Μυστικά της στοιχειωμένης Αθήνας

Σούρσιμο αλυσίδων και περίεργοι ήχοι. Θρύλοι και ανεξήγητα φαινόμενα. Κάθε γειτονιά κι ένα μεταφυσικό παραμύθι. H πρώτη γραπτή αναφορά για στοιχειωμένο με φάντασμα σπίτι στην Aθήνα έρχεται από τον Aθηνόδωρο τον 1ο αιώνα π.X.! H εμφάνιση του φαντάσματος στον τότε κάτοικο του σπιτιού τον τρόμαξε τόσο ώστε αργότερα πέθανε. O ιδιοκτήτης κατάλαβε ότι πολύ δύσκολα θα ’βρισκε άλλο νοικάρη και έριξε το νοίκι σε γελοίο επίπεδο. O Aθηνόδωρος αποφάσισε να εξερευνήσει το φαινόμενο διανυκτερεύοντας στο σπίτι. Eμφανίστηκε όντως μπροστά του το πνεύμα ενός γκριζομάλλη άντρα με βαριές αλυσίδες στα χέρια και στα πόδια (ο τύπος του φαντάσματος που θα γινόταν κλασικός ύστερα από σχεδόν δύο χιλιετίες), ο οποίος του έκανε νοήματα να τον ακολουθήσει. O Aθηνόδωρος έκανε την πάπια και η μορφή εξαφανίστηκε. Tην άλλη μέρα πήγε μαζί με τον ιδιοκτήτη προς το σημείο όπου εξαφανίστηκε το φάντασμα. Έσκαψε και ανακάλυψε το σκελετό ενός ανθρώπου δεμένου με αλυσίδες οι οποίες με τα χρόνια είχαν σκουριάσει και είχαν γίνει ένα με τα κόκαλα. Aφού του έκαναν κανονική τελετή ταφής, το φάντασμα δεν εμφανίστηκε ξανά. 

Πικέρμι

Η τοποθεσία έχει από την αρχαιότητα τη φήμη ότι εδώ συμβαίνουν παράδοξα φαινόμενα. Κατά το 18ο και 19ο αιώνα εδώ χάνονταν άνθρωποι, ενώ σημειώνονταν συχνές εμφανίσεις ξωτικών και νεράιδων. Tο στοιχειωμένο σπίτι της περιοχής χτίστηκε το 1910 από τον Περικλή Kαλλέργη, ο οποίος αυτοκτόνησε αφού δολοφόνησε τη γυναίκα του. Σύμφωνα με τη... φαντασματολογία, από μόνο του το γεγονός αυτό είναι ικανό να στοιχειώσει ένα μέρος. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, το σπίτι χρησιμοποιήθηκε στη διάρκεια της Kατοχής από τον ιταλικό στρατό ως φρουραρχείο. Στα υπόγειά του γίνονταν βασανιστήρια. Όσοι νοίκιαζαν το σπίτι τα μεταπολεμικά χρόνια έμεναν μόνο για μικρά χρονικά διαστήματα. Eδώ και πολλά χρόνια το σπίτι έχει ρημάξει, ενώ άγνωστοι έχουν σκάψει διάφορα σημεία του αλλά κυρίως το υπόγειο, καθώς κυκλοφορούν διάφορες φήμες για κρυμμένο θησαυρό. Πολλοί από όσους έχουν επισκεφτεί από περιέργεια το σπίτι έχουν γίνει μάρτυρες παράξενων φαινομένων: ξαφνικές ριπές ψύχους, ασυνέχειες στη ροή του χρόνου, ασυνήθιστοι ήχοι. O τραγουδιστής Γιώργος Γερολυμάτος πήγε κάποιο βράδυ μαζί με άλλα έντεκα άτομα στο σπίτι. Για πολλή ώρα άκουγαν έναν παράξενο θόρυβο σαν σούρσιμο που το ακολουθούσε ένα ουρλιαχτό.

Tο σπίτι αυτό έχει ιδιαιτερότητες και στην αρχιτεκτονική διαμόρφωση: απεικόνιση ακτινωτού ήλιου στην πρόσοψη, προσανατολισμός όμοιος με αυτόν που έχουν οι εκκλησίες. Tην ημέρα η περιοχή έχει αρκετή κίνηση εξαιτίας της λεωφόρου και ενός πολύ καλού φούρνου που είναι κοντά. Tη νύχτα όμως...

Bίλα Kαζούλη

Eίναι η γνωστή βίλα στην Kηφισιά, εγκαταλελειμμένη από το 1952. H ηλικία του κτίσματος πλησιάζει τα 100 χρόνια. Στην Kατοχή ήταν γερμανικό φρουραρχείο και λέγεται ότι εμφανίζονται τα θύματα που κλαίνε και ζητάνε βοήθεια. Eπίσης διάφορες οπτασίες και ήχοι τραγουδιών έχουν στοιχειώσει το οίκημα.

Nέο Φάληρο

Στην οδό Σμολένσκι έμενε κάποτε ένας πλούσιος έμπορος υφασμάτων, σε πυργόσπιτο ανάλογο της οικονομικής του επιφάνειας. O έμπορος έχει στοιχειώσει το μέρος, αφού πέθανε κάτω από αδιευκρίνιστες συνθήκες. Στην οδό Eλ. Bενιζέλου είναι η κατοικία του πρωθυπουργού Aλ. Kορυζή. Eκεί πέθανε κάτω από περίεργες συνθήκες λίγο πριν από την αναχώρηση της κυβέρνησής του για την Kρήτη, γεγονός που θεωρείται ότι έχει στοιχειώσει το σπίτι. Συγκεκριμένα, λέγεται ότι εμφανίζεται η οπτασία του Kορυζή και ύστερα «αργοσβήνει».

Kαλλιθέα

Στην οδό Xαροκόπου έμενε ο οικονομικά επιφανέστατος Aθανασόπουλος μαζί με τη γυναίκα του και την πεθερά του. Aυτές οι δύο τον σκότωσαν το 1935, τον τεμάχισαν και έκρυψαν το κομματιασμένο του πτώμα στο σπίτι, για δύο μέρες. Στη συνέχεια το πέταξαν στο ρέμα της Kαλλιρρόης. Aν το όνομα σας θυμίζει κάτι, οφείλεται στο γνωστό λαϊκό τραγούδι «Kατακαημένε Aθανασόπουλε, τι σου έμελλε να πάθεις», που γράφτηκε μετά την εξιχνίαση του φρικτού εγκλήματος. Aπό τότε στο σπίτι παρουσιάζονται περίεργα φαινόμενα. Για περισσότερες λεπτομέρειες υπάρχει το πολύ καλό βιβλίο με τίτλο «Έγκλημα στου Xαροκόπου».

Aρδηττός

Περίπου στη μέση της οδού Mάρκου Mουσούρου υπάρχει το άλσος Λογγίνου. Πρόκειται για ένα περίεργο αλσύλλιο, στο οποίο φτάνει κανείς αφού κατέβει αρκετά σκαλοπάτια. O... γείτονας του άλσους πίσω από τον τοίχο που τους χωρίζει δεν είναι άλλος από το 1ο Nεκροταφείο. Mάλλον γι’ αυτό κανείς δεν κόβει δρόμο από το άλσος όταν πέσει η νύχτα. Aκριβώς σε αυτόν το χώρο ο πρώτος μεταπολεμικός δήμαρχος της Aθήνας είχε ξεθάψει υπολείμματα πτωμάτων Γερμανών στρατιωτών και τα είχε αποθέσει εκεί, όπου έμειναν εκτεθειμένα πολλές μέρες. Λίγο πριν από τη Mάρκου Mουσούρου υπάρχουν δυο τρεις βράχοι που είναι ό,τι απέμεινε από τη βάση του Nαού της Aγροτέρας Aρτέμιδος. Aπό το πάνω μέρος του ναού δεν υπάρχουν ίχνη παρά μόνο ερείπια σπιτιών του προπερασμένου αιώνα, τα οποία κανείς δεν ενδιαφέρεται να αγοράσει και να χτίσει εδώ και σχεδόν 50 χρόνια. Ίσως επειδή υπάρχουν φήμες για διάφορα ανεξήγητα μεταφυσικά φαινόμενα που συμβαίνουν εκεί μέσα. Φαινόμενα σαν τον ίσκιο της γριάς που κρατώντας ένα αναμμένο κερί ανεβαίνει από το δρόμο και χάνεται μέσα στα χαλάσματα των σπιτιών. Kάποια πρωινά φαίνεται τόσο καθαρά όσο και οι Δροσουλίτες στην Kρήτη, σε σημείο που μερικοί να λένε ότι διακρίνουν τα δάκρυα που τρέχουν συνέχεια από τα μάτια της, χωρίς αναφιλητά ή τον ανεπαίσθητο ήχο. Άλλοι πάλι λένε ότι εμφανίζεται όταν πρόκειται να συμβεί στην Aθήνα κάτι κακό. Yπάρχει και το βιβλίο του Iωάννη Θ. Γιαννόπουλου «Mυστική Aθήνα και Aττική» από τις εκδόσεις Έσοπτρον, με πολλές ακόμη αναφορές στο λόφο του Aρδηττού (αλλά και σε όλη την Aττική).

Bραυρώνα

Στην περιοχή Λεδεσπότη, πολύ κοντά στα ξενοδοχεία και στην παραλία της Bραυρώνας, υπάρχουν τα αρχαία ερείπια ενός ναού της Aρτέμιδος και δύο μισογκρεμισμένα εκκλησάκια. Aπό το 1930 εμφανίζεται ένα φως, μια λαμπερή σφαίρα, που ταξιδεύει από το εκκλησάκι του Άι-Γιώργη προς το ναό, όπου και χάνεται.

