, στον Ατλαντικό Ωκεανό. Θεωρείται ο δεύτερος μακρύτερος ποταμός στη Γη μετά τον Νείλο, με μήκος 6.400 χιλιόμετρα – μάλιστα, το μήκος του, ανάλογα με το ποιο θεωρείται το σημείο των εκβολών του φτάνει μέχρι τα 7.000 χιλιόμετρα, οπότε μπορεί να χαρακτηριστεί και ως ο μακρύτερος ποταμός στη Γη. Ο Αμαζόνιος όμως είναι με διαφορά ο μεγαλύτερος ποταμός όσον αφορά τη μέση παροχή (τον όγκο δηλαδή του νερού που χύνεται από αυτόν κατά μέσο όρο στη θάλασσα), η οποία ανέρχεται σε 219.000 κυβικά μέτρα νερού ανά δευτερόλεπτο. Υπολογίζεται ότι το 1/5 του συνόλου του γλυκού νερού που ρέει στην επιφάνεια της γης μεταφέρεται απ” τον Αμαζόνιο.

Το όνομα «Αμαζόνιος» το έδωσε ο ισπανός κατακτητής Φρανθίσκο ντε Ορεγιάνα ο οποίος διέπλευσε τον ποταμό το 1541-1542. Στην πορεία του συνάντησε φυλές με γυναίκες που πολεμούσαν και για τον λόγο αυτό του έδωσε το όνομα «Αμαζόνιος» (Río de las Amazonas).

Μάχη υποψηφίων «γονέων»

Από την απαρχή της προσπάθειας εντοπισμού της πηγής του Αμαζονίου τον 17ο αιώνα είχε διαπιστωθεί ότι αυτή βρισκόταν κάπου στο Περού. Στη διάρκεια των αιώνων υποδείχθηκαν πέντε διαφορετικοί ποταμοί του Περού ως πηγή του Αμαζονίου – οι δύο τελευταίες σχετικές έρευνες διεξήχθησαν από ερευνητικές αποστολές του National Geographic. Η πρώτη έλαβε χώρα το 1971 και υπέδειξε ως πηγή του Αμαζονίου το όρος Mismi των Περουβιανών Ανδεων. Στους πρόποδες του όρους υπάρχει η λίμνη Ticlla Cocha που τροφοδοτείται με νερό από το βουνό. Η λίμνη τροφοδοτεί με τη σειρά της τον ποταμό Apurimac ο οποίος υποδείχτηκε ως «αφετηρία» του Αμαζονίου.

Το 2000 έγινε νέα έρευνα και πάλι υπό την αιγίδα του National Geographic η οποία επιβεβαίωσε τα ευρήματα της προηγούμενης. Η νέα έρευνα υποδεικνύει ως πηγή έναν άλλο ποταμό του Περού και πιο συγκεκριμένα τον ποταμό Mantaro. Αν αυτό τελικά ισχύει τότε θα πρέπει να αναθεωρηθεί και το συνολικό μήκος του Αμαζονίου που σε αυτή την περίπτωση θα είναι περίπου 92 χλμ μεγαλύτερο από ό,τι πιστεύουμε σήμερα.

Η νέα μελέτη δημοσιεύεται στην επιθεώρηση «Area» και έχει ήδη προκαλέσει αντιδράσεις. Ορισμένοι γεωλόγοι υποστηρίζουν ότι ο ποταμός Mantaro ξεραίνεται για διάστημα περίπου πέντε μηνών κάθε χρόνο οπότε είναι ουσιαστικώς αδύνατο να είναι αυτός η πηγή του Αμαζονίου.

Πηγή: Το Βήμα

ΗΛΙΚΙΑΣ ΧΙΛΙΑΔΩΝ ΕΤΩΝ Μυστηριώδεις αρχαίοι τάφοι και άλλα περίεργα στο Κάτω Κουφονήσι

Οι άνθρωποι που κατοίκησαν το μικρό, αλλά διόλου ασήμαντο νησάκι του Αιγαίου, φαίνεται ότι είχαν αναπτύξει μια αρκετά οργανωμένη κοινωνία, με ιδιαίτερα χαρακτηριστικά που μόλις τώρα αρχίζουν να βλέπουν το φως.

«Στο Κάτω Κουφονήσι, την εποχή του πρωτοκυκλαδικού κόσμου, δηλαδή τέλος 4ης με 3η χιλιετία π. Χ., έχουν βρεθεί περίεργα πράγματα. Το πρώτο είναι ότι στο μοναδικό μη συλημένο νεκροταφείο από τα τρία που εντοπίσαμε, οι 22 από τους 72 τάφους ήταν τελείως κενοί. Ούτε νεκροί ούτε κτερίσματα, τίποτα. Το δεύτερο περίεργο είναι ότι οι τάφοι στο νησί είναι μοναδικοί στον κυκλαδικό χώρο. Σε όλα τα κυκλαδονήσια, οι τάφοι αυτής της εποχής είναι τραπεζοειδείς, με τον νεκρό να βρίσκεται μέσα σε συνεσταλμένη στάση. Εδώ όμως συμβαίνει κάτι πρωτοφανές: Οι τάφοι είναι τραπεζιόσχημοι ή ελλειψοειδείς, με χτιστές πλάκες στα πλάγια και μια όρθια πλάκα στη μία πλευρά, χωρίς μέσα να υπάρχει νεκρός, παρά μόνο προσφορές», σημειώνει η επίτιμη έφορος αρχαιοτήτων Φωτεινή Ζαφειροπούλου.

«Την εποχή λοιπόν που σκάβαμε στο Κάτω Κουφονήσι, δηλαδή τέλη της δεκαετίας του '60 με αρχές του '70, ένας από εμάς είχε τη φαεινή ιδέα να αφαιρέσουμε τις πλάγιες και όρθιες πλάκες. Και τελικά ο τάφος βρισκόταν εκεί. Δηλαδή, ο πρώτος λάκκος ήταν ένα είδος προθαλάμου και μέσα στον υπόσκαφο τάφο ήταν ο νεκρός. Τώρα γιατί γινόταν αυτό δεν γνωρίζουμε. Ήταν το έδαφος, ήταν κάποια δοξασία. 'Αγνωστο. Αυτό που ξέρουμε είναι ότι παρόμοιοι τάφοι έχουν βρεθεί μόνο στην Αγία Φωτιά της Σητείας και στο νοτιοανατολικό άκρο της βόρειας ακτής της Κρήτης», επισημαίνει.

Υπάρχουν όμως κι άλλα ξεχωριστά ευρήματα στο Κουφονήσι. Όπως το βαρύτατο πήλινο αγγείο, σε σχήμα «φρουτιέρας», που στηρίζεται σε κυλινδρικό πόδι το οποίο φέρει μια στρογγυλή προεξοχή γύρω του. «Χρονολογείται την ίδια περίοδο, δηλαδή τέλος 4ης με αρχές 3ης χιλιετίας. Τέτοια ''φρουτιέρα'' δεν υπάρχει πουθενά αλλού στη γύρω περιοχή. Βρέθηκε μόνο στο Κάτω Κουφονήσι, στην Αγία Φωτιά και στην Πολιόχνη της Λήμνου, από όπου πρέπει και να προέρχεται, καθώς έχουν εντοπιστεί πολλά παρόμοια αγγεία», εξηγεί η κ. Ζαφειροπούλου.

«Πιστεύω ότι ήταν μια αρκετά οργανωμένη κοινωνία για να έχει ένα τέτοιο νεκροταφείο, με τάφους που προορίζονταν για μια οικογένεια ή για ένα γένος και έμειναν άδειοι όταν κάποια στιγμή οι κάτοικοι αποφάσισαν να εγκαταλείψουν το νησί. Πρόκειται πιθανόν για μετακινούμενο πληθυσμό, ο οποίος έφτασε μέχρι και την Κρήτη, κάτι σαν εμποροπειρατές που κυκλοφορούσαν στο Αιγαίο. Εξάλλου υπάρχει μια πολύ μεγάλη διασπορά με κυκλαδικά στοιχεία, όπως στον 'Αγιο Κοσμά Αττικής, στο Τσέπι του Μαραθώνα, στη Μάνικα κοντά στη Χαλκίδα, στην Ήλιδα», αναφέρει η κ. Ζαφειροπούλου, που έχει αφιερώσει το μεγαλύτερο μέρος των ερευνών της στις Κυκλάδες.

«Σε ορισμένα μέρη των Κυκλάδων ήμουν η πρώτη αρχαιολόγος που πήγαινε μετά τον Λουδοβίκο Ρος, τον πρώτο έφορο αρχαιοτήτων ο οποίος ήρθε στην Ελλάδα επί Όθωνα. Ήταν πολύ συγκινητικό αυτό. Επίσης, δεν θα ξεχάσω ποτέ τις Κυκλάδες την εποχή που τις γνώρισα. Στη Δήλο, για παράδειγμα, όταν έπεφτε ο ήλιος και άκουγες από τη μία τους βατράχους και από την άλλη τους γρύλους κι έβλεπες τα αστέρια που έλαμπαν από πάνω σου, έλεγες πως αυτός είναι ο παράδεισος. Ήταν ένας τόπος 'δαντελένιος' οι Κυκλάδες, μαγικός. Οι νησιώτες έχουν διατηρήσει ορισμένα πράγματα, αλλά δεν είναι το ίδιο. Το πράσινο μπορεί να σκεπάσει την καταστροφή, όμως στις Κυκλάδες δεν κρύβεται. Τη Μύκονο την έχουν ρημάξει, έχει χαθεί το αρμονικό περίγραμμα των βράχων που ήταν αληθινό γλυπτό. Σου καίγεται η καρδιά», λέει με έμφαση.

