Εντοπίστηκε εξωπλανήτης μέσω τηλεσκοπίων ακτίνων-Χ

Αμερικανοί και Ευρωπαίοι αστρονόμοι πρώτη φορά κατάφεραν να εντοπίσουν έναν εξωπλανήτη μέσω διαστημικών τηλεσκοπίων ακτινών-Χ και όχι μέσω οπτικών παρατηρητηρίων όπως μέχρι τώρα.

Συγκεκριμένα, το τηλεσκόπιο ακτίνων-Χ «Chandra» της αμερικανικής NASA και το ανάλογο τηλεσκόπιο ακτινών-Χ "XMM Newton" του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Διαστήματος (ESA) παρατήρησαν έναν εξωπλανήτη να περνά μπροστά από το μητρικό άστρο του (HD 189733), που βρίσκεται σε απόσταση 63 ετών φωτός από τη Γη. Η τυχαία παρεμβολή του εξωπλανήτη μεταξύ της Γης και του άστρου του (το οποίο επισκίασε ελαφρά κατά τη διάβασή του), έγινε αντιληπτή από τα δύο διαστημικά τηλεσκόπια ως μικρή εξασθένηση της έντασης των εκπεμπόμενων από το άστρο ακτίνων -Χ. Οι ερευνητές, με επικεφαλής την Κάτια Ποπενχέγκερ του Κέντρου Αστροφυσικής Χάρβαρντ- Σμιθσόνιαν, που πρόκειται να κάνουν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό αστροφυσικής "The Astrophysical Journal", δήλωσαν ότι «μέχρι σήμερα χιλιάδες υποψήφιοι (σ.σ. μη επιβεβαιωμένοι) εξωπλανήτες έχουν παρατηρηθεί σε φάση διάβασης μόνο στο οπτικό φως. Τελικά, κατέστη δυνατό να δούμε κι έναν με ακτίνες-Χ, πράγμα σημαντικό, επειδή θα μας αποκαλύψει νέες πληροφορίες για τις ιδιότητες ενός εξωπλανήτη». Ο εξωπλανήτης HD 189733b είναι ένας «καυτός Δίας», δηλαδή έχει πολύ μεγάλο μέγεθος και ταυτόχρονα βρίσκεται σε πολύ κοντινή τροχιά στο άστρο του (περίπου 30 φορές πιο κοντά από ό,τι η Γη στον Ήλιο), με συνέπεια η ημέρα του, δηλαδή μια πλήρης περιφορά του, να διαρκεί μόνο 2,2 γήινες ημέρες και η θερμοκρασία του να είναι πολύ υψηλή. Πρόκειται για τον πλησιέστερο στη Γη «καυτό Δία» που έχει μέχρι σήμερα ανακαλυφθεί, κάτι που τον καθιστά κατ’ εξοχήν μελλοντικό στόχο των αστρονόμων, οι οποίοι θέλουν να μελετήσουν καλύτερα αυτή την κατηγορία εξωπλανητών και την ατμόσφαιρά τους. Ήδη, με τη βοήθεια των δύο οπτικών διαστημικών τηλεσκοπίων «Χαμπλ» και «Κέπλερ» της NASA, οι αστρονόμοι διαπίστωσαν ότι ο εν λόγω κοντινός «καυτός Δίας» έχει μπλε χρώμα στη μεγάλη ατμόσφαιρά του, η οποία υφίσταται διαρκείς απώλειες εξαιτίας της επίδρασης της υπεριώδους και άλλης ακτινοβολίας που δέχεται από το εγγύς μητρικό άστρο του.

Ένα οδοιπορικό στα Ελευσίνια Μυστήρια!

«Κι έπειτα η Δήμητρα πήγε να βρει τους βασιλιάδες, που στον τόπο εκείνο προστάτευαν τους θεσμούς, για να δείξει πώς θα εκτελούν τις λειτουργίες και δίδαξε σε όλους τα Μυστήρια τα σεμνά, που δεν μπορεί κανείς να ερευνά, ούτε να παραβαίνει ούτε να κοινολογεί, γιατί ο μεγάλος προς τους Θεούς σεβασμός κρατάει το στόμα κλειστό.» - Oμηρικός Ύμνος Δήμητρος

Τα Μικρά Μυστήρια ελάμβαναν χώρα κατά κανόνα μια φορά τον χρόνο, στην αρχή της Άνοιξης, κατά τον μήνα Ανθεστηριώνα. 

Όταν όμως συγκεντρώνονταν μεγάλα πλήθη, τελούσαν τα Μυστήρια πάνω από μια φορά, συνήθως δύο φορές τον χρόνο. 

Στην Αθήνα , ο χώρος τέλεσης των Μικρών Μυστηρίων ήταν στην Άγρα, στην ανατολική πλευρά του Ιλισού. 

Γι’ αυτό ο Πολύαινος καλεί τις όχθες του μυστηριακές. 

Σύμφωνα με την Αθηναϊκή Παράδοση, τα Μικρά Μυστήρια καθιερώθηκαν προς χάριν του Ηρακλέους, όταν θέλησε να μυηθεί στα Μυστήρια εκτελώντας κατά τον τελευταίο του Άθλο την Κάθοδο στον Άδη. 

Επειδή δεν ήθελαν ν’ αρνηθούν στον ευεργέτη τους, όπως αναφέρει ο σχολιαστής τού Αριστοφάνη στον Πλούτο, αλλά ταυτόχρονα θέλοντας να τηρήσουν το έθιμο πού όριζε ότι δεν γινόταν μύηση ξένων καθιέρωσαν τα Μικρά Μυστήρια, αφού ο Ηρακλής υιοθετήθηκε από τον Πύλιο ύστερα από υπόδειξη του Θησέως. 

