Γιατί έθαψαν το θέμα της Ατλαντίδας στη Κούβα; Τι συνέβη με τα βυθισμένα ερείπια; (ΒΙΝΤΕΟ)

Περισσότερο από μια δεκαετία πριν, μια ομάδα εξερευνητών εργαζόταν σε μια αποστολή εξερεύνησης και έρευνας στα ανοικτά της δυτικής ακτής της Κούβας, όταν ο εξοπλισμός των σόναρ τους έδειξε μια ανέλπιστη σειρά από πέτρινες κατασκευές που βρίσκεται περίπου 650 μέτρα κάτω από την επιφάνεια.
Οι κατασκευές εμφανίστηκαν σε εντελώς αναλογικά σχήματα στην άγονη «έρημο» του πυθμένα του ωκεανού και φάνηκαν να δείχνουν συμμετρικά οργανωμένες πέτρες που θυμίζουν αστική ανάπτυξη. Μια αναταραχή στα μέσα ενημέρωσης σύντομα ακολούθησε με τα ειδησεογραφικά σάιτ να έχουν εντυπωσιακούς τίτλους όπως «Βρέθηκε η Ατλαντίδα στην Κούβα» και «Βρέθηκε Χαμένη Πόλη στην Καραϊβικής», «Βρέθηκε Κρυστάλλινη Πυραμίδα δυτικά της Κούβας». Ωστόσο, η διαπίστωση αυτή προσέλκυσε επίσης την προσοχή των κυβερνήσεων, του εθνικού μουσείο και του National Geographic, που όλοι έδωσαν υποσχέσεις για τη περαιτέρω διερεύνηση των παράξενων εικόνων του σόναρ.

Τώρα, δεκατρία χρόνια μετά, η ιστορία βρίσκεται στην αφάνεια.
Τι συνέβη στα πάντα βυθισμένα «ερείπια» της Κούβας; Διερευνήθηκαν ποτέ πλήρως;
Και γιατί τα μέσα ενημέρωσης σίγησαν για αυτή την ασυνήθιστη ανακάλυψη;
Η ανακάλυψη έγινε για πρώτη φορά το 2001, όταν η Pauline Zalitzki, μια θαλάσσια μηχανικός και ο σύζυγός της Paul Weinzweig, ιδιοκτήτες της μιας καναδικής εταιρείας που ονομάζεται Advanced Digital Communications (ADC), εργάζονταν σε μια αποστολή έρευνας σε συνδυασμό με την κουβανική κυβέρνηση στην άκρη του η χερσόνησος Guanahacabibes στο Pinar del Rio Province της Κούβας. Η ADC ήταν μία από τις τέσσερις εταιρείες που εργάζονταν σε μια κοινοπραξία με την κυβέρνηση του Προέδρου του Φιντέλ Κάστρο για να εξερευνήσουν τα χωρικά ύδατα της Κούβας, που κατέχουν εκατοντάδες πλοία φορτωμένα με θησαυρούς από την ισπανική αποικιακή εποχή. Η ομάδα χρησιμοποιούσε προηγμένο εξοπλισμό σόναρ για να σαρώσει μια έκταση πυθμένα 2 τετραγωνικών χιλιομέτρων, όταν παρατήρησε μια σειρά από συμμετρικές και γεωμετρικές πέτρινες κατασκευές που μοιάζουν με ένα αστικό σύμπλεγμα.

Ο χάρτης της βυθισμένης πόλης στην Κούβα δείχνει τη θέση της υποτιθέμενης αρχαίας πόλης που ανακαλύφθηκε από τον Paul Weinzweig και την Pauline Zalitzki. Πηγή εικόνας.
Κατά τη μελέτη των εικόνων του σόναρ, η Zalitzki παρατήρησε αυτό που φαινόταν να είναι ασυνήθιστοι σχηματισμοί από συκροτήματα κτιρίων, οροφές, και γεωμετρικά σχήματα. Μερικά από τα συγκροτήματα φαίνονταν σαν να ήταν χτισμένα σε σχήμα πυραμίδας, άλλα ήταν κυκλικά.
Τον Ιούλιο του 2001, επέστρεψαν στην περιοχή με το γεωλόγο Manuel Iturralde, ανώτερο ερευνητής του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας της Κούβας, αυτή τη φορά εξοπλισμένοι με ένα τηλεχειριζόμενο όχημα για να εξετάσουν και να κινηματογραφήσουν τις κατασκευές. Οι εικόνες αποκάλυψαν μεγάλους ογκόλιθους που μοιάζουν με λαξευμένο γρανίτη, διαστάσεων περίπου 2.5 μέτρα επί 3.10 μέτρα. Μερικά τετράγωνα εμφανίζονταν σκόπιμα στοιβαγμένα το ένα στην κορυφή του άλλου, άλλα εμφανίστηκαν απομονωμένα από τα υπόλοιπα. Η Zalitzki είπε ότι οι εικόνες φαίνεται να αντανακλούν τα ερείπια μιας βυθισμένης πόλης, αλλά ήταν απρόθυμη να εξάγει κάποια συμπεράσματα, χωρίς περαιτέρω αποδείξεις.

Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος



Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος

“Αυτές είναι εξαιρετικά περίεργες κατασκευές και έχουν καταλάβει τη φαντασία μας”, δήλωσε ο Iturralde, ο οποίος έχει μελετήσει αμέτρητους υποβρύχιους σχηματισμούς. “Αλλά αν έπρεπε να το εξηγήσουμε αυτό γεωλογικά, θα είχαμε ένα δύσκολο έργο”.
Υπολογίζονται ότι θα χρειάζονταν 50.000 χρόνια για τις δομές αυτές να βυθιστούν στο βάθος στο οποίο λέγεται ότι βρέθηκαν, Ο Iturralde πρόσθεσε ότι “50.000 χρόνια πριν δεν υπήρχε η αρχιτεκτονική ικανότητα σε οποιοδήποτε από τους πολιτισμούς που γνωρίζουμε για τη δημιουργία πολύπλοκων κτιρίων”. Ένας ειδικός στην ενάλια αρχαιολογία στο Πανεπιστήμιο της Πολιτείας της Florida πρόσθεσε: “Θα ήταν ωραία να ήταν σωστό, αλλά θα έπρεπε να ήταν πραγματικά προχωρημένο για οτιδήποτε που θα βλέπαμε στο νέο κόσμο για εκείνο το χρονικό πλαίσιο. Οι κατασκευές βρίσκονται εκτός τόπου και χρόνου”.
Καταιγίδα δημοσιευμάτων των μέσων ενημέρωσης που ακολούθησε την ανακοίνωση της ανακάλυψης, τα ειδησεογραφικά sites έσπευσαν σε παραλληλισμούς με τη μυθική χαμένη πόλη της Ατλαντίδας. Ωστόσο, η Zelitsky και ο Weinzweig ήταν απρόθυμοι να κάνουν τέτοιου είδους συγκρίσεις. Η ιστορία είναι μύθος, είπε η Zelitsky. «Αυτό που έχουμε βρει είναι πιο πιθανό τα απομεινάρια ενός τοπικού πολιτισμού”, που κάποτε βρισκόταν σε μια “χερσαία γέφυρα” 100 μιλίων που ένωνε την χερσόνησο του Γιουκατάν του Μεξικού με την Κούβα. Ο Iturralde πρόσθεσε ότι υπάρχουν τοπικοί μύθοι των Μάγια και των αυτοχθόνων Yucatecos που μιλούν για ένα νησί κατοικημένο από τους προγόνους τους που εξαφανίστηκε κάτω από τα κύματα. Παρ ‘όλα αυτά, ο Iturralde δεν παραβλέπει την πιθανότητα ότι τα πετρώματα να είναι απλώς το αποτέλεσμα από τα θαύματα της Μητέρας Φύσης. “Η φύση είναι σε θέση να δημιουργήσει κάποιες πραγματικά αδιανόητες κατασκευές», είπε.
Παρά τις εκατοντάδες δημοσιεύσεων των μέσων μαζικής ενημέρωσης που ανέφεραν βυθισμένες πόλεις, προηγμένους πολιτισμούς, τη χαμένη πόλη της Ατλαντίδας και τα βυθισμένα ερείπια, υπάρχουν άλλοι που δεν είναι τόσο πρόθυμοι να δεχτούν αυτή την άποψη. Η Keith Fitzpatrick-Matthews από την ιστοσελίδα απομυθοποίησης Bad Archaeology, ισχυρίστηκε ότι το βάθος των φερομένων ερειπίων είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα για τους υποστηρικτές της βυθισμένης πόλης. Κατά τη διάρκεια της Πλειστοκαίνου εποχής, η οποία χαρακτηρίζεται από μια σειρά εποχών των παγετώνων, η στάθμη της θάλασσας μειώθηκε σημαντικά, αλλά η μέγιστη πτώση ήταν περίπου 100 μέτρα.
“Σε κανένα σημείο κατά τη διάρκεια της Εποχής των Παγετώνων η περιοχή δεν βρισκόταν πάνω από το επίπεδο της θάλασσας, εκτός αν, φυσικά, το έδαφος στο οποίο στέκεται έχει βυθιστεί. Αυτό είναι το ερώτημα για την Ατλαντίδα: σύμφωνα με την αναφορά του Πλάτωνα, καταστράφηκε “από ισχυρούς σεισμούς και πλημμύρες”. Ωστόσο, αν λάβουμε υπόψη μας τον λόγο του Πλάτωνα- όπως πρέπει, αν υποθέσουμε ότι η Ατλαντίδα είναι ένας ιστορικός τόπος -η βία της βύθισης της καθιστά απίθανο ότι μια ολόκληρη πόλη θα μπορούσε να επιβιώσει βυθισμένη σε περισσότερο από 600 μέτρα βάθος σε μια άβυσσο”, γράφει η Fitzpatrick-Matthews.