Πηγή: ΑΜΠΕ

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ: Η ζωή μετά το θάνατο

Νευροχειρούργος του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, και ένας από τους εγκυρότερους  πρώην σκεπτικιστές για τη ζωή μετά τον θάνατο, ξύπνησε από κώμα 7 ημερών και μίλησε για την εμπειρία του. Σε μια πολύκροτη εκπομπή του ABC channel που έσπασε σε θεαματικότητα κάθε ρεκόρ, ο καθηγητής Νευροχειρουργικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ Εμπεν Αλεξάντερ περιέγραψε το «ταξίδι» του.
Στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας, στα «κεντρικά» της Βοστόνης, με τους πιο έγκυρους του κόσμου νευροχειρούργους και νευροψυχίατρους για ομάδα θεραπόντων, οι νοσοκόμες εξέταζαν το σώμα του νευροχειρούργου Αlexander που είχε υποστεί βαριά βακτηριακή μηνιγγίτιδα, επανειλημμένως, ανοίγοντας τα βλέφαρα και φωτίζοντας τα μάτια του Alexander με τoν πιο εκτυφλωτικό φακό. 'Βut nobody was there', ανέφεραν διαρκώς κάθε μέρα επί μία εβδομάδα στο επίσημο ιστορικό.
Και ο ίδιος όμως ο κορυφαίος καθηγητής, από την ώρα που ξύπνησε, όπως και στην συνέντευξή του στο ABC, δηλώνει ότι «Δεν ήταν εκεί». Το Ταξίδι που πήγε στον Παράδεισο, επιμένει ότι ήταν Αληθινό.
Ο καθηγητής Νευροχειρουργικής του Χάρβαρντ, που ήδη εξέδωσε το βιβλίο του «Απόδειξη Παραδείσου», ("Proof of Heaven"), απέδειξε, όταν επανήλθε στις αισθήσεις του- και τον πραγματικό χρόνο αυτής της ζωής-, ότι ο εγκέφαλος του δεν είχε καμία δυνατότητα ούτε να σκεφτεί, ούτε να ονειρευτεί, ούτε να θυμηθεί ή να σχηματίσει πλάνα και εικόνες, όπως αυτά που έφερε μαζί του ο Alexander γυρνώντας απ το κώμα!
Υποστηρίζει τώρα, ότι υπάρχουμε πέρα από το σώμα μας και γνωρίζουμε πέρα απ τον εγκέφαλο μας. Προτρέπει την σύγχρονη Επιστήμη να αλλάξει αντίληψη για την Αντίληψή μας, και περιγράφει τον παράδεισο...
«Δεν είχα γλώσσα, ούτε καμιά από τις γήινες αναμνήσεις μου. Δεν είχα αίσθηση του σώματος μου καθόλου, αλλά βρέθηκα σε μια κατάφυτη κοιλάδα από μια άλλη διάσταση, αλλά υπερ-πραγματική. Από έναν κόσμο, rich ultra-real world, όπως λέει, μιας Ασύλληπτα Σοφής Σύλληψης».
Ο καθηγητής νευροχειρουργικής του πιο έγκυρου στο κόσμο Κέντρου Γνώσης της Ιατρικής, του Χάρβαρντ, που λόγω ειδικότητας είναι ο καθ'ύλην αρμόδιος να γνωρίζει τις λειτουργίες, τα όρια και τους μηχανισμούς κάθε νευρώνα του ανθρώπινου εγκεφάλου, έχει ήδη αποδείξει με το παράδειγμα του, σε επιστημονικούς όρους ότι, η Εμπειρία κ η Ανάμνηση, με τις Εικόνες Ζωντανές αφότου ξύπνησε απ το κώμα, είναι απολύτως αδύνατον να συνέβησαν σε ανθρώπινο εγκέφαλο με τόσο μολυσματική βακτηριακή μηνιγγίτιδα η οποία είχε εξαφανίσει, από τον δικό του εγκέφαλο, κάθε επίπεδο γλυκόζης!
Ο Δρ. Αλεξάντερ εξήγησε στην εκπομπή του ABC το «περιστατικό του εαυτού του», λέγοντας ότι τα εγκεφαλογραφήματα έδειχναν απολύτως νεκρές τις περιοχές του εγκεφάλου που προσδίδουν συνείδηση, σκέψη, μνήμη και κατανόηση: «Γνωρίζω ότι πολλοί θα το αποδώσουν σε παραίσθηση, αλλά εγώ επιστημονικά αποδεικνύω ότι δεν ήταν ούτε όνειρο ούτε παραίσθηση, ούτε μυθοπλασίες, και προσωπικά γνωρίζω ότι Έχει συμβεί, αλλά Έξω από το Μυαλό μου».
«...Οι παραισθήσεις, στις οποίες αποδίδαμε ως σκεπτικιστές την εξήγηση από τις περιγραφές ασθενών με Επιθανάτιες Εμπειρίες, απαιτούν τη λειτουργία κάποιου ελάχιστου, βασικού να μη τι άλλο, συγχρονισμού στο φλοιό του εγκεφάλου. Στη δική μου περίπτωση, τα επίπεδα της γλυκόζης που με μια βακτηριακή μηνιγγίτιδα πέφτουν από 100 στο 80 - 60, και με μια επιθετική μηνιγγιτίδα φτάνουν στο 20, σε μένα είχαν φτάσει στο 1. Κανένας ασθενής δε θα θυμόταν τίποτα σ αυτά τα επίπεδα, ούτε ο εγκέφαλος θα ήταν ικανός να τα παράξει».
Στο πιο επιστημονικό Ταξίδι στο Παράδεισο που άκουσαν οι άνθρωποι ποτέ, ο δρ Αλεξάντερ περιγράφει: «Ήμουν μια κουκίδα Επίγνωσης χωρίς να κουβαλάω καμία από τις γήινες εμπειρίες μου, ούτε το σώμα μου. Στην αρχή, (πριν φτάσω στον Παράδεισο) βρέθηκα ένα κατασκότεινο περιβάλλον με κάποιου τύπου 'καλωδίωση'. Σαν να θυμάμαι ρίζες, και διακλαδώσεις, και εκεί νομίζω ότι έμεινα για πολύ καιρό, θα έλεγα, για χρόνια».
«Ελευθερώθηκα από εκείνο το πανέμορφο σπειροειδές λευκό φως που εξέπεμπε μια απίστευτα συγκλονιστική μελώδια που με εισήγαγε στη Φωτεινή Κοιλάδα...»
Σαν σκηνή από παιδικό παραμύθι ο Dr.Alexander θυμάται μια νεαρή γυναίκα να εμφανίζεται διάσπαρτα στον Χωροχρόνο («να τσουλάει μπροστά του στο χώρο και το χρόνο...») και χωρίς λόγια να του μιλά: «Με κοίταζε, και χωρίς καμία λέξη καταλάβαινα αμέσως ό,τι μου έλεγε, έπαιρνα το μήνυμα μόνο από το κοίταγμά της: «Είσαι αγάπη, είσαι εκλεκτός, δεν έχεις τίποτα να φοβάσαι...».
Κι όμως ναι, ο τόσο αυστηρός ακαδημαϊκά καθηγητής του Χάρβαρντ, θυμάται, και περιγράφει επιστημονικά στην μαρτυρία της δικής του Επιθανάτιας Εμπειρίας, Near-Death Experience, τη νεαρή γυναίκα να ίπταται πάνω σ’ ένα φτερό πεταλούδας!
Ενδιαφέρον έχει η περιγραφή του Αλεξάντερ για τον Θεό. Τον αντιλήφθηκε μέσα από μια σφαίρα κρυστάλλινου φωτός.
«Ο Θεός...», λέει χαρακτηριστικά, «ήταν μια απέραντη παρουσία αγάπης, ήταν το όλον της αιωνιότητας και της υπαρκτής συνείδησης. Αλλά ήταν αυτή η σφαίρα κρυστάλλινου φωτός ο απαραίτητος μετασχηματιστής, σαν ένας μεταφραστής που ήταν απαραίτητος για να υπάρξει το Άπλετο Φως του Θείου και Απίστευτου...»
Το ενδιαφέρον είναι ότι στα εξονυχιστικά τεστ αντιληπτότητας, μνήμης και κάθε άλλης εγκεφαλικής λειτουργίας που περίμεναν τον Δόκτορα όταν γύρισε από... το κώμα,- για τα γήινα-, του έδειξαν, αμέσως μόλις ξύπνησε στην ΜΕΘ (και αυτό χαρακτηρίζεται επιστημονικά απρόβλεπτο, ή και θαύμα, γιατί δεν υπήρχαν πιθανότητες ο εγκέφαλός του να επανέλθει) , και μια σειρά από φωτογραφίες γνωστών και άγνωστων στην ζωή του μέχρι πριν από το ατύχημα. Αναγνώρισε την βιολογική του αδελφή,- που ποτέ όσο ζούσε πριν το νοσοκομείο δεν είχε συναντήσει γιατί ήταν υιοθετημένος-, στο πρόσωπο της νεράιδας του απ τον Χωροχρόνο.
Τώρα, με πλήρως αποκατεστημένη την λειτουργία του εγκέφαλου του,- τόσο θεαματικά που σκίζουν πτυχία στο Χάρβαρντ!-, o Alexander προκαλεί, από το THINK-TANK της Γνώσης για τον Άνθρωπο όπου βρίσκεται, την επιστήμη, να αλλάξει κι αυτή με τη σειρά της, μυαλά!
«Είναι πια ξεκάθαρο για την Σύγχρονη Γνώση ότι πρέπει να αναποδογυρίσουμε το πλάνο και να το δούμε από την άλλη πλευρά» λέει. «Η συνειδητότητα υπάρχει σε μια πολύ πιο πλούσια μορφή, ελεύθερη και ανεξάρτητη από τον εγκέφαλο, γιατί πηγάζει από την συνείδηση των ψυχών μας οι οποίες είναι αιώνιες, και το γεγονός ότι η Επίγνωση, η Συνείδηση, η Ψυχή, το Πνεύμα μας, δεν εξαρτώνται από την ύπαρξη του εγκεφάλου στο φυσικό σύμπαν.
Στην πραγματικότητα η συνειδητότητα απελευθερώνεται σε πολύ πιο πλούσια επίγνωση όταν είμαστε εκτός...»

Dr Eben Alexander
lifebeyonddeath.net -

Αστεροειδής θα περάσει κοντά από τη Γη αύριο τα ξημερώματα

Ο δυνητικά επικίνδυνος αστεροειδής 2000 ΕΜ26 ταξιδεύει με ταχύτητα 12,4 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και η τροχιά του θα προσεγγίσει στο κοντινότερο σημείο της τη Γη περίπου στις 04:00 ώρα Ελλάδος της Τρίτης

 

Αστεροειδής θα περάσει κοντά από τη Γη αύριο τα ξημερώματα

Ένας αστεροειδής μεγάλος όσο σχεδόν τρία ποδοσφαιρικά γήπεδα (με διάμετρο γύρω στα 270 μέτρα) θα περάσει αύριο, Τρίτη, τα ξημερώματα σχετικά κοντά από τη Γη, αλλά σε απόσταση ασφαλείας. Σύμφωνα με τις πρώτες εκτιμήσεις των επιστημόνων, υπάρχει πολύ μικρή πιθανότητα να πέσει στη Γη τα επόμενα 100 χρόνια.