Μετά τον εξαγνισμό του από τον φόνο των Κενταύρων, επειδή δεν μπορούσε κανείς να πάρει μέρος στα Μυστήρια μ’ αιματοβαμμένα χέρια, τον μύησε ο Μουσαίος, αφού τον εισήγαγε ό Θησέας. 

Μια άλλη Παράδοση λέει ότι καθιερώθηκαν από τους Αθηναίους όταν η Ελευσίνα περιήλθε υπό τον έλεγχό τους, ούτως ώστε ο εορτασμός να ξεκινά από την πόλη των Αθηνών. 

Ο σχολιαστής του Αριστοφάνη λέει: 

«Τα Μεγάλα Μυστήρια ανήκαν στην Δήμητρα και τα Μικρά στην Περσεφόνη». 

Ο Δούρης , Σάμιος ιστορικός, παραθέτει το απόσπασμα μιας ωδής σύμφωνα με την οποία «η Θεά Δήμητρα έρχεται να γιορτάσει τα Μυστήρια τής Κόρης της». 

Ως εκ τούτου, φαίνεται ότι τα Μικρά Μυστήρια τελούνταν στην Άγρα προς τιμήν και υπό την επίβλεψη της Κόρης, αλλά η ίδια η Δήμητρα τα παρακολουθούσε ως τιμώμενο πρόσωπο. 

Δεν ξέρουμε τι ακριβώς συνέβαινε κατά τα Μικρά Μυστήρια, προφανώς όμως σκοπό είχαν να προετοιμάσουν τους συμμετέχοντες για την κυρίως μύηση, να συμβάλλουν στον καθαρμό και να δημιουργήσουν τη διάθεση που ήταν απαραίτητη για τα μηνύματα των Μεγάλων Μυστηρίων. 

Οι υποψήφιοι συμμετείχαν σε τελετές καθαρμού κι εξαγνισμού από τη μίανση, υπό τις οδηγίες του μυσταγωγού, ενός μέλους της οικογένειας των Ευμολπιδών ή των Κηρύκων, πάντοτε όμως κάτω από το άγρυπνο μάτι του Ιεροφάντη. 

Νηστεία, θυσίες (θυσία χοιριδίου στον λιμένα του Κανθάρου), ράντισμα με νερό ή ακόμα και λουτρό στα νερά του Ιλισού, καθώς και ύμνοι, αποτελούσαν μέρος των τελετών. 

Προφανώς γινόταν μεταφορά του Ιερού σκεύους, του Κέρνου, τουλάχιστον από τις γυναίκες, γνωστή ως Κερνοφορία, καθώς και ο χορός αποτελούσε τμήμα των Μικρών καθώς και των Μεγάλων Μυστηρίων, όπως διαπιστώνουμε από τον πίνακα που ανέθεσε η Νίννιον στις Θεές. 

Στην στήλη της Ελευσίνας, έχουμε απεικόνιση καθαρμού με νερό, ράντισμα ή χοή του νερού πάνω από το κεφάλι του μύστη. 

Ανάλογες πράξεις καθαρμού απεικονίζονται και σε άλλα ευρήματα. 

Η στάμνος από την Ελευσίνα μας λέει πολλά για την εμφάνιση του δαδούχου και δείχνει ότι γινόντουσαν ιεροτελεστίες στις οποίες οι μύστες συμμετείχαν κατά ομάδες, αλλά δεν μας δίνει συγκεκριμένες πληροφορίες για τα Μυστήρια.
Ο Ευριπίδης στον Ιππόλυτο μας λέει: 

«Τηρείτε καθαρόν το σώμα από τροφή».
Από τον πίνακα της Νιννίου πληροφορούμαστε ότι η Κερνοφορία αποτελούσε μέρος του εορτασμού, τόσο των Μεγάλων όσο και των Μικρών Μυστηρίων. 

Στην Κερνοφορία, έχουμε τη θυσία των πρώτων καρπών της Γης τους οποίους οι μύστες μπορούσαν να γευτούν στο τέλος. 

Εν κατακλείδι, οι ιεροτελεστίες των Μικρών Μυστηρίων αποτελούσαν μια προκαταρκτική προετοιμασία που αποσκοπούσε στον πλήρη καθαρμό του υποψηφίου.
Μεγάλα Μυστήρια
Η τέλεση των Μεγάλων Μυστηρίων γινόταν μια φορά το χρόνο και κάθε τέταρτο χρόνο ο εορτασμός ήταν γνωστός ωςΠεντετηρίς και είχε ιδιαίτερη λαμπρότητα. 

Ο μήνας που γίνονται τα μυστήρια ήταν ο Βοηδρομιών και θεωρούταν ιερός μήνας. 

Τα μυστήρια λάμβαναν μέρος πάντα στην χάση του φεγγαριού, μετά την πανσέληνο. Προσέρχονταν μύστες από όλο τον Ελληνικό κόσμο (ενώ αρχικά λάμβαναν μέρος μόνο οι Ελευσίνιοι και αργότερα και οι Αθηναίοι) και τον Ρωμαϊκό, και μεταξύ τους υπήρχαν άντρες, γυναίκες, παιδιά, ακόμη και δούλοι. Πριν φτάσει ο χρόνος του εορτασμού, έστελναν στις πόλεις της Ελλάδος ειδικούς αγγελιοφόρους, τους Σπονδοφόρους, επιλεγμένους από τα μέλη των Ευμολπιδών και των Κηρύκων, για να κηρύξουν Ιερή Ανακωχή και να ζητήσουν να σταλούν στη Θεά οι απαρχές καθώς και επίσημες αντιπροσωπείες (θεωρίες). Η ανακωχή διαρκούσε 55 μέρες, από την 15η μέρα του Μεταγειτνιώνος, μέχρι την 10η μέρα του Πυανεψιώνος. 

