Ρώσος επιστήμονας φωτογραφίζει τη ψυχή που αποχωρεί τη στιγμή του θανάτου!!!

Η στιγμή της αστρικής απενσάρκωσης, κατά την οποία το πνεύμα αποσπάται από το φυσικό σώμα, συλλήφθηκε από τον Ρώσο επιστήμονα Konstantin Korotkov, ο οποίος φωτογράφησε την ακριβή στιγμή του θανάτου ενός ανθρώπου με βιοηλεκτρογραφική κάμερα.

Η ληφθείσα εικόνα, χρησιμοποιώντας την μέθοδο gas discharge visualization , μια δηλαδή προηγμένη τεχνική της φωτογράφησης τύπου Κirlian , απεικονίζει με μπλε χρώμα την ζωτική ενέργεια του ατόμου να εγκαταλείπει σταδιακά το σώμα.

Σύμφωνα με τον Korotkov, ο ομφαλός και το κεφάλι είναι τα μέρη από τα οποία αποσπάται πρώτα η δύναμη αυτή ( η οποία αποτελεί την ψυχή), ενώ η βουβωνική χώρα και η καρδιά είναι οι τελευταίες περιοχές όπου το σώμα συνδέεται με το πνεύμα πριν αυτό περάσει στην φαντασμαγορία του απείρου.

Σε μερικές περιπτώσεις, σύμφωνα με τον Korotkov, σημειώθηκε πως οι ανθρώπινες «ψυχές» που υπέστησαν κάποιου είδους βίαιο ή απροσδόκητο θάνατο εκδηλώνουν, συνήθως, μια κατάσταση σύγχυσης όσον αφορά τη διαχείριση της ενέργειάς τους και επιστρέφουν στο φυσικό σώμα μέρες μετά τον θάνατο. Το γεγονός αυτό θα μπορούσε να οφείλεται σε ένα πλεόνασμα αχρησιμοποίητης ενέργειας.

Η τεχνική αυτή που αναπτύχθηκε από τον Korotkov , ο οποίος εκτός άλλων είναι διευθυντής του Ερευνητικού Ινστιτούτου Φυσικής της Αγίας Πετρούπολης, έχει εγκριθεί ως επίσημη ιατρική τεχνολογική μέθοδος από το Υπουργείο Υγείας της Ρωσίας και χρησιμοποιείται από περισσότερους από 300 γιατρούς παγκοσμίως για τον έλεγχο του άγχους καθώς και την καταγραφή της προόδου ασθενών που υποβάλλονται σε θεραπείες ασθενειών όπως ο καρκίνος. Ο Korotkov υποστηρίζει πως η τεχνική ενεργειακής απεικόνισης που ανέπτυξε, μπορεί να χρησιμοποιηθεί για την παρακολούθηση κάθε είδους βιοφυσικής ανισορροπίας και την διάγνωση αυτής σε πραγματικό χρόνο καθώς και για την εξακρίβωση των ψυχικών (μεταφυσικών) δυνάμεων ενός ατόμου.

Η τεχνική αυτή , η οποία καταγράφει ( ή μετρά ) την διεγερμένη ακτινοβολία, ενισχύεται από το ηλεκτρομαγνητικό πεδίο και αποτελεί μια πιο προηγμένη εκδοχή της τεχνολογίας που αναπτύχθηκε για την μέτρηση και καταγραφή της αύρας από τον Semyon Kirlian.

Οι παρατηρήσεις του Korotkov επιβεβαιώνουν την άποψη του Kirili ότι, δηλαδή, «το διεγερμένο ηλεκτροφωτονικό φως γύρω από τις άκρες των δακτύλων ενός ανθρώπινου όντος περιέχει τη συνεκτική και εμπεριστατωμένη δύναμη ενός ατόμου, τόσο φυσικά όσο και ψυχολογικά.

Στη συνέντευξή του ο Korotkov μιλά για τις επιπτώσεις στο βιοενεργειακό πεδίο από τις τροφές, το νερό ακόμα και τα καλλυντικά και τονίζει τη σημασία της κατανάλωσης καθαρού νερού και οργανικής τροφής, ειδικά αν λάβει κανείς υπόψη τις εξαιρετικά αρνητικές επιδράσεις των ανθρώπων των πόλεωνοι οποίοι υπόκεινται σε διαρκή διατροφική και τεχνολογική ρύπανση.

O Korotkov επίσης αναφέρεται σε μετρήσεις του πάνω σε υποθετικά φορτισμένο ενεργειακά περιβάλλον, καθώς και στην επιρροή των ανθρώπων στα βιοενεργειακά πεδία των άλλων, μέσω του ελέγχου του πειράματος του Rupert Sheldrake πάνω στην αίσθηση του ατόμου ότι παρακολουθείται. Το βιοενεργειακό πεδίο του ανθρώπου αλλάζει την στιγμή που κάποιος εξωτερικός παράγοντας στρέφει την προσοχή του σε αυτόν ακόμα και αν αυτή δεν είναι συνειδητά αντιληπτή.

Προειδοποιεί, επίσης, για την χρήση του κινητού τηλεφώνου και την εκτεταμένη ακτινοβολία που εκπέμπει καθώς είναι συχνά καρκινογόνα, γεγονός που φαίνεται να επιβεβαιώνουν πολυάριθμες μελέτες.

Η αισιοδοξία του Korotkov για το νέο αυτό πρωτοπόρο επιστημονικό πεδίο είναι εμφανής και δικαιολογημένη, αφού, κυρίως στη Ρωσία, σε ορισμένα σχολεία διδάσκεται η αναγνώριση και η διαχείριση της ενέργειας, όχι ως κάτι ύποπτο αλλά ως μια μεταφυσική μετρήσιμη πραγματικότητα.

Μετάφραση: Δανάη Πετροπούλου

enallaktikidrasi.com

Είναι αποτέλεσμα εξελικτικής προσαρμογής η θρησκεία;

Αρχές του χρόνου (2009) και στο Εδιμβούργο της Σκοτίας γίνεται ένα μικρό εργαστήριο με θέμα τη θρησκεία. Η ομάδα αποτελείται από εκπροσώπους πολλών γνωστικών πεδίων, όπως ψυχολόγοι, βιολόγοι, πολιτικοί επιστήμονες, φιλόσοφοι και ανθρωπολόγοι. Κάθε ένας από αυτούς έχει μελετήσει τα φυσικά (δηλαδή τα βασισμένα στον Δαρβινισμό) θεμέλια των θρησκευτικών πεποιθήσεων και συμπεριφορών. Όλοι μαζί έθεσαν στο τραπέζι μια μεγάλη ποικιλία απόψεων που σχετίζονται με το εξελικτικό αίνιγμα της θρησκείας.
Γιατί όμως είναι σημαντικό να έχουμε μια καλύτερη επιστημονική κατανόηση της θρησκευτικής συμπεριφοράς; Μια ερώτηση ιδιαίτερα σημαντική, δεδομένου ότι την ίδια χρονική περίοδο στη Λωρίδα της Γάζας, οι πάλαι πότε εχθροί, Παλαιστίνιοι και Ισραηλινοί, με τη λήξη της εκεχειρίας ενέδωσαν και πάλι σε μια αιματηρή διαμάχη που κρατάει από παλιά και έχει ρίζες θρησκευτικής ιδεολογίας.
Κατά τη διάρκεια της τελευταίας δεκαετίας, η ανάπτυξη της φυσιοκρατικής έρευνας σχετικά με τη θρησκεία ήταν εκπληκτική και ζητήματα όπως ο Θεός, οι ψυχές και η αμαρτία δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως πεδία εκτός της επιστημονικής εμβέλειας, αλλά ως βιολογικά βασισμένες απόρροιες του εξελιγμένου ανθρώπινου νου, αποτελώντας αντικείμενο εξονυχιστικής εξέτασης από την ψυχολογία, όπως άλλωστε γίνεται και με πολλές άλλες όψεις της ανθρώπινης φύσης. Και είναι πλέον πολύ πιθανό, ότι σύντομα τέτοιες επιστημονικές ανακαλύψεις θα μεταφραστούν σε μεσολαβητικές στρατηγικές με πρακτική χρησιμότητα στην εναρμόνιση των θρησκευτικά βασισμένων κοινωνικών συγκρούσεων.
Ας δούμε όμως πολύ συνοπτικά τι συζητήθηκε στο επιστημονικό εργαστήριο που είχε ως θέμα τη θρησκεία.
Από την πλευρά της επιστήμης της ψυχολογίας, ο Jesse Bering, διευθυντής του Ινστιτούτου Νόησης και Πολιτισμού στο Πανεπιστήμιο Queen's στο Belfast της Ιρλανδίας, επιχειρηματολόγησε ότι η πίστη για μια ζωή μετά τον θάνατο είναι λίγο ως πολύ το αναπόφευκτο παραπροϊόν της ανθρώπινης συνείδησης. Εφόσον δεν μπορούμε να συλλάβουμε την έννοια της απουσίας της συνείδησης, ακόμα και όσοι δεν έχουν θρησκευτικές πεποιθήσεις είναι επιρρεπείς σε οράματα για το επέκεινα.
Ο πολιτικός επιστήμονας και εξελικτικός βιολόγος Dominic Johnson, από το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου, παρουσίασε το επιχείρημά του ότι η ιδέα των παντογνωστών υπερφυσικών όντων εξυπηρέτησε ως μια λειτουργία κοινωνικής αστυνόμευσης στο προγονικό μας παρελθόν. Σύμφωνα με τον Johnson, αυτό θα ενθάρρυνε άτομα μέσα σε ομάδες να συμμορφωθούν σε θεσπίσματα της ομάδας έχοντας τον φόβο για τη θεία τιμωρία κι έτσι θα μπορούσε να μειωθεί η πιθανότητα κοινωνικής διάσπασης. Ένα τέτοιο φαινόμενο θα μπορούσε να είναι το αποτέλεσμα εξελικτικής προσαρμογής δεδομένου ότι οι μεγαλύτερες ομάδες είχαν μεγαλύτερες πιθανότητες να επιζήσουν και να αναπαραχθούν απ' ότι τα μεμονωμένα άτομα.
Ο ανθρωπολόγος Richard Sosis, εξέθεσε τη δική του θεωρία αναφορικά με τη θρησκευτική συμπεριφορά, σύμφωνα με την οποία όλοι οι άνθρωποι εμπλέκονται σε πολλών ειδών μεγαλοπρεπείς θρησκευτικές συμπεριφορές, σπαταλώντας χρόνο σε τελετές, φορώντας στενόχωρα ρούχα, ξοδεύοντας τα δύσκολα κερδισμένα χρήματά τους, επειδή κάνοντάς το, διαφημίζουν τη δέσμευσή τους να ανήκουν σε μια ομάδα με θρησκευτική σύνδεση. Με άλλα λόγια, εάν κάποιος πάει το παιδί του για αφαίρεση της ακροβυστίας (περιτομή), εάν πληρώνει έναν τακτικό φόρο ελεημοσύνης που αντιστοιχεί σε ένα ποσοστό των εσόδων του, ή εάν καθίσει περιμένοντας να περάσει η ώρα σε ένα σκληρό πάγκο για να παρακολουθήσει την κυριακάτικη λειτουργία, τότε οι σύντροφοί του που έχουν τις ίδιες θρησκευτικές πεποιθήσεις θα υποθέσουν πως μπορούν να τον δεχτούν ως έναν από αυτούς και να τον εμπιστευτούν.
Ο εξελικτικός βιολόγος Robert Trivers, από το Πανεπιστήμιο Rutgers του New Jersey, συζήτησε τον πιθανό ρόλο της ψυχολογικής αυταπάτης στο βασίλειο της θρησκείας και ανασκόπησε το αδύνατον να αγνοηθεί στοιχείο, ότι η θρησκευτικότητα έχει θετικές επιδράσεις στην ανθρώπινη υγεία. Παράλληλα, ο βιολόγος του Κολεγίου Westmont, Jeff Schloss, που έχει μελετήσει επισταμένα τις θεολογικές επιπτώσεις του Δαρβινισμού, πρότεινε να ληφθούν υπόψη οι φιλοσοφικές προεκτάσεις των επιστημονικών ανακαλύψεων που σχετίζονται με τη θρησκεία. Η θέση του Schloss είναι αυτή που θα ερχόταν στο μυαλό των περισσότερων ανθρώπων. Όλα καλά και ωραία με την επιστημονική έρευνα, αλλά τι μας λέει όλη αυτή η συζήτηση για το εάν υπάρχει ή όχι Θεός;
Όπως αναρωτιέται ο Jesse Bering, τι θα γινόταν εάν τα στοιχεία που διαθέταμε θα αποδείκνυαν ότι η ύπαρξη ενός Θεού αποτελεί απλώς μια ψυχολογική ατέλεια που έχει χαραχτεί στον πυρήνα του νοητικού υποστρώματος του εγκεφάλου μας; Θα συνεχίζαμε να πιστεύουμε στην ύπαρξή του εάν είχαμε στη διάθεσή μας επιστημονικές αποδείξεις για το ότι η υπόθεση περί Θεού είναι ένα παραπροϊόν της εξελιγμένης νοητικής μας αρχιτεκτονικής;

Ελληνική γραφή στο Θιβέτ που χρονολογείται στο 10.000 π.Χ.