Ο δυνητικά επικίνδυνος αστεροειδής 2000 ΕΜ26 ταξιδεύει με ταχύτητα 12,4 χιλιομέτρων το δευτερόλεπτο και, σύμφωνα με το Space.com, η τροχιά του θα προσεγγίσει στο κοντινότερο σημείο της τη Γη περίπου στις 04:00 ώρα Ελλάδος της Τρίτης.

Η «άφιξη» έχει έναν… επετειακό χαρακτήρα, καθώς γίνεται έναν χρόνο μετά την πτώση ενός πολύ μικρότερου αστεροειδούς στο Τσελιάμπινσκ της Ρωσίας, πέρυσι στα μέσα Φεβρουαρίου. Είναι μία ακόμα υπενθύμιση ότι η Γη απειλείται ανά πάσα ώρα και στιγμή από διάφορα ουράνια σώματα, που διασταυρώνονται με την τροχιά της.

Το κοντινό πέρασμα του 2000 ΕΜ26 θα καταγράψει η online ρομποτική κάμερα του αμερικανικού παρατηρητηρίου Slooh από τα Κανάρια Νησιά (κάθε ενδιαφερόμενος που ξενυχτά, μπορεί να συνδεθεί διαδικτυακά στη διεύθυνση Slooh.com).

Το Slooh παρακολουθεί συστηματικά μια σειρά από δυνητικά επικίνδυνους αστεροειδείς και κομήτες, που έχουν αρκετά μεγάλο μέγεθος για να εντοπιστούν έγκαιρα και οι οποίοι θα μπορούσαν να προκαλέσουν τρομερές καταστροφές, αν πέσουν κάποτε στον πλανήτη Γη. Από το 2008 οι ρομποτικές κάμερες του έχουν καταγράψει το πέρασμα από τη «γειτονιά» της Γης αρκετών δυνητικά επικίνδυνων αστεροειδών, όπως οι 2012 LZ1, «Τουτάτης» και «Άποφις».

Τον Φεβρουάριο του 2013, λίγο πριν γίνει το περιστατικό στο Τσελιάμπινσκ, ο αστεροειδής 2012 DA14, διαμέτρου 30 μέτρων και βάρους 40.000 τόνων, «έξυσε» τη Γη, περνώντας σε απόσταση μόλις 27.680 χιλιομέτρων, μικρότερη και από αυτή των γεωστατικών δορυφόρων. Ήταν το κοντινότερο πλησίασμα στον πλανήτη μας που έχει κάνει κάποιος αστεροειδής αυτού του μεγέθους κατά τις τελευταίες δεκαετίες.

Ο αστεροειδής του Τσελιάμπινσκ, που εξερράγη σχεδόν 30 χλιόμετρα πάνω από τη Σιβηρία στις 15 Φεβρουαρίου 2013, απελευθερώνοντας ενέργεια άνω των 20 ατομικών βομβών, ήταν μικρότερος, έχοντας διάμετρο 20 μέτρων. Ως ανάμνηση του συμβάντος, η ρωσική κυβέρνηση ανακοίνωσε ότι δέκα χρυσά μετάλλια που δόθηκαν στις 15 Φεβρουαρίου φέτος, στους χειμερινούς Ολυμπιακούς αγώνες του Σότσι, είχαν ενσωματωμένα μικρά κομμάτια από τα θραύματα εκείνου του μετεωρίτη.

Η καλλιτεχνική ομορφιά των μαθηματικών

Η γοητεία που ασκούν τα μαθηματικά στον ανθρώπινο εγκέφαλο επιβεβαιώνεται μέσω μίας νέας βρετανικής επιστημονικής έρευνας σύμφωνα με την οποία όσοι θεωρούν πραγματικά όμορφες τις εξισώσεις, τις βλέπουν σαν αυθεντικά έργα τέχνης. Η νέα μελέτη ενισχύει τη θεωρία ότι υπάρχει μια ενιαία νευροβιολογική βάση για την ομορφιά και την αισθητική αντίληψη του ωραίου.

Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον καθηγητή Σεμίρ Ζέκι του Εργαστηρίου Νευροβιολογίας Wellcome του University College του Λονδίνου, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό «Frontiers in Human Neuroscience» (Σύνορα στην Ανθρώπινη Νευροεπιστήμη), σύμφωνα με το BBC, χρησιμοποίησαν την τεχνική της λειτουργικής μαγνητικής απεικόνισης (fMRI) για να μελετήσουν την εγκεφαλική δραστηριότητα 15 εθελοντών μαθηματικών, την ώρα που αυτοί καλούνταν να δουν 60 μαθηματικές εξισώσεις και να τις αξιολογήσουν ως όμορφες, άσχημες ή ουδέτερες.

Η μελέτη έδειξε ότι η εμπειρία του «μαθηματικά ωραίου» καταγράφεται στην ίδια συναισθηματική περιοχή του εγκεφάλου (στον μέσο κογχομετωπιαίο φλοιό), όπου αποτυπώνεται και γίνεται η επεξεργασία του «ωραίου» στην μουσική ή τη ζωγραφική.

«Σε πολλούς από εμάς οι μαθηματικές εξισώσεις φαίνονται ξερές και ακατανόητες, όμως για έναν μαθηματικό μια εξίσωση μπορεί να ενσωματώνει την πεμπτουσία της ομορφιάς. Η ομορφιά μιας εξίσωσης μπορεί να προέρχεται από την απλότητά της, τη συμμετρία της, την κομψότητά της ή την έκφραση μιας αναλλοίωτης αλήθειας. Για τον Πλάτωνα, η αφηρημένη ποιότητα των μαθηματικών εξέφραζε το αποκορύφωμα της ομορφιάς», δήλωσε ο Σεμίρ Ζέκι.

Το πείραμα έδειξε ότι οι εξισώσεις που συστηματικά γεννούν την πιο έντονη αισθητική απόλαυση, είναι η ταυτότητα του Όιλερ, το Πυθαγόρειο θεώρημα και οι εξισώσεις Κοσί-Ρίμαν.

Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ

Το ισχυρότερο λέιζερ όλων των εποχών!

Το «απόλυτο» λέιζερ

 Δύο επαναστατικές τεχνολογίες λέιζερ κυριολεκτικά βγαλμένες από ταινίες επιστημονικής φαντασίας βρίσκονται στη φάση της ανάπτυξης. Οι δυνατότητές τους δεν είναι... απλώς εκπληκτικές αλλά πραγματικά απίστευτες.

Σε αμερικανικό εργαστήριο αναπτύσσεται το ισχυρότερο λέιζερ όλων των εποχών. Η ισχύς του παρομοιάζεται με του λέιζερ του περίφημου «Άστρου του Θανάτου» στην ταινία «Ο Πόλεμος των Αστρων», το οποίο μπορούσε να διαλύσει έναν ολόκληρο πλανήτη.

Το νέο λέιζερ έχει λάβει την ονομασία High Repetition - Rate Advanced Petawatt Laser System ή πιο απλά HAPLS. Το κατασκευάζει διεθνής ομάδα επιστημόνων, στην οποία συμμετέχουν και ερευνητές του Εθνικού Εργαστηρίου Lawrence Livermore των ΗΠΑ.

Η δημιουργία του λέιζερ γίνεται με κονδύλια της Ευρωπαϊκής Ένωσης και το όλο εγχείρημα λαμβάνει χώρα σε μια εγκατάσταση στην Τσεχία που ονομάστηκε ELI (Extreme Light Infrastructure). Οι επιτελείς του εγχειρήματος υποστηρίζουν ότι το ELI θα είναι σε λίγα χρόνια ένας ερευνητικός οργανισμός στον τομέα των λέιζερ αντίστοιχος με το CERN στον τομέα της Φυσικής.

Σύμφωνα με τους επιτελείς του εγχειρήματος, όταν ολοκληρωθεί η κατασκευή του, το HAPLS θα είναι σε θέση να εκπέμπει μια δέσμη λέιζερ ισχύος 1.023 watt ανά τετραγωνικό εκατοστό. Αν τελικά επιτευχθεί αυτή η ισχύς, θα έχουμε να κάνουμε με ένα λέιζερ 100.000 φορές ισχυρότερο από τη συνολική ισχύ όλων των εργοστασίων παραγωγής ενέργειας στον πλανήτη!

Κάθε παλμός του HAPLS θα παράγει 30 joules ενέργειας σε λιγότερο από 30 τρισεκατομμυριοστά του δευτερολέπτου. Το... λέιζερ των λέιζερ σχεδιάζεται έτσι ώστε να μπορεί να παράγει ενέργεια μεγαλύτερη του ενός petawatt (το petawatt αντιστοιχεί σε 1015 watt).

Άλλη μία μοναδική ικανότητα του HAPLS είναι ότι θα μπορεί να εκπέμπει 10 παλμούς/δευτερόλεπτο. Αυτό με απλά λόγια σημαίνει ότι οι ερευνητές θα είναι σε θέση να επαναλαμβάνουν ένα πείραμα 10 φορές μέσα σε ένα δευτερόλεπτο, κάτι που δεν μπορεί να γίνει με κανένα άλλο λέιζερ ως σήμερα. Το HAPLS αναμένεται να προσφέρει τεράστιες υπηρεσίες στον τομέα της Φυσικής.

«Διαπλανητικό» λέιζερ

Ένα πειραματικό σύστημα επικοινωνίας με λέιζερ, το οποίο δοκιμάζεται στην τελευταία αποστολή της ΝASA στη Σελήνη, έθεσε νέο ρεκόρ ταχύτητας για εξωγήινες μεταδόσεις στα 622 Mbps. Αυτό σημαίνει ότι οι μελλοντικές αποστολές της NASA θα μπορούν να μεταδίδουν βίντεο σε υψηλή ανάλυση και σε 3D.

Σχεδόν όλες οι διαστημικές αποστολές βασίζονται σήμερα στις ραδιοεπικοινωνίες, οι οποίες όμως συναντούν σημαντικούς περιορισμούς. Ένα πρόβλημα είναι ότι το ηλεκτρομαγνητικό φάσμα δεν είναι απεριόριστο και οι συχνότητες που αντιστοιχούν στα ραδιοκύματα και στα μικροκύματα είναι πλέον κατειλημμένες.