Μια χρονιά οι Φωκαείς αρνήθηκαν να συμμορφωθούν με τις επιταγές των αγγελιοφόρων με αποτέλεσμα να αποκλειστούν δια παντός από τα Μυστήρια. 

Οι δαπάνες των Σπονδοφόρων καταβάλλονταν από το θησαυροφυλάκιο του Ιερού. 

Σε απάντηση οι Πόλεις έστελναν ειδικές αντιπροσωπείες (θεωρίες), και τους πρώτους καρπούς σε ένδειξη ευγνωμοσύνης για τα οφέλη που δέχονταν από τη Θεά, την πηγή της ζωής Δήμητρα. 

Τα οφέλη δηλαδή της ημέρου τροφής η οποία αποτελεί τον λόγο που οι άνθρωποι δεν ζουν σαν άγρια θηρία. 

Το επίσημο πρόγραμμα ξεκινούσε την 15η μέρα του Βοηδρομιώνος. 

Την προηγούμενη μέρα, έβγαζαν τα Ιερά της Δήμητρας από την θέση τους στο ανάκτορο και τα μετέφεραν επίσημα στην Αθήνα. 

Στην κορυφή της πομπής ήταν το Ιερατείο της Ελευσίνας και τα Ιερά τα κρατούσαν οι Ιέρειες. 

Τα Ιερά αντικείμενα ήταν μέσα σε κύστες οι οποίες έκλειναν καλά με κόκκινες ταινίες. 
1η Ημέρα – 15η Βοηδρομιώνος, Αγυρμός 

Την πρώτη ημέρα ο άρχων Βασιλεύς, ο άρχοντας των Αθηνών, που είχε τη γενική διεύθυνση του εορτασμού, καλούσε τον λαό σε μια εορταστική συνέλευση στην Ποικίλη Στοά (αγορά των Αθηνών). Λόγω αυτής της συγκέντρωσης, η συγκεκριμένη μέρα ήταν επίσημα γνωστή ως Αγυρμός. 

Μέσα στη Στοά, παρουσία του Ιεροφάντη και του Δαδούχου, ο Ιεροκήρυξ επαναλάμβανε την Πρόρρηση την οποία είχαν συνθέσει οι δύο λειτουργοί. Κατόπιν καλούσε επίσημα τον λαό να συμμετάσχει στα Μυστήρια και να μυηθεί. Δεν γνωρίζουμε ακριβώς τι λεγόταν κατά την Πρόρρηση, αλλά από διάφορες πηγές (Λιβάνιος, Σουητώνιος, Θεόδωρος Σμυρναίος και Βάτραχοι) μπορούμε να συνάγουμε το νόημά της. 

«Όποιος έχει καθαρά χέρια και κατανοητό λόγο, όποιος είναι καθαρός από κάθε μίασμα και δεν κρύβει κακό στην ψυχή και έχει ζήσει με ευπρέπεια και δικαιοσύνη, μπορεί να μυηθεί». 

Όποιος βαρυνόταν με ανθρωποκτονία, αποκλειόταν παντελώς από την συμμετοχή. 

Ακόμη και οι στρατιώτες που επέστρεφαν από τον πόλεμο έπρεπε να καθαρθούν. 

Μετά τους Περσικούς, αποκλείονταν επίσης και όλοι οι βάρβαροι, λόγω των Ιεροσυλιών που είχαν διαπράξει οι Πέρσες. Αποκλείονταν επίσης όσοι δεν καταλάβαιναν ελληνικά διότι δεν ήταν δυνατόν να κατανοήσουν τους Ιερούς Λόγους. 

Όσοι γίνονταν δεκτοί, εισέρχονταν στον περίβολο του Ελευσινίου, όπου φυλάσσονταν τα Ιερά, αφού πρώτα έπλεναν τα χέρια τους με το νερό του εξαγνισμού που υπήρχε σε λεκάνες δίπλα στην είσοδο. 
2η Ημέρα – 16η Βοηδρομιώνος, Έλασις – άλαδε Μύσται 

Αυτή η μέρα είναι γνωστή ως άλαδε μύσται, από τις κραυγές που συνόδευαν μια από τις βασικές δράσεις εκείνης της ημέρας. 

Νωρίς το πρωί, οι κήρυκες παρότρυναν τους μύστες να καθαρθούν στη θάλασσα, η οποία έχει τεράστια καθαρτήρια δύναμη (κλύζει πάντα των ανθρώπων κακά – Ευριπίδης, Ιφιγένεια εν Ταύροις) και η παρότρυνση άλαδε μύσται αντηχούσε σε όλη την πόλη.

Η διαδρομή που ήταν γνωστή και ως Έλασις, γινόταν υπό την επίβλεψη των Επιμελητών. 

Κάθε μύστης είχε μαζί του ένα γουρουνάκι το οποίο έπρεπε να το πλύνει στη θάλασσα και συνοδευόταν από τον Μυσταγωγό του. 

Η θάλασσα λοιπόν εθεωρείτο άσπιλη, καθάριζε και εξάγνιζε τον άνθρωπο από κάθε κακό. 

Αφού φρόντιζαν να καθαρθούν οι ίδιοι και τα γουρουνάκια τους στα νερά του Σαρωνικού, επέστρεφαν στην Αθήνα. 