Εξωγήινοι; Μια παράξενη φυλή; Ή απλά ένας μύθος; Και πώς εμπλέκεται η ελληνική γραφή; Εδώ και 52 χρόνια μια παράξενη ιστορία συναρπάζει όσους λατρεύουν τα μυστήρια.
Η ιστορία: το 1938 ένας Κινέζος αρχαιολόγος, ο Τσι Που Τέι, ερευνά ένα σύμπλεγμα σπηλιών στα σινοθιβετιανά σύνορα. Ανακαλύπτει πολλούς τάφους ανθρώπων με ύψος το πολύ 1,30 μ. και αφύσικα μεγάλα κεφάλια.
Σε κάθε τάφο υπάρχει και ένας μεταλλικός δίσκος διαμέτρου περίπου 30 εκατοστών με μια τρύπα στο κέντρο του και διάφορες παραστάσεις που θύμιζαν τις κινήσεις των πλανητών.
Το 1958 ο Τσουμ Ουμ Νούι, ένας άλλος Κινέζος αρχαιολόγος, βγάζει τις «πέτρες των Ντρόπα», όπως ονομάστηκαν οι δίσκοι από την αποθήκη που φυλάσσονταν και προσπαθεί να αποκρυπτογραφήσει τι είναι σημειωμένο πάνω τους (σε μερικές περιπτώσεις και με γράμματα που θυμίζουν το ελληνικό αλφάβητο).

Τέσσερα χρόνια αργότερα δημοσιεύει τα συμπεράσματά του: Οι δίσκοι περιγράφουν την ιστορία των Ντρόπα, εξωγήινων που έπεσαν στη Γη με ένα διαστημόπλοιο που δεν κατάφεραν να επισκευάσουν.
Προσπάθησαν να συμβιώσουν με τους Θιβετιανούς που ζούσαν στην περιοχή, αλλά οι ντόπιοι τους καταδίωκαν, λόγω της αφύσικης μορφής του.
Ο επιστημονικός κόσμος της Κίνας λοιδορεί τον αρχαιολόγο, ο οποίος αυτοεξορίζεται στην Ιαπωνία όπου και πεθαίνει μερικά χρόνια αργότερα.
Ωστόσο, οι Ρώσοι ζητούν τους δίσκους από τους Κινέζους για περαιτέρω μελέτη.
Η χημική ανάλυση κάνει λόγο για μεγάλες ποσότητες κοβαλτίου και άλλων μετάλλων στην σύσταση των πετρών των Ντρόπα. Οι δίσκοι επιστρέφονται στην Κίνα, όπου το 1974 τους μελετά ένας Αυστριακός επιστήμονας.
Όταν το 1994 ζητά να τους ξαναδεί, οι δίσκοι έχουν κάνει φτερά και ο διευθυντής του Μουσείου που του τούς είχε δείξει πριν 20 χρόνια αγνοείται...
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας
Η παραπάνω ιστορία ξαναγίνεται κάθε τόσο μια από τις αγαπημένες των λάτρεων των μυστηρίων. Ωστόσο, όπως όλα δείχνουν, πρόκειται απλά για ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας. Στην νεώτερη εκδοχή του έχει προστεθεί η επίσκεψη κάποιου αρχαιολόγου ονόματι Έβανς στα θιβετιανά βουνά, το 1947, όπου συνάντησε μια φυλή πολύ κοντών ανθρώπων που τού είπαν ότι κατάγονται από μια εξωγήινη φυλή και ότι το 1.014 μ.Χ. αναγκάστηκαν να μείνουν για πάντα στη Γη, επειδή το διαστημόπλοίο τους συνετρίβη.
Αλλά ούτε το ποιος ακριβώς ήταν αυτός ο Έβανς έγινε ποτέ γνωστό, ούτε υπάρχει πουθενά μια φωτογραφία που θεωρητικά τράβηξε στο ταξίδι του στα Ιμαλάια και απεικονίζεται ανάμεσα σε ένα ζεύγος πολύ κοντών ανθρώπων. Όπως δεν υπάρχουν πουθενά «οι πέτρες των Ντρόπα»...
Όσοι υποστηρίζουν ότι η ιστορία είναι αληθινή επιμένουν πως οι δίσκοι υπάρχουν, απλά οι αγκυλώσεις του κομμουνιστικού καθεστώτος της Κίνας τους έχουν «εξαφανίσει». Όσοι την θεωρούν αποκύημα κάποιου ευφάνταστου μυαλού, έχουν να λένε πως το Τσουμ Ουμ Νούι δεν είναι καν κινεζικό όνομα και πως, όσο κι αν έψαξαν, δεν βρήκαν ποτέ κάποιο σύγγραμμα με αυτήν την υπογραφή, ούτε ανακάλυψαν στα αρχεία κάποιου από τα Μουσεία όπου υποτίθεται ότι φιλοξενήθηκαν οι δίσκοι στοιχεία για την ύπαρξή τους.
Όσον αφορά στο όνομα της φυλής, «ντρόπκα» στα θιβετιανά σημαίνει «μοναξιά» και κατ' επέκταση «αυτοί που ζουν μόνοι τους στις ερημιές».
Και, καθώς η μόνη απόδειξη ότι οι «πέτρες των Ντρόπα» όντως υπάρχουν, είναι δύο φωτογραφίες που τράβηξε ο Αυστριακός επιστήμονας το 1974, αλλά στις οποίες δεν φαίνεται κανένα ιερογλυφικό, αντιθέτως μοιάζουν πολύ με τους δίσκους Βi της δυναστείας των Χαν από το 3.000 π.Χ., ίσως τελικά η «φυλή των Ντρόπα» και οι πέτρες τους να είναι απλά η μεταφορά κάποιου αρχαίου θρύλου στο σήμερα...
http://ellinikiafipnisis.blogspot.gr/

Ο χρόνος κάνει περίεργα γλιστρήματα

Τι είναι ο χρόνος; Μπορούμε να τον μετρήσουμε και να τον τεμαχίσουμε σε εκατοστά και χιλιοστά του δευτερολέπτου, μπορούμε επίσης να ορίσουμε τις εμπειρίες μας μέσω αυτού.

Η εγκυκλοπαίδεια Encarta τον ορίζει ως συνειδητή εμπειρία της διάρκειας, της περιόδου εκείνης μέσα στην οποία πραγματοποιείται μια δράση ή ένα γεγονός... ενώ μπορούμε με έναν αφηρημένο τρόπο να τον ορίσουμε ως την τέταρτη διάσταση. Όμως όλα αυτά δε μας φέρνουν πιο κοντά σε μια αληθινή κατανόηση του τι είναι χρόνος ούτε του πως λειτουργεί.

Παρακάτω παρουσιάζονται κάποιες παράξενες ιστορίες σπανίων περιστατικών όπου ο χρόνος δεν φαίνεται να κυλάει με τον τρόπο όπου τον αντιλαμβανόμαστε κανονικά. Κάποιοι άνθρωποι αναφέρουν κενά στον χρόνο, ταξίδια στον χρόνο, απουσία χρόνου και πιθανές φευγαλέες ματιές στο παρελθόν ή το μέλλον.

Εξαιτίας του γεγονότος ότι η αντίληψη μας για τον χρόνο είναι συχνά τόσο συνήθης και κοινότοπη, όταν ένας άνθρωπος βιώνει κάποιο από αυτά τα κενά, το αναφέρει ως το πιο περίεργο και μπερδεμένο πράγμα που έχει βιώσει ποτέ.
Ας δούμε λοιπόν τις ιστορίες. Μπορεί σε κάποιους να θυμίζουν και μια δική τους εμπειρία.

Μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας

Το 1991 ο Glenn ήταν φοιτητής πανεπιστημίου στη Νέα Σκοτία. Αυτό το οποίο αρχικά ήταν μια συνηθισμένη διαδρομή με το λεωφορείο προς την γενέτειρα του για να επισκεφθεί τους γονείς του, μετατράπηκε σε μια μπερδεμένη διαστρέβλωση του χρόνου και του χώρου. Όπως λέει χαρακτηριστικά ο ίδιος:

"Καθόμουν στο πίσω μέρος του λεωφορείου και δεν ήταν κανείς τριγύρω μου, υπήρχε όμως μια οικογένεια που καθόταν στο μπροστινό μέρος, πίσω ακριβώς από την θέση του οδηγού. Η διάρκεια της διαδρομής ήταν ήρεμη έως την στιγμή που πλησιάσαμε κοντά στην γενέτειρα πόλη μου. Κοιτούσα έξω από το παράθυρο και αντίκρισα το εργοστάσιο ελαστικών της Michelin καθώς το προσπερνούσαμε, ανεβαίνοντας το λόφο. Όταν το λεωφορείο έφτασε στο πιο ψηλό μέρος του λόφου είχα ένα περίεργο συναίσθημα και για κάποιον ανεξήγητο λόγο άρχισα να φαντάζομαι πολλούς ανθρώπους μέσα στο λεωφορείο να με κοροϊδεύουν!

Ακριβώς τότε συνέβη μια διαστρέβλωση της πραγματικότητας και το λεωφορείο βρέθηκε ξαφνικά στην εθνική οδό που βρισκόταν ένα μίλι πιο πίσω μας! Τότε μπόρεσα να το δω να προσπερνάει και πάλι το εργοστάσιο ελαστικών, κάτι το οποίο με τρόμαξε. Παρατήρησα επίσης την οικογένεια που καθόταν μπροστά και η οποία μιλούσε προηγουμένως πολύ δυνατά, να είναι πολύ ήσυχη αυτή την φορά.

Όταν σταματήσαμε πλησίασα τον οδηγό και του είπα τι νόμιζα ότι συνέβαινε. Εκείνος με κοίταξε όντας νευρικός και μου είπε 'Τέτοια πράγματα συμβαίνουν'."

Ένα σύντομο άλμα στον χρόνο

Ο οδηγός του λεωφορείου είχε προφανώς δίκιο. Παρόμοια πράγματα όντως συμβαίνουν. Αρκεί να ρωτήσουμε την Sue, η οποία το φθινόπωρο του 1994 οδηγούσε μαζί με τον φίλο της τον Jim προς το σπίτι τους στο Fallbrook της California όταν ενδεχομένως έκαναν ένα μικρό άλμα στον χρόνο. Όπως λέει η Sue:

"Υπάρχουν δύο δρόμοι για το Fallbrook, ένας από τον βορρά και ένας από το νότο. Κατευθυνόμασταν από το νότο προς τον βορρά στη λεωφόρο Mission Rd., η οποία έχει μήκος 4 μίλια και είναι διπλής κατευθύνσεως. Ήταν Παρασκευή απόγευμα και είπα αφηρημένα ότι είναι πολύ περίεργο που δεν είχαμε συναντήσει ως εκείνη την ώρα άλλα αυτοκίνητα στην αντίθετη κατεύθυνση, κάτι που συνέβαινε από τότε που μπήκαμε στη συγκεκριμένη λεωφόρο. Το Fallbrook είναι μια μικρή πόλη, όμως αυτός ο δρόμος είχε πάντα πολύ κίνηση.

Ήξερα ότι είναι 06:24 επειδή είχα μόλις κοιτάξει την πορτοκαλί ένδειξη της ώρας στο στερεοφωνικό όταν ξαφνικά το αυτοκίνητο νέκρωσε, το πετάλι έγινε πολύ σκληρό και τα φώτα έσβησαν. Θυμάμαι ότι ένιωσα πολύ μεγάλη σύγχυση, καθώς σκεφτόμουν ότι μπορεί να τελείωσε η βενζίνη και ας ήξερα ότι είχαμε αρκετά καύσιμα ακόμη. Το αυτοκίνητο βγήκε αμέσως από τον δρόμο και όταν ο Jim ρώτησε τι έγινε δεν ήξερα τι να απαντήσω, είχα όμως την αίσθηση ότι είχα αποκοιμηθεί ή... δεν ξέρω και εγώ τι.

Έβαλα ξανά ταχύτητα, ο Jim πήδηξε έξω από το αυτοκίνητο, ήρθε προς τη μεριά μου και άνοιξε την πόρτα. Εγώ πήγα στην θέση του συνοδηγού, εκείνος μπήκε μέσα, έβαλε μπροστά τη μίζα και το αυτοκίνητο πήρε μπροστά! Ενώ απομακρυνόμασταν ένιωθα ενοχλημένη και λίγο νευρική, όμως κάτι πραγματικά περίεργο είχε μόλις συμβεί. Κοίταξα πάλι την ώρα και ήταν 06:36. Είχαν περάσει 12 λεπτά ενώ το όλο περιστατικό δε μπορεί να είχε διάρκεια που να ξεπερνούσε το 1,5 λεπτό".

Είχε πάει εκεί προτού καν φτάσει

Είμαστε εξοικειωμένοι με την γραμμική απεικόνιση του χρόνου όπου το ένα γεγονός διαδέχεται το άλλο. Με έναν περίεργο τρόπο όμως, δεν συμβαίνει πάντοτε αυτό. Ας λάβουμε υπόψη μας την εμπειρία της Eula White στην αγροτική Alabama του 1920 όταν ήταν μικρό κορίτσι. Η Eula αναφέρει:

"Εκείνα τα χρόνια η αγροτική Alabama ήταν σχετικά πίσω. Λίγη ηλεκτροδότηση ενώ τα άλογα και τα βαγόνια ήταν τα μόνα μέσα μεταφοράς για τους περισσότερους ντόπιους. Θυμάμαι ότι ήταν μια ηλιόλουστη μέρα του καλοκαιριού και νωρίς εκείνο το πρωί είχα μαζευτεί με κάποιες άλλες γυναίκες στη μπροστινή βεράντα στη φάρμα των Hawkins για να μαζέψουμε φασόλια και μπιζέλια από κάποια θαμνάκια.