Η NASA όμως χρειάζεται όλο και ταχύτερες μεταδόσεις, και μια καλή λύση είναι η αξιοποίηση της ακτινοβολίας λέιζερ σε άλλες, πιο ευρύχωρες συχνότητες. Η επικοινωνία λέιζερ δοκιμάζεται τώρα στην αποστολή LADEE που τέθηκε πρόσφατα σε τροχιά γύρω από τη Σελήνη. Το σκάφος επικοινωνεί μέσω μιας δέσμης λέιζερ με έναν σταθμό στο Νέο Μεξικό.

Η ταχύτητα των 622 Mbps «είναι έξι φορές μεγαλύτερη από ό,τι στο τελευταίο σύστημα ραδιοεπικοινωνίας στη Σελήνη» ανέφερε ο Ντον Κόρνουελ, συντονιστής της Επίδειξης Σεληνιακής Επικοινωνίας Λέιζερ (LLCD). «Το εύρος ζώνης των 622 Mbps θα υποστήριζε 30 κανάλια υψηλής ανάλυσης» πρόσθεσε.

Η επόμενη δοκιμή της τεχνολογίας προγραμματίζεται για το 2017, οπότε θα εκτοξευθεί ένας γεωστατικός δορυφόρος που θα λειτουργήσει ως αναμεταδότης για την επικοινωνία του σταθμού στο Νέο Μεξικό με έναν δεύτερο σταθμό στην Καλιφόρνια.

tovima
http://www.apocalypsejohn.com

Ανεξήγητα Φαινόμενα...: Νέα θεωρία για τη «Σινδόνη του Τορίνο»

Ανεξήγητα Φαινόμενα...: Νέα θεωρία για τη «Σινδόνη του Τορίνο»: Αυτή είναι η νέα, κάπως ασυνήθιστη, εξήγηση από Ιταλούς επιστήμονες για τη μυστηριώδη εικόνα που έχει εντυπωθεί στο περίφημο λινό ύφασμα...

Νέα θεωρία για τη «Σινδόνη του Τορίνο»

Αυτή είναι η νέα, κάπως ασυνήθιστη, εξήγηση από Ιταλούς επιστήμονες για τη μυστηριώδη εικόνα που έχει εντυπωθεί στο περίφημο λινό ύφασμα, το οποίο για πάρα πολλούς ανθρώπους, ιδίως τους Καθολικούς, απεικονίζει τον ίδιο τον Εσταυρωμένο Θεάνθρωπο πάνω στο σάβανό του.
Η Σινδόνη έχει προσελκύσει το παγκόσμιο ενδιαφέρον από το 1898, όταν κυκλοφόρησε η πρώτη φωτογραφία της, δημιουργώντας ένα έντονο δημόσιο διάλογο κατά πόσο απεικονίζει ή όχι τον Χριστό και πώς δημιουργήθηκε η αποτύπωση πάνω στο ύφασμα. Σύμφωνα με τους επικριτές, πρόκειται για μια καλοστημένη απάτη. Από την άλλη, αν και η Καθολική Εκκλησία έχει αποφύγει να πάρει επίσημη θέση, πολλές χιλιάδες πιστών αλλά και περίεργων, προσέρχονται κάθε χρόνο στον καθεδρικό του Τορίνο, όπου φυλάσσεται η σινδόνη.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον Αλμπέρτο Καρπιντέρι του Πολυτεχνείου του Τορίνο, που έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό μηχανικής "Meccanica", υποστηρίζουν ότι η ακτινοβολία νετρονίων λόγω του σεισμού «μπέρδεψε» τις επίσημες ραδιοχρονολογήσεις με άνθρακα-14, που έγιναν στη δεκαετία του '80.
Οι μετρήσεις εκείνες (που είχαν δημοσιευτεί στο διεθνούς κύρους περιοδικό "Nature" το 1989) είχαν καταλήξει στο συμπέρασμα ότι το ύφασμα είχε ηλικία όχι άνω των 800 ετών, δηλαδή προερχόταν από τον Μεσαίωνα (μεταξύ 1260 και 1390 μ.Χ.). Άλλωστε, σε εκείνα ακριβώς τα μεσαιωνικά χρόνια εμφανίζονται οι πρώτες γραπτές αναφορές για το ύφασμα (το οποίο πρέπει να άλλαξε πολλούς ιδιοκτήτες στο πέρασμα των χρόνων), πράγμα που οι επικριτές δεν θεωρούν τυχαίο.
Από την άλλη όμως, και άλλοι ερευνητές μετά το 1988 υποστήριξαν ότι εκείνη η ραδιοχρονολόγηση υπήρξε εσφαλμένη και ότι η σινδόνη είναι πολύ παλαιότερη. Σε βιβλίο του με τίτλο «Το μυστήριο της Σινδόνης», που εξέδωσε το 2013, ο Τζιούλιο Φάντι, καθηγητής της σχολής μηχανολόγων μηχανικών του πανεπιστημίου της Πάντοβα, υποστηρίζει ότι οι δικές του αναλύσεις αποδεικνύουν πως το ύφασμα χρονολογείται από τα χρόνια του Ιησού.
Η νέα ιταλική θεωρία (για την οποία πάντως ο ίδιος ο Τζιούλιο Φάντι δήλωσε πως ίσως να μην είναι η μόνη σωστή) αναφέρει ότι στη διάρκεια των σεισμών δημιουργούνται στον γήινο φλοιό ισχυρά κύματα πίεσης υψηλής συχνότητας, τα οποία αποτελούν την πηγή εκπομπών νετρονίων. Τα νετρόνια αυτά απελευθερώνονται από τα άτομα όπου ήσαν δεσμευμένα μέχρι τότε και αλληλεπιδρούν με τους πυρήνες άλλων ατόμων, πράγμα που δημιουργεί νέα ισότοπα άνθρακα.
Αυτή ακριβώς η διαδικασία, σύμφωνα με τον Αλμπέρτο Καρπιντέρι, μπορεί να οδηγήσει σε εσφαλμένη χρονολόγηση, αφού αυξάνει κατά πολύ τον αριθμό των ραδιοϊσοτόπων του άνθρακα-14 στο περιβάλλον (και συνεπώς το ταφικό ύφασμα εμφανίζεται νεότερο από ό,τι είναι).
Αλλά πέρα από αυτό, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι η μαζική εκπομπή των νετρονίων μετά τον σεισμό του 33 μ.Χ. στην Ιερουσαλήμ θα οδήγησε στην αποτύπωση της εικόνας του Χριστού πάνω στο σάβανό του. Αυτό συνέβη, όπως λένε, επειδή τα ελεύθερα νετρόνια θα αλληλεπίδρασαν χημικά με τα άτομα αζώτου στις ίνες του λινού υφάσματος, με τελικό αποτέλεσμα την θερμική αποτύπωση του προσώπου πάνω στο σάβανο.
Όμως ο Γκόρντον Κουκ, καθηγητής περιβαλλοντικής γεωχημείας στο πανεπιστήμιο της Γλασκώβης δήλωσε στο Live Science πως ακόμα κι αν θεωρητικά μπορεί να δεχτεί κανείς την υπόθεση της ακτινοβολίας νετρονίων, παραμένει το εύλογο ερώτημα: Γιατί κάτι ανάλογο δεν έχει καταγραφεί πουθενά αλλού στα αρχαιολογικά αρχεία;
Ανάλογη αρνητική αντίδραση είχε και ο Κρίστοφερ Ράμσεϊ, διευθυντής της Μονάδας Ραδιοχρονολόγησης του πανεπιστημίου της Οξφόρδης, ο οποίος αναρωτήθηκε γιατί σε χώρες με συχνούς ισχυρούς σεισμούς όπως η Ιαπωνία, δεν έχει παρατηρηθεί μέχρι σήμερα κάποιο ανάλογο πρόβλημα με τις ραδιοχρονολογήσεις με άνθρακα-14;
Κι έτσι η Σινδόνη συνεχίζει, σε τελευταία ανάλυση, να παραμένει θέμα πίστης. «Αν θέλεις να πιστέψεις στη Σινδόνη του Τορίνο, απλώς πιστεύεις σε αυτήν», δήλωσε ο Γκόρντον Κουκ.

Μία νέα θεωρία για τη «Σινδόνη του Τορίνο» υποστηρίζουν Ιταλοί επιστήμονες και η οποία αναφέρει ότι στην αποτύπωση του προσώπου και του σώματος του Ιησού οδήγησε η ακτινοβολία νετρονίων που απελευθερώθηκε στην ατμόσφαιρα μετά από ένα πολύ ισχυρό σεισμό 8,2 Ρίχτερ στην Ιερουσαλήμ, ο οποίος συνέβη το 33 μ.Χ., το έτος Σταύρωσης.

Αρχαίες πύλες στην Ελλάδα και σε όλο τον πλανήτη

Η πύλη της Νάξου (Πορτάρα) σύμφωνα με τους καθηγητές τις αρχαιολογίας R.Desborough και R. Popham πρέπει να ήταν αντίγραφο μιας αρχαιότερης κατασκευής ενώ η ηλικία της Πύλης της Νάξου, δεν ξεπερνά το 500 π.χ..

Εν συνεχεία, η κυρίως υπεύθυνη για τις ανασκαφές στο νησί, Χρυσούλα Καρδάρα διορθώνει τους δύο καθηγητές, ανακαλύπτοντας ναΐσκο του θεού Απόλλωνα, υποθέτοντας έτσι ότι η Πύλη αποτέλεσε αρχικό μέρος του ναού. Η χρονολόγηση της δε τοποθετεί το μνημείο στο 350 π.χ. Το 1977 όμως, δημοσιεύει μια νέα μελέτη με τίτλο «Απλώματα Νάξου» ξεσηκώνοντας σάλο (σε σημείο να χάσει την δουλειά της!) αφού ισχυρίστηκε ότι, τόσο η Πύλη όσο και τα ευρεθέντα αγγεία δεν διαθέτουν ομοιότητες με τους πολιτισμούς της Ηπειρωτικής Ελλάδας.