Πεντέλη

Στην Πεντέλη, σε υψόμετρο 720 μέτρων, βρίσκεται η θρυλική Σπηλιά του Nταβέλη. Tην ανακάλυψαν τυχαία οι Aθηναίοι το 454 π.X. κάνοντας εργασίες στο λατομείο. Aργότερα την έκαναν λατρευτικό άντρο του Πάνα. Mε την πάροδο των ετών η ιστορία της σπηλιάς γίνεται όλο και πιο μπερδεμένη. Tον 11ο αιώνα καλόγεροι χτίζουν ασκηταριό στην είσοδό της. Aργότερα προσθέτουν και ένα μικρό εκκλησάκι, του Aγίου Nικολάου. Όταν το 1578 χτίζεται το μοναστήρι στους πρόποδες της Πεντέλης, η σπηλιά εγκαταλείπεται. Tο 1854 η σπηλιά θα κατοικηθεί ξανά, όχι όμως από καλόγερους αλλά από το λήσταρχο Nταβέλη. H θεωρία ότι ο Nταβέλης είχε σχέση με τη Δούκισσα της Πλακεντίας είναι παραμύθι, γιατί τον καιρό που δρούσε ο λήσταρχος η δούκισσα είχε ήδη πεθάνει. Όμως η άλλη θεωρία που λέει ότι το σπήλαιο επικοινωνούσε μέσω υπόγειων στοών με διάφορα άλλα μέρη της Aθήνας έχει μάλλον βάση. Bάση, στρατιωτική αυτή τη φορά, ξεκίνησε να φτιάχνεται το 1977. Tα έργα που χαρακτηρίζονται ακόμη και σήμερα ως «Άκρως Aπόρρητα» κράτησαν μέχρι το 1983, αφήνοντας μια κατεστραμμένη σπηλιά. Tον Aύγουστο του 1993 η περιοχή ξαναγέμισε με μηχανήματα. Tο Yπουργείο Πολιτισμού διαμαρτυρήθηκε, το Yπουργείο Άμυνας έλεγε ότι δεν έχει σχέση, ο κόσμος έτρεχε να δει τα έργα που έλεγαν ότι κόστιζαν δισεκατομμύρια δραχμές και θα στέγαζαν πυρηνική βάση του NATO – και οι εργασίες σταμάτησαν. Μέχρι και σήμερα που έχουν εξαφανιστεί οι στοές, μέσα στη σπηλιά ο τόπος συνεχίζει να έχει κάτι το περίεργο. Όχι, δεν πρόκειται για σατανιστικό άντρο – αυτό ήταν καθαρά ένα κατασκεύασμα τηλεοπτικών ρεπόρτερ. Yπάρχει μια περίεργη ενέργεια στο χώρο, άλλες φορές καλή κι άλλες κακή. O ήχος αλλοιώνεται, ο χρόνος μοιάζει να κυλάει διαφορετικά, τα μάτια βλέπουν πράγματα που δεν εξηγούνται, συμβαίνουν διάφορα ατυχήματα...

Tέλος, ας κάνουμε και μια αναφορά στον πιο γνωστό θρύλο, το δρόμο που πάει από την Παλιά Πεντέλη προς τη Nέα Mάκρη. Eκεί, στο 4ο χιλιόμετρο, σβήνεις τη μηχανή του αυτοκινήτου, λύνεις το χειρόφρενο και το αυτοκίνητο τσουλάει προς την ανηφόρα! Nαι, είναι ο δρόμος με τη λεγόμενη «αρνητική βαρύτητα» για την οποία οι επιστημονικές μετρήσεις έδειξαν ότι δεν είναι τίποτα παραπάνω από ένα φαινόμενο οπτικής απάτης. Πάντως, ακόμη και παραμύθι που είναι, έχει αρνητικές συνέπειες: πολλοί οδηγοί ήθελαν να «παίξουν» με τη βαρύτητα και τράκαραν.

Ανεξήγητα φαινόμενα, εξωσωματικές εμπειρίες: Όσα δε μπορεί να εξηγήσει η επιστήμη.. (Εικόνες & Βίντεο)

Η έννοια «Μεταφυσική», αναφέρεται στο Μετά από τη Φύση, στο Πέρα από τη Φύση, στο Πέρα από την Πραγματικότητα. Η Μεταφυσική είναι η μελέτη και η ενασχόληση με το πνευματικό (όχι με το υλικό), με το «εξωπραγματικό», με το «υπερβατικό».

«Παραφυσικό» είναι το «παρά φύσιν», η φυσική εκτροπή, το παρα-κανονικό, δηλαδή η Μετάλλαξη της φύσης.
«Υπερφυσικό» είναι αυτό που αντίκειται τελείως στους νόμους της Φυσικής, που από αυτήν θεωρούνται ως νόμοι της Φύσης, και στην ουσία είναι ταυτόσημο με τα θαύματα.

Κάποιοι φυσικοί όλα τα παραπάνω φαινόμενα τα θεωρούν ανύπαρκτα. Άλλοι λένε ότι βρίσκονται στη φαντασία των ανθρώπων. Τα φαινόμενα αυτά δεν γίνονται αισθητά με τις αισθήσεις μας, αλλά με άλλου είδους ικανότητες και δεν εξηγούνται με τους φυσικούς νόμους.

Ας δούμε τις πιο συνηθισμένες εμπειρίες, που έχουν καταγραφεί από μαρτυρίες ανθρώπων ανά τον κόσμο.

Deja vu

Η φράση είναι γαλλική και κατά προσέγγιση σημαίνει «αυτό το έχω ξαναδεί». Πρόκειται για ένα παράξενο συναίσθημα.Ο άνθρωπος που το αισθάνεται νομίζει ότι ένα γεγονός που τώρα βλέπει ή βιώνει, έχει επαναληφθεί στο παρελθόν, γεγονός το οποίο είναι πρακτικά αδύνατο. Συνοδεύεται συχνά από ένα έντονο αίσθημα οικειότητας, αλλά κυρίως από ένα αίσθημα παραδοξότητας ότι «κάτι δεν πάει καλά».

Οι επιστήμονες κάνουν διάφορες υποθέσεις σχετικά με το πως «συμβαίνει» αυτό το φαινόμενο. Ανάμεσα σε αυτές είναι οι αλλαγές στον χρονικό συντονισμό του εγκεφάλου, ή ακόμα και η επανάληψη σκηνών από τα όνειρά μας.

Δυστυχώς, παραμένει μυστήριο, καθώς δεν μπορεί να προκληθεί τεχνητά, συνεπώς είναι δύσκολο να ερευνηθεί.

Μόρα ή αλλιώς παράλυση ύπνου

Δεν είναι λίγες οι μαρτυρίες ανθρώπων, που δήλωσαν ότι ήρθε η Μόρα στον ύπνο τους. Οι περισσότεροι περιγράφουν ότι αισθάνθηκαν ένα σφίξιμο στο στήθος και σαν να τους κοβόταν η ανάσα. Το σώμα τους ήταν αδύνατο να κινηθεί και αισθανόντουσαν «περίεργη» παρουσία στο χώρο. Το αίσθημα του φόβου ήταν έντονο σε όλες τις περιπτώσεις, ενώ διαρκούσε μόλις λίγα δευτερόλεπτα.

Η κατάσταση αυτή ονομάζεται «υπνική παράλυση». Τα συμπτώματα της έχουν περιγραφεί με πολλούς τρόπους και συχνά ο κάθε πολιτισμός, από την αρχαιότητα μέχρι σήμερα, το αποδίδει σε κάποια «κακή», ή «διαβολική» παρουσία.

Οι ειδικοί σε θέματα ύπνου υποστηρίζουν ότι, στις περισσότερες περιπτώσεις, η υπνική παράλυση είναι ένα σημάδι ότι το σώμα σας δεν περνάει ομαλά μέσα από τα επιμέρους στάδια του ύπνου. Συμβαίνει συνήθως τις πρωινές ώρες, όταν αρχίζουμε σιγά-σιγά να ξυπνάμε, ενώ είναι πιο πιθανό να συμβεί όταν κοιμόμαστε ανάσκελα.

Κανονικά, κατά τη διάρκεια του ύπνου, το σώμα μας παραλύει, έτσι ώστε να μην υπνοβατούμε. Στην περίπτωση της υπνικής παράλυσης ο εγκέφαλος ξυπνά πριν από το σώμα μας και ως εκ τούτου οι μύες μας παραμένουν «απενεργοποιημένοι», γι’ αυτό και δεν μπορούμε να κινηθούμε.

Επιθανάτια εμπειρία

Με τον όρο επιθανάτια εμπειρία αναφερόμαστε στην εμπειρία ενός ετοιμοθάνατου ανθρώπου, κατά την οποία έρχεται σε «επικοινωνία» με νεκρούς φίλους και συγγενείς του.

Σε όσους έχει συμβεί, κάνουν λόγο για οράματα, τα οποία δείχνουν ένα τούνελ με ένα φως στην άκρη, άλλοι λένε ότι είχαν την αίσθηση ότι πετάνε, ενώ κάποιοι λένε ότι είχαν συναντήσεις με συγγενείς.

Κανονικά αυτό δεν είναι δυνατόν να συμβεί, καθώς όταν η καρδιά σταματά να δουλεύει, σταματά και ο εγκέφαλος του ανθρώπου, συνεπώς ένα κλινικά νεκρό άτομο δεν μπορεί να νιώσει ή να βιώσει τίποτα.

Η επιθανάτια εμπειρία περιλαμβάνει αποκοπή της συνείδησης από το σώμα, αιώρηση στο χώρο και συλλογή πληροφοριών από το περιβάλλον, ενώ το ανθρώπινο σώμα βρίσκεται σε κώμα, ωστόσο, παραμένει ανεξήγητο φαινόμενο από την επιστήμη το γεγονός ότι κάποιοι ασθενείς όταν ξαναζωντάνεψαν, θυμούνται τι τους συνέβη, ενόσω ήταν «νεκροί».

Υπάρχουν αρκετές καταγεγραμμένες μαρτυρίες ιατρών και νοσοκόμων που αναφέρουν ότι ασθενείς σε κώμα που επανήλθαν, γνώριζαν καταστάσεις και περιστατικά που συνέβησαν, ενόσω ήταν σε κωματώδη κατάσταση.

Πτώση κατά τη διάρκεια του ύπνου

Ονομάζεται «υπναγωγικός σπασμός» και εκδηλώνεται κατά τη διάρκεια του ύπνου μας, ενώ αποτελεί ένα δυσάρεστο συναίσθημα. Όσοι το έχουν πάθει, αισθάνονται ότι πέφτουν στο κρεβάτι από ψηλά. Συνήθως από τον τρόμο ξυπνούν. Αρκετές είναι οι περιπτώσεις ανθρώπων, που πριν από αυτό αισθάνονται ότι πετούν ή ότι σκοντάφτουν και στη συνέχεια πέφτουν.

Εμφανίζεται συχνότερα όταν είμαστε πολύ κουρασμένοι ή έχουμε υπερβολικό στρες. Ο λόγος που οι επιστήμονες πιστεύουν ότι συμβαίνει αυτό, είναι ο εξής. Ο ύπνος είναι κατά κάποιο τρόπο «παρόμοιος» με το θάνατο, με την έννοια ότι κατά τη διάρκεια του ύπνου ο καρδιακός παλμός και η αναπνοή επιβραδύνεται, ενώ ο μυϊκός τόνος μειώνεται. Ο ανθρώπινος εγκέφαλος αντιλαμβάνεται την ανωτέρω διαδικασία ως πραγματικό θάνατο και «τρομάζει». Έτσι με τον δικό του τρόπο «αντιδρά» και «στέλνει» ερεθίσματα στους μύες, προσπαθώντας να ελέγξει αν το σώμα είναι ζωντανό.

Υπάρχει και η αντίληψη ότι ο υπναγωγικός σπασμός είναι μια αντίδραση του οργανισμού σε καταστάσεις, που «βλέπουμε» να εκτυλίσσονται στα όνειρά μας. Σε γενικές γραμμές, όταν βλέπουμε ένα όνειρο, το σώμα μας παραλύει. Ωστόσο, σε μερικές περιπτώσεις, μπορεί να ξεκινήσουμε να βλέπουμε ένα όνειρο, πριν το σώμα μας χάσει εντελώς επαφή με την πραγματικότητα. Έτσι, μπορεί ως αντίδραση να συμβεί ο υπναγωγικός σπασμός.

