Κοσμικά χρυσωρυχεία Αστέρες νετρονίου «λούζουν» με χρυσό το Σύμπαν

  (Φωτογραφία:  Associated Press )

Μασαχουσέτη

Τα τελευταία χρόνια στην επιστημονική κοινότητα εμφανίσθηκαν θιασώτες της άποψης ότι ο χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα όπως η πλατίνα δεν αποτελούν προϊόν γεωλογικών διεργασιών της Γης αλλά έφθασαν εδώ από το Διάστημα.

Πρόσφατες θεωρίες κάνουν λόγο για έλευση του χρυσού και της πλατίνας με μετεωρίτες ή άλλα διαστημικά σώματα (αστεροειδείς, κομήτες) που έπεσαν στον πλανήτη μας και διέσπειραν αυτά τα μέταλλα στο εσωτερικό του. Πώς όμως βρέθηκε στους αστεροειδείς και τους μετεωρίτες ο χρυσός;

Μια ιδέα που κερδίζει συνεχώς έδαφος είναι ότι η πηγή του χρυσού στο Σύμπαν είναι οι αστέρες νετρονίου και ειδικότερα οι συγκρούσεις που συμβαίνουν ανάμεσά τους. Μια νέα μελέτη έρχεται να στηρίξει αυτή τη θεωρία.

Τα άστρα νετρονίου

Τα άστρα νετρονίου ή πάλσαρ είναι σώματα υψηλής πυκνότητας, σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Ολα τα πάλσαρ εκπέμπουν δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις ραδιοκυμάτων. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους».

Οι χρυσές συγκρούσεις

Πριν από δύο χρόνια επιστήμονες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Max Planck στη Γερμανία πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες έδειξαν ότι οι συγκρούσεις αστέρων νετρονίων παράγουν χρυσό. Τώρα ερευνητές του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian προχώρησαν ένα βήμα περισσότερο όχι μόνο επιβεβαιώνοντας ότι οι συγκρούσεις των πάλσαρ παράγουν χρυσό αλλά υπολογίζοντας και την ποσότητά του.

«Εκτιμούμε ότι η σύγκρουση αστέρων νετρονίων παράγει και εκτοξεύει στο Διάστημα ποσότητα χρυσού που αντιστοιχεί στη μάζα δέκα σωμάτων σαν τη Σελήνη» αναφέρει ο Εντο Μπέργκερ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που έχει υποβάλει τη μελέτη της για δημοσίευση στην επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters.

ΒήμαScience

Βρήκαν αρχαίο τάφο βρικόλακα! Το κρανίο έχει αφαιρεθεί και είναι τοποθετημένο ανάμεσα στα πόδια του σκελετού

Gliwice, Πολωνία. Μόλις λίγο καιρό πριν, οι αρχαιολόγοι ανοίγουν έναν αρχαίο τάφο, κοντά στο εργοτάξιο ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Έκπληκτοι, έρχονται αντιμέτωποι με μια σκηνή βγαλμένη κατευθείαν από ταινία τρόμου: αντικρίζουν την πιθανή ταφή ενός βρικόλακα. Οι σκελετοί είχαν βρεθεί τοποθετημένοι σε περίεργη διάταξη: οι νεκροκεφαλές βγαλμένες από το σκελετό και τοποθετημένες ανάμεσα στα πόδια-μια αρχαία σλαβική πρακτική ταφής των βαμπίρ, βασισμένη στην ελπίδα πως έτσι οι βρικόλακες δε θα μπορούσαν ποτέ να αναστηθούν και να περπατήσουν. Δεν είναι η πρώτη φορά ωστόσο που οι επιστήμονες έρχονται αντιμέτωποι με παρόμοιες ταφές. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, είναι ποικίλα τα παρεμφερή παραδείγματα.

Τη δεκαετία του 1990, ένας αρσενικός ενήλικος σκελετός πασαλωμένος στο έδαφος, είχε βρεθεί στη Λέσβο. Ο λαιμός, η λεκάνη και οι αστράγαλοι του άνδρα, είχαν τρυπηθεί με καρφιά 20 εκατοστών. Επίσης, το λείψανο βρέθηκε θαμμένο σε βαρύ ξύλινο φέρετρο, σε αντίθεση με τα λευκά σεντόνια που περιέβαλλαν τις υπόλοιπες σορούς-μια σαφής ένδειξη πως αυτοί που σκότωσαν τον άνθρωπο αυτόν, ήθελαν να βεβαιωθούν πως δε θα επιστρέψει ποτέ στον κόσμο των ζωντανών. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο καθηγητής Hector Williams του University of British Columbia που διεξήγαγε την έρευνα, η μελέτη του σκελετού δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό στην περίπτωση του άτυχου άνδρα. Μια παρόμοια έρευνα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας στο νησί Lazzaretto Nuovo, απεκάλυψε τη σορό μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της-άλλη μια συνήθης πρακτική της εποχής έναντι των βρικολάκων. Επίσης τη δεκαετία του 1990, μια ανασκαφή σε ένα νεκροταφείο του 18ου αιώνα στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, ανακάλυψε το σκελετό ενός άνδρα σε διάταξη τύπου πειρατικής σημαίας, με τα οστά να χιαστί κάτω από τη νεκροκεφαλή. Η έρευνα έδειξε πως ο άτυχος άνδρας είχε πεθάνει από φυματίωση-γεγονός που τον ταύτισε στη συνείδηση των συντοπιτών του με τη στερεοτυπική εικόνα του βρικόλακα: οι πάσχοντες από φυματίωση αποκτούν χλωμό δέρμα, σημειώνουν απώλεια βάρους και δίνουν την εντύπωση πως σταδιακά “λιώνουν”…

Σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες τείνουν να πιστέψουν πως η πίστη στην ύπαρξη των βρικολάκων προέκυψε από δύο κυρίως παράγοντες: την άγνοια, τόσο για την ασθένεια της φυματίωσης όσο και για τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Αν και οι περισσότεροι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι του 19ου αιώνα ήταν εξοικειωμένοι με την κατάσταση του ανθρώπινου σώματος αμέσως μετά το θάνατο, δεν είχαν παρατηρήσει καταπώς φαίνεται την εξέλιξη της αποσύνθεσης σε βάθος εβδομάδων και μηνών. Κι αυτό διότι η νεκρική ακαμψία μετά το πρώτο μεταθανάτιο στάδιο εξαφανίζεται, επιτρέποντας την ελεύθερη κίνηση των άκρων. Επίσης, ο γαστρεντερικός σωλήνας εμφανίζει σημάδια αποσύνθεσης, παράγοντας ένα σκούρο υγρό που μπορεί εύκολα να θεωρηθεί λανθασμένα ως ανθρώπινο αίμα, κατά την εκταφή-δίνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την εντύπωση πως ο νεκρός-βρικόλακας είχε πρόσφατα γευματίσει το τελευταίο του θύμα…