Όσον αφορά στην τεχνοτροπία της Πύλης, υποστήριξε ότι δεν έχει στην πραγματικότητα στοιχεία κλασικής περιόδου αλλά είναι αντίγραφο αντίστοιχων πυλών της περιόδου πριν από την έκρηξη του ηφαιστείου της Θύρας, δηλαδή πολύ πριν το 1613 π.χ!!! (θυμίζει την αιγυπτιακή πύλη του Αμπού Σιμπέλ)

Τι σημαίνει αυτό; Πολύ απλά η Καρδάρα υπερασπίστηκε έμμεσα την παρουσία της Ατλαντίδας στις Κυκλάδες, θεωρία την οποία διάνθισε αργότερα ο καθηγητής Σπυρίδωνας Μαρινάτος.

Για την Πύλη της Νάξου η πλέον συμβατική θεώρηση, την περιγράφει σαν κομμάτι του ενός – μάλλον – ανολοκλήρωτου ναού αφιερωμένου στον Απόλλωνα. Τα αρχαιολογικά στοιχεία επιβεβαιώνουν την παρουσία ενός μικρού ναού στο νησάκι, κανένας επιστήμονας όμως δεν μπόρεσε να εξηγήσει πως μια τεράστια πύλη με ύψος 6 μέτρα και πλάτος 3,5 αποτέλεσε είσοδο σε ένα ναΐσκο!

Κάπως έτσι, οι αρχαιολόγοι προχώρησαν στη θεωρία πως ήταν κάποτε ένα ναυτικό παρατηρητήριο. Πρόκειται όμως για μια εντελώς αντιεπιστημονική θέση! Αφού, όχι μόνο οι ορμίσκοι κοντά στη Πύλη είναι εντελώς ακατάλληλοι για προσάραξη πλοιαρίων αλλά και καμιά έρευνα ή ανασκαφή δεν έδειξε ποτέ οποιαδήποτε σύνδεση μεταξύ της Πύλης και θάλασσας!
Επίσης, γεγονός αδιαμφισβήτητο, κάθε ναυτικό ακρωτήριο διέθετε αποθήκες για τα εμπορεύματα. Ευτυχώς ή δυστυχώς, οι αρχαίες αποθήκες δεν υπάρχουν κοντά στην Πύλη αλλά αντιδιαμετρικά στην άλλη άκρη του νησιού.

Αν στραφούμε για λίγο στους Ασσύριους, θα δούμε πως είχαν τη συνήθεια να υψώνουν ναούς και διοικητικά κέντρα με την προσθήκη γιγαντίων πυλών στις εισόδους. Η Πύλη της Χατούσας είναι εμφανές παράδειγμα!
Η συγκεκριμένη πύλη διακοσμείται με λέοντες και γρύπες, στοιχείο που όπως διδάσκει η ακαδημαϊκή αρχαιολογία δεν είναι παρά μυθολογική απήχηση των θρησκευτικών πιστεύω των Ασσυρίων.

Ο ερευνητής Robert Bauval διαρκώς επισημαίνει την αξία του αστερισμού του Λέοντα ως κύριου «συστατικού» της αρχαίας σκέψης. Συγκεκριμένα, η Πύλη της Χατούσας είναι προσανατολισμένη προς τον αστερισμό του Λέοντα, όπως ακριβώς υποδεικνύει και η θέση της Πύλης της Νάξου. Ουσιαστικά κάνουμε λόγο για μια αστρική λατρεία των μεσογειακών πολιτισμών!

Ο Αndrew Collins στο βιβλίο του The Cygnus Mystery θεωρεί πως πίσω από την τεχνοτροπία του Gobekli Tepe κρύβεται η λατρεία του αστερισμού του Κύκλου. Επίσης ο καθηγητής του πανεπιστημίου της Oklahoma, Mike Xu βρίσκει ομοιότητες μεταξύ των αστρονομικών γνώσεων του πολιτισμού των Ολμέκων μ αυτές του Gobekli Tepe τονίζοντας την αξία του αστερισμού του Λέοντα στους αρχαίους πολιτισμούς.

Με τις διαπιστώσεις του καθηγητή Xu περνάμε στην αμερικάνικη ήπειρο: στην περιοχή του Cuzco του Περού και κατά την διάρκεια του εορτασμού του θεού ήλιου Ind Raymi (στις 24 Ιουνίου) οι πιστοί χορεύουν τελετουργικά γύρω από τις πύλες του αρχαίου οχυρού Sacsahuaman και εδώ ξανά η λατρεία του αστερισμού του Λέοντα αλλά υπό διαφορετική ονομασία!

Κάπου αλλού τώρα, στην Περιοχή του Wyoming με την ονομασία MatoTeepee, υψώνεται ο «Οφθαλμός των θεών». Σε παράδοση της φυλής των Αrapacho Iνδιάνων υπάρχει καταγεγραμμένα ο θρύλος της ύπαρξης μίας πύλης πάνω εκεί στον λόφο. Η λατρεία του Λέοντα ξανά!

Είναι σύμπτωση άραγε που και η Αιγυπτιακή Σφίγγα προσανατολίζεται προς τον ίδιο τον αστερισμό; Τι μας δείχνουν όλες αυτές οι ομοιότητες; Την ύπαρξη ενός παγκόσμιου πολιτισμού με τις ίδιες θρησκευτικές και τεχνογνωσιακές καταβολές. Ίσως ένας ανώτερος τεχνολογικά πολιτισμός….

Ο συγγραφέας Richard Leviton στο έργο του Stars on the Earth ισχυρίζεται πως όλες αυτές οι λίθινες πόρτες δεν είναι απλά θρησκευτικές προεκτάσεις του ψυχισμού των πιστών αλλα πύλες ικανές να μας μεταφέρουν υλικά σε άλλους διαστρικούς κόσμους!

Μάλιστα, υπάρχουν χαρακτηριστικές ομοιότητες που συνδέουν τις πύλες σ ένα ενιαίο σύνολο.
Στην μακρινή Κένυα και στο όρος Kere Nyaga υψώνονται δύο πύλες οι οποίες μεταφραζόμενες σημαίνουν «τα ανοίγματα προς τον ουρανό».

Στο Ιράν υπάρχει ένας λόφος Ushi darena o οποίος μεταφράζεται ως «Ο λόφος του φωτός », διότι στην κορυφή του υπάρχουν απομεινάρια πύλης με την ίδια ονομασία. Στην Τανζανία υπάρχει η πύλη OI Doinyo Lengai ( Το πέρασμα στη γη των θεών).

Σχετικά με την Πύλη της Νάξου, ο Leviton τόνισε ότι η λατρεία του Απόλλωνα στο νησί αποδεικνύει τη θεωρία του, ότι πάλι μια θεά του Φωτός συνδέεται με την ανέγερση πυλών!

Στην ραχοκοκαλιά των Άνδεων 3.825 μέτρα πάνω από την στάθμη της θάλασσας στην αρχαία πολιτεία Tiahuanaco της Βολιβίας, βρίσκεται ένα από τα μεγαλύτερα αρχαιολογικά αινίγματα του πλανήτη. Οι διαστάσεις αυτού του μεγαλιθικού μνημείου (3*4 μέτρα) μπορεί να μην προκαλούν το θαυμασμό, ασφαλώς όμως η κατασκευή του από ένα και μοναδικό λίθο που ζυγίζει κάτι παραπάνω από 10 τόνους προκαλεί έκπληξη.

Βλέπετε η πύλη του Ηλίου δεν κατασκευάστηκε και τοποθετήθηκε στο σημείο όπου βρίσκεται σήμερα (γεγονός που θα απλοποιούσε το μυστήριο) παρά σε τόπο που οι αρχαιολόγοι αγνοούν, όπως επίσης δεν γνωρίζουν την ημερομηνία κατασκευής, αυτούς που τη δημιούργησαν και φυσικά τον ίδιο το σκοπό της!

Έχουν ειπωθεί πολλά για την πύλη του Ηλίου. Ανθρώπινες φιγούρες, ελέφαντες, κόνδορες και άλλα μυστηριώδη πουλιά υπάρχουν σμιλεμένα στην επιφάνεια της πύλης ενώ στο επίκεντρο στέκει μια καλοσχεδιασμένη μορφή που κάποιοι αναγνωρίζουν σ αυτή τον ηλιακό θεό Viracocha.

Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους από το βυθό της λίμνης Titicscs δίπλα στην πόλη Τiahuanaco ήταν που αναλήφθηκε ο Viracocha μεγαλοπρεπής με κεραυνούς στα χέρια και δάκρυα βροχής να δακρύζουν από τα μάτια του. Ο θεός έκλαψε για την πορεία της ανθρωπότητας που έπλασε αλλά αποφάσισε να μην ξεκάνει αυτό που είχε δημιουργήσει.
Στην Αρχαία πόλη Tiahuanaco, λοιπόν πάνω στα ψηλά βουνά βρίσκεται η πύλη του Ηλίου να αγναντεύει σιωπηλά την εμφάνιση του θεού. Κάποιοι λένε ότι η πύλη αναγέρθηκε μερικές εκατονταετίες μετά τον Χριστό. Κάποιοι άλλοι όμως, όπως οπ Γερμανός μηχανικός Arthur Posnansky, υπολογίζουν πως η αληθινή της ηλικία ξεπερνά τα 15 χιλιάδες χρόνια!

Βέβαια οι αποτυχημένες προσπάθειες του Posnasky για τον αποσυμβολισμό της πύλης τον οδήγησαν στο να δηλώσει πως πρόκειται απλά για ένα είδος τέχνης.
Αντίθετα, ο καθηγητής Schindler Bellamy δημοσίευσε το 1956 μια 400σέλιδη εργασία με την οποία όχι μόνο συμφωνούσε με τους υπολογισμούς του Posnasky αλλά επιπλέον υποστήριζε πως είχε κατορθώσει να διαβάσει τα σύμβολα συμπεραίνοντας πως η πύλη του Ηλίου ήταν ημερολόγιο που υπολόγιζε την κίνηση της Γης όταν ακόμη δεν υπήρχε η σελήνη που έχουμε σήμερα!

Το εκπληκτικό αυτό πόρισμα έκαναν αργότερα συγγραφείς όπως ο Εριχ Φον Ντάινικεν να μιλήσουν για επαφή του πολιτισμού του Tiahuanaco με εξωγήινους.

Μήπως ο φωτοβόλος θεός Viracocha που βγήκε από την λίμνη, ήταν ένα υποβρύχιο UFO;

H πύλη του Ηλίου ή El Hijo (ό υιός) όπως αποκαλείται από τους κατοίκους της Βολιβίας είναι το μοναδικό μεγαλιθικό μνημείο σε τόσο μεγάλο ύψος κι αυτό από μόνο του είναι αρκετά αξιοπερίεργο.