Κατά το μεσημέρι ήμασταν ακόμα εκεί και μαζεύαμε μπιζέλια όταν σηκωθήκαμε και είδαμε τον κύριο Hawkins να πλησιάζει προς το σπίτι. Στο μπροστινό μέρος της σέλας του αλόγου του ήταν ένα μεγάλο λευκό σακί με αλεύρι και στο αριστερό του χέρι κρατούσε μια καφέ τσάντα με διάφορα λαχανικά. Τον κοιτούσαμε καθώς πήγαινε προς την πόρτα και σταμάτησε εκεί περιμένοντας από κάποιον να ανοίξει. Ένα από τα αγόρια έτρεξε και την άνοιξε και τότε, μπροστά στα μάτια όλων των γυναικών και των παιδιών, ο κύριος Hawkins εξαφανίστηκε! Μέσα σε μια στιγμή, απλά εξαφανίστηκε!

Για ένα δυο περίπου δευτερόλεπτα μείναμε άφωνοι και ύστερα τρομοκρατημένοι αρχίσαμε να ουρλιάζουμε. Λίγα λεπτά αργότερα ηρεμήσαμε, όμως ακόμη τρέμαμε και ήμασταν συγχυσμένες. Δεν ξέραμε τι να κάνουμε οπότε ύστερα από λίγο συνεχίσαμε να μαζεύουμε μπιζέλια ενώ η κυρία Hawkins και τα αγόρια έκλεισαν την πόρτα.

Περίπου μισή ώρα αργότερα είδαμε πάλι τον κύριο Hawkins να έρχεται με το άλογο προς το σπίτι με το ίδιο λευκό σακί με αλεύρι μπροστά στην σέλα του και με την ίδια καφέ τσάντα με λαχανικά στο αριστερό του χέρι. Κατευθύνθηκε ξανά προς την πόρτα και σταμάτησε χωρίς να πει τίποτα. Εμείς απλώς τον κοιτούσαμε περιμένοντας να δούμε τι θα συμβεί. Ύστερα, προς μεγάλη μας ανακούφιση, ο κύριος Hawkins είπε: 'Λοιπόν, θα μου ανοίξει κανείς την πόρτα;' Ο κύριος Hawkins είχε έρθει εκεί προτού καν φτάσει".

Στιγμιαία επανάληψη του χρόνου

Μια παρόμοια επανάληψη του χρόνου συνέβη στον Ryan Bratton στην ηλικία των οκτώ. Ήταν μια κατά τα άλλα συνηθισμένη ημέρα για αυτόν και τον φίλο του που κάθονταν στην αυλή του ενώ κάποια άλλα παιδιά οδηγούσαν με τα ποδήλατα τους κατά μήκος ενός δρόμου. Όπως θυμάται:

"Ένα αυτοκίνητο ήρθε από τον δρόμο και σταμάτησε μπροστά από ένα σπίτι. Ένα παιδάκι βγήκε έξω και έτρεξε μέσα στο σπίτι κάνοντας φασαρία και φωνάζοντας όπως κάνουν τα παιδιά της ηλικίας του ενώ ένα κορίτσι πέρασε με το ποδήλατο της από τον δρόμο.

Λίγα λεπτά αργότερα το ίδιο αυτοκίνητο ήρθε από τον δρόμο, σταμάτησε στο σπίτι και το ίδιο παιδάκι βγήκε έξω από αυτό και έτρεξε μέσα στο σπίτι κάνοντας φασαρία και φωνάζοντας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που το είχε κάνει και πριν. Και τότε το ίδιο κορίτσι κατηφόρισε ξανά προς τον δρόμο. Κοίταξα τον φίλο μου και μου είπε ότι δεν είχε ιδέα για το τι είχε μόλις συμβεί".

Ταξίδι στο παρελθόν...

Οι πιο εντυπωσιακές περιπτώσεις ταξιδιού στον χρόνο είναι πιθανώς εκείνες όπου κάποιοι άνθρωποι βλέπουν, ακούν ή ακόμα αλληλεπιδρούν με άλλους ανθρώπους ή πράγματα που φαίνεται πως συνέβησαν σε άλλο τόπο και σε άλλη χρονική στιγμή.

Ο John ήταν ένα εξάχρονο αγόρι στο Stoke-on-Trent της Αγγλίας όταν συνέβη ένα τέτοιο φευγαλέο περιστατικό. Πήγαινε στο σχολείο μαζί με κάποια άλλα παιδιά όταν σταμάτησαν για να παρατηρήσουν κάποιους οικοδόμους που δούλευαν σε κάποια καινούρια σπίτια. Καθώς πλησίαζαν προς εκείνο το σημείο, παρατήρησαν ένα παλιό αγροτόσπιτο που βρισκόταν εκεί κοντά. Μια ηλικιωμένη γυναίκα βγήκε έξω και προσέφερε στον John και στους φίλους του πορτοκαλάδα καθώς έμπαιναν μέσα στο σπίτι της.

Αφού έφυγαν από το αγροτόσπιτο και συνέχισαν τον δρόμο τους προς το σχολείο, ανακάλυψαν ότι ήταν περίπου 4 και το σχολείο έκλεινε. Είχαν φύγει από το σπίτι στη 1:30 και είχαν κάνει μια διαδρομή που θα πρέπει να είχε διάρκεια 20 λεπτά!

Την επόμενη ημέρα ο John και οι φίλοι του έκαναν την ίδια διαδρομή για το σχολείο αλλά προς μεγάλη τους έκπληξη δεν υπήρχε η παραμικρή ένδειξη του αγροτόσπιτου ή της ηλικιωμένης που είχαν δει την προηγούμενη ημέρα.

Η μόνη εξήγηση για το τι βίωσε ο John και οι φίλοι του φαίνεται πως είναι κάποια μορφή 'γλιστρήματος' στον χρόνο κατά το οποίο για λίγες ώρες μεταφέρθηκαν σε μια παλιότερη εποχή όπου πράγματι υπήρχε ένα αγροτόσπιτο και ο ιδιοκτήτης του σε εκείνο το μέρος.

...Και σε μια μελλοντική πόλη

Όσο παράξενη και αν ήταν, ενδεχομένως να είναι πιο εύκολο να καταλάβουμε την εμπειρία του John σχετικά με κάτι που έχει ήδη συμβεί παρά να κατανοήσουμε την εμπειρία της Daisy που συνάντησε ένα μέρος το οποίο δεν υπάρχει ακόμα και ίσως να μην υπάρχει για αιώνες. Η Daisy και ο φίλος της ο Rick κατευθύνονταν με το παλιό φορτηγάκι του προς το σπίτι ενός άλλου φίλου τους τον Σεπτέμβρη του 2004. Όπως αναφέρει η Daisy:

"Ξαφνικά, η μηχανή έσβησε και εγώ μαζί με τον Rick βρεθήκαμε σε έναν ερημωμένο αυτοκινητόδρομο μέσα στη νύχτα. Ήμασταν περιτριγυρισμένοι και από τις δύο πλευρές του δρόμου με κτήματα καλαμποκιού, γεγονός που επιμήκυνε την αίσθηση της απόστασης.

Ο Rick έκανε μια απεγνωσμένη προσπάθεια να βάλει μπροστά το φορτηγάκι ξανά, όμως φαίνεται ότι δεν δούλευε. Αποφασίσαμε να περπατήσουμε προς την πλησιέστερη πόλη που απείχε περίπου 2 μίλια για να βρούμε κάποιο τηλέφωνο που λειτουργεί με κέρματα για να καλέσουμε τον φίλο μας. Μας φάνηκε πως η διαδρομή μας πήρε ώρες και η πόλη δεν ήταν πουθενά.

Παρόλα αυτά και ενώ ήμασταν ήδη απελπισμένοι, είδαμε ένα εκθαμβωτικό καφέ φως να ξεπροβάλλει πίσω από τον απόκρημνο λόφο που βρισκόταν μπροστά μας. Ανεβήκαμε τρέχοντας το λόφο που μας εμπόδιζε να δούμε από που προερχόταν το φως και μείναμε άφωνοι από αυτό που είδαμε. Ο Rick και εγώ μπορούσαμε να δούμε πίσω από το λόφο αυτό που θα μπορούσε να περιγραφεί ως μια φουτουριστική πόλη με φώτα να ξεπροβάλλουν από το κάθε παράθυρο ενός τεράστιου, μεταλλικού πύργου. Στο κέντρο αυτής της πόλης βρισκόταν ένας πελώριος ασημένιος θόλος.

Κοίταζα εμβρόντητη για ώρα την πόλη μέχρι την στιγμή που ο Rick με σκούντησε στον αγκώνα, κάτι που με έβγαλε από την έκσταση μου και μου έδειξε τον ουρανό. Επάνω από την πόλη αιωρούνταν εκατοντάδες ιπτάμενα οχήματα και ένα από αυτά πέταξε προς το μέρος μας με ιλιγγιώδη ταχύτητα.

Ο Rick και εγώ φοβηθήκαμε τόσο πολύ που φύγαμε τρέχοντας και κατευθυνθήκαμε προς το χαλασμένο μας φορτηγάκι. Δεν κοίταξα καθόλου πίσω όμως ένιωθα ότι κάποιος με παρακολουθούσε σε όλη την διαδρομή. Όταν μπήκαμε μέσα στο φορτηγάκι, αυτό πήρε μπροστά χωρίς καμία δυσκολία. Φύγαμε όσο πιο γρήγορα μπορούσαμε προς την αντίθετη κατεύθυνση και δεν πήγαμε ποτέ ξανά εκεί ούτε και μιλήσαμε για αυτό από τότε".

Η πεντέλη και τα μυστήρια της

Η Πεντέλη είναι το δεύτερο ψηλότερο βουνό της Αττικής με ύψος 1107μ. Βρίσκεται στη βορειοδυτική πλευρά του λεκανοπεδίου της Αττικής. Η Πεντέλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον ελλαδικό χώρο. Εδώ και δεκαετίες οι κάτοικοι της περιοχής αναφέρουν την εμφάνιση περίεργων φώτων και θορύβων. Εκατοντάδες αναφορές, μαρτυρίες, αλλά και πειράματα από ερευνητές του είδους. Σίγουρα πολλοί θα έχετε ακούσει για το πασίγνωστο και αποδεδειγμένο πλέον φαινόμενο του σταματημένου αμαξιού που σε συγκεκριμένη πλευρά του βουνού αντί να πέφτει λόγω της κλίσης ή της πλαγιάς, αυτό ανεβαίνει λόγω των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων στην περιοχή.
Το βουνό της Πεντέλης. Η Πεντέλη είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια στον ελλαδικό χώρο.


Από τα αρχαία ακόμα χρόνια έχουν παρατηρηθεί υπερφυσικά φαινόμενα στην εν λόγω περιοχή. Ας μην ξεχνάμε ότι από εκεί πάρθηκαν τα ιερά μάρμαρα για την κατασκευή του Παρθενώνα, στον οποίο ποτέ δεν έχει κάτσει κάποιο περιστέρι ή άλλο πτηνό, πράγμα ανεξήγητο. Επίσης ενδιαφέρουσα είναι και η ετυμολογία της λέξης Βριλήσσια. Προέρχεται από τη λέξη Βριλ, τον λαό που στα αρχαία χρόνια πίστευαν ότι ζούσε κάτω από τους πρόποδες της Πεντέλης. Αν τώρα λάβουμε υπόψη και τη θεωρία της "κούφιας Γης", μπορούμε να καταλάβουμε γιατί ο ληστής Νταβέλης είχε διαλέξει τη σπηλιά στο συγκεκριμένο βουνό για κρυψώνα του. Η ονομασία της Πεντέλης παλιότερα, ήταν και Βριλίσιον όρος. Υπάρχουν αρκετές εκδοχές για την προέλευση του ονόματος της Πεντέλης. Οι πιο γνωστές, είναι: "Πύλη εν τέλι" "Πέντε Έλη" "Πύλη εν τω τέλι" Η εκδοχή ότι λέξη "Πεντέλη" προέρχεται ετυμολογικά από την φράση "Πύλη εν τέλος " αναφέρεται και στο βιβλίο "Κούφια Γη" του Παντελή Γιαννουλάκη.