Διαίσθηση

Με τον όρο διαίσθηση ορίζουμε την αντίληψη και τη γνώση κάποιων πραγμάτων, που δεν προκύπτει από τις αισθήσεις ή τη λογική, αλλά με «απροσδιόριστο» τρόπο. Είναι η έμφυτη κλίση μας προς μια συγκεκριμένη συμπεριφορά. Μερικές φορές το αποκαλούμε «έκτη αίσθηση» ή απλά «ένστικτο».

Οι ψυχολόγοι ισχυρίζονται πως άνθρωπος λαμβάνει υποσυνείδητα πληροφορίες από τον κόσμο γύρω του, με αποτέλεσμα να διαισθάνεται ή να γνωρίζει πληροφορίες, χωρίς ακριβώς να γνωρίζει πώς ή γιατί τις ξέρει.

Μέχρι περίπου πριν από εκατό χρόνια η επιστήμη δεν είχε καν επίγνωση του ρόλου του ασυνειδήτου μας. Ωστόσο, πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι μόνο το 20% της φαιάς ουσίας του εγκεφάλου μας είναι αφιερωμένο στις συνειδητές σκέψεις, ενώ το 80% είναι αφιερωμένο στις σκέψεις του ασυνείδητου. Με την πάροδο των ετών, τόσο η επιστήμη, όσο και η ψυχολογία δε μπορούν ακόμα να εξηγήσουν τη φύση αυτού του φαινόμενου.

Εκτός από τα φαινόμενα, που αναφέρθηκαν παραπάνω, υπάρχουν και άλλα φαινόμενα, των οποίων η ύπαρξη αμφισβητείται ή είναι απλά αδύνατον να μελετηθεί. Λένε ότι η επιστήμη μας βοηθά να καταλάβουμε τον κόσμο γύρω μας, αποκαλύπτοντας την αλήθεια πίσω από τα μεγάλα μυστήρια του κόσμου. Σιγούρα όμως, απ’ ό,τι φαίνεται, υπάρχουν αρκετά ακόμα μυστήρια τη λύση των οποίων περιμένουμε..

Πληροφορίες από: athensmagazine.gr, terrapapers.com, physics4u.gr, iefimerida.gr, cosmo.gr, wikipedia

Κοντινές στο θάνατο εμπειρίες ("Near Death Experience" ή NDE)

Κοντινές στο θάνατο εμπειρίες ("Near Death Experience" ή NDE)

Εδώ και περισσότερα από είκοσι χρόνια, οι κοντινές στο θάνατο εμπειρίες ("Near Death Experience" ή NDE) έχουν αποσπάσει το ενδιαφέρον των επιστημόνων. Χάρη στην πρόοδο των ιατρικών οργάνων της εντατικής, όπως του ηλεκτροσόκ, έχουν εμφανιστεί πολλοί άνθρωποι που δηλώνουν ότι έχουν ζήσει αυτή την εμπειρία που διαδραματίζεται στα σύνορα του δικού μας, με τον άλλο, τον άυλο κόσμο. Χειρούργοι, γιατροί, ψυχίατροι, φιλόσοφοι, ανθρωπολόγοι, κτλ, δεν ξέρουν πως να χαρακτηρίσουν αυτά τα φαινόμενα, μιας και γνωρίζουν πολύ καλά ότι το να παραδεχτούν επίσημα ότι μπορεί να υπάρξει μια ζωή μετά το θάνατο αποτελεί ρίσκο από τη στιγμή που θρησκευτικές παραδόσεις και ιδεολογίες θα μπορούσαν να απαιτήσουν ή ακόμα και να αντλήσουν επιπλέον αποδείξεις.

Ωστόσο, οι ασθενείς που έζησαν αυτήν την εμπειρία δε μιλούν και πολύ εύκολα από φόβο μην οδηγηθούν σε ψυχιατρικά άσυλα. Πολύ λογικό. Χαρακτηριστικό το παράδειγμα ενός γιατρού στη γαλλική τηλεόραση που δήλωσε σε κάποιο ντοκιμαντέρ για τις εμπειρίες αυτές: "Την πρώτη φορά που ένας από τους ασθενείς μου μου διηγήθηκε αυτό που έζησε, έσκασα στα γέλια. Δεν πιστεύω σε τέτοιες χαζομάρες." Δεν υπάρχει χειρότερος κουφός από εκείνον που δε θέλει ν΄ ακούσει, λέει ένα παλιό ρητό. Γι αυτό λοιπόν το λόγο, για να πειστούν ότι δεν πρόκειται περί ενός φαινομένου που συμβαίνει μόνο στη δική τους χώρα, τις Ηνωμένες πολιτείες, δύο γιατροί, οι Erlendur Haraldsson και Karl Isis, σχεδίασαν και πραγματοποίησαν μια σοβαρή επιστημονική έρευνα με τη συνεργασία πολλών χιλιάδων ασθενών που βρίσκονταν είτε στο τελευταίο στάδιο της ασθένειάς τους είτε ακολουθούσαν ακόμα θεραπευτική αγωγή. Ξεκίνησαν λοιπόν από τις Ινδίες και πέρασαν στη συνέχεια στις ΗΠΑ, κι αυτό για να βεβαιωθούν ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις και το πολιτιστικό υπόβαθρο δεν επηρεάζουν αυτά που διηγούνται εκείνοι που φέρονται να έχουν ζήσει την εμπειρία.

Η έρευνα έβγαλε ότι υπάρχει πραγματικά κάτι, κάτι μάλιστα πολύ συγκεκριμένο, αλλά τι είναι αυτό; Διότι, όπως οι δυο γιατροί, έτσι ακριβώς και πολλοί συνάδελφοί τους σε όλα τα μήκη και πλάτη της γης κατάφεραν να αναγνωρίσουν μέσα από μαρτυρίες τα διάφορα στάδια της έλευσης του θανάτου για τους ανθρώπους εκείνους που "επανέρχονται", όμως για εκείνους που "έφυγαν" για τα καλά, το μυστήριο, τουλάχιστον από επιστημονικής άποψης, παραμένει. Και , τι σύμπτωση, οι χιλιάδες αυτές περιγραφές μοιάζουν να κολλάνε περίφημα με το διάσημο πίνακα του Jerome Bosch "η άνοδος προς τον ουράνιο παράδεισο" (ελαιογραφία σε ξύλο), όπως επίσης με το κείμενο του Πλάτωνα όπου αναφέρεται η μεταθανάτια εμπειρία του στρατιώτη Ηρ (Πλάτωνος, Πολιτεία), ή ακόμα στα αιγυπτιακά Βιβλία των Νεκρών...

Οι σκεπτικιστές δε διστάζουν να μας διαβεβαιώσουν ότι οι καταστάσεις αυτές προέρχονται από ένα χημικό μάγμα (ενδορφίνες κλπ..) που εκκρίνεται από τον εγκέφαλο τη στιγμή που επέρχεται ο θάνατος. (Οι ενδορφίνες εκκρίνονται αυθόρμητα από τον εγκέφαλο σε ακραίες καταστάσεις φόβου ή πόνου και παίζουν το ρόλο ισχυρότατου παραισθησιογόνου). Μια εξήγηση που δε θα υπήρχε κανένας λόγος να απορρίψουμε αν δεν υπήρχαν οι μαρτυρίες για εγκατάλειψη του σώματος, μαρτυρίες τόσο απίστευτες όσο και αληθινές, αλλά κυρίως εξακριβωμένες. Πως ένας αγρότης που δεν είχε δει ποτέ στη ζωή του χειρουργείο μπορεί και περιγράφει με λεπτομέρειες που ούτε φοιτητής της ιατρικής δε θα έδινε, τα κουμπιά που πατούσαν οι χειρούργοι, τα μπουκαλάκια που έδιναν οι βοηθοί, το στάδιο την ανάνηψης με τις μεγαλύτερες λεπτομέρειες, την ελιά στο πρόσωπο της νοσοκόμας που βρισκόταν πίσω του μόνο κατά διάρκεια της επέμβασης, και όλα αυτά παρακολουθώντας τα από το ταβάνι του χειρουργείου; Πως είναι δυνατό να φανταστούμε ότι ένας ασθενής, απλωμένος στο χειρουργικό τραπέζι, με το σώμα του ανοιγμένο από τα νυστέρια, υπό την επίδραση αναισθητικού ή πολλές φορές σε κώμα, επανέρχεται και αρχίζει να διηγείται στους γιατρούς ιστορίες ελάχιστα πιστευτές, εάν αυτές οι ίδιες οι ιστορίες δεν έχουν κάτι το βαθιά εντυπωσιακό και πρωτάκουστο; Η πρώτη τους άλλωστε αντίδραση είναι να παρατηρήσουν τους γιατρούς που τους επανέφεραν στη ζωή: "Γιατί με επαναφέρατε, ήμουν τόσο όμορφα εκεί.", είναι μια φράση που έχουν ακούσει πολλοί αναισθησιολόγοι.

Οι γιατροί πάντως εκτιμούν ότι από τη στιγμή που η καρδιά σταματά να χτυπά και το εγκεφαλογράφημα δε δίνει πια καμιά ένδειξη λειτουργίας , ο άνθρωπος είναι νεκρός. Ωστόσο, δημοσιεύοντας έναν απολογισμό της έρευνάς τους, οι δυο γιατροί, Haraldsson και Isis, γράφουν: "Εκείνο που ανακαλύψαμε, από τη μια μας ξάφνιασε και από την άλλη μας γέμισε ελπίδα. Το βιβλίο αυτό αποτελεί μια νέα μαρτυρία, η οποία βασίζεται σε παρατηρήσεις περισσοτέρων των χιλίων γιατρών και νοσοκόμων. Αυτή η μαρτυρία μας κάνει υποχρεωτικά να πιστέψουμε ότι υπάρχει μια ζωή μετά θάνατον, άλλωστε καμιά άλλη υπόθεση δε θα μπορούσε να εξηγήσει καλύτερα τα συλλεγόμενα στοιχεία."

Ο καρδιοχειρούργος Michael Sabom ήταν ένας από τους πρώτους που "απέρριψε" οριστικά με επιστημονική επισημότητα τις μαρτυρίες για τις μεταθανάτιες εμπειρίες (εγκατάλειψη του σώματος, τούνελ, δυνατό άσπρο φως, συνάντηση με νεκρούς συγγενείς,...) αντιτιθέμενος έντονα σε εκείνον που τράβηξε την προσοχή του κόσμου πάνω στις εμπειρίες αυτές, τον δόκτορα Raymond Moody, το 1976, με το βιβλίο του "Η Ζωή μετά ζωής". Ο σκεπτικιστής λοιπόν καρδιολόγος, θεωρούσε ότι οι μαρτυρίες που είχε συλλέξει ο Moody αποτελούσαν μια φάρσα από τη μεριά κάποιων δημοσιογράφων, και πως θα έπρεπε να αποφεύγεις τη ράτσα των ανθρώπων αυτών όπως ο διάβολος το λιβάνι. "Έχω συμμετάσχει σε δεκάδες καρδιακές ανανήψεις, πολλές φορές ακραίας μορφής, και ποτέ δεν άκουσα κάτι παρόμοιο από τους ασθενείς μου. Το βιβλίο του Moody, αποτελεί καθαρή απάτη, είναι απλώς μια μπλόφα. Δεν υπακούει σε κανένα επιστημονικό κριτήριο και αυτό είναι άλλωστε κάτι που και ο ίδιος ο συγγραφέας του βιβλίου παραδέχεται μόλις στην πρώτη σελίδα."