Όσον αφορά δε την αρχαία πολιτεία στην οποία βρίσκεται, το πραγματικό της όνομα δεν είναι Tiahuanaco αλλά Tiwanaku λέξη που σχετίζεται με τον όρο taypiqala ( στη διάλεκτο Aymara των Άνδεων) που σημαίνει « λίθος στο κέντρο», υπονοώντας πως για τους κατοίκους ο τόπος αυτός ήταν το κέντρο του κόσμου!

Παρόλα αυτά, κανείς δεν γνωρίζει το αρχικό όνομα της περιοχής, καθότι η γλώσσα αυτών που κατοικούσαν κάποτε εκεί ψηλά στις Άνδεις έχει σβήσει, μαζί με σχεδόν κάθε άλλο ίχνος τους.

Ο πολιτισμός της Tiahuanaco άκμασε και παράκμασε εντελώς ξαφνικά. Μάλιστα όταν ο Γερμανός αρχαιολόγος Max Uhe εξερεύνησε την περιοχή την περίοδο 1860-1901, συμπέρανε πως ο πολιτισμός που δημιούργησε την πύλη ήταν κοιτίδα των υπολοίπων των πολιτισμών του Νέου Κόσμου!

Πρόκειται για ένα μάλλον ρομαντικό πόρισμα καθότι η σύγχρονη, αρχαιολογική σκαπάνη έχει δείξει πως τα χαμηλότερα επίπεδα του Tiahuanaco χρονολογούνται γύρω στο 500 π.χ ενώ η πύλη θεωρείται πως είναι ακόμα νεώτερη, ανήκει δηλαδή στον 8 αιώνα μ.Χ.

Σύμφωνα με τον ερευνητή W.Perry και το έργο του The children of the sun το Tiahuanaco ήταν αποικία των Αιγύπτιων. Ο Perry υποστηρίζει ότι η γυναίκα Φαραώ Hatshepsut oοργάνωσε το 1470 αποστολή στην μυθική Πουντ ( Αμερική;)με σκοπό την εύρεση νέων κοιτασμάτων χαλκού και αργυρού.

Φτάνοντας έτσι στην περιοχή μετέπειτα Tiahuanaco, ανέγειρε εκτός των άλλων οικοδομημάτων και το περίφημο μεγαλιθικό μνημείο χαλκεύοντας τη μορφή του ηλιακού θεού Ρα.
Ο Ρα λοιπόν και όχι ο Viracocha είναι σχεδιασμένος πάνω στην πύλη, ενώ ο τρόπος με τον οποίο είναι κομμένοι οι λίθοι του Tiahuanaco σημειώνει ο perry θυμίζουν έντονα το ναό Pakhet στην περιοχή Minya της Αιγύπτου.

Μια διαφορετική προσέγγιση τώρα παντρεύει το μυστήριο της πύλης του Ηλίου με αυτό της Ατλαντίδας, χάρη στο θεό Viracocha που φιγουράρει μεγαλοπρεπώς στο κέντρο του μνημείου.
Άλλοι πάλι λένε ότι ο Viracocha ήταν μια βόμβα υδρογόνου και ότι τα «αρδευτικά κανάλια» της περιοχής χρησιμοποιήθηκαν ως αγωγοί μεταφοράς γεωμαγνητικής ενέργειας…καθώς και τα μεγάλα δίδυμα αγάλματα που βρίσκονται στο Tiahuanaco είναι οπλισμένα με φλογοβόλο!

Τέλος, ο David Flynn ισχυρίζεται ότι ο περίγυρος χώρος του Τiahunaco, εφόσον το παρατηρήσουμε από ψηλά, αποτελείται από δεκάδες πετρογλυφικά μια ξεχασμένης εποχής των γιγάντων.

Και με τον όρο γίγαντες δεν εννοεί κάποιους ευμεγέθεις ανθρώπους αλλά μεταφορικά, μια τεχνολογικά εξελιγμένη κοινωνία. Δανειζόμενος μάλιστα αρκετά στοιχεία από το σύμβολο του Προμηθέα ισχυρίζεται πως το Tiahuanaco ως πολιτισμός υπήρξε ο γεννήτορας των μυθολογικών παραδόσεων της υφηλίου. 

Ο μύθος δε της υπερτεχνολογικά ανεπτυγμένης Ατλαντίδας προέρχεται από τη συγκεκριμένη τοποθεσία ενώ η μορφή του μυστηριώδους θεού στην πύλη είναι ένας από τους ανωτέρους ιερείς – επιστήμονες του χαμένου πολιτισμού

Πηγή: Μystery
thesecretrealtruth

Nullarbor-η άκρη του κόσμου: Εκεί όπου η Γη κόβεται απότομα και γκρεμοί 120 μέτρων χωρίζουν τους ανθρώπους από τους καρχαρίες

Bunda Cliffs, Nullarbor. Στις νότιες ακτές της Αυστραλίας και σε ένα από τα νοτιότερα σημεία του κόσμου, η γη ξαφνικά σταματά και η απεραντοσύνη της θάλασσας απλώνεται εμπρός. Το τοπίο προκαλεί δέος. Το σκηνικό είναι μοναδικό και δημιουργεί την αίσθηση ότι βρίσκεσαι στην άκρη του κόσμου.

Στα νερά που σκάνε με ορμή πάνω στους βράχους, ύψους από 60 έως 120 μέτρων, και οι οποίοι εκτείνονται σε μήκος 110 χιλιομέτρων, μεγάλοι, λευκοί καρχαρίες, κολυμπούν στον ωκεανό, ενώ το χειμώνα, στα ίδια νερά οι φάλαινες ζευγαρώνουν και λίγο αργότερα γεννούν στην ακτή.

Το Bunda Cliffs αποτελεί τη μεγαλύτερη ενιαία πλάκα ασβεστόλιθου στον κόσμο, ενώ η έκταση της άδενδρης και άγονης αυτη πεδιάδας, έχει σχεδόν το μέγεθος του Ηνωμένου Βασιλείου.

 

Πεινάς;;;; Πάμε να τσιμπήσουμε κάτι;...

Τα ψώνια σε ένα κινεζικό σουπερ μάρκετ είναι εμπειρία. Πολλά και διάφορα τα περίεργα αντικείμενα που περιμένουν να μπουν στο σπίτι των… εκλεπτυσμένων αγοραστών τους.

Κατεψυγμένοι κροκόδειλοι, βατράχια, χελώνες, μουσούδες γουρουνιών είναι μόνο μερικά από τα πράγματα που σίγουρα δεν συναντάμε καθημερινά στους πάγκους του σούπερ μάρκετ.


Βατράχια και χελώνες


Αποξηραμένα κομμάτια ερπετών


Chopsticks κάθε είδους


Πάπιες

Κύβοι βοδινών που θυμίζουν σοκολατάκια


Μουσούδες γουρουνιών


Όλων των ειδών τα κρέατα - Διαλέγεις και παίρνεις


Χυμός με δώρο καλαμποκέλαιο


Αλιγάτορες έτοιμοι για ψήσιμο

Η «αιώνια καταιγίδα» της λίμνης Μαρακαΐμπο!

Πρόκειται για ένα φαινόμενο που πλήττει τη λίμνη Μαρακαΐμπο στη Βενεζουέλα εδώ και αιώνες, με τη χώρα να βιώνει σε εκείνο μόνο το σημείο τις πιο έντονες αστραπές με το μεγαλύτερο φυσικό «ήχος και φως» του κόσμου. Εδώ και χρόνια καταιγίδες άνω των 40.000 bolt μετατρέπουν τη νύχτα σε μέρα χτυπώντας στο ίδιο σημείο ακριβώς και αυτό επαναλαμβάνεται 160 φορές το χρόνο, ενώ μπορεί να διαρκέσει μέχρι και 10 ώρες.
Οι ιδιαίτερες αυτές αστραπές φωτίζουν το νυχτερινό ουρανό με ένα συνδυασμό λαμπερών χρωμάτων που αλλάζουν ανάλογα με τα διαφορετικά είδη ατόμων στον αέρα. Σε ξηρό αέρα η αστραπή φαίνεται άσπρη αλλά όταν ο αέρας περιέχει υγρασία τα άτομα υδρογόνου δημιουργούν μια ισχυρή κόκκινη γραμμή κάνοντας την αστραπή να φαίνεται μοβ.
Οι άνθρωποι της βορειοδυτικής Βενεζουέλας αποκαλούν το φαινόμενο «rib a-ba» αλλά και «Relámpago del Catatumbo», δηλαδή η «αιώνια καταιγίδα». Κάθε χρόνο παράγονται πάνω από 1,2 εκατομμύρια κεραυνοί (ο υψηλότερος αριθμός στον κόσμο) και το φαινόμενο είναι ορατό από περίπου 250 μίλια μακριά. Για αιώνες ο «Φάρος του Μαρακαΐμπο» κατηύθυνε ναυτικούς και ψαράδες το βράδυ. Πλέον αποτελεί ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο της περιοχής. 

Δείτε τις εκπληκτικές εικόνες του φαινομένου

 

Η Αίτνα είναι "ξύπνια" και ζωντανή...

Το ηφαίστειο στη γειτονική Χώρα είναι ιδιαίτερα ενεργό και δραστηριότητά του παρακολουθείται από τους επιστήμονες. Η ανησυχία ωστόσο δεν είναι ιδιαίτερη παρά τις συχνές δράσεις του ηφαιστείου. Δείτε στο video τη τελευταία δραστηριότητα του...

Το μυστήριο της λίμνης της Βουλιαγμένης

Η Λίμνη της Βουλιαγμένης είναι ένα από τα πιο εντυπωσιακά φυσικά αξιοθέατα της Αθήνας. Πρόκειται για μια αλμυρή λίμνη της οποίας το βάθος ή η σύνδεση με την θάλασσα δεν έχουν ανακαλυφθεί ποτέ.

Παγκόσμιο μνημείο της φύσης

Μετά τη Σύμβαση για τη διατήρηση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας του Ρίο, που υπογράφηκε από τουλάχιστον 150 κράτη-μέλη του ΟΗΕ, η ελληνική πολιτεία ανέλαβε τεράστιες ευθύνες για τη διατήρηση του φυσικού της περιβάλλοντος. Μια από τις ευθύνες της είναι και η περίπτωση της Λίμνης της Βουλιαγμένης, ένα κόσμημα των τεχνασμάτων της φύσης.