Η σπηλιά του Νταβέλη

Στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού, σε υψόμετρο 720μ., βρίσκεται η "Σπηλιά του Νταβέλη". Το σπήλαιο αυτό, πριν ονομαστεί έτσι, ονομαζόταν "Σπήλαιο των Αμώμων", δηλαδή των αγνών και αναμάρτητων, γιατί μόνο αυτοί μπορούσαν να εισέλθουν εκεί. Τώρα, για ποιο λόγο είχε αυτή την περίεργη ονομασία, είναι άγνωστο και περίεργο. Φημολογείται ότι ο περιβόητος λήσταρχος Νταβέλης στα μέσα του περασμένου αιώνα είχε ανακαλύψει υπόγεια περάσματα στη σπηλιά, που οδηγούσαν στην Αθήνα, αλλά και άλλες δυνάμεις, φυσικές και μη, που τον βοηθούσαν στους σκοπούς του. Το σπήλαιο έχει διαστάσεις περίπου 45x62 μέτρα και εξερευνήθηκε για πρώτη φορά από το ζεύγος Πετρόχειλου το 1935. Όπως διαβεβαιώνουν οι μελετητές δεν βρήκαν καμία στοά που να οδηγεί προς την Αθήνα. Πάντως αντίθετα με τα παραπάνω, η θεωρία της "κούφιας Γης" επιβεβαιώνεται μέρα με τη μέρα και από τον μετροπόντικα που συνέχεια έπεφτε σε κενά κάτω από το έδαφος και σε αρχαιολογικούς χώρους. Έχει παρατηρηθεί να υπάρχουν κάποια δεδομένη στιγμή στη σπηλιά του Νταβέλη ορισμένα περάσματα που οδηγούν στα ενδότερα του βουνού και λίγο αργότερα να είναι σα να μην υπήρξαν ποτέ... Παρακάτω, με τη βοήθεια του Google Maps, μπορείτε να δείτε την διαδρομή που ακολουθεί κάποιος για να φτάσει από την πλατεία Αγίας Τριάδος στην Πεντέλη (σημείο Α), στη σπηλιά του Νταβέλη(σημείο Β)


Η ιστορία της "σπηλιάς του Νταβέλη", πρωτοήρθε στο κοινό προς το τέλος της δεκαετίας του 60 ή στης αρχές της δεκαετίας του 70. Υπάρχουν εκατοντάδες αναφορές από τους κατοίκους της περιοχής, για "παράξενα φώτα" στον ουρανό, μικρά ανθρωποειδοί, παράξενους ήχους, φαντάσματα, κλπ.... Μέσα στο σπήλαιο, υπάρχουν μεγάλες ανωμαλίες στο μαγνητικό πεδίο και μια ισχυρή μυρωδιά από όζον στην είσοδο.
H σπηλιά του Νταβέλη. Bρίσκεται στη νοτιοδυτική πλευρά του βουνού, σε υψόμετρο 720μ.


Σε κάποια σημεία κοντά στην σπηλιά του Νταβέλη το ποσοστό της ραδιενέργειας σε έδαφος και αέρα είναι ελαφρώς ανεβασμένο σε σχέση με το κανονικό ποσοστό, ενώ στην ίδια συγκεκριμένη περιοχή, φημολογείται ότι αν περιφέρει κάποιος μία λάμπα φθορίου υπάρχουν καλές πιθανότητες να ανάψει μόνη της! Επίσης υπάρχουν μαρτυρίες περαστικών για μυστηριώδεις τοπικούς στροβίλους διαμέτρου ενός μέτρου (κόκκινου, συνήθως, χρώματος), οι οποίοι δεν δικαιολογούνται αφού συμβαίνουν ακόμα και καλοκαιρινές μέρες, ενώ εκατό μέτρα πιο δίπλα υπάρχει πλήρης άπνοια.
Διάφορες ιστορίες κυκλοφορούνε σχετικά με τα σύμβολα που είναι ζωγραφισμένα, ή χαραγμένα στους βράχους της σπηλιάς. Η πιο σημαντική ιστορία από όλες, είναι αυτή που υποστηρίζει ότι μία παλάμη η οποία είναι χαραγμένη στους μετακινείτε από σημείο σε σημείο, όσο περνάνε τα χρόνια. Η εν λόγω παλάμη, σήμερα βρίσκεται στο αριστερό τοίχωμα της σπηλιάς, περίπου 1 μέτρα ψηλότερα από το έδαφος. Τα τελευταία 20 χρόνια έχει αναφερθεί από τους επισκέπτες της σπηλιάς, ότι έχει μετακινηθεί τουλάχιστον τρεις φορές.

Ο θησαυρός

Υπήρχε κάποτε ένας θρύλος, που έλεγε ότι στην "Σπηλιά του Νταβέλη", υπήρχε κάπου θαμμένος ο θησαυρός του τρισένδοξου λήσταρχου Νταβέλη. Μάλιστα οι φήμες οργίαζαν και έλεγαν ότι ο θησαυρός ήταν κρυμμένος κάτω από τα δυο ιερά του Αγίου Νικολάου και του Αγίου Σπυρίδωνα, με αποτέλεσμα να έχουν σκάψει όλη την περιοχή πίσω από τα ιερά. Οι φήμες όμως καλπάζανε, και κάποιοι φτάσανε στο σημείο να λένε ότι ο σταυρός που υπάρχει πάνω από τους ναούς της σπηλιάς χρησίμευε ως μοχλός, ο όποιος αν κάποιος τον μετακινούσε, τότε άνοιγε μια καταπακτή η όποια έβγαζε σε ένα υπόγειο χώρο όπου βρισκόταν ο θησαυρός του Νταβέλη. Από ότι φαίνεται όμως, μετά από τόσο καιρό ψαξίματος από όλους τους κυνηγούς θησαυρών όλα αυτά τα χρόνια, θησαυρός του Νταβέλη ουδέποτε υπήρξε στην περιοχή της σπηλιάς. Εξάλλου, ένας τόσο τρανός λήσταρχος όπως ο Νταβέλης, δεν υπήρχε περίπτωση να κρύψει τον θησαυρό του σε ένα τόσο πολυσύχναστο μέρος, καθώς από την συγκεκριμένη περιοχή, πέρναγε πληθώρα κόσμου καθημερινά, καθώς το μέρος ήταν αρκετά γνωστό στην τότε Αθήνα.

Ο Ελληνικός στρατός

Μέχρι και ο Ελληνικός στρατός έχει ανάμειξη στην υπόθεση της σπηλιάς του Νταβέλη. Τη δεκαετία του 80, η πολεμική αεροπορία μπήκε στο παιχνίδι. Η περιοχή κρίθηκε κατάλληλη για την εγκατάσταση στρατιωτικής βάσης!!! Άρχισαν διάφορες εργασίες, οι οποίες ίσως αποτέλεσαν το έδαφος για κάποιες μαρτυρίες κατοίκων αναφορικά με περίεργα φώτα μέσα στη νύχτα και παράξενους θορύβους. Έκλεισαν, ή προσπάθησαν να κλείσουν την περιοχή για να χτίσουν ένα τεράστιο σύστημα από τούνελ γύρω από την σπηλιά, και να συνδέσουν τη σπηλιά με αυτό το τούνελ. Η επίσημη εξήγηση ήταν, και είναι ακόμα, ότι ολόκληρο το σύστημα των τούνελ, είναι ένα μέρος προγράμματος του ΝΑΤΟ. Τόσο η χωροφυλακή όσο και το Υπουργείο πολιτισμού δεν έδωσαν ποτέ καμία εξήγηση για την ακριβή φύση των έργων αυτών, ενώ το Γενικό Επιτελείο Στρατού αρνήθηκε αρχικά την οποιαδήποτε ανάμιξη στην υπόθεση. Αργότερα όμως και μετά από ένα άρθρο που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό "Ταχυδρόμος" της 6ης Οκτωβρίου 1977 το Γ.Ε.Σ. παραδέχτηκε πως ο στρατός είχε ξεκινήσει άκρως απόρρητα έργα στη σπηλιά της Πεντέλης! Εν πάση περιπτώσει, μετά από μερικά χρόνια, σταμάτησε η κατασκευή του συστήματος των τούνελ, και οι άνθρωποι της πολεμικής αεροπορίας εγκατέλειψαν την περιοχή. Παλιοί κάτοικοι της περιοχής, σχετικά με τα στρατιωτικά έργα, λένε πως η απάντηση που τους είχε δοθεί τότε για την κατασκευή των διαφόρων τούνελ, ήταν ότι θα τα χρησιμοποιούσαν για την φύλαξη στρατιωτικού υλικού, το οποίο υλικό, ήταν ανάγκη να φυλάσσεται σε συνθήκες υψηλής υγρασίας. Το περίεργο της υπόθεσης όμως, είναι ότι το ένα από τα δύο τούνελ μπορείς να το ακολουθήσεις για 80 μέτρα περίπου, και το γεγονός ότι η υγρασία είναι σε πολύ ανεβασμένα επίπεδα, τα καθιστά ακατάλληλα για την φύλαξη στρατιωτικού υλικού. Η ευρύτερη περιοχή γύρω από τη σπηλιά, είχε κηρυχτεί στρατιωτική. Υπήρχε φρούρηση από στρατιώτες και απαγορευόταν η προσέγγιση πολιτών για τουλάχιστον 3 χρόνια. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου υπήρξαν πολλές αναφορές από τους εργαζομένους εκεί, για παράξενα φαινόμενα, όπως ΑΤΙΑ κλπ.... Είναι επιβεβαιωμένο ότι διάφοροι εργαζόμενοι, πέθαναν μετά από μερικά χρόνια, όλοι από την ίδια αιτία. Τον Καρκίνο!

Σήμερα

Μετά από το 1985, η "σπηλιά του Νταβέλη" έγινε πολύ διάσημη στα clubs των νέων, ως σημείο ισχύος. Έχουν συγκεντρώσεις εκεί ακόμα και σήμερα και χρησιμοποιούν τη σπηλιά ως σημείο αυτοσυγκέντρωσης και σκέψης. Ακόμη και μερικές ομάδες Μαύρης Μαγείας, χρησιμοποιούσαν παλιότερα τη σπηλιά για τελετές. Όλες οι θέσεις γύρω από τη σπηλιά έχουν ακόμα σημάδια από τις τελετές αυτές. Αν είναι λοιπόν να ετοιμάσετε κάποια εξερευνητική επιχείρηση, να φροντίστε να είστε σωστά εξοπλισμένοι με φακούς, μετρητή ραδιενέργειας (γκάιγκερ), λάμπες φθορίου και φυσικά φωτογραφική μηχανή ή ακόμα και βιντεοκάμερα. Και να μην πάτε μόνοι σας, φροντίστε να είστε τουλάχιστον τρεις και αυτό για δύο λόγους. Για λόγους ασφαλείας, αλλά και για να έχετε μάρτυρες για όσα μπορεί πιθανώς να δείτε και να βιώσετε.

Η απόδειξη ότι υπάρχουν εξωγήινοι (;) - Τι ανακάλυψαν επιστήμονες του Σέφιλντ (ΦΩΤΟ)

Τελικά υπάρχουν εξωγήινοι; Επιστήμονες του Πανεπιστημίου του Σέφιλντ υποστηρίζουν ότι ανακάλυψαν την ύπαρξη εξωγήινης ζωής στο Διάστημα και μάλιστα παρουσιάζουν και φωτογραφικά ντοκουμέντα.

Οι φωτογραφίες δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα και πρόκειται για εικόνες που κατέγραψε ένα ηλεκτρονικό μικροσκόπιο από οργανισμό που εντοπίστηκε στην στρατόσφαιρα.

Ο οργανισμός εντοπίστηκε από ένα επιστημονικό αερόστατο σε υψόμετρο 27 χιλιομέτρων από την επιφάνεια της Γης και αυτό, σύμφωνα με τους επιστήμονες συνιστά απόδειξη ότι δεν μπορεί να προέρχονται από τον πλανήτη μας. Πρόκειται για μικρόβια που πιθανότατα προέρχονται από αλλού, υποστήριξαν οι επιστήμονες.

Η επιστημονική ομάδα του καθηγητή Γουέινραϊτ είχε στείλει στην στρατόσφαιρα της Γης ένα ερευνητικό αερόστατο κατά τη διάρκεια της πιο πρόσφατης βροχής μετεωριτών.

Το αερόστατο ήταν εφοδιασμένο με ειδικά μικροσκόπια που κατέγραφαν εικόνες μεταξύ 22 χλμ και 27 χλμ. από την επιφάνεια της Γης. Οταν προσγειώθηκε οι επιστήμονες ανακάλυψαν ότι είχε καταγράψει ασυνήθιστες οντότητες στην στρατόσφαιρα, οι οποίες ήταν πολύ μεγάλες για να έχουν ταξιδέψει εκεί από τη Γη.

"Οι περισσότεροι θα υπέθεταν ότι αυτά τα σωματίδια απλά θα είχαν παρασυρθεί στην στρατόσφαιρα από τη Γη, ωστόσο είναι γενικά αποδεκτό ότι ένας οργανισμός αυτού του μεγέθους είναι αδύνατο να φτάσει σε υψόμετρα 27 χιλιομέτρων. Η μόνη εξαίρεση είναι μια βίαιη έκρηξη ηφαιστείου, αλλά καμία τέτοια δεν καταγράφηκε κατά την τριετία των ερευνών μας", τόνισε ο καθηγητής Μίλτον Γουέινραϊτ, του τμήματος Μοριακής Βιολογίας και Βιοτεχνολογίας του πανεπιστημίου.

"Καθώς δεν υπάρχει άλλος μηχανισμός που να μπορεί να μεταφέρει τέτοια σωματίδια στην στρατόσφαιρα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι αυτές η οντότητες προέρχονται από το Διάστημα. Το συμπέρασμά μας είναι ότι ζωή συνεχίζει να καταφθάνει στη Γη από το Διάστημα, ότι η ζωή δεν περιορίζεται σε αυτόν τον πλανήτη και κατά πάσα πιθανότητα δεν γεννήθηκε εδώ» πρόσθεσε ενθουσιασμένος ο καθηγητής Γουέινραϊτ, ο οποίος επεσήμανε: «Αν η ζωή συνεχίζει να καταφθάνει από το Διάστημα τότε θα πρέπει να αλλάξουμε τις απόψεις μας για τη βιολογία και την εξέλιξη. Τα βιβλία θα πρέπει να ξαναγραφούν!".