Επιπλέον τυχάρπαστοι ερευνητές και συνωμοσιολόγοι σε μια έκρηξη υπερβολής έλεγαν ότι τα υποτιθέμενα ερείπια της Ατλαντίδας είναι μέσα στο τρίγωνο των Βερμούδων. Όπως όμως βλέπουμε και στον χάρτη που παρουσιάζουμε το τρίγωνο των βερμούδων απέχει κάποιες εκατοντάδες χιλιόμετρα από την δυτική ακτή της Κούβας. Οπότε πολύ πιθανότατα η υπερβολή αυτή να έγινε σκόπιμα με σκοπό να ξεγελαστεί η κοινή γνώμη και να αυξηθεί η τηλεθέαση και η αναγνωσιμότητα τους.
Αν υποθέσουμε ότι έχουν δίκιο και ότι αυτές οι πέτρινες κατασκευές δεν αντανακλούν μια αρχαία βυθισμένη πόλη, αλλά είναι απλώς προϊόντα της φύσης, τότε σίγουρα οι γεωλόγοι και οι άλλοι επιστήμονες, θα πρέπει γρήγορα να μεταβούν εκεί, να το διαπιστώσουν και να διερευνήσουν τι αλλόκοτη εκδήλωση της φύσης, θα προκαλούσε τέτοιους περίεργους σχηματισμούς. Περιέργως, όμως, δεν έχει αναφερθεί καμία έρευνα και τα ειδησεογραφικά πρακτορεία τηρούν νεκρική σιγή για το θέμα. Τι συνέβη με όλες αυτές τις υποσχέσεις από την κυβέρνηση, το εθνικό μουσείο, το National Geographic και τους άλλους επιστήμονες που θα διεξήγαγαν περαιτέρω έρευνες;
Φυσικά όπως βλέπουμε στις παραπάνω φωτογραφίες δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι κατασκευές είναι τεχνητές και ΔΕΝ πρόκειται για δημιουργήματα της Φύσης. Ωστόσο οι φωτογραφίες με τους δύτες δεν βρίσκονται στην συγκεκριμένη περιοχή έρευνας καθώς σε αυτό το βάθος (650 μέτρα) δεν μπορεί να πάει δύτης παρά μόνο ρομπότ. Οι φωτογραφίες με τους δύτες είναι από άλλη περιοχή πιο κοντά στην ακτή και σε μικρότερο βάθος.
Η γρήγορη απόρριψη της ιστορίας οδήγησε κάποιους να αναρωτιούνται αν υπήρξε απόκρυψη και συγκάλυψη των πληροφοριών σχετικά με τη διαπίστωση. Ωστόσο, η Fitzpatrick-Matthews υποστηρίζει ότι η ιστορία απλώς πάγωσε και ότι τελικά οι ειδικοί δεν πείστηκαν ότι η Zelitsky είχε πραγματικά ανακαλύψει μια βυθισμένη πόλη.

Πηγή

 

Όσα πρέπει να ξέρετε για τον «Νόμο του Μέρφι»

Το γνωστό αξίωμα της «απαισιοδοξίας» και τα αναπτύγματά του!

Είσαι στην ουρά περιμένοντας να πληρώσεις τα διόδια. Βιάζεσαι να επιστρέψεις στο σπίτι, όταν παρατηρείς -με μεγάλη έκπληξη- ότι όλες οι άλλες λωρίδες κυκλοφορίας κινούνται πιο γρήγορα από τη δική σου. Αλλάζεις λοιπόν λωρίδα, για να διαπιστώσεις έντρομος ότι τα αυτοκίνητα στη νέα σου λωρίδα έχουν «κολλήσει».
Συνειδητοποιείς τότε ότι η λωρίδα που μόλις εγκατέλειψες κινείται πολύ πιο γρήγορα, όπως και κάθε άλλη βέβαια γύρω σου…
Καλωσόρισες στον δυστοπικό κόσμο του Νόμου του Μέρφι!
Όχι, δεν πρόκειται για κατάρα, πρόκειται για το γνωστό αξίωμα: ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει.
Ο Νόμος του Μέρφι εμπίπτει στην τάση μας να δίνουμε έμφαση στα αρνητικά και να προσπερνάμε τα θετικά.
Χρησιμοποιώντας τους νόμους της πιθανότητας, μοιάζει να κατέχει τη σιγουριά της βεβαιότητας.