Το αίμα του χοίρου θεωρείται ισχυρός παράγοντας καθαρμού, που έχει τη δύναμη να απορροφά τα ρυπαρά πνεύματα. 

Η θυσία του ήταν χαρακτηριστική πράξη του εορτασμού κι έτσι στους Βατράχους του Αριστοφάνη, βρίσκουμε την πασίγνωση αναφορά «Ω πότνια πολυτίμητε Κόρη, ως ηδύ μοι προσέπνευσε χορείων κρεών». 

Κατά την τρίτη ημέρα γινόταν η μεγάλη θυσία και οι ευχές για την Πόλη και για τις άλλες Πόλεις που έστελναν Θεωρίες. 

Η μέρα παίρνει το όνομά της και πάλι από την εντολή που έδιναν οι αξιωματούχοι να φέρουν τα προς θυσία ζώα: Ιερεία δεύρο. 

Αυτή την ημέρα, ο άρχων Βασιλεύς, βοηθούμενος από τον πάρεδρό του και τους 4 επιμελητές και παρουσία των θεωριών των άλλων Πόλεων και του λαού των Αθηνών, προσέφερε τη Μεγάλη Θυσία στις Θεές της Ελευσίνας, μέσα στον εν Άστυ Ελευσίνιο, και προσευχόταν για τη βουλή και το δήμο των Αθηνών, για τις γυναίκες και τα παιδιά της Κοινοπολιτείας σύμφωνα με το προγονικό έθιμο, τα πάτρια. 

Μετά τη θυσία υπέρ των Αθηνών, οι διάφορες θεωρίες έκαναν με τη σειρά τους θυσία και προσευχή υπέρ των δικών τους Πόλεων και του Λαού. 
4η Ημέρα – 18η Βοηδρομιώνος, 

Επιδαύρια Η ημέρα αυτή ονομαζόταν Επιδαύρια ή Ασκληπιεία, προς τιμήν του Ασκληπιού και σε ανάμνηση του καθυστερημένου καθαρμού του. 

Διότι σύμφωνα με την παράδοση, ο Θεός καθυστέρησε να έρθει από την Επίδαυρο και είχε ήδη γίνει η Πρόρρηση, ο καθαρμός στη θάλασσα και είχαν ολοκληρωθεί οι θυσίες των Πόλεων. 

Έγινε μια ειδική επανάληψη των τελετουργιών, ώστε να μπορέσει ο Θεός να μυηθεί στα Μυστήρια. 

«Και πρώτα οι Αθηναίοι, που λένε πως μύησαν τον Ασκληπιό στα Μυστήριά τους, ονομάζουν την ημέρα αυτή της γιορτής Επιδαύρια» (Παυσανίας). 

Έκτοτε, χρησιμοποιούσαν αυτή την ημέρα για την προετοιμασία όσων έφταναν καθυστερημένοι. 

Για τους υπόλοιπους μύστες, ήταν ημέρα ανάπαυσης. 

Οι Ιεροτελεστίες για όσους έφθαναν με καθυστέρηση, γίνονταν υπό την επίβλεψη του επωνύμου άρχοντος κι όχι του άρχοντος Βασιλέως. 

Ο άρχων Βασιλεύς φρόντιζε τα πάτρια, τις θρησκευτικές τελετές προγονικής προέλευσης. 

Ο Επώνυμος, είχε την ευθύνη των νέων στοιχείων και τελετουργιών που προσθέτονταν με το πέρασμα του χρόνου. 

Ο Ασκληπιός στεγάστηκε λοιπόν στο Εν Άστυ Ελευσίνιο, μέχρι να ολοκληρωθεί ο ναός του, πράγμα που δείχνει τη θέση του με τις Θεές της Ελευσίνας. 

5η Ημέρα – 19η Βοηδρομιώνος, Πομπή 

Αυτή η μέρα, γνωστή ως Ίακχος ή Πομπή, την οποία αναβάθμισε και την έντυσε με ιδιαίτερη λαμπρότητα ο Λύκος, σηματοδοτούσε την αποκορύφωση των Ιεροτελεστιών και των εκδηλώσεων στην Αθήνα. 

Η επίσκεψη της θεάς στην Αθήνα, είχε φθάσει στο τέλος της και η Δήμητρα ήταν έτοιμη να επιστρέψει στον οίκο της. 

Οι έφηβοι των Αθηνών, οπλισμένοι, προετοιμάζονταν από τον Κοσμητή, νωρίς το πρωί, να συνοδέψουν την Πομπή. Ήταν στεφανωμένοι με το Ιερό μύρτινο στεφάνι των Μυστηρίων. 

Οι μύστες και οι ανάδοχοί τους συγκεντρώνονταν στο Πομπείο των Αθηνών, κοντά στο Δίπυλο. Ήταν ντυμένοι εορταστικά, φορούσαν μύρτινα στεφάνια και κρατούσαν μυστηριακούς Βάκχους από κλαριά μυρτιάς, δεμένα με μαλλί (Ιππείς). 

Πολλοί είχαν μια χονδρή ροζιασμένη βακτηρία, από την άκρη της οποίας κρεμούσαν τον Κόρυκο ή Φάσκαλο, το σάκο που περιείχε τα εφόδια και τα καινούρια ρούχα που θα έβαζαν στη διάρκεια της μύησής τους. 