Πηγή: Independent

Η βιολογική αθανασία του αστακού και ο καρκίνος στον άνθρωπο

Οι αστακοί ίσως κρατούν το μυστικό για μια υγιή, μακρά - ίσως και αιώνια - ζωή. Αψηφούν τη διαδικασία της γήρανσης. Και αυτό διότι είναι από τα ελάχιστα όντα στον πλανήτη που φαίνεται να αψηφούν τη διαδικασία της γήρανσης. Ο αδυσώπητος χρόνος που περνά «χαρίζει» στους ανθρώπους αρθρίτιδα, μυϊκή αδυναμία, προβλήματα μνήμης και σοβαρές νόσους. Την ίδια στιγμή όμως οι αστακοί εμφανίζουν «ανοσία» στα δεινά της ηλικίας. Βεβαίως και μπορούν να τραυματιστούν ή να παρουσιάσουν ασθένειες, μπορούν επίσης να έχουν άδοξο τέλος καταλήγοντας στην κατσαρόλα. Ωστόσο ο θάνατός τους δεν επέρχεται εξαιτίας της φυσικής φθοράς, της γήρανσης των κυττάρων τους. Διότι τα κύτταρά τους δεν γερνούν ποτέ!

Ο τυπικός αστακός ζυγίζει μισό με ένα κιλό. Ωστόσο το 2009 ένας ψαράς στο Μέιν ψάρεψε έναν κολοσσιαίο αστακό με βάρος μεγαλύτερο από εννέα κιλά, ο οποίος υπολογίστηκε ότι ήταν 140 ετών. Αυτός δεν ήταν πάντως ο γηραιότερος αστακός που έχει εντοπιστεί. Σύμφωνα με το βιβλίο καταγραφής των Ρεκόρ Γκίνες ένας αστακός με βάρος που έφθανε τα 20 κιλά πιάστηκε σε δίχτυα το 1977 - οι δαγκάνες του ήταν τόσο δυνατές ώστε θα μπορούσαν να αρπάξουν ολόκληρο το χέρι ενός άνδρα.

Βιολογικώς «αθάνατο» είδος

Οι αστακοί φαίνεται ότι ανήκουν στα λίγα βιολογικώς «αθάνατα» είδη στη Γη. Οι επιστήμονες δεν μπορούν να είναι σίγουροι ως ποια ηλικία θα έφτανε ένας αστακός αν ήταν σε θέση να ζήσει χωρίς να αντιμετωπίσει άλλους εξωγενείς παράγοντες κινδύνου - πιθανότατα δεν θα ζούσε επί αιώνες εξαιτίας της φυσικής φθοράς αλλά σίγουρα θα ζούσε πολύ περισσότερο από άλλα παρόμοια θαλάσσια όντα.

Η βιολογική αθανασία του αστακού όμως μπορεί να είναι πολύ χρήσιμη και για τον άνθρωπο. Η κατανόηση του πώς ο οργανισμός του νικά τον χρόνο μπορεί να φωτίσει και το πώς φθείρεται ο ανθρώπινος οργανισμός, γεγονός που με τη σειρά του θα οδηγήσει στην ανάπτυξη θεραπειών για νόσους όπως ο καρκίνος.

«Οσο περισσότερο ψάχνουν οι επιστήμονες τόσο περισσότερα είδη τα οποία αψηφούν τη διαδικασία της γήρανσης ανακαλύπτουν» ανέφερε ο Σάιμον Βατ, βιολόγος και τηλεοπτικός παρουσιαστής, ο οποίος έκανε σχετική παρουσίαση στο Βρετανικό Φεστιβάλ Επιστημών στο Νιούκαστλ. «Και αυτά τα είδη πεθαίνουν. Αρρωσταίνουν, τραυματίζονται ή γίνονται θηράματα. Σε αντίθεση όμως με τον άνθρωπο, τα κύτταρά τους δεν φαίνεται να έχουν συγκεκριμένο προσδόκιμο ζωής».

Τα ανθρώπινα «θνητά» κύτταρα

Στον άνθρωπο η αιτία του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου (της απόπτωσης) βρίσκεται στα χρωμοσώματα που εντοπίζονται στην καρδιά των κυττάρων. Τα άκρα των χρωμοσωμάτων προστατεύονται από χημικά «σκουφάκια», τα τελομερή, τα οποία έχουν τον ρόλο των πλαστικών προστατευτικών που φέρουν τα άκρα στα κορδόνια των παπουτσιών. Ωστόσο κάθε φορά που ένα ανθρώπινο κύτταρο διαιρείται τα τελομερή κονταίνουν. Τελικώς ύστερα από περίπου 50 διαιρέσεις έχουν κοντύνει πολύ και δεν μπορούν να προστατεύσουν τα χρωμοσώματα. Ετσι το κύτταρο πεθαίνει.

Η ίδια διαδικασία ακολουθείται σχεδόν σε όλα τα είδη - από τους βατράχους και τις κατσίκες ως τις ζέβρες και τα κολιμπρί. Οχι όμως και στον αστακό ή στα πλανάρια (ένα είδος μη παρασιτικού σκώληκα που μπορεί να αναγεννήσει εξ ολοκλήρου το σώμα του ακόμη και αν έχει απομείνει από αυτό ένα κομματάκι με μέγεθος που δεν ξεπερνά το 1/279ο): αυτά τα είδη παράγουν επαρκείς ποσότητες της ουσίας τελομεράσης ώστε να ανανεώνουν τα τελομερή τους αποτρέποντας έτσι τον θάνατο των κυττάρων. Τα πλανάρια έχει επίσης αποδειχθεί ότι διαθέτουν πάρα πολλά βλαστικά κύτταρα - τα πολυδύναμα κύτταρα του οργανισμού τα οποία μετατρέπονται σε πλήθος διαφορετικών ιστών του. Το 1/5 του οργανισμού τους απαρτίζεται από τέτοια κύτταρα ενώ στα περισσότερα είδη υπάρχουν κατά την ενήλικη ζωή ελάχιστα βλαστικά κύτταρα.

Ο θάνατος, το τίμημα της σεξουαλικής αναπαραγωγής

Με τόση... αθανασία γύρω, πώς ξέφυγαν τα θηλαστικά, τα πτηνά και οι σαύρες; Το ερώτημα αυτό παραμένει αναπάντητο. Ωστόσο πολλά από τα αθάνατα είδη αναπαράγονται ασεξουαλικά. Ετσι ο Σάιμον Βατ θεωρεί ότι η θνητότητα είναι ένα τίμημα που πληρώνουν πολλά είδη για τη σεξουαλική αναπαραγωγή τους και το πάντρεμα των γονιδίων τους ώστε να τα μεταφέρουν στην επόμενη γενεά. Με άλλα λόγια ο θάνατος αξίζει αν ο γονιός φροντίσει ώστε οι απόγονοί του που θα έρθουν στη ζωή να είναι πιο δυνατοί και ανθεκτικοί από τον ίδιο διαιωνίζοντας το είδος.

Σε κάθε περίπτωση η μελέτη της τελομεράσης που σε τόση αφθονία διαθέτουν είδη όπως ο αστακός μπορεί να σώσει τον άνθρωπο από πολλά δεινά - έχει μάλιστα οδηγήσει σε πιθανές νέες θεραπείες για τον καρκίνο. Ενας από τους λόγους για τους οποίους τα καρκινικά κύτταρα διαιρούνται ανεξέλεγκτα είναι επειδή εκτίθενται στην τελομεράση και γίνονται αθάνατα. Ετσι φάρμακα τα οποία θα σταματούν την έκθεση καρκινικών περιοχών του οργανισμού στην τελομεράση βρίσκονται ήδη σε κλινικές δοκιμές.

Ερευνητές μελετούν επίσης τρόπους χρήσης της τελομεράσης για την πρόληψη του προγραμματισμένου κυτταρικού θανάτου με στόχο να επιμηκύνουν την ανθρώπινη ζωή. Εχουν ήδη ξεκινήσει να αναζητούν τρόπους ώστε να εισαγάγουν τελομεράση σε ανθρώπινα κύτταρα στο εργαστήριο - ωστόσο το να παρεμβαίνει κάποιος στον προγραμματισμένο κυτταρικό θάνατο είναι ριψοκίνδυνο, αφού η επιμήκυνση της ζωής των κυττάρων πιθανώς να συνδέεται με άλλου τύπου βλάβες και γενετικές μεταλλάξεις. Το μέλλον (και ο αστακός) θα δείξει...

ΠΗΓΗ: tovima.gr

Τμήμα ειδήσεων defencenet.gr

Ψυχάνθρωποι - Βαμπίρ

Στο άκουσμα του περιστατικού μας κυρίευσε έντονος προβληματισμός, όχι γιατί αμφιβάλλαμε για το ότι θα μπορούσε να έχει συμβεί, αλλά ίσως γιατί ήταν η πρώτη φορά που μπορούσαμε να συνδυάσουμε ένα τέτοιο περιστατικό με άλλα που έχουν συμβεί σε διάφορα μέρη του κόσμου προκαλώντας καταστροφές σε μεγάλη κλίμακα.

Η αναφορά του έγινε από δύο ανθρώπους που θα μπορούσαμε να πούμε ότι δεν ήταν από αυτούς που πίστευαν ( μέχρι εκείνη την στιγμή), σε τέτοια φαινόμενα. Το βίωσαν σε τέτοιο βαθμό, ταυτόχρονα, και σε απόλυτη συμφωνία μεταξύ τους, που από τις περιγραφές τους, τις λεπτομέρειες σε αυτές, την ένταση της αφήγησης, και το γεγονός ότι μιλήσαμε μαζί τους σε δύο χρονικές περιόδους ( Φεβρουάριο 2000 και Οκτώβριο του 2000 ), χωρίς να διακρίνουμε καμιά διαφοροποίηση σε όσα μας έλεγαν, μας έδωσαν όλα εκείνα τα στοιχεία να προχωρήσουμε στην δημοσίευση αυτού του γεγονότος.

Επειδή η ελληνική κοινωνία δεν είναι έτοιμη ακόμα να δεχθεί την διαφοροποίηση της καθημερινότητας μέσα από σπάνια, ανερμήνευτα, ανεξήγητα συμβάντα, δεχθήκαμε την θέληση των δύο μαρτύρων να μην προχωρήσουμε στην δημοσίευση των ονομάτων τους, ούτε τον επαγγελματικό χώρο που εργάζονταν εκείνη την στιγμή, θέλοντας να αποφύγουμε να βρεθούν απέναντι σε κακοπροαίρετες κριτικές και αμφισβήτηση του κύρους τους μέσα στο κοινωνικό και επαγγελματικό τους περιβάλλον.

( Όλα αυτά τα στοιχεία είναι φυσικά στην διάθεσή μας ).

Το Φεβρουάριο του 2002. ένα μεγάλο φορτηγό εταιρίας παραγωγής τροφίμων, πρόκειται να εκτελέσει το συνηθισμένο δρομολόγιο ( 2 φορές τον μήνα ), από την έδρα της εταιρίας σε πελάτη της στην Βόρεια Ελλάδα στην περιοχή της Χαλκιδικής. Όπως συνηθίζεται σε πολλές τέτοιες περιπτώσεις, το αυτοκίνητο βρισκόταν έξω από το σπίτι του οδηγού ( Γ.Τ.), στην Χαλκίδα προκειμένου να ξεκινήσει απ΄ ευθείας το πρωί για το δρομολόγιο. Ξεκινώντας γύρω στις 5.30 τα ξημερώματα, περνά από το σπίτι του συναδέλφου του ( Κ.Π.), βοηθού στα δρομολόγια αυτά, και αναχωρούν με κατεύθυνση την Ε.Ο. Αθηνών - Θεσσαλονίκης.. Μια ασθενής βροχή, ένα κρύος αέρας, ομίχλη, χαμηλή νέφωση, γλιστερό οδόστρωμα. Ένα χειμωνιάτικο ξημέρωμα του Φεβρουαρίου που έμελλε να εξελιχθεί σε μια ανεξήγητη ιστορία, μοναδικό βίωμα για δύο ανθρώπους.

Το φορτηγό φτάνει στον κόμβο του Σχηματαρίου και στρίβει δεξιά στο δρόμο που τέμνει την Ε.Ο.