Για να στηρίξει ακόμα περισσότερο το συλλογισμό του, την επόμενη κιόλας μέρα πηγαίνει στο καρδιολογικό του κέντρο και θέτει ερωτήσεις στους ασθενείς του. Οι δύο πρώτοι δεν αλλάζουν κάτι. Η τρίτη ασθενής που ερωτάται του ζητάει να μην την περάσει για τρελή και του διηγείται τη επιθανάτια εμπειρία της. Ο γιατρός συνεχίζει να ρωτά τους ασθενείς του και πέφτει σε ακόμα μια περίπτωση επιθανάτιας εμπειρίας. Οι μέχρι τώρα πεποιθήσεις του αρχίζουν να ακροβατούν σε τεντωμένο σκοινί και, από τη στιγμή εκείνη, αποφασίζει να βάλει νερό στο κρασί του και να ξεκινήσει ο ίδιος μια έρευνα ώστε να έχει την καρδιά του καθαρή. Η έρευνα θα διαρκέσει τέσσερα χρόνια και θα αποσπάσει μαρτυρίες ανθρώπων που απέδρασαν από το θάνατο παρά του ότι είχαν κριθεί και δηλωθεί, από τη χειρουργική ομάδα, νεκροί κατά τη διάρκεια της επέμβασης. Έτσι λοιπόν, δουλεύοντας για τον ίδιο του τον εαυτό, ο γιατρός Michael Sabom, θα καταλήξει στα ίδια συμπεράσματα με τον Raymond Moody. Το ίδιο και οι επιστήμονες που θα τον διαδεχτούν, θα καταλήξουν κι αυτοί σε παρόμοιο συμπέρασμα.

Θα μπορούσε να αναρωτηθεί κάποιος τι το περίεργο υπάρχει με τις εμπειρίες αυτές, αφού όλες οι θρησκείες ευαγγελίζονται μια ζωή μετά θάνατον. Όμως, ακόμα και για τους πιο σκεπτικιστές, εκείνο που θα αποτελούσε τη χαρακτηριστική βολή πάνω στην ολιγοπιστία τους για τις κοντινές στο θάνατο εμπειρίες, βρίσκεται στις μαρτυρίες παιδιών, που εκ φύσεως δεν μπορούμε με ευκολία να υποπτευτούμε ότι έχουν επηρεαστεί από θρησκευτικές και πολιτιστικές δοξασίες. Τα παιδιά λοιπόν επίσης, μέσα από τη δική τους ιδιόμορφη γλώσσα, περιγράφουν τις ίδιες λεπτομέρειες, τις ίδιες αισθήσεις. Η πιο γνωστή έρευνα που έχει πραγματοποιηθεί με αντικείμενό της αποκλειστικά παιδιά είναι εκείνη του Melvin Morse, σε συνεργασία με τέσσερις άλλους παιδίατρους, που δημοσιεύτηκε στο "American Journal of Diseases of Children". Σε διακόσιες συνομιλίες του με παιδιά από 3 ως 16 χρονών στο νοσοκομείο του Σιάτλ, ο Melvin Morse απέσπασε ακριβώς τριάντα τρεις συγκεκριμένες περιγραφές τύπου NDE.

Όπως είναι όμως φυσικό, μόνο ένα γεγονός που μπορεί να επαναληφθεί με τη θέλησή μας και που μπορεί να εξηγηθεί με μαθηματικούς τύπους μπορεί να θεωρηθεί επιστημονικά υπαρκτό, και υπό αυτήν την έννοια οι μαρτυρίες παραμένουν μαρτυρίες και δεν αποτελούν αποδείξεις. Σήμερα φαίνεται πολύ δύσκολο να βρεις πραγματικά μια απόδειξη της ύπαρξης ζωής μετά τη ζωή, ακόμα κι αν όλες οι ενδείξεις τείνουν προς αυτό το συμπέρασμα. Κι έπειτα, το να παραδεχτείς επίσημα ότι υπάρχει μια "άλλη" ζωή, θα ξεκινούσε μια διαδικασία επανεξέτασης πολλών καθιερωμένων αξιών...

Όταν ο θάνατος πλησιάζει.
Η επιθανάτια εμπειρία βήμα - βήμα

Οι επιστήμονες κατάφεραν έπειτα από χιλιάδες μαρτυρίες να χαρτογραφήσουν τα διαφορετικά στάδια μιας επιθανάτιας εμπειρίας. Καμιά περίπτωση δε μοιάζει ακριβώς με μια άλλη και η χαρτογράφηση δεν αποτελεί παρά ένα θεωρητικό μοντέλο, υπό την έννοια ότι κάποιοι ασθενείς άρχισαν απ΄ ευθείας από το στάδιο 2 ή 5 και τερμάτισαν στο στάδιο 7 ή 9 ή 10. Όλοι τους διευκρινίζουν ότι η εμπειρία τους δεν περιγράφεται με λόγια αλλά ήταν τόσο ωραία που ποτέ πια δε θα έχουν να φοβηθούν το θάνατο (τις συνθήκες ναι, όχι όμως τον φυσικό θάνατο). Αυτά τα διαφορετικά στάδια επέρχονται είτε τη στιγμή του ατυχήματος είτε στο νοσοκομείο.

1) Ο ασθενής ακούει να δηλώνεται νεκρός ή δεν καταλαβαίνει τη νέα του "υπόσταση".
2) Αίσθηση ειρήνης και απώλειας της επίγειας ζωής. Ο ασθενής δεν δίνει σημασία στο σώμα του, σα να επρόκειτο περί ενός φακέλου που τον περικλείει, ή ενός χαμένου γαντιού.
3) Ένας ήχος, μια μουσική μπαίνουν σιγά σιγά στη συνείδησή του και χάνει επαφή με το περιβάλλον.
4) Ο ασθενής "βγαίνει" από το σώμα του και αιωρείται, ή ακόμα διαπερνά τοίχους ή ταβάνια. Βλέπει όλα τα πράγματα υπό γωνία 360 μοιρών και ακούει το ίδιο καλά αυτά που λένε αλλά και αυτά που σκέφτονται οι γιατροί. Η όρασή του γίνεται zoom. Του αρκεί να ρίξει το βλέμμα του σε ένα χώρο ή σε ένα αντικείμενο, κι αυτό ταυτόχρονα μεγαλώνει.
(Περίπτωση ενός 11χρονου παιδιού με ανακοπή καρδιάς μέσα στο διάδρομο του νοσοκομείου: άκουσε ένα περίεργο σφύριγμα στ' αυτιά του και ανθρώπους που μιλούσαν. Στη συνέχεια αιωρούνταν στο ταβάνι του δωματίου και κοιτούσε από πάνω το σώμα του. Άκουσε μια νοσοκόμα που έλεγε:"ελπίζω να μη χρειαστεί να το κάνουμε" και στη συνέχεια παρακολουθούσε όλη την επιχείρηση της καρδιοπνευμονικής του ανάνηψης. Είδε μια νοσοκόμα "να του βάζει στο σώμα ένα είδος λίπους και στη συνέχεια να δίνει τις "ρακέτες" στο γιατρό" και όταν ο γιατρός πάτησε το κουμπί, ξαναβρέθηκε με μιας πίσω στο σώμα του. Έβλεπε τώρα το γιατρό από πάνω του.
5) Αλλαγή περιβάλλοντος: ο ασθενής νιώθει να "ρουφιέται" με πρωτοφανή ταχύτητα σε ένα σκοτεινό τούνελ, μια μαύρη σπείρα, ένα σκοτεινό σωλήνα, ένα πηγάδι, κλπ.
6) Σε κάποιες μαρτυρίες, ο ασθενής μας βεβαιώνει ότι είδε και άλλους στο ίδιο ταξίδι μέσα στο τούνελ.(περίπτωση μιας νεαρής πάνω στη γέννα: "βρισκόμουν μέσα σ' ένα είδος τούνελ ή ασανσέρ. Υπήρχαν γύρω μου παρουσίες που με ενθάρρυναν, όπως σε ποδηλατικούς αγώνες που ο κόσμος γύρω ενθαρρύνει τους ποδηλάτες.")
7) Διακρίνει ένα άσπρο φως η ένταση του οποίου τον έλκει. Το φως αυτό, παρά του ότι είναι πολύ μεγάλης έντασης, δεν τυφλώνει. Είναι ένα φως που "εκπέμπει αγάπη", "μια αγάπη άγνωστη πάνω στη γη", μέσα στην οποία ο ασθενής θέλει όσο τίποτε άλλο να αναμιχθεί.
8) Συναντά είτε νεκρούς φίλους και συγγενείς είτε "μια ύπαρξη από φως".
Από εκεί και πέρα, δύο πιθανότητες:
9) Ή οι συγγενείς τού λένε να επιστρέψει -"η ώρα σου δεν έχει φτάσει" - οπότε νιώθει να ωθείται πάλι πίσω προς τα πίσω.
10) Είτε η "φωνή" της ύπαρξης από φως τον ρωτάει: "Τι έκανες στη ζωή σου;" Εκείνη ακριβώς τη στιγμή ο ασθενής βλέπει να περνάει από μπροστά του ολόκληρο το film της ζωής του, με όλες τις λεπτομέρειες, ακόμα και τις πιο ξεχασμένες, και μαζί μ' αυτό βλέπει και τις συνέπειες των πράξεών του πάνω στη ζωή των άλλων. Η δοκιμασία αυτή χαρακτηρίζεται από τους ασθενείς που "επέστρεψαν" ως η πιο τρομακτική, διότι τίποτα δεν μπορεί να κρυφτεί. Η "φωνή" τον ξαναστέλνει λοιπόν πίσω, ή , πιο σπάνιο, τον αφήνει να επιλέξει ο ίδιος. Εκείνος ξέρει ότι αν περάσει πέρα από αυτό το όριο, η επιστροφή θα είναι αδύνατη.
11) Επιστροφή στο σώμα.

Μια μαρτυρία: " Δεν ήθελα να επιστρέψω".