Ο δρόμος προς την Ελευσίνα είναι περίπου 23 χλμ. Νωρίς το πρωί, οι Ιερείς και οι Ιέρειες της Ελευσίνας έπαιρναν τα Ιερά από το Εν Άστυ Ελευσίνιο, και ακολουθώντας την οδό των Παναθηναίων, που περνούσε δίπλα από το Ιερό, διέσχιζαν την Αγορά, και έφθαναν στην Πύλη των Αθηνών, που ήταν γνωστή ως Δίπυλον, και στο Ιακχείον. 

Τοποθετούσαν σε μια άμαξα το ξόανο του Ίακχου, το οποίο κρατούσε μια δάδα, κι έφερε στεφάνι από μυρτιά και με τη συνοδεία τού Ιακχαγωγού Ιερέα, το έβαζαν στην κεφαλή της Πομπής.
Εν τω μεταξύ, το πλήθος των μυστών με τους αναδόχους τους, και πολλοί Αθηναίοι οι οποίοι θα συνόδευαν τα Ιερά για μια μικρή απόσταση εκτός των Πυλών, συγκεντρώνονταν κι ετοιμάζονταν να ξεκινήσουν από το Πομπιείο που βρισκόταν μεταξύ Διπύλου και Ηριδανού ή Ιεράς Πύλης. 

Κατόπιν ακολουθούσαν οι Ιερείς και οι Παναγείς Ιέρειες της Δήμητρας με τα Ιερά στις κύστες. Κατόπιν οι Αξιωματούχοι της Πόλης, οι θεωρίες, έπειτα οι Μύστες πεζή, άνδρες γυναίκες και παιδιά με τους ανάδοχούς τους. Στη συνέχεια όσοι επέβαιναν σε άμαξες και τέλος τα υποζύγια με τα οποία έκλεινε η Πομπή. 

Η Πομπή θα προχωρούσε στο δρόμο που ήταν γνωστός ως οδός προς Ελευσίνα κι έφερε οριοδείκτες.
Στη συνέχεια ο δρόμος γινόταν η Ιερά Οδός. 

Η Πομπή προχωρούσε αργά αλλά με ενθουσιασμό και ζωντάνια και οι γύρω δρόμοι και λόφοι αντιλαλούσαν τις εορταστικές κραυγές όσων συμμετείχαν (έγειρε φλογέας λαμπάδα/ εν χερσί γαρ ήκει τινάσσων/Ίακχ’ω Ίακχε/ νυκτέρου τελετής φωσφόρος αστήρ. Φλογί φέγγεται δε λειμών/γόνυ παλλεται γερόντων/αποσείοντος δε λύπας/ χρονίους τα’ ετών παλαιών ενιαυτούς/ιεράς υπό τιμάς...Βάτραχοι).
Ο ρόλος του Ιάκχου απέκτησε μεγάλη σπουδαιότητα μετά την εισβολή του Ξέρξη, αφού ο Θεός βοήθησε τους Έλληνες στη μάχη της Σαλαμίνας. 

Η Πομπή, ακολουθούσε τους πρόποδες της Πάρνηθας, μεταξύ Αιγάλεω και Ποικίλου όρους, προσπερνώντας το ένα μετά το άλλο τα πολυάριθμα Ιερά που πλαισίωναν την Ιερά Οδό (Πολέμων) κι έφτανε στο ύψος του περάσματος που έστεκε το Ιερό του Απόλλωνος, του Θεού της δάφνης, το οποίο είχαν ιδρύσει ο Χαλκίνος και ο Δαίτος (Παυσανίας). 
Από εκεί, η Ιερά Οδός, κατηφόριζε απότομα προς τη θάλασσα. 

Ο σύγχρονος δρόμος ακολουθεί σε γενικές γραμμές την Αρχαία Ιερά Οδό, μέχρι το Ιερό της Αφροδίτης, σε μικρή απόσταση από τη θάλασσα στο ύψος του οποίου, η Ιερά Οδός απομακρυνόταν από την πορεία που ακολουθεί τώρα ο αυτοκινητόδρομος και περνούσε πάνω από τους λόφους για να βγει πίσω από τη λίμνη των Ρειτών και να καταλήξει στη θάλασσα, μέσω της περίφημης γέφυρας. Η λίμνη έχει υφάλμυρο νερό, ήταν αφιερωμένοι στις Θεές, η Βόρεια στη Δήμητρα κι η προς το άστυ, στην Περσεφόνη. 

Τα δε ψάρια τους, αλιεύονταν μόνο για τους Ιερείς. 
Από εκείνο το σημείο, η Ιερά Οδός και ο σύγχρονος δρόμος συγκλίνουν και πάλι μέχρι το τέλος της διαδρομής. 

Μόλις περνούσαν τη γέφυρα, ελάμβανε χώρα η περίφημη Κρόκωση, από τον μυθικό Κρόκωνα, τον πρώτο κάτοικο της περιοχής, οι απόγονοι του οποίου είχαν το προνόμιο να δένουν μια μάλλινη Κρόκη, μια πορφυρή κορδέλα γύρω από το δεξί χέρι και το αριστερό πόδι κάθε μύστη. 

Πριν φτάσει στον προορισμό της η Πομπή διέσχιζε τον Ελευσινιακό Κηφισό. 

Πάνω στην γέφυρα, περίμεναν άντρες με καλυμμένα τα κεφάλια οι οποίοι εκτόξευαν προσβολές εναντίον σημαινόντων πολιτών.

Εκείνοι με τη σειρά τους περνούσαν σιωπηλοί και δεν αντάλλασαν ούτε λέξη. Ο σκοπός αυτών των γεφυρισμών ήταν αποτροπαϊκός. 