Ο οδηγός ( Γ.Τ.) περιγράφει :

¨ στρίψαμε με σκοπό να βγούμε στην Ε.Ο. για το δρομολόγιό μας. όταν στο τελείωμα του δρόμου εκεί που σχεδόν αρχίζει η δεξιά λωρίδα της Εθνικής είδαμε μια σκιά. Τουλάχιστον έτσι φαινόταν μέχρι που τα φώτα έπεσαν πάνω της. Ήταν κάποιος και κοιτούσε προς το μέρος μας. Θέλοντας και μη σταματήσαμε, διαφορετικά θα πέφταμε πάνω του αφού ήταν ακριβώς στην πορεία μας. Αυτός πρέπει να ήταν και ο λόγος που προφανώς στεκόταν εκεί. Είχε σταθεί και σήκωσε χέρι κάνοντας μας νόημα. Ακινητοποίησα το αυτοκίνητο και αυτός σαν να το θεωρούσε δεδομένο ότι θα επιβιβαστεί και θα τον πάρουμε κατευθύνθηκε προς την μεριά του συνοδηγού προσπαθώντας να πιάσει το χερούλι αφού πάτησε, στο σκαλοπάτι που βρίσκεται κάτω από την πόρτα. Ο συνάδελφός μου κατεβάζοντας το παράθυρο το ρώτησε προς τα που πηγαίνει, όταν αυτός εντελώς χαμηλόφωνα είπε ότι κατευθύνθηκε προς τα πάνω. Δεν ξέρω γιατί, ίσως δεν προλάβαμε να σκεφτούμε το περίεργο της ξαφνικής παρουσίας του, τον αφήσαμε να επιβιβαστεί. Είχε ένα παρουσιαστικό που δεν θα λέγαμε σε πάγωνε αλλά σε προβλημάτιζε. Ιδιαίτερα ψηλός ( κάπου 1,90 ),ηλικία γύρω στα 50, μαλλιά να ασπρίζουν, και ελαφριά γένια. Τα ρούχα του μαύρα, ενώ το παλτό του ήταν γκρι. Δεν κρατούσε τίποτα ούτε φαίνεται να φορούσε κάτι στα χέρια του. Τα μάτια του μάλλον σκούρο μπλε. είχαν ένα βλέμμα περίεργο και παγερό. Κοιτούσε διαρκώς μπροστά. Ούτε μια στιγμή δεν κοίταξε εμάς ή δεξιά προς το παράθυρο. Ευθεία μπροστά. Ένιωσα κάποιον φόβο. Αμέσως μετάνιωσα που τον πήραμε. ”

Ο συνοδηγός ( Κ.Π.) : ¨ είχαμε αναμμένο το καλοριφέρ, και καθώς άνοιξε την πόρτα για να μπει μέσα κρύωσε ο θάλαμος. Θα ξαναζεσταινόταν. Όπως και έγινε. Ένιωθα όμως την δεξιά μου πλευρά κρύα. Κατάλαβα ότι προερχόταν από αυτόν. Φοβήθηκα. Γενικά δεν πίστευα σε παράξενα πράγματα, αλλά εδώ κάτι συνέβαινε. Κάτι που προερχόταν από αυτόν. Δεν ξέρω πως δεχθήκαμε να βάλουμε στο φορτηγό τρίτον άνθρωπο. Δεν ήταν μόνο η πρακτικότητα του χώρου, αλλά απλά δεν το κάναμε για λόγους ασφάλειας. Αργότερα συζητώντας μεταξύ μας καταλήξαμε ότι δεν μπορέσαμε να αντιδράσουμε. Δεν είχαμε την δυνατότητα. Σαν να μας επιβλήθηκε με το που τον αντικρίσαμε. ”

( Γ.Τ.) ¨ Φόβος. Όση ώρα ήταν δίπλα μας νοιώθαμε ότι ο χρόνο κυλούσε αργά. Δεν περνούσε. Από την αγωνία μας. Διασχίζαμε την Ε.Ο. όταν στα δεξιά του δρόμου στο ύψος του Ακραίφνιου είδαμε τους φάρους ενός περιπολικού που προχωρούσε αργά στην δεξιά λωρίδα. Σκέφτηκα να σταματήσω. Αλλά δεν ήξερα τι να πώ. Μήπως αυτά ήταν στην φαντασία μου. Ένιωθα και έβλεπα την ανησυχία και του συναδέλφου μου αλλά δεν ήξερα τι θα έπρεπε να πω...μήπως με περνούσαν για τρελό. Αφού ούτως ή άλλως εμείς επιτρέψαμε στον άγνωστο να επιβιβαστεί. Φτάνοντας πιο ψηλά στην διασταύρωση για Μαλεσίνα, σε ένα άνοιγμα της Ε.Ο. σκέφτηκα ότι ήταν η ευκαιρία να σταματήσω. Έκοψα ο τιμόνι δεξιά, επικαλούμενος θόρυβο στον κινητήρα, και ακινητοποίησα το φορτηγό. Κατεβήκαμε με τον συνάδελφό μου ( παίρνοντας μαζί και τα κλειδιά ), ανοίξαμε το καπώ και κοιτούσαμε. Δεν είχαμε μιλήσει μεταξύ μας, δεν είχαμε συνεννοηθεί, αλλά κινούμασταν και λειτουργούσαμε με τον ίδιο τρόπο. Ο άνθρωπος αυτός ( ή ότι μπορεί να ήταν ), κοιτούσε συνεχώς μπροστά. Όπως από την αρχή. Έδειχνε σαν να μην τον απασχολούσε αυτό που κάναμε, αυτό που συνέβαινε. Μιλούσαμε στην συνέχεια μεταξύ μας, θέλοντας να δείξουμε ότι ήμασταν απογοητευμένοι αφού είχαμε ένα σοβαρό πρόβλημα στο φορτηγό, κάτι που δεν θα μας επέτρεπε να συνεχίσουμε. Όταν κάποια στιγμή σηκώσαμε το κεφάλι μας και κοιτάξαμε προς την καμπίνα, έκπληκτοι αλλά και φοβισμένοι διαπιστώσαμε ότι ήταν άδεια. Δεν είδαμε τίποτα, δεν αντιληφθήκαμε καμιά κίνηση.....απλά ήταν άδεια. Κοιτάξαμε γύρω από το φορτηγό αλλά τίποτα. Αν και είχε αρχίσει να ξημερώνει, η ορατότητα δεν ήταν καλή, όμως σίγουρα θα είχαμε δει κάποια κίνηση από τον άγνωστο όταν αποβιβάστηκε, αφού και ο γύρω χώρος σου έδινε την δυνατότητα να διακρίνεις όχι μακριά αλλά λίγο γύρω σου σίγουρα. ”

( Κ.Π.) : “ Πάντως πρέπει να πούμε ότι ταυτόχρονα νοιώσαμε και κάποια ανησυχία γιατί δεν ξέραμε τι μπορούσε να έχει συμβεί σε αυτόν και να βρισκόμασταν κάποια στιγμή ακόμα και μπλεγμένοι. Με αυτές τις σκέψεις επιβιβαστήκαμε γρήγορα στο φορτηγό και ξεκινήσαμε. Προσπαθούσαμε να βγάλουμε κάποιο συμπέρασμα. Τι ήταν αυτό που μας συνέβη. Πάντως είμασταν σίγουροι για ένα πράγμα : Δεν ήταν κάτι που έστεκε, κάτι το φυσιολογικό..... Είχε πια ξημερώσει και εμείς συνεχίζαμε το δρομολόγιο μας, Οι ώρες που πέρασαν μας φάνηκαν αιώνες. ”

Το φορτηγό έφτασε πολύ αργά το απόγευμα στον προορισμό του. Αφού ξεφορτώθηκαν τα εμπορεύματα, οδηγός και συνοδηγός γύρισαν στην πόλη της Θεσσαλονίκης όπου και διανυκτέρευσαν με σκοπό να αναχωρήσουν την άλλη μέρα το πρωί για την επιστροφή. Την επομένη μέρα, νωρίς το πρωί, ξεκίνησαν και λίγο έξω από την πόλη σταμάτησαν σε έναν σταθμό όπου προτιμούν και άλλοι συνάδελφοί τους για να φάνε ή να πιουν κάτι.. Καθισμένοι δίπλα σε μια άλλη παρέα άκουσαν έναν διάλογο που τους άφησε άφωνους. Ένας οδηγός φορτηγού περιέγραφε την στιγμή που ένας περίεργος μυστηριώδης άνθρωπος τον πλησίασε ενώ είχε σταματήσει σε ένα πάρκιγκ έξω από την Βέροια και επιχείρησε χωρίς να το ρωτήσει να ανέβει στην θέση του συνοδηγού. Ο οδηγός περιέγραψε τον προβληματισμό, την ανησυχία, τον φόβο, αλλά και το δέος που ένιωσε στην θέα αυτού του άγνωστου που έφτασε στο σημείο εκείνο κυριολεκτικά από το πουθενά…..

Αν και ένιωσαν την ανάγκη να πουν και αυτοί την δική τους εμπειρία τελικά δεν το έκαναν. Άλλωστε ακόμα δεν είχαν ξεκαθαρίσει μέσα τους αν θα έπρεπε να μιλάνε ανεπιφύλακτα γι΄ αυτό. Οδηγός και συνοδηγός ξεκίνησαν με πορεία προς τα νότια. Σε κάποιο σημείο πριν την Κατερίνη, επειδή βρισκόταν σε εξέλιξη διαδικασία συλλογής αυτοκινήτων που είχαν εμπλακεί σε ατύχημα υποχρεώθηκαν να μειώσουν την ταχύτητα που κινούνταν. Και περιγράφουν:

(Γ.Τ. ) Οδηγός : “ κινούμασταν αργά για μια απόσταση περίπου 200 μέτρα . Περίπου 20 χ/ώρα . Η περιοχή ήταν γεμάτη λάδια αφού πριν είχε γίνει κάποιο ατύχημα, και τα αυτοκίνητα της οδικής βοήθειας απομάκρυναν τα 3 στραπατσαρισμένα αυτοκίνητα. Δεν ξέραμε αν κάποιος άνθρωπος είχε πάθει κάτι. Ελπίζαμε πως όχι. Διασχίσαμε αυτή την μικρή απόσταση και ενώ ετοιμαζόμουν να πατήσω το γκάζι για να αυξήσω την ταχύτητα, διέκρινα στην απέναντι πλευρά την πλάτη ενώ ψηλού αδύνατου ανθρώπου να κινείται δίπλα στο πλήθος χωρίς να νοιάζεται για την βροχή που έπεφτε. Φτάνοντας στο ίδιο ύψος με αυτόν και προσπερνώντας τον κοιτάζοντας το πρόσωπό του παγώσαμε. Ήταν αυτός ! ”

( Κ.Π. ) Συνοδηγός : “ Είπα στον συνάδελφό μου να σταματήσει. Δεν ξέρω τι μπορεί να έβγαινε με αυτό, αλλά για να μιλήσω ειλικρινά πίστευα ότι θα μπορούσαμε να βγάζαμε άκρη. Δεν ξέρω πώς. Αλλά θεωρούσα ότι αυτός ο άνθρωπος έβγαζε κάτι το κακό. Και με τόσο κόσμο και την αστυνομία ίσως κάτι να γινόταν……”

(Γ.Τ.) : “ Θα σταματούσα επί τόπoυ αλλά η πίεση των αυτοκινήτων που έρχονταν πίσω μου αλλά και οι αστυνομικοί που ρύθμιζαν την κίνηση με ανάγκασαν να συνεχίσω. Σταματήσαμε περίπου 400 μέτρα πιο κάτω, αποβιβαστήκαμε, και με γρήγορο βήμα κατευθυνθήκαμε προς τα πίσω αναζητώντας αυτόν τον μυστηριώδη άνθρωπο. Μάταια όμως γιατί δεν ήταν πουθενά. Όσο και αν προσπαθήσαμε δεν είδαμε τίποτα. Ούτε στο οδόστρωμα. Ούτε στα γύρω χωράφια. Πουθενά. Λες και άνοιξε η γη και τον κατάπιε. Γυρίσαμε πίσω και ήταν τέτοια η αμηχανία μας που νομίζαμε ότι όλα αυτά ήταν ένα παιχνίδι τύχης και συμπτώσεων. Δεν σας κρύβω ότι κάποια στιγμή μέσα στο φορτηγό μας έπιασε ένα αμήχανο γέλιο. Ένα γέλιο που μάλλον γέλιο δεν ήταν, αφού ερχόταν μάλλον να καλύψει το αδιέξοδο μας, τον προβληματισμό, τον φόβο μας ίσως. Ναι νοιώθαμε έναν φόβο αφού αυτά τα δρομολόγια τα κάναμε πάρα πολύ συχνά. Και δεν ξέρω, στην σκέψη ότι θα μπορούσε να επαναληφθεί αυτό. Ναι φοβόμασταν….. ”

Οι δύο τους επιβιβάστηκαν ξανά γρήγορα στο φορτηγό και η βροχή είχε δυναμώσει για τα καλά. Λίγο πριν τον κόμβο για Λαμία σε κάποια στροφή ένας δυνατός θόρυβος ακούστηκε από το πίσω μέρος του φορτηγού. Απ ότι διαπιστώθηκε όταν σταμάτησαν, το μικρό χειροκίνητο κλάρκ που βρισκόταν μέσα στο χώρο μεταφοράς των εμπορευμάτων, ξεχνώντας να το σταθεροποιήσουν είχε μετακινηθεί και είχε χτυπήσει πάνω στα τοιχώματα. Να τι περιγράφουν.

(Γ.Τ.) : “ ακούσαμε τον θόρυβο και επειδή μας έχει ξανασυμβεί- από απροσεξία μας – καταλάβαμε αμέσως γιατί επρόκειτο. Σταμάτησα το φορτηγό στα δεξιά του δρόμου και γύρισα το μπροστινό μέρος προς το δρόμο για την επαναφορά στην Ε.Ο. με το ξεκίνημά μας. Το πίσω τμήμα, η πόρτα φόρτωσης κοιτούσε λοξά προς τα χωράφια. Ο συνάδελφός μου κατέβηκε για να σταθεροποιήσει το κλάρκ. ”

(Κ.Π.) : "έτρεξα γρήγορα πίσω γιατί έβρεχε καταρρακτωδώς, άνοιξα την πόρτα, ανέβηκα και αφού έπιασα το κλάρκ στα στηρίγματα, ασφάλισα ξανά την πόρτα για να ξεκινήσουμε.