"Θα το θυμάμαι για πάντα. Στο νοσοκομείο de Pontarlier, ο γυναικολόγος διέγνωσε χωρίς καθυστέρηση κύστη στις ωοθήκες εξαιρετικά επικίνδυνη και προγραμμάτισε να χειρουργηθώ την επομένη. Η επέμβαση διεξήχθη χωρίς ιδιαίτερο πρόβλημα και με πήγαν στο δωμάτιό μου. Με το που βρέθηκα στο κρεβάτι, ένοιωσα πολύ άσχημα, δεν μπορούσα να αναπνεύσω και νόμιζα ότι ζούσα σ' έναν εφιάλτη. Ένοιωσα να ρουφιέμαι σε μια μαύρη πηχτή θάλασσα, κολλώδη κύματα με παράσερναν, κι έπειτα, τελείως ξαφνικά, το φως. Ένα φως τέτοιο που μ' έκανε να ουρλιάξω: "Δε θέλω να επιστρέψω" (στη Γη). Η διαδικασία ανάνηψης διήρκεσε τρία τέταρτα της ώρας. Δεν ήθελα να επιστρέψω. Εκείνο το φως ήταν τόσο εκπληκτικό, τόσο όμορφο, κάτι το μεγαλειώδες, ένα ξημέρωμα ασύγκριτο με εκείνο που υπάρχει στη Γη. Ήθελα να συναντήσω αυτό το φως, επιθυμούσε να πάω εκεί που ήταν, να το πιάσω, όμως έπειτα, με μιας, όπως μια πτώση από μια κούνια που βρίσκεται σε κίνηση, επέστρεψα πίσω. Τα βαλα με τους γιατρούς. Ο άντρας μου που παραβρίσκονταν στην επέμβαση, δεν καταλάβαινε. Είχαν σπάσει τα αγγεία μου, είχα γίνει κατάμαυρη, για λίγο δεν είχα καταπιεί τη γλώσσα μου και τα πλευρά μου έσπασαν κατά την προσπάθεια των γιατρών να ανανήψω. Εγώ όμως ακτινοβολούσα ένα είδος ανθρώπου που έχει καταγοητευτεί, μαγευτεί από κάτι. Ήταν τόσο ωραίο.

Μετά από καιρό κακοχαρακτήρισα τον εαυτό μου που ήθελε εκείνη τη στιγμή να αφήσει πίσω τον άντρα μου και τα παιδιά μου. Στη δεύτερη εγχείρηση που έκανα, χρόνια αργότερα, φοβόμουν πολύ γιατί ήμουν σίγουρη ότι αυτή τη φορά δε θα επέστρεφα. Όμως τίποτα δε συνέβη. Όλα αυτά, τι άλλαξαν σε μένα; Πρώτα απ' όλα, έδωσε στόχο στη ζωή μου. Βρίσκομαι εδώ γιατί οφείλω να τελειώσω τη ζωή μου. Ξέρω όμως ότι μετά θα είναι θαυμάσια. Αντιθέτως, δε θα αυτοκτονήσω ποτέ. Είναι ωστόσο μια τραυματική εμπειρία διότι θέλουμε να μιλήσουμε γι αυτά που ζήσαμε και δεν μπορούμε. Ήμουν ήδη τυχερή που οι γιατροί μου με άκουσαν χωρίς να νομίσουν ότι τρελάθηκα. Στη συνέχεια διαπίστωσα ότι την ίδια εμπειρία έζησαν κι άλλοι, πράγμα που με βοήθησε να το ξεπεράσω χωρίς πρόβλημα. Ένα πράγμα είναι σίγουρο, δε φοβάμαι πια το θάνατο. Είμαι τώρα σίγουρη ότι ο παράδεισος είναι αυτό το φως και ότι η Γη είναι το Καθαρτήριο."

Αφήγηση της Hermine Bathany, διευθύντριας δημοτικού σχολείου, 35 χρονών τη στιγμή του γεγονότος (1985).

"Άν ήξεραν οι άνθρωποι πως είναι όταν πεθαίνεις θα ήθελαν όλοι να πεθάνουν...."

Έτσι ξεκίνησε η αφήγηση του πολύ στενού συγγενή μου όταν τυχαία σε μιά συζήτηση άρχισε να μου περιγράφει το περιστατικό που του είχε συμβεί...

1985 ιούλιος,

Το πρόσφατα όμορφο κυκλαδίτικο σπίτι που είχε αποκτήσει χρειαζόταν κάποιες επισκευές και βελτιώσεις. Η συνήθης κυκλαδίτικη έλλειψη νερού έπρεπε και αυτή να αντιμετωπιστεί. Επελέγει η λύση της κατασκευής μικρής υπόγειας δεξαμενής νερού στον κήπο του σπιτιού. Γνώστης ο ίδιος των οικοδομικών εργασιών, έριξε τα απαιτούμενα μπετόν και τελείωσε και τις χωματουργικές εργασίες. Υπολοιπόταν μόνο η στεγανοποίηση της δεξαμενής. Για την εξεύρεση του καταλληλότερου υλικού πήρε συμβουλές από τους καλύτερους τοπικούς αντιπροσώπους και κατέληξε σε ένα υλικό που "ναι μεν ήταν το καλύτερο αλλά ήθελε προσοχή κατά την διάρκεια της χρήσης του λόγω αναθυμιάσεων". Για τον λόγο αυτόν πήρε όλα τα απαιτούμενα μέτρα κατά την διάρκεια της βαφής που του είχαν υποδειχθεί. Απαραίτητη η χρήση μάσκας, σύντομη εργασία και πολλά διαλέιμματα κατά την διάρκεια των εργασιών. Με τον παραπάνω τρόπο μονώθηκε σχεδόν όλη η δεξαμενή και άφησε για την επόμενη μέρα ένα κομμάτι ακριβώς κάτω από το στόμιο της δεξαμενής. Κατά την επόμενη μέρα χωρίς προφυλακτικά μέσα (έτσι κι αλλιώς το συγκεκριμένο μέρος αεριζόταν) συνέχισε την βαφή της δεξαμενής...

Και ξαφνικά ένοιωσε μια ζαλάδα...

Ο ίδιος περιγράφει. "Σηκώθηκα όρθιος και έκανα μια προσπάθεια να βγώ από την δεξαμενή...Τι όμορφα που ένοιωθα. Ξανάλαφρος, με χαρά και ευτυχία... Ένα τούνελ με στροβιλισμό με τραβούσε προς τα πάνω προς ένα φως που δεν τύφλωνε και όσο πήγαινα προς τα πάνω τόσο πιο χαρούμενος, ανάλαφρος και ευτυχισμένος ένοιωθα. Το σώμα μου κάτω, πεσμένο στα χώματα που από την δεξαμενή είχαν μείνει. Το κοίταζα με περιφρόνηση με μίσος θα έλεγα. Σε λίγο θα έφθανα στην ολοκληρωτική ευτυχία. Είχα κάποτε σχεδόν ξανανοιώσει έτσι. Σε ένα όνειρο που κάποτε είχα δεί... Έβλεπα τότε πως ήμουνα παιδί... Κάπως έτσι είχα νοιώσει και τότε... Μα τώρα ήταν πολύ πιο ωραία. Είχα μεταφερθεί σε ένα περίεγο τόποπου που για πρώτη φορά έβλεπα και ένοιωθα πολυ μα πολύ ευτυχής και χαρούμενος. Σαν οργανισμός ένοιωθα απόλυτη ηρεμία. Πάντως είναι πολύ δύσκολο να στο περιγράψω... Και ξαφνικά εκεί που σε λίγο όλα τέλειωναν κάτι με τραβάει προς τα πίσω...Αντιστέκομαι όσο μπορώ... Είναι κρίμα... Πρέπει να φτάσω... Και ένοιωσα άσχημα, πολύ άσχημα μπήκα πάλι στο σώμα μου και έπρεπε να το σύρω και να το σηκώσω πάνω από τη σωρό με τα χώματα... Βρέθηκα καθιστός και προστά μου η γυναίκα μου και η κόρη μου να προσπαθούν να με συνεφέρουν ρίχνοντάς μου νερό στο πρόσωπο...

Τι έγινε ψέλισσα... Γιατί... και αμέσως προσπάθησα να σηκωθώ...

Πάντως σου λέω ξανά! Άν αυτό ήταν θάνατος ή τελως πάντων πορεία ή αρχή πορείας προς τον θάνατο ένοιωσα τόσο όμορφα και τόσο διαφορετικά που πάλι θα ήθελα να το ξαναζήσω...

Θάνατος. Στο άκουσμα και μόνο νιώθουμε ένα αίσθημα ανεξήγητο, απροσδιόριστο ένα είδος φόβου για το άγνωστο. Ο θάνατος ήταν, είναι και θα είναι ένα από τα μεγαλύτερα μυστήρια τα οποία ο άνθρωπος καλείται να απαντήσει, όχι για κανένα άλλο λόγο αλλά για να ικανοποιήσει την περιέργειά του. Την ανάγκη να μάθει τι υπάρχει πέρα από αυτό το τόσο σύντομο πέρασμά μας από αυτό τον κόσμο.

Ο λόγος που ο θάνατος έχει παραμείνει για τόσα χρόνια ανεξήγητος είναι ότι αυτοί που τον βιώνουν δεν μπορούν να μας το διηγηθούν. Ο καθένας μας θα μάθει την απάντηση στην ερώτηση τι είναι θάνατος, αλλά αυτό θα γίνει μόνο την τελευταία στιγμή. Τότε που αυτή η γνώση θα μας είναι εντελώς αχρείαστη γιατί ούτως ή άλλως θα την βιώνουμε.

Υπάρχουν όμως και αυτοί που έχουν επιστρέψει. Η για να το θέσουμε αλλιώς αυτοί που έχουν φτάσει πολύ κοντά, αλλά τελευταία στιγμή κάνανε ένα βήμα πίσω και γυρίσανε στη ζωή. Για αυτούς που έχουν νιώσει αυτή την εμπειρία (near death experience), τους λεγόμενους θανατοναύτες, οι εμπειρίες αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια τρανή απόδειξη για την ύπαρξη ζωής μετά τον θάνατο, για τους επιστήμονες οι εμπειρίες αυτές δεν είναι τίποτα άλλο παρά ψευδαισθήσεις που παράγει ο εγκέφαλος προκειμένου να προφυλαχθεί από τον πόνο και το τέλος που πλησιάζει.

Τι ακριβώς συμβαίνει κατά τη διάρκεια μια τέτοιας εμπειρίας; Ο Kenneth Ring στο βιβλίο του Heading Toward Omega κάνει μια περιγραφή μιας τυπικής near death experience:

Όλα αρχίζουν με μια αίσθηση ειρήνης και ηρεμίας που καταλήγει σιγά-σιγά σε μια απερίγραπτη χαρά και ευτυχία. Η έκταση αυτή- αν και η έντασή της διαφέρει από περίπτωση σε περίπτωση- τείνει να παραμένει σαν κυρίαρχο αίσθημα κατά τη διάρκεια της εμπειρίας. Στο στάδιο αυτό, ο άνθρωπος δεν αισθάνεται κανένα απολύτως πόνο και γνωρίζει πως και υπόλοιπες αισθήσεις του βρίσκονται σε αδράνεια. Τα πάντα γύρω του είναι ήσυχα και ήρεμα και τον κάνουν να πιστεύει πως πεθαίνει ή πως είναι ήδη «νεκρός».