Ποιος ήταν όμως ο Μέρφι και πώς προέκυψε ο περίφημος νόμος του;
Ο Edward Aloysius Murphy, Jr. (1918-1990) ήταν ένας αμερικανός μηχανικός της αεροναυπηγικής που δούλευε σε συστήματα ασφαλείας. Πολέμησε στον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο ως μέλος του αμερικανικού Στρατού και έφτασε μέχρι τον βαθμό του λοχαγού.
Το 1947 τον βρίσκει να εργάζεται στο Ινστιτούτο Τεχνολογίας της Αμερικανικής Αεροπορίας, σε σχεδιασμούς πυραυλικής τεχνολογίας. Εδώ είναι που θα συλλάβει τον περίφημο νόμο του, ως μέρος της καθημερινής του ρουτίνας δοκιμών και αποτυχίας: «ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει», μονολογούσε σε κάθε νέα αστοχία του υλικού…
Ήταν ωστόσο μια μεμονωμένη δοκιμή που πυροδότησε την πρώτη «επίκληση» στον Νόμο: το 1949, στη βάση Edwards Air Force Base της California, ερευνητές μελετούσαν την επίδραση που έχουν τα «G» (βαρύτητα) στο ανθρώπινο σώμα (project MX981), προσπαθώντας να καθορίσουν τον ακριβή αριθμό των «G» που θα μπορούσε να αντέξει ένας πιλότος, ώστε να ενσωματώσουν τη νέα αυτή γνώση στα μελλοντικά σχέδια της αεροναυπηγικής.
Στους επόμενους μήνες αποτυχημένων δοκιμών, ζητήθηκε η συνδρομή του μηχανικού Μέρφι, ο οποίος προσάρμοσε μια σειρά αισθητήρων που θα μπορούσαν να μετρήσουν επακριβώς τη δύναμη G που ασκούταν στον πιλότο. Ένα «ευτυχές ατύχημα» ωστόσο, η λάθος σύνδεση των αισθητήρων από τον βοηθό του Μέρφι(!), κατέληξε στην πρώτη διατύπωση του νόμου του, που είχε τη μορφή μομφής: «αν υπάρχουν δύο τρόποι να κάνεις κάτι και ο ένας εξ αυτών οδηγεί στην απόλυτη καταστροφή, αυτός [ο βοηθός του] θα διαλέξει τον λάθος τρόπο».

Γενικεύοντας τη διαπίστωση, ο Μέρφι είχε στα χέρια του τον περιβόητο νόμο, η καθολικότητα του οποίου άφηνε άφωνους τους ανθρώπους. Λίγο αργότερα, ο Νόμος του Μέρφι μπήκε στις επιθεωρήσεις και τα περιοδικά της αεροναυπηγικής, ακόμα και στο βιβλίο ορειβασίας του Jack Sack ως επιγραφή (1952), πριν περάσει στην pop κουλτούρα και τον καθημερινό λόγο.
Ο Μέρφι δεν ήταν καθόλου ευχαριστημένος με την κοινή ερμηνεία του νόμου του, που επιμένει να βλέπει τη «στριμμένη» πλευρά των άψυχων αντικειμένων. Ο Μέρφι, αντιθέτως, έβλεπε τον νόμο ως στρατηγική επιβίωσης στη ζωή, ως τμήμα ενός αμυντικού μηχανισμού, σύμφωνα με τον οποίο θα πρέπει πάντα να περιμένεις το χειρότερο σενάριο να βγει αληθινό. Όσο για τα πολλαπλά αναπτύγματα του νόμου του και τις μεταφορές του σε άλλους τομείς της καθημερινότητας, ο Μέρφι περιοριζόταν να τα αποκαλεί «γελοία, ασήμαντα και εσφαλμένα».
Η ουσία του Νόμου του Μέρφι βέβαια δεν ήταν καινούρια υπόθεση. Ήδη από το 1928, ο ταχυδακτυλουργός Adam Hull Shirk υπαινισσόταν ότι σε ένα ταχυδακτυλουργικό τρικ, 9 από τα 10 πράγματα που μπορούν να πάνε στραβά, συνήθως θα πάνε.
Από την πρώτη διατύπωση του Νόμου του Μέρφι, εκείνη τη μαγική στιγμή του ’49, μπόλικες παραλλαγές και γενικεύσεις έχουν δει το φως της ημέρας. Ας δούμε τις πλέον δημοφιλείς.