Για μια στιγμή η ματιά μου έπεσε προς την μεριά των χωραφιών που βρίσκονται πιο χαμηλά από το επίπεδο του δρόμου. Κοκάλωσα. Σε μια απόσταση κάπου 50 μ. από εμένα βρισκόταν αυτός…και κοιτούσε προς το μέρος μου. Ακίνητος…απλά κοιτούσε. Για να είμαι πιο ειλικρινής ήταν στραμμένος προς τα μένα….δεν μπορούσα να διακρίνω το πρόσωπό του….ήταν σκοτεινό…Έτρεμα…Ανέβηκα πάνω στο φορτηγό και το μόνο που είπα στο συνάδελφό μου ήταν να φύγει αμέσως. Λίγο πιο πέρα και αφού με ρώτησε τι έπαθα και ήμουν έτσι τότε του εξήγησα. Ειλικρινά δεν το είπα πριν όχι μόνο επειδή ήμουν σε πανικό αλλά με τίποτα δεν θα ήθελα να δούμε εκείνη την στιγμή κάτι παραπάνω. Μόνο να φύγουμε…….”

Το φορτηγό είχε διασχίσει το μεγαλύτερο τμήμα της επιστροφής και βρισκόταν κάπου στο ύψος της πρώτης ( από την κατεύθυνση Θεσσαλονίκη - Αθήνα ), αερογέφυρας προς Θήβα. Και περιγράφουν :

(Γ.Τ.) Οδηγός : “ ήμασταν πολύ κουρασμένοι και οι δύο. Όχι φυσικά τόσο από το ταξίδι αλλά κυρίως από αυτά που μας είχαν συμβεί. Και πάνω απ’ όλα τις σκέψεις και τα ερωτηματικά……Είχαμε μόλις περάσει τη αερογέφυρα όταν κάποια στιγμή σε κάποια απόσταση περίπου 100 μέτρα από εμάς διέκρινα κάποια κίνηση στο διάζωμα, το χώρισμα ανάμεσα στα δύο ρεύματα κυκλοφορίας. Σε λίγα δευτερόλεπτα, και ενώ έφτανα στο σημείο αυτό, σαν να πήδηξε από το διάζωμα, σαν να το διέσχισε….δεν ξέρω πώς…αυτός…..ναι αυτός που ποτέ στην ζωή μας δεν θα καταλάβουμε ποιος ήταν ή τι ήταν. Προσπαθεί να περάσει το δρόμο με κατεύθυνση προς τα δεξιά. Εγώ ήμουν στην μεσαία λωρίδα, δεν διέκρινα ή δεν κατάλαβα άλλα οχήματα στο δρόμο εκείνη την στιγμή. Μόνο εμάς και αυτόν. Να πετάγεται αστραπιαία μπροστά στο φορτηγό. Προσπάθησα να τον αποφύγω. Η αλήθεια είναι ότι πανικοβλήθηκα. Ποτέ δεν μου είχε ξανασυμβεί κάτι τέτοιο. Έκοψα το τιμόνι προς τα δεξιά…έχασα το έλεγχο…...πάλι αριστερά….ξανά δεξιά φρέναρα….μου έφυγε δεξιά προς την προστατευτικό μπάρα…χτύπησε στα πλαϊνά…το μπροστινό λάστιχο έσκασε, το φορτηγό σύρθηκε για περίπου πενήντα μέτρα. Όταν σταμάτησε προσπάθησα να καταλάβω τι συνέβη. Ο συνάδελφός μου κρατούσε το κεφάλι του αφού είχε χτυπήσει – ευτυχώς όχι πολύ – στο σίδερο της πόρτας του. Κατεβήκαμε και οι δύο προσπαθώντας να συνέλθουμε και να δούμε αν είχαμε χτυπήσει και αυτόν. Δεν υπήρχε τίποτα…Μόνο ο πανικός μας. Ήταν συγκλονιστικό, ανεξήγητο. Ποτέ μας δεν μπορέσαμε να καταλάβουμε -. τι να καταλάβεις άλλωστε - τι τελικά μας καταδίωκε ; Τι ήταν αυτό που ήθελε το κακό μας ; Όχι, σίγουρα δεν ήταν συμπτώσεις. Ήταν κάτι το μυστηριώδες. Ήμασταν τυχεροί ; Ήθελε να έρθουν μέχρι εκείνο τα σημείο τα πράγματα ; Τι να πω ! Τι να υποθέσει κανείς δηλαδή ! Και να το πεις, σε κοιτάζουν περίεργα. Πάντως στην φαντασία μας δεν ήταν. Το ζήσαμε δύο μαζί, ακούσαμε και άλλους να το συζητούν. Θα μας ακολουθεί πάντα. Ελπίζουμε μόνο σαν παρελθόν, σαν συμβάν. "

Το φορτηγό περισυλλέχτηκε, επισκευάστηκε , οι δύο επιβαίνοντας επέστρεψαν ύστερα από λίγες μέρες στη δουλεία τους και εκτός από την τραγική αυτή εμπειρία να βασανίζει την ψυχή των δύο ανθρώπων τίποτα άλλο δεν έμεινε να την θυμίζει. Ίσως μόνο οι περιστασιακοί πονοκέφαλοι του συνοδηγού από το χτύπημα. Τα ερωτηματικά όμως σίγουρα κυριεύουν όσους γνώρισαν και γνωρίζουν αυτό το περιστατικό. Η αλήθεια είναι ότι τουλάχιστον εμείς δεν έχουμε ακούσει κάτι ανάλογο. Ίσως όμως να έχει συμβεί. Αν όχι εκεί, κάπου αλλού. Αν όχι έτσι ίσως με κάποια άλλη μορφή δυστυχήματος. Λέγεται ότι εκεί που πρόκειται να συμβεί κάποιο συμβάν, δυστύχημα, καταστροφή κάτι « προετοιμάζει » το έδαφος γι΄ αυτό !. Σε όλες τις εποχές. Σε όλα τα μέρη της γης.. Στο Πόρτ Πλέζαντ στην Βιρτζίνια των ΗΠΑ, στο Τσέρνομπιλ της Ουκρανίας, στον μεγάλο σεισμό το 1995 στην Ιαπωνία. Κάποιοι άνθρωποι όχι μόνο το αντιλαμβάνονται αλλά ίσως το βιώνουν δραματικά...

Πηγή: www.supernatural.gr

Βαμπίρ

Μια παράξενη και τρομακτική υπόθεση μαζικής υστερίας για βρικόλακα ήταν η περίπτωση του Arnold Paole, ενός επικίνδυνου βαμπίρ, η εξόντωση του οποίου χρειάστηκε την αποστολή από το Βελιγράδι (υπό τις διαταγές του Καρόλου του 6ου) ενός αποσπάσματος που αποτελείτο από στρατιώτες και από πολιτικούς αξιωματούχους. Το απόσπασμα διατάχτηκε από τον Κάρολο Αλέξανδρο του Γούρτεμπεργκ, Διοικητή του βασιλείου της Σερβίας.Συνολικά, 1200 άνθρωποι ήρθαν στο Meduegna (το χωριό του Paole) για να δουν τι θα κάνουν με την περίεργη αυτή κρίση που είχε ξεσπάσει.

Είναι ενδεχομένως η πιο λεπτομερής και η πιο επιβεβαιωμένη ιστορία με βρικόλακες όλων των εποχών. Γνωστοποιήθηκε και υπογράφηκε τον Ιανουάριο του 1732 από 3 στρατιωτικούς χειρούργους, έναν αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό. Η υπόθεση αυτή εξιστορείται στην «Ιστορία της Μαγείας» από τον Ennemoser.

Την άνοιξη του 1727 επέστρεψε στην πατρική του γη Meduegna ένας νεαρός ονόματι Arnold Paole , έχοντας εκτίσει τη θητεία του στο Levant. Ο Paole, εκτελώντας τη στρατιωτική του θητεία σ΄ εκείνα τα μέρη έζησε πολλές και διάφορες περιπέτειες. Ήταν μια περίοδος της ζωής του που του έδωσε την ευκαιρία να αποκτήσει αρκετά χρήματα ώστε να αγοράσει ένα καλό σπίτι στην εξοχή και ένα ή δυο στέμματα για καλλιέργεια στην πατρική του γη, απ΄ όπου και αποφάσισε να μην το κουνήσει για το υπόλοιπο της ζωής του. Φαινόταν περίεργο πώς ένας άνθρωπος σε σχετικά μικρή ηλικία, με πολύ καλή υγεία, που είχε ζήσει πολλά , να εγκαταστάθηκε τόσο πρώιμα σ΄ ένα τόσο απόμακρο χωριό. Επίσης, η ευσυνείδητη τιμιότητά του σε όλες του τις εμπορικές συναλλαγές, η πειθαρχία στις συνήθεις εργασίες του, ο σταθερός του χαρακτήρας, σύντομα έδειξαν ότι οι περιπέτειες που έζησε στις εκστρατείες που συμμετείχε δεν είχαν -όπως συμβαίνει συνήθως με τους νεαρούς στρατιώτες- επηρεάσει την τιμιότητα και τον αυτοέλεγχό του. Εντούτοις, ορισμένοι παρατήρησαν μια κάποια ανησυχία, κάποια παράξενα πράγματα στη συμπεριφορά του, γεγονός που έδωσε τροφή ώστε να εγείρουν υποψίες, χωρίς να μπορούν να προσδιορίσουν προς τα πού έτειναν αυτές. Φάνηκε να αποφεύγει συστηματικά να συναντήσει τη Νίνα, την κόρη ενός πλούσιου αγρότη του οποίου τα κτήματα βρίσκονταν πλάι στα δικά του. Κι όμως, όπως έλεγαν τα κουτσομπολιά του χωριού, τι πιο ταιριαστό ζευγάρι θα μπορούσε να υπάρξει από αυτό της Νίνα με τον Arnold ; Ήταν νέος, είχε μια υπολογίσιμη περιουσία που μέρα με τη μέρα μεγάλωνε, ήταν υγιής, εργατικός και δεν είχε ούτε σχέσεις ούτε και χρωστούμενα σε άλλα μέρη.

Καθώς περνούσε ο καιρός, ο Arnold δεν μπορούσε πια να αποφεύγει να συναναστρέφεται με τους γείτονές του και κανείς δεν εξεπλάγη όταν ανακοινώθηκε ότι παντρεύτηκε τη Νίνα. Όμως, όπως έλεγαν συχνά οι φίλοι της, η κοπέλα ένιωθε να υπάρχει μια ανεξήγητη σκιά ανάμεσά τους. Αποφάσισε μια μέρα να τον ρωτήσει σχετικά μ’ αυτό το θέμα και να μάθει πιο ήταν εκείνο το πρόβλημα που τον απασχολούσε διαρκώς. Εκείνος αποφάσισε να της ανοιχτεί και να της αποκαλύψει ότι τον στοίχειωνε η ιδέα πως θα πεθάνει σύντομα και ανέφερε ένα περίεργο περιστατικό που του συνέβη στην Kostartsa κοντά στη Γρανίτσα καθώς επιτελούσε τη θητεία του. Είπε πως σ΄ αυτά τα μέρη της Ελλάδας οι νεκροί επέστρεφαν για να βασανίσουν τους ζωντανούς. Από μια κακή τύχη, είχαν στρατοπεδεύσει σε μια τρομακτική περιοχή κι εκεί του συνέβη η πρώτη του επίσκεψη βρικόλακα. Αμέσως βρήκε τον τάφο και προχώρησε στην τελετή «θανάτωσης» του βρικόλακα. Στη συνέχεια, παρά τις προσπάθειες των ανωτέρων του να τον μεταπείσουν, δήλωσε παραίτηση από το στρατό κι αναχώρησε για την πατρική του γη. Από τότε και μέχρι τώρα τίποτα το κακό δεν του είχε συμβεί και ήταν πια σίγουρος ότι θα ήταν ικανός να το αντιμετωπίσει αν μια μέρα του χτυπούσε την πόρτα.

Κατά τη διάρκεια μιας συγκομιδής, ο Arnold έπεσε από την κορυφή ενός φορτωμένου με σανό κάρου και στη συνέχεια μεταφέρθηκε αναίσθητος στο κρεβάτι του. Προφανώς είχε χτυπήσει άσχημα γιατί μετά από λίγο καιρό πέθανε. Το σώμα του ενταφιάστηκε στο νεκροταφείο του χωριού.