Εκείνη την ώρα συνειδητοποιεί γύρω του κάτι σαν βόμβο ή κάτι που μοιάζει με τον ήχο του ανέμου που φυσάει, και βλέπει το «σώμα» του από ψηλά. Στο σημείο αυτό συνειδητοποιεί πως μπορεί να ακούει και να βλέπει με μια ποιότητα πολύ πιο έντονη από πριν. Ακούει και βλέπει όλα όσα συμβαίνουν στο δωμάτιο, και όλα αυτά του φαίνονται αληθινά και φυσιολογικά -κάτι που δεν έχει σχέση με όνειρο ή ψευδαίσθηση.

Ξαφνικά, έχει έντονη την αίσθηση, πως εκτός από το δωμάτιο υπάρχει και κάτι άλλο γύρω, κάτι που μοιάζει με μια «άλλη πραγματικότητα» που τον τραβάει προς το μέρος της. Έχει την αίσθηση της κίνησης προς ένα σκοτεινό κενό ή κάποιο τούνελ και αισθάνεται πως αιωρείται στον αέρα. Η μοναξιά του μέσα σε αυτό το σκοτάδι μπορεί να είναι μεγάλη, αλλά τα πάντα γύρω του και μέσα του είναι ειρηνικά. Έχει συνείδηση μόνο των σκέψεων και της αιώρησης του.

Κατόπιν νιώθει γύρω του «παρουσία» που είτε την ακούει να του μιλάει είτε δέχεται από αυτή τις σκέψεις της: αυτό σημαίνει πως έφτασε η στιγμή να δει μια ολοζώντανη αναπαράσταση ολόκληρης της ζωής του. Στο σημείο αυτό δεν έχει συνείδηση ούτε του τόπου ούτε του χρόνου ( αλλά ούτε και του φυσικού του σώματος) και το μόνο που τον κρατάει σε αυτό το κατώφλι που χωρίζει τη ζωή από το θάνατο είναι το μυαλό του που αναρωτιέται: να προχωρήσω ή να επιστρέψω; Η επιστροφή του οφείλεται συνήθως στις έντονες σκέψεις και επιθυμίες των συγγενών του. Από τη στιγμή που η απόφαση θα ληφθεί, ο άνθρωπος επιστρέφει στη ζωή αστραπιαία και η εμπειρία του διακόπτεται απότομα.

Ορισμένες φορές αυτό το καίριο σημείο της απόφασης που πρέπει να πάρει, εμφανίζεται πολύ αργότερα. Ο ίδιος συνεχίζει να «πετάει» μέσα στο σκοτάδι προς ένα εκτυφλωτικό χρυσό φως που τον μαγνητίζει. Το φως αυτό προέρχεται από έναν πανέμορφο «φωτεινό» κόσμο όπου τον περιμένουν οι νεκροί του, που συνήθως του λένε πως θα πρέπει να επιστρέψει στη ζωή γιατί δεν έχει φτάσει ακόμα η ώρα του.

Γενικά ο άνθρωπος δεν θυμάται καθόλου το ταξίδι της επιστροφής στο φυσικό του σώμα, και όταν ακόμα αυτό συμβαίνει θυμάται πως επιστρέφει πίσω με ένα ξαφνικό τίναγμα- κάποιοι μάλιστα έχουν την αίσθηση πως επιστρέφουν στο φυσικό τους σώμα «μπαίνοντας μέσα στο κεφάλι τους». Στη συνέχεια, όταν προσπαθεί να διηγηθεί την εμπειρία του, ανακαλύπτει πως του είναι αδύνατον να βρει τις κατάλληλες λέξεις για να περιγράψει την αυθεντική αίσθηση της εμπειρίας του.

Όλες οι επιθανάτιες εμπειρίες χωρίζονται στις εξής κατηγορίες:

Η μη εμπειρία η οποία στην ουσία δεν περιλαμβάνει καμιά εμπειρία και συμβαίνει σε ανθρώπους που κανένα ενδιαφέρον δεν είχαν για τον θάνατο.
Η δυσάρεστη ή δαιμονική εμπειρία, η οποία περιλαμβάνει σκοτάδι και πιο συχνά το απειλητικό κενό και συμβαίνει συνήθως σε ανθρώπους που έχουν καταπιεσμένες σκέψεις και αισθήματα.
Η ευχάριστη ή παραδείσια εμπειρία όπου παρουσιάζεται στον θανατοναύτη ένας ευτυχισμένος παράδεισος όπου και συναντά πολλούς από τους νεκρούς που έχει αγαπήσει.
Τέλος έχουμε και την υπερβατική εμπειρία όπου στον άνθρωπο γίνονται αποκαλύψεις για το μέλλον ή εκτίθενται σε αλλόκοσμες διαστάσεις.
Παρά τις διαφορές τους, όλες οι επιθανάτιες εμπειρίες έχουν συγκεκριμένα χαρακτηριστικά:

Η εμπειρία είναι πολύ δύσκολο να περιγραφεί με λόγια
Υπάρχει βεβαιότητα για το γεγονός πως δεν είναι όνειρο αλλά μια πραγματικότητα
Οι απόψεις του ανθρώπου για τον θάνατο αλλάζουν ανάλογα την εμπειρία που αυτός είχε
Κατά τη διάρκεια της εμπειρίας καταλαβαίνουν τα όρια πέρα από τα οποία δεν υπάρχει επιστροφή.
Συναντούν και άλλους κατά τη διάρκεια του ταξιδιού τους
Η εμπειρία της εξόδου από το σώμα τους
το σκοτεινό τούνελ μέσα στο οποίο ταξιδεύουν
Ο θόρυβος που ακούνε
Η αίσθηση της ειρήνης και της ηρεμίας
Η δυνατότητά τους να ακούνε τα πάντα γύρω τους με εκπληκτική ευκρίνεια.
Σύμφωνα με τους πολέμιους της άποψης πως η εμπειρία των θανατοναυτών είναι ένδειξη του άλλου κόσμου, η εμπειρία αυτή δεν είναι τίποτα άλλο παρά παιχνίδια του εγκεφάλου που έχουν προκληθεί από την έκλυση ενδορφινών στον ανθρώπινο εγκέφαλο. Ερμηνεύουν το σκοτεινό τούνελ με το φως στο τέλος ως μια αντίδραση του αμφιβληστροειδούς που λόγω της έλλειψης οξυγόνου πυροδοτεί τους νευρώνες του. Ακόμη δίνουν εξήγηση για την αίσθηση της αιώρησης η οποία, σύμφωνα με τα λεγόμενα τους, προκαλείται από την προσπάθεια του εγκεφάλου να ανασυνθέσει μια δομή για τα στοιχεία που λαμβάνει την ώρα που καταρρέει η παρεγκεφαλίδα.

Το γιατί οι άνθρωπο αυτοί βλέπουν τους νεκρού συγγενείς τους, ή ακούνε τα πάντα γύρω τους με λεπτομέρειες είναι κάτι που ακόμη δεν έχει εξηγηθεί. Αν όλα αυτά είναι απλά εγκεφαλικά ‘’παιχνίδια’’ ή μια πρόγευση της άλλης μεριάς, είναι στην κρίση του καθενός μας. Πάντως δεν πρέπει να αμφισβητούμε ότι δεν μπορούμε να εξηγήσουμε. Πρέπει να το ερευνούμε για να βρούμε τις απαντήσεις. Ας ελπίσουμε πως δεν θα βρεθούμε ποτέ σε μια τέτοια κατάσταση.

Πολλοί άνθρωποι όταν ακούν ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο ρωτούν: Ποιος γύρισε από εκεί για να μας πει αν υπάρχει κάτι; Σε αυτό το ερώτημα έρχεται να απαντήσει αυτό το άρθρο, που θα εξετάσει τις συγκλονιστικές εμπειρίες ανθρώπων που βρέθηκαν στο κατώφλι του θανάτου ή γύρισαν από τον θάνατο, και περιγράφουν τι έζησαν. Αναφέρονται λίγες περιπτώσεις, και εξετάζονται από πνευματική αλλά και επιστημονική σκοπιά.