Οι γεφυρισμοί αυτοί προκαλούσαν έντονη ευθυμία κι έτσι με χαρούμενη διάθεση και αναμμένες δάδες, η Πομπή έφθανε τελικά στο τέρμα της Ιεράς Οδού και στο εξωτερικό προαύλιο του Ιερού (βράδυ).
Τότε γινόταν η υποδοχή του Ιάκχου στο προαύλιο με χαρούμενη και φιλοπαίγμωνα διάθεση κι έφθανε στο τέλος η αποστολή και συνεισφορά του. 

Σε εκείνο το προαύλιο και μετά την εποχή του Πεισιστράτου, ήταν το Καλλίχωρο Φρέαρ γύρω από το οποίο κατά παράδοση γίνονταν τέτοιοι χοροί. 

Στον πίνακα την Νιννίου, απεικονίζεται η Κερνοφορία, η τελευταία πράξη εκείνης της νύχτας. Τελικά το πλήθος διαλυόταν και έβρισκε κατάλυμα κι ανάπαυση σε έναν από τους ξενώνες κοντά στο Ιερό, ή έβρισκε φιλοξενία στα σπίτια και τις επαύλεις φίλων.
Με τον τρόπο αυτό τελείωνε μια από τις λαμπρότερες θρησκευτικές πομπές του αρχαίου κόσμου, η οποία γέμιζε τους Μύστες με ενθουσιασμό και προσδοκία. 

Η Πομπή ματαιώθηκε μόνο μια φορά, όταν έφθασε η είδηση ότι ο Αλέξανδρος κατέστρεψε τη Θήβα.
6η Ημέρα – νύχτα 20ης προς 21η – Τελετή Η μέρα περνούσε με ανάπαυση, νηστεία, καθαρμό και θυσίες. 

Η νηστεία ήταν εξαιρετικά σημαντική για τον καθαρμό και τη λύτρωση του σώματος, αλλά τηρούνταν και ως παράδοση της ανάμνησης της νηστείας της Δήμητρας μετά την απαγωγή της Κόρης. 

Ο Πορφύριος μας πληροφορεί ότι δεν επέτρεπαν στους Μύστες να φάνε ορισμένα ψάρια (μπαρμπούνια, μελανούρια, σκυλόψαρα, οικόσιτα πτηνά – ιδίως τον πετεινό που είναι ιερό ζώο της Περσεφόνης – κουκιά, ρόδια, κρέας ζώων και αυγά). 

Δεν επιτρεπόταν να αγγίξουν νεκρό ή γυναίκα που μόλις είχε γεννήσει. Απείχαν βεβαίως και από το κρασί ακολουθώντας το παράδειγμα της Δήμητρας που αρνήθηκε το κρασί που της πρόσφερε η Μετάνειρα. 

Όλοι οι μύστες τηρούσαν τη νηστεία με την καθοδήγηση και την επίβλεψη των μυσταγωγών.
Ύστερα έπιναν των κυκεώνα, σε ένδειξη θρησκευτικής ανάμνησης της πράξης της Θεάς. 

Η μεγάλη θυσία προς τιμήν της Δήμητρας, της Περσεφόνης και των άλλων Ελευσινίων Θεών γινόταν υπό την επίβλεψη του άρχοντος Βασιλέως, του παρέδρου του και των επιμελητών, οι οποίοι ανέπεμπαν προσευχές υπέρ της Πόλης και του λαού των Αθηνών.
Προσφέρονταν στους Θεούς ο Πέλανος, ζυμωτό ψωμί από κριθάρι και σιτάρι, θερισμένα από το ιερό Ράριο πεδίο. 

Οι Ευμολπίδες καθόριζαν πόσο μέρος του Πελάνου θα πρόσφεραν σε κάθε θεότητα. 

Έχοντας αναπαυθεί, καθαρθεί κι έρθει στην κατάλληλη κατάσταση με τις θυσίες, οι Μύστες ήταν έτοιμοι να δεχθούν την μεγάλη αποκάλυψη. Για να γίνουν δεκτοί, φορούσαν τα καινούρια ρούχα που είχαν φέρει για την περίσταση.
Οι Μυσταγωγοί τους έδιναν οδηγίες πώς να προχωρήσουν περαιτέρω, κι «έλεγαν ποιο ήταν πρόγραμμα σε όσους έμπαιναν στο τέμενος της Ελευσίνας και τους προειδοποιούσαν να μην εισέλθουν στο Άδυτο» (Πρόκλος). 

Τότε κατέγραφαν τα ονόματα των Μυστών σε ξύλινους πίνακες που φύλασαν οι Ιερείς κι αντικαθιστούσαν τα μύρτινα στεφάνια με διαδήματα από ταινίες, έμβλημα της αφιέρωσής τους στις Θεές. 

Στη συνέχεια άρχιζε πραγματικά ο εορτασμός κι οι Μύστες βίωναν εμπειρίες που τους προκαλούσαν δέος αλλά και τους πλημμύριζαν με μακαριότητα και χαρά. 

Οι τελετουργίες περιελάμβαναν τρία στοιχεία: τα δρώμενα, τα δεικνύμενα και τα λεγόμενα. 

Ο Λακτάμιος λέει ότι στα Μυστήρια της Δήμητρας, ολονυκτίς με αναμμένες δάδες αναζητούν την Περσεφόνη (Πλουτώνιο) κι όταν την βρουν τη συνοδεύουν στο Τελεστήριο αγαλλιάζοντας και κραδαίνοντας τις αναμμένες δάδες τους. 

Ο Απολλόδωρος λέει ότι ο Ιεροφάντης χτυπά το σήμαντρο ενώ επικαλείται την Κόρη με το όνομά της. 