Σύμφωνα με τη Σύμβαση του Ρίο, «βιοποικιλότητα» ορίζεται η ποικιλομορφία που εμφανίζεται ανάμεσα στους ζωντανούς οργανισμούς όλων των ειδών, των χερσαίων, θαλάσσιων και άλλων υδάτινων οικοσυστημάτων και οικολογικών συμπλεγμάτων στα οποία οι οργανισμοί αυτοί ανήκουν. Τα βασικά συστατικά της βιοποικιλότητας είναι η οικολογική, η γενετική και η οργανισμική βιοποικιλότητα. Η Λίμνη της Βουλιαγμένης εδώ και μία 15ετία αποτελεί ένα από τα κύρια επιστημονικά ενδιαφέροντα του Τμήματος Βιολογίας του ΑΠΘ. Από τις έρευνες αυτές έχουν προκύψει ως σήμερα αρκετά επιστημονικά δημοσιεύματα.

Σύμφωνα με την καθηγήτρια Γεωλογίας Αθηνά Ζαμάνη(1), η ύπαρξη της λίμνης δεν αναφέρεται από κανέναν αρχαίο συγγραφέα, ούτε και από τον Παυσανία ο οποίος περιέγραψε τη χερσόνησο της Βουλιαγμένης. Τα κομμάτια των σταλακτιτών στα πρανή της λίμνης μαρτυρούν παράλληλα ότι δεν είχε πάντα τη σημερινή της μορφή. Στη θέση της υπήρχε τμήμα ενός μεγάλου σπηλαίου, του οποίου η οροφή κατέρρευσε εξαιτίας της διάβρωσης και των τεκτονικών φαινομένων που διαδραματίστηκαν περίπου πριν από 2000 χρόνια. Η είσοδος ενός πολυδαίδαλου υποβρύχιου σπηλαίου ανοίγεται στον πυθμένα της λίμνης. Το σπήλαιο εκτείνεται σε μήκος τουλάχιστον 3.123 μέτρων στα ασβεστολιθικά πετρώματα της περιοχής.

Ο πυθμένας της λίμνης αποτελείται από ένα λασπώδες υπόστρωμα πλούσιο σε θειούχες ενώσεις. Η παρουσία υδρόθειου στο ίζημα αποδίδεται στην αναγωγική δράση των οργανικών αλάτων που προέρχονται από την αποικοδόμηση φυτικών υπολειμμάτων. Πρόσφατες έρευνες έδειξαν ότι στην ευρύτερη περιοχή η θερμοκρασία των υδάτων του υδροφόρου ορίζοντα είναι αυξημένη. Πιθανόν ο υδροφόρος ορίζοντας να επηρεάζεται από κάποιο προσκείμενο παρακλάδι του γνωστού ηφαιστειακού τόξου (Σουσάκι - Αίγινα - Μέθανα)(2). Με τον υδροφόρο αυτόν ορίζοντα αλλά και με διηθητικές διεργασίες από τα χερσαία τοιχώματα της λίμνης επέρχεται η ανανέωση του νερού στο οικοσύστημα της λίμνης με θερμό θαλασσινό νερό (28Ψ-35Ψ C).

Η λίμνη τροφοδοτείται επίσης και με γλυκό νερό από μια πηγή που βρίσκεται σε βάθος 17 μ. Το γλυκό νερό που αναβλύζει από την πηγή είναι κατά κύριο λόγο υπεύθυνο για τον υφάλμυρο χαρακτήρα του νερού της. Οι γεωμορφολογικές αυτές ιδιαιτερότητες όμως έχουν άμεση αντανάκλαση στη φυσικοχημεία των νερών της. Η θερμοκρασία δεν πέφτει κάτω από τους 18Ψ C, ενώ τους θερινούς μήνες μπορεί να φτάσει και τους 29Ψ C. Η αλατότητα του νερού κυμαίνεται γύρω στο 17â, το pH στο 7, ενώ το διαλυμένο οξυγόνο στο νερό βρίσκεται γύρω στο 6 ppm.

Πέρα όμως από το αβιοτικό σύστημα της λίμνης, εκείνο που παρουσιάζει άμεσο ενδιαφέρον είναι ο έμβιος κόσμος της. Στα τέλη της δεκαετίας του '80 δημοσιεύθηκε ένα νέο για την επιστήμη είδος θαλάσσιας ανεμώνης, το Paranemonia vouliagmeniensis. Ακολούθησε η μελέτη της οικολογίας - βιολογίας του μοναδικού αυτού είδους σε σχέση με άλλους ζωικούς οργανισμούς. Μπορεί η ποικιλότητα του έμβιου κόσμου της λίμνης να είναι σχετικά μικρή, όπως εξάλλου αναμενόταν, εν τούτοις οι προκαταρκτικές έρευνες έδειξαν ότι στα νερά της λίμνης υπάρχουν και άλλα νέα είδη για την επιστήμη.

Πάντως τα περισσότερα από τα είδη των οργανισμών που έχουν ως σήμερα προσδιοριστεί αποτελούν χαρακτηριστικούς κατοίκους της ανοιχτής θάλασσας παρόμοια εκείνων των υφάλμυρων οικοσυστημάτων. Οι οικολογικές μελέτες που ολοκληρώθηκαν συνολικά σε τρεις ζωικούς οργανισμούς της λίμνης αποκάλυψαν την ιδιαιτερότητά τους σε σχέση με εκείνους που ζουν σε οικοσυστήματα της ανοιχτής θάλασσας, σε παγκόσμιο επίπεδο.

Οι έρευνες αυτές αποκάλυψαν επίσης ότι τα είδη αυτά μπορούν να χρησιμοποιηθούν ως βιοδείκτες (=οργανισμοί μάρτυρες των συνθηκών του περιβάλλοντος στο οποίο διαβιούν) για τη βιοπαρακολούθηση του οικοσυστήματος της Λίμνης της Βουλιαγμένης. Για παράδειγμα, το είδος Paranemonia vouliagmeniensis, που διατηρεί έναν αξιόλογο πληθυσμό πάνω σε διάφορα υποστρώματα, διαβιώνει στη λίμνη με διαφορετικό τρόπο από άλλα αντίστοιχα είδη του ανοιχτού θαλάσσιου συστήματος. Ωστόσο οι ανθρωπογενείς επιδράσεις φαίνεται να έχουν αρνητικές επιπτώσεις σε αρκετά σημεία στα παράλια της λίμνης. Η ανεμώνη αυτή είναι ζωοτόκος οργανισμός, ενώ η διατροφή του στηρίζεται σε μικροοργανισμούς αλλά και σε διαλυμένες οργανικές ουσίες που βρίσκονται στα νερά της λίμνης.

Για τα άλλα δύο είδη (Abra ovata και Cerastoderma glaucum) διαπιστώθηκε ότι η αναπαραγωγική τους στρατηγική είναι κατάλληλα προσαρμοσμένη στο περιβάλλον της λίμνης. Το πρώτο είδος φαίνεται να ζει περίπου 18 μήνες ενώ το δεύτερο περίπου 12. Το πρώτο βρίσκεται χωμένο στο ίζημα ως και 5 cm ενώ το δεύτερο μπορεί να ζει παραχωμένο στο ίζημα αλλά και πάνω στα φύκια που κοσμούν τους βράχους και τον πυθμένα της λίμνης. Ο πληθυσμός ιδιαίτερα του C. glaucum παίζει καθοριστικό ρόλο στην οικολογική ισορροπία των νερών της, αφού σε ημερήσια βάση το κάθε άτομο μπορεί να διηθεί (φιλτράρει) 1-3 λίτρα νερού, καθαρίζοντάς το από διάφορα μικρόβια και περίσσειες οργανικές ενώσεις.

Φαίνεται λοιπόν ότι η οικολογική ισορροπία της λίμνης, που βρίσκεται κάτω από ένα ιδιαίτερο καθεστώς, χρειάζεται ιδιαίτερες και άμεσες μελέτες βιοπαρακολούθησης προκειμένου η Λίμνη της Βουλιαγμένης να τύχει μιας αειφόρου και βιώσιμης διαχείρισης.

Τα μνημεία της φύσης δεν αποτελούν κληρονομιά μόνο των κατοίκων μιας χώρας αλλά όλων των κατοίκων του πλανήτη. Η λίμνη την περίοδο του καλοκαιριού δέχεται πάνω από χίλιους κολυμβητές ημερησίως. Με άλλα λόγια, σε ημερήσια βάση το καθένα από τα άτομα αυτά καταλαμβάνουν 3,5-4 τ.μ. της επιφάνειας της λίμνης. Αναρωτήθηκε όμως ποτέ κανείς αν το περιβάλλον της λίμνης μπορεί να επιδέχεται τέτοια φόρτιση ανθρωπογενούς όχλησης; Μήπως η διαχείριση της λίμνης χρειάζεται μια καλύτερη τύχη;

Μήπως θα πρέπει να αξιοποιηθεί η λίμνη με πολύπλευρες ενέργειες και βιώσιμες διαχειριστικές στρατηγικές; Δεν θα πρέπει κάποτε να δείξουμε στον κόσμο ότι το φυσικό περιβάλλον αξιοποιείται με σεβασμό; Τα ερωτήματα αυτά, όπως και άλλα πολλά που δεν διατυπώνονται, φαίνεται ότι βασανίζουν πολλούς αλλά δυστυχώς δεν εισακούγονται. Αν ένα τέτοιο μοναδικό μνημείο της φύσης δεν αξιοποιηθεί κατάλληλα, φοβάμαι ότι οι κυρώσεις από την ΕΕ δεν θα καθυστερήσουν για πολύ ακόμη.

1) Α. Papapetrou-Zamanis, Ann. Geol. de Pays Hell., 21, 210-216, 1969. 2) V. Giannopoulos & Κ. Giotis, Γαιόραμα, Ιούλιος - Αύγουστος 2000.

Ο κ. Χαρίτων Χιντήρογλου είναι αναπληρωτής καθηγητής του Τομέα Ζωολογίας στο Τμήμα Βιολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης.

