Gliwice, Πολωνία. Μόλις λίγο καιρό πριν, οι αρχαιολόγοι
ανοίγουν έναν αρχαίο τάφο, κοντά στο εργοτάξιο ενός δρόμου ταχείας
κυκλοφορίας. Έκπληκτοι, έρχονται αντιμέτωποι με μια σκηνή βγαλμένη
κατευθείαν από ταινία τρόμου: αντικρίζουν την πιθανή ταφή ενός
βρικόλακα. Οι σκελετοί είχαν βρεθεί τοποθετημένοι σε περίεργη διάταξη:
οι νεκροκεφαλές βγαλμένες από το σκελετό και τοποθετημένες ανάμεσα στα
πόδια-μια αρχαία σλαβική πρακτική ταφής των βαμπίρ, βασισμένη στην
ελπίδα πως έτσι οι βρικόλακες δε θα μπορούσαν ποτέ να αναστηθούν και να
περπατήσουν. Δεν είναι η πρώτη φορά ωστόσο που οι επιστήμονες έρχονται
αντιμέτωποι με παρόμοιες ταφές. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική,
είναι ποικίλα τα παρεμφερή παραδείγματα.
Τη
δεκαετία του 1990, ένας αρσενικός ενήλικος σκελετός πασαλωμένος στο
έδαφος, είχε βρεθεί στη Λέσβο. Ο λαιμός, η λεκάνη και οι αστράγαλοι του
άνδρα, είχαν τρυπηθεί με καρφιά 20 εκατοστών. Επίσης, το λείψανο βρέθηκε
θαμμένο σε βαρύ ξύλινο φέρετρο, σε αντίθεση με τα λευκά σεντόνια που
περιέβαλλαν τις υπόλοιπες σορούς-μια σαφής ένδειξη πως αυτοί που
σκότωσαν τον άνθρωπο αυτόν, ήθελαν να βεβαιωθούν πως δε θα επιστρέψει
ποτέ στον κόσμο των ζωντανών. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο καθηγητής Hector
Williams του University of British Columbia που διεξήγαγε την έρευνα, η
μελέτη του σκελετού δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό στην
περίπτωση του άτυχου άνδρα. Μια παρόμοια έρευνα του Πανεπιστημίου της
Φλωρεντίας στο νησί Lazzaretto Nuovo, απεκάλυψε τη σορό μιας ηλικιωμένης
γυναίκας, που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της-άλλη μια συνήθης
πρακτική της εποχής έναντι των βρικολάκων. Επίσης τη δεκαετία του 1990,
μια ανασκαφή σε ένα νεκροταφείο του 18ου αιώνα στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ,
ανακάλυψε το σκελετό ενός άνδρα σε διάταξη τύπου πειρατικής σημαίας, με
τα οστά να χιαστί κάτω από τη νεκροκεφαλή. Η έρευνα έδειξε πως ο άτυχος
άνδρας είχε πεθάνει από φυματίωση-γεγονός που τον ταύτισε στη συνείδηση
των συντοπιτών του με τη στερεοτυπική εικόνα του βρικόλακα: οι πάσχοντες
από φυματίωση αποκτούν χλωμό δέρμα, σημειώνουν απώλεια βάρους και
δίνουν την εντύπωση πως σταδιακά “λιώνουν”…
Σήμερα οι περισσότεροι
επιστήμονες τείνουν να πιστέψουν πως η πίστη στην ύπαρξη των βρικολάκων
προέκυψε από δύο κυρίως παράγοντες: την άγνοια, τόσο για την ασθένεια
της φυματίωσης όσο και για τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Αν και οι
περισσότεροι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι του 19ου αιώνα ήταν εξοικειωμένοι
με την κατάσταση του ανθρώπινου σώματος αμέσως μετά το θάνατο, δεν είχαν
παρατηρήσει καταπώς φαίνεται την εξέλιξη της αποσύνθεσης σε βάθος
εβδομάδων και μηνών. Κι αυτό διότι η νεκρική ακαμψία μετά το πρώτο
μεταθανάτιο στάδιο εξαφανίζεται, επιτρέποντας την ελεύθερη κίνηση των
άκρων. Επίσης, ο γαστρεντερικός σωλήνας εμφανίζει σημάδια αποσύνθεσης,
παράγοντας ένα σκούρο υγρό που μπορεί εύκολα να θεωρηθεί λανθασμένα ως
ανθρώπινο αίμα, κατά την εκταφή-δίνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την
εντύπωση πως ο νεκρός-βρικόλακας είχε πρόσφατα γευματίσει το τελευταίο
του θύμα…