Ο Θεμίστιος στο Περί Ψυχής το οποίο διασώζει ο Στοβαίος λέει ότι η Ψυχή τη στιγμή του Θανάτου, βιώνει την ίδια εμπειρία όπως κι εκείνη που μυούνται στα Μεγάλα Μυστήρια, στην αρχή περιπλανιέται και ταλαιπωρείται πηγαίνοντας μπρος πίσω και διασχίζει με δυσπιστία το σκοτάδι, σαν αμύητος. 

Ύστερα έρχονται όλοι οι Φόβοι πριν την τελική μύηση, τα ρίγη, ο τρόμος, ο ιδρώτας, η κατάπληξη. 

Μετά, ξαφνιάζεται από ένα υπέροχο φως, γίνεται δεκτός σε αγνές περιοχές και Λειμώνες, με φωνές και χορούς και με το μεγαλείο ήχων και σχημάτων ιερών. 

Εκεί, αυτός που ολοκλήρωσε τη μύηση, περιφέρεται ελεύθερα κι έχοντας λυτρωθεί και φέροντας το στέμμα του, παίρνει μέρος στην κοινωνία με το Θείο και συναγελάζεται με αγνούς και άγιους ανθρώπους παρατηρώντας όσους αμύητοι ζουν εδώ πέρα, σε μια ακάθαρτη ορδή, κάτω από τα πόδια του μαζεμένοι στο βόρβορο και την καταχνιά, περιμένοντας τη δυστυχία τους από το φόβο του θανάτου και τη δυσπιστία τους ως προς τις ευλογίες που τους περιμένουν εκεί.
Στον Τίμαιο του Πρόκλου υπάρχει μια αξιοσημείωτη δήλωση: «στις ιεροτελεστίες της Ελευσίνας, ατένιζαν τον ουρανό και φώναζαν δυνατά Ύε, κατόπιν κοίταζαν κάτω στη γη και φώναζαν Κύε». 

Την ίδια φράση παρουσιάζει και ο Ιππόλυτος. 

Στο χείλος ενός πηγαδιού δίπλα στο Δίπυλο των Αθηνών, ήταν χαραγμένη μια επιγραφή που έλεγε:

 «Ω Παν, Ω Μην, χαίρεται νύμφαι καλαί, Ύε Κύε υπέρχυε». 

Έχουμε ένα ακόμα απόσπασμα από τον Πολέμωνα το οποίο διασώζεται από τον Αθήναιο που λέει «κατόπιν ο ιερέας προχωρεί στη μυστική τελετή, βγάζει τα αντικείμενα από τη θαλάμη και τα μοιράζει σε όσους μετέφεραν τον Κέρνο. 

Αυτός δε που τον μεταφέρει, γεύεται αυτά τα πράγματα». 

Στα Λεγόμενα, έχουμε παντελή απουσία στοιχείων. 
Τα αντικείμενα τα οποία ήταν τα Δεικνύμενα, τα αντικείμενα δηλαδή που έδειχναν στους Μύστες, παραμένουν εξίσου άγνωστα. 

Ο εορτασμός έφθανε στην κορύφωσή του όταν ο Ιεροφάντης όρθιος μπροστά στο ανάκτορο, εν μέσω ενός λαμπρού φωτός, έδειχνε τα Ιερά στους Μύστες. 

Τα Ιερά φυλάσσονταν στο ανάκτορο, στο Άδυτο των Αδύτων, στο κέντρο του τελεστηρίου, όλο το χρόνο και κανείς άλλος δε μπορούσε να τα δείξει.
Εποπτεία. 

Ορισμένα από τα Ιερά Αντικείμενα, αποκαλύπτονταν μόνο σε όσους εμυούντο στον ανώτατο βαθμό που ήταν γνωστός ως Εποπτεία. 

Σε αυτό το βαθμό γίνονταν δεκτοί Μύστες έναν χρόνο μετά την μύησή τους κατά την τελετή. 

Η Εποπτεία δεν εθεωρείτο απαραίτητο και επιβεβλημένο βήμα για την ολοκλήρωση του εορτασμού των Μυστηρίων, αλλά ήταν διαθέσιμο για όσους επιθυμούσαν να αποκτήσουν μεγαλύτερο βαθμό κατανόησης και ολοκλήρωσης. Για τη μεγάλη μάζα των Μυστών, εορτασμός τελείωνε με τη συμμετοχή τους στην τελετή. 

Η Εποπτεία γινόταν στην Ελευσίνα τη 2η νύχτα της διαμονής τους εκεί. 

Ο Ιππόλυτος (Ρώμη, 3ο αιώνας μ.κ.χ.) λέει σαφώς ότι «οι Αθηναίοι όταν μυούσαν τους ανθρώπους στα Ελευσίνια κι έδειχναν στους επόπτες το μεγάλο και θαυμαστό Μυστήριο, της τέλειας αποκάλυψης, τον τεθερισμένο στάχυ». 

7η Ημέρα – νύχτα 21ης προς 22η Βοηδρομιώνος 

Τη δεύτερη μέρα στην Ελευσίνα την περνούσαν με ανάπαυση και προετοιμασία για την Ιεροτελεστία της τελευταίας νύχτας στο τελεστήριο. 

Ο εορτασμός των Μυστηρίων έφθανε στο τέλος του στην διάρκεια εκείνης της νύχτας. 

Με την αποκάλυψη των Ιερών 

Αντικειμένων, ολοκληρωνόταν η μύηση και οι Μύστες γεμάτοι συγκίνηση και χαρά άφηναν το Ιερό της Δήμητρας στους Επόπτες. 