Ωστόσο ένα μήνα αργότερα, άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες ότι ο Arnold εθεάθη να περιφέρεται γύρω από το χωριό όταν έπεφτε η νύχτα και πολλοί -τα ονόματα των οποίων μπήκαν στην επίσημη αναφορά- παραπονιόντουσαν ότι τους είχε στοιχειώσει εκείνος ενώ από τότε που τον είδαν έπεσαν σε μια κατάσταση ασυνήθιστης ατονίας. Μετά από ένα σύντομο χρονικό διάστημα κάποιοι από αυτούς πέθαναν, και ένας πανικός άρχισε να εξαπλώνεται στην περιοχή. Καθώς έπεφτε η σκοτεινή χειμωνιάτικη νύχτα, κανείς δεν τολμούσε να βγει έξω από την πόρτα του. Όμως ψιθυριζόταν ότι το πλάσμα μπορούσε εύκολα να μπει μέσα από τα κλεισμένα παράθυρα και τους τοίχους, και καμιά κλειδωνιά ή σύρτις δεν μπορούσε να τον κρατήσει μακριά αν αποφάσιζε να μπει. Στη διάρκεια ολόκληρου του χειμώνα το δύστυχο χωριό έδειχνε να ζει μέσα σε ένα καθεστώς πανικού και τρόμου. Σε δέκα περίπου εβδομάδες, ίσως και περισσότερο, μετά τον ενταφιασμό του, αποφασίστηκε ότι το σώμα του Arnold πρέπει να ξεθαφτεί για να διαπιστωθεί αν πρόκειται πράγματι για βρικόλακα. Η ομάδα που συγκροτήθηκε γι΄ αυτό αποτελείτο από δυο αξιωματικούς, πολεμικούς αντιπροσώπους του Βελιγραδίου, δυο στρατιωτικούς γιατρούς, ένα παιδί που μετέφερε τα κουτιά με τα εργαλεία τους, τις αρχές του χωριού, το γέρο νεκροθάφτη και τους βοηθούς του. Ο γιατρός Mayo περιγράφει τη σκηνή:

«Ήταν ξημερώματα ενός γκρίζου πρωινού. Η ομάδα πήγε στο νεκροταφείο του Meduegna όπου επικρατούσε πλήρης ησυχία. Το νεκροταφείο ήταν περιτριγυρισμένο από έναν άγριο και ακατέργαστο τοίχο. Βρισκόταν προστατευμένο στο μέσο των βουνών με τις κυματιστές πράσινες πλαγιές τους, ακανόνιστα σπαρμένες με οπωροφόρα δέντρα που τελείωναν σε απόκρημνα κορφοβούνια γεμάτα με θάμνους. Οι τάφοι ήταν στην πλειοψηφία τους αρκετά προσεγμένοι, με μπορντούρες από ξύλο πύξου και λουλούδια ανάμεσα Επάνω στους περισσότερους βρισκόταν ένας μικρός ξύλινος σταυρός, βαμμένος μαύρος, που έφερε το όνομα του νεκρού. Εδώ κι εκεί κάποιοι πέτρινοι τάφοι. Ένας απ΄ αυτούς, αρκετά ψηλός, μια απλή στενή πλάκα, διακοσμημένος με Γοτθικά σκαλίσματα, επιβαλλόταν στους υπόλοιπους. Κοντά σ΄ αυτόν, βρισκόταν ο τάφος του Arnold Paole. Η ομάδα κινήθηκε προς τα εκεί. Ο γερο νεκροθάφτης άρχισε να σκάβει και να βγάζει το έξω χώμα .Έδειχνε αρκετά απαθής. Το αγόρι κοίταζε έντονα, επίμονα, συνεπαρμένο από τη φρίκη και την αγωνία. Μετά από ώρα έβγαλαν με δυσκολία το φέρετρο έξω από το έδαφος και οι βοηθοί του νεκροθάφτη άνοιξαν το καπάκι. Είδαν ότι το πτώμα είχε γυρίσει προς ένα πλευρό, το σαγόνι έχασκε ορθάνοιχτο και τα μπλε χείλη είχαν ποτιστεί με νέο αίμα που είχε στάξει σε ένα λεπτό ρυάκι από μια γωνία του στόματος. Χωρίς καθόλου φόβο, ο γερο-νεκροθάφτης έπιασε το σώμα και το γύρισε ίσια λέγοντας : “Δε σκούπισες το στόμα σου από τη χθεσινοβραδινή σου δουλειά.”. Παρόλο που οι αξιωματικοί ήταν συνηθισμένοι με τη φρίκη του πεδίου της μάχης και οι χειρούργοι με τη φρίκη των χειρουργείων, όλοι τους ρίγησαν με το αποτρόπαιο αυτό θέαμα. Το αγόρι έπεσε λιπόθυμο σ’ εκείνο ακριβώς το σημείο. Βρίσκοντας το κουράγιο για να επιτελέσουν το αποτρόπαιο αυτό έργο τους, επιθεώρησαν το πτώμα από πιο κοντά και σύντομα κατάλαβαν ότι συνέβαινε πράγματι αυτό που φοβόντουσαν. Ήταν βρικόλακας. Έδειχνε μάλιστα σαν να μην είχε περάσει ούτε μια μέρα που ήταν νεκρός. Ακουμπώντας το πτώμα, το δέρμα έφυγε και από πίσω υπήρχε νέο δέρμα και νέα νύχια. Σκόρπισαν πάνω του σκόρδο και έμπηξαν στο σώμα του έναν πάσσαλο, αναγκάζοντάς τον να βγάλει μια άκρως διαπεραστική κραυγή καθώς ζεστό αίμα ανάβλυσε σαν σιντριβάνι.

Όταν η ανατριχιαστική αυτή επιχείρηση ολοκληρώθηκε, ξέθαψαν τα σώματα τεσσάρων άλλων ατόμων που είχαν πεθάνει μετά από επίθεση που τους έκανε ο Arnold. Τα πρακτικά δεν μας δίνουν λεπτομέρειες για την κατάσταση που τα βρήκαν. Ανέφεραν μόνο πως και σ΄ αυτά έμπηξαν πασσάλους από μουρτζιά και στη συνέχεια έκαψαν και τα πέντε πτώματα. Οι στάχτες τους τοποθετήθηκαν σε καθηγιασμένο έδαφος.»

Θα έλεγε κανείς πως τα μέτρα αυτά που πάρθηκαν θα έδιναν ένα τέλος στην υπόθεση των βρικολάκων στο χωριό. Δυστυχώς όμως αυτό δε συνέβη, πράγμα που δείχνει ότι ο αρχικός βρικόλακας από την Kostartsa πρέπει να ήταν εξαιρετικά σκοτεινής φύσεως. Σχεδόν έξι χρόνια μετά την αποτέφρωση του σώματος του Arnold, η «μόλυνση» χτύπησε ξανά και πολλοί άνθρωποι πέθαναν από απώλεια αίματος. Τα σώματά τους βρίσκονταν σε μια τρομακτικά αδύναμη και αναιμική κατάσταση. Αυτή τη φορά οι αρχές δε δίστασαν να πάρουν άμεσα μέτρα κι αποφάσισαν να εξετάσουν πλήρως όλους τους τάφους του νεκροταφείου το οποίο αφορούσαν οι υποψίες. Διάφοροι διακεκριμένοι χειρούργοι κλήθηκαν από το Βελιγράδι και μια εξονυχιστική έρευνα ξεκίνησε αποφέροντας τα πιο απίστευτα αποτελέσματα. Τα ιατρικά ανακοινωθέντα στα οποία ανακοινώθηκαν τα παρακάτω περιστατικά βαμπιρισμού υπογράφηκαν επίσημα στις 7 Ιανουαρίου του 1732 στη Meduegna από τρεις διακεκριμένους χειρούργους, τους Johannes Flickinger, Isaac Siedel και Johann Friedrich Baumgartner και συνυποφράφηκαν από τον αντισυνταγματάρχη και έναν υπολοχαγό του Βελιγραδίου.

Οι πιο αξιοσημείωτες περιπτώσεις ήταν οι ακόλουθες:

Μια γυναίκα με το όνομα Στάνα, 28 ετών, είχε πεθάνει πριν από τρεις μήνες, μετά από αρρώστια που κράτησε τρεις ημέρες και που ακολούθησε αμέσως μετά την εγκυμοσύνη της. Στο νεκρικό της κρεβάτι εξομολογήθηκε ότι είχε αλείψει το σώμα της με το αίμα ενός βρικόλακα ώστε να απελευθερωθεί η ίδια από την καταδίωξή του. Εντούτοις, εκείνη, όπως και το παιδί της, πέθαναν. Το μισό σώμα του παιδιού, εξαιτίας ενός βεβιασμένου και απρόσεκτου ενταφιασμού του, είχε γδαρθεί και καταβροχθιστεί από λύκους. Το σώμα της γυναίκας δεν το είχε αγγίξει η αποσύνθεση. Όταν ανοίχτηκε το στήθος βρέθηκε γεμάτο με φρέσκο αίμα και τα σπλάχνα ήταν υγιέστατα. Το δέρμα και τα νύχια και των δυο χεριών και ποδιών έλειπαν αλλά από κάτω έβγαιναν νέο δέρμα και νέα νύχια.

Μια γυναίκα με το όνομα Μιλίζα, είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε τρεις μήνες. Το σώμα είχε θαφτεί πριν από περίπου εκατό ημέρες. Στο στήθος υπήρχε υγρό αίμα και τα έντερα ήταν εντελώς υγιή. Το πτώμα έδειχνε σύμφωνα με εκείνους που τη γνώριζαν πολύ πιο υγιές και πιο παχύ απ΄ ότι όταν εκείνη ζούσε.

Το σώμα ενός 8χρονου παιδιού που επίσης είχε ενταφιαστεί πριν από ενενήντα ημέρες. Βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.

Ένα παλικάρι 16 χρονών περίπου. Είχε θαφτεί πριν από ενενήντα ημέρες, ήταν ροδαλό και χαλαρό, ολότελα σε κατάσταση βαμπίρ.

Ένα 17χρονο αγόρι με το όνομα Ιωακείμ. Είχε πεθάνει μετά από μια σύντομη ασθένεια που κράτησε τρεις ημέρες και ήταν θαμμένο για 8 εβδομάδες και 4 ημέρες. Η χροιά του ήταν φρέσκια και το σώμα χωρίς καμιά αμφιβολία σε βαμπιρική κατάσταση.

Μια γυναίκα με το όνομα Ruscha. Είχε πεθάνει από κάποια αρρώστια που κράτησε δέκα ημέρες. Θάφτηκε πριν από έξι εβδομάδες. Φρέσκο και ζεστό αίμα βρέθηκε στο στήθος της.

Ένα δεκάχρονο κορίτσι που είχε πεθάνει πριν από δυο μήνες. Το σώμα βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ και όταν τρυπήθηκε με πάσσαλο εκτοξεύτηκε μια μεγάλη ποσότητα ζεστού αίματος και γέμισε τον τάφο της.

Η γυναίκα ενός χωρικού με το όνομα Hadnuck , η οποία θάφτηκε πριν από 7 εβδομάδες. Επίσης το σώμα του μωρού της, οχτώ εβδομάδων, θαμμένο 21 ημέρες. Και τα δυο σώματα δεν είχαν υποστεί την παραμικρή αποσύνθεση.

Ένας υπηρέτης, ο Ραντ, 23 χρονών. Είχε ταλαιπωρηθεί για τρεις περίπου μήνες πριν πεθάνει. Το σώμα του, θαμμένο για 5 εβδομάδες δεν είχε ίχνος αποσύνθεσης.

Μια γυναίκα και ένα παιδί που θάφτηκαν πριν από πέντε εβδομάδες, τα σώματα των οποίων ήταν άθικτα και παρουσίαζαν όλα τα σημάδια του βαμπιρισμού.

Ένας άνδρας με το όνομα Στάνκο, αξιοσέβαστη και σημαντική προσωπικότητα του χωριού. Είχε πεθάνει πριν από έξι εβδομάδες στα εξήντα του. Στο στήθος και στην κοιλιά του βρέθηκε ποσότητα νέου αίματος, και ολόκληρο το σώμα του βρισκόταν σε κατάσταση βαμπίρ.

Ο Μίλοτς, 25 ετών. Το σώμα του που έφερε όλα τα στοιχεία βαμπιρισμού ήταν κάτω από τη γη έξι εβδομάδες τώρα.

Η Stanjoika, 20 χρονών. Πέθανε μετά από μια σύντομη ασθένεια τριών ημερών και θάφτηκε πριν από 15 ημέρες. Το πρόσωπό της ήταν άθικτο και ροδαλό. Τα χείλη της ήταν απαλά, χωρίς την κρύα σκληρότητα ενός πτώματος. Υπήρχε μια ποσότητα φρέσκου αίματος στο στήθος της. Τα σπλάχνα της ήταν γερά και υγιή. Το δέρμα της φρέσκο και όμορφο, όπως όταν ζούσε……..

Οι ιστορίες βαμπιρισμού υπάρχουν και πολλές φορές καταγράφονται φέρνοντας μνήμες του μακρινού αλλά και του πρόσφατου παρελθόντος στο σήμερα. Σίγουρα υπάρχουν πολύ περισσότερες που χάνονται πίσω από ένα πέπλο σιωπής και φόβου που δημιουργεί η ίδια η σκοτεινή φύση των τρομακτικών και αλλοπρόσαλλων συμβάντων. Αλλά δεν θα είναι ποτέ οι κλειδαμπαρωμένες πόρτες που θα σταματήσουν το κακό όσο αυτό σφραγίζει την παρουσία του, διαιωνίζει την ύπαρξη του, κυριεύει τις ψυχές και τα σώματα των αθώων θυμάτων του, έχοντας ένα χρώμα στο φόντο της κυριαρχίας του. Το κόκκινο. Το κόκκινο του αίματος….

Πηγή: www.supernatural.gr - www.newbrain.gr