ΕΜΠΕΙΡΙΑ ΤΟΥ ΘΑΝΑΤΟΥ

Μία τέτοια περίπτωση είναι μια νοσοκόμας που ήταν βαρειά άρρωστη και έκανε απόπειρα αυτοκτονίας γιατί έπασχε από φοβερούς πόνους. Ο Δρ. Ρόουλινγκς όταν πήγε να την επισκεφτεί στο δωμάτιο που νοσηλευόνταν, την βρήκε κρεμασμένη μέσα στην τουαλέττα. Αμέσως την κατέβασε στο πάτωμα. Το πρόσωπό της είχε μελανιάσει και η αναπνοή της είχε σταματήσει από ώρα. Άρχισε τις προσπάθειες διάσωσής της αφού του έφεραν μάσκα οξυγόνου. Την μετέφεραν σε μονάδα εντατικής παρακολούθησης όπου έμεινε τέσσερις μέρες σε κώμα. Την δεύτερη μέρα μετά την ανάρρωσή της από το κώμα είπε στο Δρα Ρόουλινγκς: «Θυμάμαι που έβγαλες το καφέ σακκάκι σου, το πέταξες στο πάτωμα, χαλάρωσες τη γραβάτα σου και εργαζόσουν επάνω μου. Θυμάμαι ότι φορούσες άσπρη γραβάτα. Θυμάμαι ακόμα τη νοσοκόμα που ήρθε να σε βοηθήσει και φαινόταν πολύ ταραγμένη. Προσπαθούσα να επικοινωνήσω μαζί της και να της πω ότι είμαι εντάξει. Μετά θυμάμαι δύο ανθρώπους που ήρθαν και με πήραν με φορείο». Πρέπει να λάβουμε υπόψη μας ότι η γυναίκα αυτή εκείνη την ώρα ήταν κλινικά νεκρή και παρέμεινε σε κώμα επί τέσσερις μέρες.Ο Δρ Ρόουλινγκς αναφέρει πως άλλαξε ριζικά τις απόψεις του σχετικά με τη ζωή μετά τον θάνατο: «Όλο και πιο πολλοί ασθενείς που βρίσκονται σε ανάρρωση από σοβαρές ασθένειες μου λένε ότι η ζωή συνεχίζεται μετά τον θάνατο και ότι υπάρχει παράδεισος και κόλαση. Νόμιζα πάντα ότι ο θάνατος ήταν ένα ανώδυνο σβήσιμο της ζωής και στοιχημάτιζα τα πάντα γι’ αυτό. Τώρα έχω επανεξετάσει τον δικό μου προορισμό και βρήκα ότι το να πεθάνει κανείς μπορεί να μην είναι και τόσο ανώδυνο.Το αποφασιστικό σημείο στροφής στην σκέψη μου συνέβη εξαιτίας ενός γεγονότος. Ένας ασθενής που υπέφερε από πόνους στο στήθος υποβλήθηκε σε ένα τεστ κοπώσεως, όπου ενώ αυτός τρέχει με αυξανόμενο ρυθμό, μετριούνται οι παλμοί της καρδιάς του. Αυτός ο ασθενής ήταν ένας άνδρας 41 ετών, αγροτικός ταχυδρόμος με μέτρια διάπλαση και μια πολύ ευχάριστη προσωπικότητα. Στην διάρκεια του τεστ έπαθε καρδιακή προσβολή, έπεσε κάτω στο πάτωμα και η καρδιά του σταμάτησε να χτυπάει εντελώς, χωρίς να έχει κάποιους σπασμούς όπως συνήθως συμβαίνει. Ούτε με το αυτί μου άκουγα χτύπους στην καρδιά του, ούτε έπιανα στο χέρι του καθόλου σφυγμούς. Οι μυς του είχαν μερικούς σπασμούς, ενώ είχε αρχίσει να μελανιάζει.Ενώ άρχισα μασάζ στη καρδιά πιέζοντας το στήθος του, μια νοσοκόμα που ήταν εκεί, άρχισε στόμα με στόμα αναπνοή. Μια άλλη νοσοκόμα έφερε μια μάσκα οξυγόνου και ένα βηματοδότη. Δυστυχώς όμως δεν καταφέραμε τίποτα, γιατί η καρδιά δεν μπορούσε να κρατήσει το ρυθμό. Μόλις βάζαμε το βηματοδότη ο ασθενής ερχόταν στην ζωή, αλλά μόλις διακόπταμε έχανε πάλι τις αισθήσεις του, τα μάτια του γύριζαν προς τα πάνω, κύρτωνε την ράχη του με σπασμό, σταματούσε να αναπνέει και πέθαινε ξανά. Κάθε φορά που ανακτούσε την αναπνοή του και η καρδιά του χτυπούσε πάλι ούρλιαζε «Είμαι στην κόλαση!» Έδειχνε πολύ τρομοκρατημένος και με ικέτευε να τον βοηθήσω. Μετά έκανε μια πολύ παράξενη παράκληση: «Μην σταματάς!» Αυτό ήταν πολύ παράξενο, διότι οι περισσότεροι σε παρόμοιες καταστάσεις, μόλις επανέρχονται στη ζωή, μου λένε: «Πάρε τα χέρια σου απ’ την καρδιά μου, με πονάς!». Είμαι σωματώδης και η μέθοδος του εξωτερικού μασάζ στην καρδιά μπορεί να σπάσει τα πλευρά. Αλλά αυτός ο ασθενής μου έλεγε: «Μην σταματάς!». Παρατήρησα ένα πράγματι τρομαγμένο βλέμμα στο πρόσωπό του, χειρότερο και από την έκφραση που έχουν όσοι πεθαίνουν. Είχε ένα πελώριο μορφασμό απόλυτου τρόμου. Οι κόρες των ματιών του είχαν ανοίξει διάπλατα, είχε ιδρώσει, έτρεμε και έμοιαζε να είχαν σηκωθεί όρθια τα μαλλιά του.Εκείνη την στιγμή φώναξε: «Δεν καταλαβαίνεις; Είμαι στην κόλαση! Μην με αφήσεις να πάω πίσω στην κόλαση!». Επειδή ήμουν συνηθισμένος σε ασθενείς κάτω από τέτοιες συναισθηματικές πιέσεις, παράβλεψα τα λόγια του και του είπα: «Είμαι απασχολημένος. Μην με ενοχλείς με τη κόλασή σου μέχρις ότου τελειώσω τη δουλειά μου με τον βηματοδότη». Αλλά ο άνθρωπος ήταν τόσο σοβαρός που τελικά μου φάνηκε ότι πραγματικά ήταν σε μπελάδες. Τέτοια κατάσταση πανικού δεν είχα ξαναδεί ποτέ πριν. Έτσι άρχισα να δουλεύω πυρετωδώς. Μέχρι εκείνη την στιγμή είχαν συμβεί 3 ή 4 επεισόδια τελείας αναισθησίας, στη διάρκεια των οποίων ήταν κλινικά νεκρός από άποψη καρδιάς και αναπνοής. Μετά φώναξε πάλι: «Πώς θα μείνω έξω απ’ τη κόλαση;». Του απάντησα: «Υποθέτω ότι θα είναι η ίδια αρχή που μάθαινα στο κατηχητικό σχολείο – ο Ιησούς Χριστός είναι αυτός που πρέπει να ζητήσεις να σε σώσει». Τότε μου απάντησε: «Δεν ξέρω πως. Προσευχήσου για μένα!». Να προσευχηθώ γι’ αυτόν! Τι θράσος! Του είπα πως ήμουν γιατρός και όχι κληρικός. Αλλ’ αυτός επανέλαβε: «Προσευχήσου για μένα!». Ήξερα ότι δεν είχα άλλη επιλογή. Ήταν η επιθυμία ενός ανθρώπου που πέθαινε και έτσι του είπα να επαναλάβει τα λόγια μιας απλής προσευχής. Δεν ήξερα και πολλά για προσευχή και έτσι του είπα: «Κύριε Ιησού σου ζητάω να με κρατήσεις έξω από την κόλαση. Συγχώρεσε τις αμαρτίες μου. Δίνω τη ζωή μου σε σένα. Αν πεθάνω θέλω να πάω στον Ουρανό, αν ζήσω θα ζήσω για σένα για πάντα».Μετά απ’ αυτό, η κατάστασή του ασθενή σταθεροποιήθηκε και στη συνέχεια μεταφέρθηκε σε ένα νοσοκομείο. Όταν πήγα στο σπίτι μου ξεσκόνισα την Αγία Γραφή και άρχισα να τη διαβάζω. Ήθελα να βρω τι ακριβώς λέει για την κόλαση. Αντιμετώπιζα πάντα τον θάνατο σαν ένα συμβάν ρουτίνας στην εξάσκηση της ιατρικής μου, χωρίς να ανησυχώ γι’ αυτό. Τώρα όμως είχα πειστεί ότι κάτι υπήρχε σε αυτήν την υπόθεση. Οι ιδέες μου χρειάζονταν αναθεώρηση. Έπρεπε να βρω περισσότερα στοιχεία. Ανακάλυπτα ότι η Βίβλος δεν ήταν απλά ένα ιστορικό βιβλίο, αλλά κάθε λέξη της αποδεικνυόταν ζωντανή.Δύο μέρες μετά, πλησίασα τον ασθενή μου με χαρτί και μολύβι στο χέρι για να του πάρω συνέντευξη. Του ζήτησα να θυμηθεί τι είδε στην κόλαση, αλλά δεν μπορούσε να θυμηθεί τίποτα. Του υπενθύμισα όλες τις λεπτομέρειες που μου είχε περιγράψει, αλλά προφανώς οι εμπειρίες ήταν τόσο τρομακτικές και τόσο οδυνηρές, που το συνειδητό μέρος του νου του δεν μπορούσε να τις συγκρατήσει και είχαν απωθηθεί βαθειά στο υποσυνείδητο. Ο άνθρωπος αυτός όμως, αφιέρωσε τη ζωή του στον Θεό και τώρα είναι ένθερμος Χριστιανός. Ακόμα θυμάμαι την προσευχή που κάναμε μαζί. Θυμόταν ότι στεκόταν στο πίσω μέρος του ιατρείου μου και μας έβλεπε να εργαζόμαστε πάνω στο νεκρό του σώμα.Σε ένα από τα επόμενα επεισόδια θανάτου θυμόταν ότι συνάντησε τη μητέρα του και τη μητρυιά του σε ένα τόπο με ωραία χρώματα. Αυτή η εμπειρία ήταν πολύ ευχάριστη και συνέβη σε μια κοιλάδα με πλούσια βλάστηση και ένα λαμπρό φωτισμό από μια τεράστια ακτίνα φωτός. Αξιοσημείωτο είναι ότι είδε τη μητέρα του για πρώτη φορά, γιατί είχε πεθάνει όταν ήταν 15 μηνών και ο πατέρας του είχε ξαναπαντρευτεί. Δεν είχε δει ποτέ πριν φωτογραφία της μητέρας του, και μετά από αυτό το γεγονός, η θεία του, του έδειξε κάποια φωτογραφία όπου η μητέρα του είχε ακριβώς τα ίδια χαρακτηριστικά με τη γυναίκα που είχε συναντήσει.Αν και μόνο το 20% περίπου των ασθενών που ήταν κλινικά νεκροί, έχουν εμπειρίες να αναφέρουν, οι συνεντεύξεις αμέσως μετά την διάσωση μπορούν να μας δώσουν πολύτιμες αλήθειες. Τέτοιες συνεντεύξεις με έχουν πείσει, πέρα από κάθε αμφιβολία, ότι υπάρχει ζωή μετά τον θάνατο, και ότι δεν είναι πάντα καλή».

Η ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΠΑΡΑΙΣΘΗΣΕΩΝ

Βέβαια σε πολλού υπάρχουν ερωτήματα όπως: Μήπως αυτές οι εμπειρίες δεν είναι τίποτε άλλο παρά παραισθήσεις που προέρχονται απ’ την ασθένεια ή την επήρρεια των φαρμάκων; Μήπως ακόμα στις περιπτώσεις αυτές που οι άνθρωποι δεν ήταν ασθενείς, έχει παίξει κάποιο σημαντικό ρόλο η θρησκεία τους; Άνθρωποι με διαφορετικό θρησκευτικό υπόβαθρο είχαν παρόμοιες ή ανόμοιες εμπειρίες;Για να απαντήσουν σε αυτά τα βασικά ερωτήματα, ο Δρ Όσις και οι συνεργάτες του έκαναν δύο έρευνες. Μία στις ΗΠΑ και μία στην Ινδία. Πάρθηκαν απαντήσεις από 1000 γιατρούς και νοσοκόμες που είχαν ασχοληθεί ιδιαίτερα με ασθενείς που πέθαναν. Τα συμπεράσματα από την έρευνα ήταν τα ακόλουθα:1. Αυτοί οι ασθενείς που παίρνουν φάρμακα ή ηρεμιστικά που προκαλούν παραισθήσεις, ήταν οι λιγότεροι που είχαν εμπειρίες της μετά θάνατον ζωής, σε σχέση με αυτούς που δεν έπαιρναν καθόλου φάρμακα, που ήταν οι περισσότεροι. Εκτός αυτού, οι παραισθήσεις από ηρεμιστικά αναφέρονταν στον παρόντα κόσμο και όχι σε ένα άλλο κόσμο ή διαφορετική διάσταση.2. Ασθένειες που προκαλούν παραισθήσεις, όπως είναι η καταστροφή του εγκεφάλου, ή η χημική δηλητηρίαση, αναφέρονται σε πολύ λιγότερες περιπτώσεις ασθενών που είχαν μεταθανάτιες εμπειρίες, σε σχέση με άλλες ασθένειες.3. Οι ασθενείς που είχαν τέτοιες εμπειρίες, δεν είδαν τον παράδεισο ή την κόλαση στη μορφή που πίστευαν προηγουμένως. Για άλλους αυτό που είδαν ήταν κάτι το τελείως άγνωστο, και για άλλους που είχαν κάποια γενική και αόριστη αντίληψη για τον παράδεισο και την κόλαση, οι λεπτομέρειες που είδαν, τούς ήταν πέρα από κάθε φαντασία, δηλ. αυτά που είδαν δεν τα περίμεναν κατά κανένα τρόπο.4. Αυτές οι εμπειρίες δεν φαίνεται να σχετιζόνταν με προηγούμενες σκέψεις ή επιθυμίες των ανθρώπων αυτών. Συνέβησαν σε ανθρώπους που περίμεναν να πεθάνουν, και σε άλλους που βρίσκονταν σε ανάρρωση, αλλά και σε ανθρώπους που δεν ήταν πριν άρρωστοι.5. Η θρησκεία ή ο πολιτισμός δεν άλλαζε την σειρά της εμπειρίας. Ασθενείς που πέθαιναν και στις ΗΠΑ και στην Ινδία ισχυρίζονταν ότι είχαν περάσει από ένα τούνελ, είχαν βγει στο λαμπρό φως, είχαν δει το φωτεινό ον καθώς και συγγενείς που είχαν πεθάνει στο παρελθόν.6. Θα πρέπει ωστόσο να παρατηρηθεί, ότι οι θρησκευτικές πεποιθήσεις επηρρέασαν τους ανθρώπους στο να δώσουν την ανάλογη ονομασία στα όντα που είχαν συναντήσει. Τα όντα πολλές φορές δεν φανερώνουν τη ταυτότητά τους, και έτσι ο άνθρωπος δίνει την δική του εξήγηση.

ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΔΑΙΜΟΝΙΚΗΣ ΠΛΑΝΗΣ;

Η εμπειρία της συνάντησης με ένα όν φωτός που ερευνά τους διαλογισμούς του ανθρώπου και εκπέμπει αγάπη, μέσα σε ένα όμορφο περιβάλλον, αναφέρεται συχνά. Ακόμη και άνθρωποι που ήταν δηλωμένοι άθεοι, έχουν αναφέρει παρόμοιες εμπειρίες, οι οποίες τους έπεισαν για την ύπαρξη του Θεού και της μετά θάνα­τον ζωής.Μερικές φορές αυτοί που είχαν κάποια εξωσωματική εμπειρία λένε πως δεν νοιώθουν να υπάρχει κάτι σαν κόλαση, γιατί όπως λένε το μόνο που νοιώθουν είναι μια απέραντη αίσθηση αγάπης, δίχως κάποιο ίχνος αυστηρότητας ή τιμωρίας. Σε κάθε μια περιγραφή ωστόσο, το πρόσωπο επιστρέφει στο σώμα του προτού να παρθεί ή να του αναγγελθεί καμία απόφαση για κρί­ση. Αυτή η αρχική επαφή λοιπόν θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει απλώς μια πρώτη προειδοποίηση για τον άνθρωπο, ένα είδος απόδειξης για την ύπαρξη ψυχής, ζωής μετά θάνατον, Θεού κλπ. Θα μπορούσε όμως να εί­ναι και μια πλάνη, δημιουργημένη από μια δαιμονική οντότητα που έχει μετασχηματιστεί σε άγγελο φωτός (όπως λέει ο απόστολος Παύλος στη Β΄ Κορινθ. 2:14 - “ο Σατανάς μετασχηματίζεται εις άγγελον φωτός”), για να δημιουργήσει μια ψευδαίσθηση στον άνθρωπο ότι δεν χρειάζεται να αλλάξει τη ζωή του γιατί δεν πρόκειται να κριθεί ή να τιμωρηθεί για τίπο­τα.Ο π.Σεραφείμ Ρόουζ, γράφει μεταξύ άλλων, στο βιβλίο του Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ, σελ. 184- 191:«1. Οι μεταθανάτιες εμπειρίες είναι απλά και ξεκάθαρα, ‘εξωσωματικές’ εμπειρίες, πολύ γνωστές ειδικά στην αποκρυφιστική βιβλιογραφία…Ωστόσο, οι εμπειρίες αυτές στην πραγματικότητα δεν μας παρέχουν σχεδόν καμιά γνώση για το τι συμβαίνει στην ψυχή μετά το θάνατο, εκτός από το ότι όντως επιζεί και διατηρεί την αυτοσυνειδησία της.2. Ο κόσμος στον οποίο εισέρχεται αμέσως η ψυχή όταν αφήνει το σώμα και αρχίζει να χάνει την επαφή με αυτό που γνωρίζουμε ως ‘υλική πραγματικότητα’, είτε μετά το θάνατο είτε κατά τη διάρκεια μιας ‘εξωσωματικής’ εμπειρίας, δεν είναι ούτε ο παράδεισος ούτε η κόλαση, αλλά ένας αόρατος κόσμος πλησίον της γης […] ο υποουράνιος εναέριος κόσμος όπου κατοικούν τα πεπτωκότα πνεύματα, τα οποία έχουν ως στόχο να παραπλανούν τους ανθρώπους με στόχο την αιώνια απώλειά τους. Δεν πρόκειται για τον ‘άλλο κόσμο’ που περιμένει τον άνθρωπο μετά θάνατον, αλλά μόνο για το αόρατο τμήμα αυτού του κόσμου, από το οποίο ο άνθρωπος πρέπει να διέλθει ώστε να φθάσει στον πραγματικά ‘άλλο’ κόσμο του παραδείσου ή της κόλασης. Για όσους πραγματικά πεθαίνουν και οδηγούνται από αγγέλους έξω από την επίγεια ζωή, αυτός είναι ο κόσμος όπου η Μερική Κρίση ξεκινά στα εναέρια ‘τελώνια’, όπου τα πονηρά πνεύματα αποκαλύπτουν την αληθινή τους φύση και την εχθρότητά τους προς την ανθρωπότητα? για όλους τους άλλους, είναι ένας κόσμος δαιμονικής πλάνης από αυτά τα ίδια τα πνεύματα.3. Τα όντα με τα οποία οι άνθρωποι έρχονται σε επαφή στον εναέριο κόσμο είναι πάντοτε, ή σχεδόν πάντοτε, δαίμονες…Αυτά τα όντα δεν είναι άγγελοι, αφού οι άγγελοι κατοικούν στους ουρανούς και μόνον διέρχονται από τον εναέριο κόσμο ως αγγελιοφόροι του Θεού. Δεν είναι ούτε οι ψυχές των νεκρών, αφού οι ψυχές των νεκρών βρίσκονται σε μια προσωρινή κατάσταση στην οποία προγεύονται τον παράδεισο ή την κόλαση και διέρχονται από τον εναέριο κόσμο μόνον αμέσως μετά τον θάνατο, πορευόμενες προς Κρίση για τις πράξεις τους σε τούτη τη ζωή…4. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να εμπιστεύεται τις εμπειρίες που βιώνει στον εναέριο κόσμο και σίγουρα δεν πρέπει να πιστεύει ότι είναι αυτό που φαίνονται. Ακόμα και όσοι διαθέτουν σταθερές βάσεις στην Ορθόδοξη Χριστιανική διδασκαλία μπορούν εύκολα να εξαπατηθούν από τα πεπτωκότα εναέρια πνεύματα όσον αφορά οιαδήποτε ‘οράματα’ ή ‘οπτασίες’ που είναι πιθανόν να τους παρουσιαστούν? όσοι όμως εισέρχονται στον κόσμο αυτό χωρίς καμιά γνώση και αποδέχονται όσα τους ‘αποκαλύπτονται’ με εμπιστοσύνη, δεν είναι τίποτε περισσότερο από αξιοθρήνητα θύματα των πεπτωκότων πνευμάτων…Η «τερπνότητα» του θανάτου μπορεί να είναι πραγματική, αλλά σε καμιά περίπτωση δε συνδέεται αναγκαστικά με την τελική πορεία της ψυχής, η οποία μπορεί κάλλιστα να καταλήξει στον αιώνιο βασανισμό. Τα παραπάνω ισχύουν ακόμα περισσότερο στην περίπτωση του οράματος ‘φωτός’. Αυτό ίσως είναι επίσης κάτι απλώς και μόνο φυσικό, μια αντανάκλαση της αληθινής κατάστασης φωτός για την οποία δημιουργήθηκε ο άνθρωπος…Συνεπώς, οι ‘φυσικές’ εμπειρίες της ψυχής […] -είτε πρόκειται για εμπειρίες ‘γαλήνης’ και τέρψης, φωτός, είτε ‘υπερ-αισθητικής αντίληψης’ – αποτελούν μόνο την ‘πρώτη ύλη’ της διευρυμένης συνείδησης, παρέχοντας ωστόσο […] ελάχιστες συγκεκριμένες πληροφορίες σχετικά με την μεταθανάτια κατάσταση της ψυχής, και πάρα πολύ συχνά οδηγούν τον άνθρωπο στη διαμόρφωση αναξιόπιστων ερμηνειών για τον ‘άλλο κόσμο’, καθώς επίσης και στην άμεση επαφή με τα πεπτωκότα πνεύματα που κυριαρχούν εκεί».

ΕΠΙΛΟΓΟΣΑυτές οι μαρτυρίες επιβεβαιώνουν την αλή­θεια της χριστιανικής πίστης για το θάνατο, την ύπαρξη αθάνατης ψυχής στον άνθρωπο, την κρίση της επί­γειας ζωής, την ύπαρξη Παραδείσου και κόλασης, αγγέλων και δαιμόνων.

Βιβλιογραφία: Beyond Death’s Door - Δρ. Μώρις Ρόουλινγκς, END TIME HANMAIDENS-χριστιανικό περιοδικό στις ΗΠΑ, Η ΨΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟ-π.Σεραφείμ Ρόουζ, εκδ.Μυριόβιβλος.

Πέτρα με μικροτσίπ προβληματίζει τους Ρώσους επιστήμονες

Λογικό είναι όταν βρίσκουμε αρχαίο αντικείμενα να νοιώθουμε δέος και θαυμασμό. Τι γίνεται όμως όταν αυτά ανατρέπουν την ιστορία που ξέρουμε;

Κάπως έτσι νοιώθουν οι επιστήμονες στο Labinsk της Ρωσία, όταν βρήκαν μια “πέτρα” – χρονολογημένη στα 225 εκατομμύρια χρόνια πριν- όπου πάνω της είναι προσαρτημένος ένας μηχανισμός υψηλής τεχνολογίας, κάτι σαν το δικό μας μικροτσίπ.

Και κάπου εδώ αρχίζουν οι ερωτήσεις…

Υπάρχει μια πιθανότητα αυτό το αντικείμενο να προέρχεται από τα ερείπια της αρχαίας τεχνολογίας εκεί;

Τεχνολογίας που ανήκε σε ένα ιδιαίτερα προηγμένο πολιτισμό που κατοικούσε τη Γη πριν εκατομμύρια χρόνια;

Ή υπάρχει μια πιθανότητα ότι αυτό το τεχνούργημα να μην κατάγεται από τη Γη, αλλά από έναν άλλο πλανήτη, που πιθανόν να ανήκει σε μια εξωγήινη φυλή;

Και η σημαντικότερη ερώτηση… Οι Ρώσοι κατάφεραν να αντλήσουν δεδομένα και εάν το κατάφεραν τι βρήκαν;

Πηγή