Παγκόσμιες αλήθειες
Παρόλο που το αξίωμα του Μέρφι κατάφερε να συμπυκνώσει όλο τον πεσιμισμό του κόσμου, δεν έμεινε χωρίς απάντηση. Δεν ήταν λίγοι οι μελετητές που φιλοτέχνησαν δικές τους διατυπώσεις της περίφημης φράσης, καταλήγοντας σήμερα να έχουμε χιλιάδες παραλλαγές της αρχικής διατύπωσης…
- Ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει – Μέρφι
- Το συμπλήρωμα του MacGillicuddy: …στη χειρότερη δυνατή στιγμή.
- Η προσθήκη του Izett: …θα είναι δικό σου λάθος και όλοι θα το ξέρουν.
- Ο Νόμος του Μέρφι στη Θερμοδυναμική: τα πράγματα γίνονται χειρότερα κάτω από πίεση.
- Η φιλοσοφία του Μέρφι: χαμογέλα… το αύριο θα είναι χειρότερο.
- Η κβαντική γενίκευση του Νόμου του Μέρφι: όλα θα πάνε στραβά ταυτόχρονα.
- Η σταθερά του Μέρφι: η φθορά των πραγμάτων είναι ευθέως ανάλογη με την αξία τους.
- Ο χρυσός κανόνας του Μέρφι: όποιος έχει τον χρυσό, φτιάχνει και τους κανόνες.
- Η παρατήρηση του Etorre: οι άλλες λωρίδες κυκλοφορίας κινούνται γρηγορότερα.
- Η διάκριση του Barth: υπάρχουν δύο είδη ανθρώπων στον κόσμο: αυτοί που χωρίζουν τους ανθρώπους σε είδη και αυτοί που δεν το κάνουν.
- Ο Νόμος του Acton: η εξουσία διαφθείρει, η απόλυτη εξουσία διαφθείρει απόλυτα.
- Ο Νόμος του Boob: πάντα βρίσκεις κάτι στο τελευταίο μέρος που θα ψάξεις.
- Ο Κανόνας του Franklin: ευτυχής αυτός που δεν περιμένει τίποτα, καθώς δεν θα απογοητευτεί ποτέ.
- Ο Νόμος του Issawi: η παράκαμψη είναι πάντα η μακρύτερη διαδρομή ανάμεσα σε δύο σημεία.


Τα αναπτύγματα του Νόμου του Μέρφι: ό,τι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει
- Η ομορφιά είναι μόνο επιδερμική, η ασχήμια πάει ως το κόκαλο.
- Ποτέ μην τσακώνεσαι με έναν χαζό, ο κόσμος μπορεί να μην καταλάβει τη διαφορά.
- Οι φίλοι έρχονται και φεύγουν, αλλά οι εχθροί συσσωρεύονται.
- Ό,τι κι αν προσπαθήσεις να επιδιορθώσεις, θα πάρει περισσότερο και θα κοστίσει ακριβότερα απ’ όσο υπολόγιζες.
- Η πιθανότητα μιας φέτας ψωμιού να πέσει με τη βουτυρωμένη πλευρά κάτω είναι ευθέως ανάλογη με την τιμή του χαλιού.
- Ποτέ μην κοιμάσαι με κάποιον πιο τρελό από σένα.
- Ο επισκευαστής δεν θα έχει δει ποτέ στη ζωή του μοντέλο σαν το δικό σου.
- Το φως στο τέλος του τούνελ είναι ο προβολέας του τρένου που έρχεται καταπάνω σου.
- Όσο κι αν όργωσες την αγορά προτού αγοράσεις κάτι, με το που το αποκτήσεις θα το βρεις κάπου φτηνότερα.
- Για να πάρεις ένα δάνειο, θα πρέπει πρώτα να αποδείξεις ότι δεν το χρειάζεσαι.
- Όταν μια χαλασμένη συσκευή πάει στον επισκευαστή, θα δουλεύει πάντα στην εντέλεια.
- Δεν υπάρχει ποτέ χρόνος να κάνεις κάτι σωστά, υπάρχει ωστόσο πάντα χρόνο να το ξανακάνεις.

Πηγή: newsbeast.gr