Σπήλαιο Βουλιαγμένης

Αποτελεί ένα από τα εντυπωσιακότερα σπηλαιοβάραθρα της Αττικής. Είναι βέβαιο ότι έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της. Οι πληροφορίες λένε ότι το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο αποτέλεσε αντικείμενο έρευνας από τους κατακτητές την περίοδο του 1940. Μάλιστα την εξερεύνηση την είχε αναλάβει μια από τις πιο επίλεκτες ομάδες που διέθεταν οι γερμανοί και που αποτελείτο από ορειβάτες, επιστήμονες, κομάντο, ένα σύνολο ριψοκίνδυνων αλλά πολύ καλά εκπαιδευμένων ατόμων. Άλλωστε η ίδια η λίμνη της Βουλιαγμένης εξερευνήθηκε εντατικά από τους γερμανούς την περίοδο εκείνη.

Είναι βέβαια γνωστό στους περισσότερους ότι πλήρη και σαφή εικόνα για την λίμνη της Βουλιαγμένης δεν υπάρχει. Στις διάφορες κατά καιρούς προσπάθειες έρευνας που έχουν γίνει, έχουν χαθεί ανθρώπινες ζωές στα αχανή βάθη της λίμνης που λες και δεν θέλει κανείς, να ανακαλύψει τα μυστικά της.

Το συγκεκριμένο σπηλαιοβάραθρο μάλλον επικοινωνεί υπόγεια με την λίμνη μια και στα έγκατα του έχει μια λίμνη που ούτε λίγο ούτε πολύ το βάθος της φτάνει τα 100 μέτρα!!! Αν κρίνει κανείς και την μικρή απόσταση που βρίσκεται και η γνωστή λίμνη περίπου 600 μέτρα τότε από ότι φαίνεται οι δυο λίμνες είναι κάτι σαν συγκοινωνούντα δοχεία. Δυο μικρά ανοίγματα πριν την κορυφή του μικρού λόφου πάνω από την λίμνη είναι η είσοδος του σπηλαιοβάραθρου. Από εκεί και μετά μέσα από στενά και δαιδαλώδη λαγούμια αρχίζει η κατάβαση.

Πανέμορφο το θέαμα που βλέπει κανείς από τους διάφορους σχηματισμούς που έχουν τα τοιχώματα , αλλά και αρκετά επικίνδυνη η κατάβαση που ούτε λίγο ούτε πολύ φτάνει συνολικά περίπου τα 110 μέτρα. Είναι άγνωστο το που μπορεί να φτάνει αυτό το σπήλαιο μιας και υπάρχουν λαγούμια που χρειάζονται ένα προς ένα έρευνα. Βουλιαγμένης καταλαμβάνει υπογείως 10 οικοδομικά τετράγωνα έκταση!!!

Ο "αυτοκράτορας"

To 1988 ξεκίνησε το πρόγραμμα εξερεύνησης και χαρτογράφησης του σπηλαίου της Βουλιαγμένης, υπό την αιγίδα του σπηλαιολογικού τομέα του υπουργείου Πολιτισμού, με χρηματοδότηση του Δήμο Βουλιαγμένης.

Οι έρευνες είναι σύνθετες και περιλαμβάνουν μελέτη της γεωλογίας του σπηλαίου, χημικές αναλύσεις του νερού και αεροφωτογραφίες της περιοχής. Οι σπηλαιοκαταδύσεις είναι ο πιο σημαντικός τομέας. Δεν είναι τυχαίο το ότι επικεφαλής τους τέθηκε ο Ελβετός Ζαν Ζακ Μπολάνζ, πρόεδρος της Διεθνούς Ένωσης Σπηλαιοδυτών. Η μακρόχρονη πείρα του στο συγκεκριμένο τομέα τον αντάμειψε με το χαρακτηριστικό παρατσούκλι "ο αυτοκράτορας", το οποίο του έδωσαν οι συνεργάτες του. Στην πρώτη του κιόλας κατάδυση ανακάλυψε σε βάθος τριάντα μέτρων ένα στενό πέρασμα το οποίο οδηγεί σε μια υποβρύχια αίθουσα χωρητικότητας 1.200.000 κυβικών μέτρων.

Οι έρευνες ξεκίνησαν στη σκιά ενός ατυχήματος, όταν δύο δύτες έχασαν τη ζωή τους κατά τη φάση της αποσυμπίεσης λίγα μόλις μέτρα πριν από την επιφάνεια. Τα πτώματά τους δε βρέθηκαν ποτέ. Αιτία του θανάτου τους δεν ήταν βέβαια τα φαντάσματα για τα οποία μιλούν οι παλιότεροι κάτοικοι της Βουλιαγμένης, αλλά ένα δυνατό ρεύμα που εμφανίζεται κατά καιρούς στο άνοιγμα του σπηλαίου και προκαλεί μικρές δίνες στο νερό.

Σταλαγμίτης-μνημείο

Η περιοχή άρχισε να αποκαλύπτει σταδιακά το αληθινό της πρόσωπο: ένα σύνθετο σύστημα καρστικών σπηλαίων με υπόγεια νερά που κυλούν διαμέσου του ορεινού όγκου του Υμηττού. Η φυσική θερμότητα των νερών αυτών προδίδει μία ακόμα σημαντική πληροφορία: σε πολύ μεγάλο βάθος τα σπήλαια συνδέονται με το ηφαιστειακό τόξο που διατρέχει τα Ελληνικά νησιά.

Οι οχτώ συνολικά αποστολές έχουν φέρει μέχρι σήμερα στο φως κι άλλες συναρπαστικές πληροφορίες. Από τη μελέτη των αεροφωτογραφιών διαπιστώθηκε μια σειρά από τέσσερα βυθίσματα ή δολίνες καθώς και δύο μεγάλα βάραθρα: το γερμανικό και το ανεξερεύνητο Πηγάδι του Διαβόλου. "Το σπήλαιο αναπτύσσεται μέσα από μεσοζωικούς κρυσταλλικούς ασβεστόλιθους, οι οποίοι έχουν αρκετά κενά εξαιτίας της χημικής διάλυσης του πετρώματος", διευκρινίζει ο Βασίλης Γιαννόπουλος από το υπουργείο Πολιτισμού.

Μάλιστα κατά τη διάρκεια της τελευταίας εξερευνητικής κατάδυσης ο Λουίτζι Καζάτι, στενός συνεργάτης του Μπουλάνζ, ανακάλυψε έναν τεράστιο σταλαγμίτη, ο οποίος αποτελεί το βαθύτερο καρστικό σχηματισμό στην Ελλάδα. Το γεωλογικό αυτό μνημείο βρίσκεται σε βάθος 105 μέτρων, περίπου 730 μέτρα από την είσοδο του σπηλαίου. Αυτή η ανακάλυψη άλλαξε ολοκληρωτικά τη θεωρία για τον πρόσφατο σχηματισμό της Μεσογείου. Ο λόγος; Οι σταλακτίτες δε δημιουργούνται ποτέ κάτω από την επιφάνεια του νερού.

Σήραγγα-ρεκόρ

Στην περιοχή υπάρχουν συνολικά 14 διαφορετικές υπόγειες σήραγγες. Η μία απ’ αυτές είναι η μεγαλύτερη στον κόσμο. Έχει μήκος 800 μέτρα, πλάτος από 60 έως 150 μέτρα, ενώ το βάθος της είναι κατά μέσο όρο τα 80 μέτρα. Οι βυθισμένοι διάδρομοι έχουν συνολικό μήκος 4,3 χιλιόμετρα.

Οι ερευνητικές αποστολές και τα πρώτα επιστημονικά συμπεράσματα ήταν αρκετά για να εξάψουν τη φαντασία αρκετών ερασιτεχνών δυτών. Γύρω από τη Λίμνη της Βουλιαγμένης έχει πλεχτεί ένας μύθος που οφείλεται στην εξαιρετική ορατότητα, στο βάθος, στη θερμοκρασία του νερού και φυσικά στην ομορφιά της. Μέσα όμως σ’ έναν τέτοιο λαβύρινθο από σήραγγες ακόμα κι ένας πεπειραμένος δύτης κινδυνεύει να χάσει τον προσανατολισμό του. "Η σπηλαιοκατάδυση, σε σχέση με τις θαλάσσιες καταδύσεις, διαφέρει όπως η μέρα με τη νύχτα. Μπαίνοντας σ’ ένα σπήλαιο κάποιοι άπειροι δύτες χάνουν το δρόμο του γυρισμού, με αποτέλεσμα να πεθαίνουν", επισημαίνει ο Βασίλης Γιαννόπουλος.

Αποτέλεσμα αυτής της απειρίας ήταν να χάσουν τη ζωή τους οχτώ δύτες. Θανάσιμα λάθη τους ήταν η μη εξοικείωση με το υποβρύχιο περιβάλλον των σπηλαίων και ο ελλιπής εξοπλισμός. Οι περισσότεροι δε διέθεταν ούτε καν το "μίτο της Αριάδνης", ένα νάιλον σκοινί που δένουν οι σπηλαιοδύτες στην είσοδο του σπηλαίου για να μη χάνονται στους υπόγειους λαβυρίνθους. Το 1995 τα σπήλαια έκλεισαν για το κοινό, προς αποφυγή ατυχημάτων. Από τότε επιτρέπονται μόνο οι καταδύσεις για επιστημονικούς σκοπούς.

Ακόμα και οι έμπειροι σπηλαιοδύτες δε διέφυγαν αυτό τον κίνδυνο. Ο Ελβετός Αρν Ονταλίκ, μέλος της αποστολής, εγκλωβίστηκε στη σήραγγα αφού "χτυπήθηκε" από τη μέθη των δυτών, η οποία προκαλείται από το άζωτο. "Ξαφνικά αισθάνθηκα ότι ήμουν δεμένος με αόρατα σκοινιά, παγιδευμένος σ’ ένα κρυστάλλινο κενό. Τότε κατάλαβα γιατί οι άτυχοι δύτες δε βγήκαν ποτέ από εκεί μέσα". Και συνεχίζει:

"Η βαθιά νάρκωση και το αχανές τούνελ μου δημιούργησαν σύγχυση. Αμέσως έχασα την αίσθηση του βάθους και της απόστασης κι έπεσα σε ζάλη". Ο Ονταλίκ σώθηκε χάρη στην πείρα του αλλά και γιατί χρησιμοποίησε τη φιγούρα ενός άλλου δύτη ως σημείο αναφοράς μέσα στον υπόγειο λαβύρινθο.