Εδώ σημειώνουμε μια μυστηριώδη φράση με την οποία θεωρείται ότι ολοκληρωνόταν η Ιεροτελεστία. 

Την διασώζει ο Ησύχιος. 

«Παξ, Κογξ», επιφώνημα της τετελεσμένης. 
8η Ημέρα – Πλημοχόες 

Η τελευταία ημέρα των Μυστών στην Ελευσίνα ήταν αφιερωμένη σε Ιεροτελεστία για τους νεκρούς. 

Ο Αθήναιος μας πληροφορεί ότι στη διάρκεια εκείνης της ημέρας, κάθε μύστης γέμιζε με υγρό δύο ειδικά αγγεία, γνωστά ως Πλημοχόες και τοποθετώντας τα αντίκρυ στη Δύση και στην Ανατολή, τ΄ αναποδογύριζε κι έκανε χοή αδειάζοντας το περιεχόμενό τους στη γη. 

Ταυτόχρονα επαναλάμβανε μια τελετουργική φράση. 

Από το αγγείο και την ιεροτελεστία, η ημέρα εκείνη ήταν γνωστή ως Πλημοχόες. 

Εκείνη την ημέρα, οι Μύστες αφιέρωναν τα καινούρια ρούχα που φορούσαν στις Θεές, ενώ άλλοι τα έπαιρναν σπίτι τους και τα χρησιμοποιούσαν ως σπάργανα για τα νήπια που επρόκειτο να γεννηθούν. 
9η Ημέρα- 23η Η επιστροφή στην Αθήνα γινόταν την 9η ημέρα. 

Δεν γινόταν οργανωμένη πομπή, ούτε ήταν υποχρεωμένοι όλοι οι Μύστες να επιστρέψουν στην Αθήνα πριν πάρουν το δρόμο του γυρισμού για τον τόπο τους. Φυσικά οι Αθηναίοι και οι Αθηναίες επέστρεφαν στην Αθήνα όποτε ήθελαν σε ομάδες. 

Την επόμενη ημέρα, 24η, η Βουλή των 500ίων, συνεδρίαζε στο Εν Άστυ Ελευσίνιο, σύμφωνα με ένα νόμο που είχε θεσπίσει ο Σόλων, για να δεχθεί την αναφορά του άρχοντος Βασιλέως και των βοηθών του, ως προς τη διεξαγωγή του εορτασμού και να προβεί σε ορισμένες ενέργειες εάν τυχόν είχαν σημειωθεί αξιόμεμπτα περιστατικά. 

Οι Μύστες πια ήταν ελεύθεροι να επιστρέψουν στη φυσιολογική ζωή τους έχοντας εμπλουτιστεί από τις Ελευσίνιες εμπειρίες τους, οι οποίες τους βοηθούσαν να γίνουν ευσεβέστεροι, δικαιότεροι και καλύτεροι στα πάντα, όπως λέει ο Διόδωρος. 

Τρισευτυχισμένοι είναι όσοι από τους θνητούς αναχωρούν για τον Άδη, έχοντας δει αυτές τις Ιεροτελεστίες. 

Γιατί μόνο αυτοί θα ζήσουν εκεί μια πραγματική ζωή. 

Για τους υπολοίπους μόνο κακά υπάρχουν. 

Σοφοκλής 
Ευτυχισμένος όποιος έχοντας δει αυτές τις ιεροτελεστίες πάει κάτω από την κούφια γή γιατί γνωρίζει το τέλος της ζωής και τη θεόσταλτη αρχή της. Πίνδαρος 
Λειτουργοί λατρείας: 
Ιεροφάντης, ήταν ο ισόβιος αρχιερέας, κι ανήκε στο γένος των Ευμολπιδών. 

Είχε το δικαίωμα να εισέρχεται στο Ανάκτορο, είχε αεισιτία, εκδίκαζε τις παραβάσεις των θρησκευτικών νόμων καθώς και το δικαίωμα να αναγείρει αδριάντα στον Περίβολο του Ναού. 

Ήταν νυμφευμένος αλλά εγκρατής κατά τη διάρκεια των εορτασμών. 

Είχε ειδική τιμητική θέση στο θέατρο (θρόνο). 
Ιεροφάντιδες, δύο ιέρειες, αφιερωμένες στις δύο Θεές. 

Το επίγραμμα της Καλλιστούς μας λέει ότι αυτή έστεκε στις θύρες της Δήμητρας και της Κόρης της δαδηφόρου, φύλαξε με στοργή την ανάμνηση από εκείνες τις νύχτες που φωτίζονταν από ένα φως, πιο λαμπερό από το φως της ημέρας. 

Ευμολπίδες, ήταν ισόβιοι Ιερείς των Μυστηρίων. 

Έρχονταν σε γάμο κι ανέγειραν αγάλματα. 

Η Ιέρεια της Δήμητρας, που ανήκε στο γένος των Ευμολπιδών ή των Φιλλειδών, κατοικούσε στην Ιερά οικία της Ελευσίνας κι είχε ισόβιο αξίωμα. 

Ελάμβανε έναν οβολό από κάθε Μύστη. 

Παναγείς Ιέρειες είχαν το δικαίωμα να άπτονται των Ιερών, ζούσαν σε ειδικά καταλύματα και δεν συνευρίσκονταν με άντρες. 
Δαδούχος. 

Δεύτερος σε σημασία μετά τον Ιεροφάντη. 

Ανήκε στο γένος των Κηρύκων και το αξίωμά του ήταν ισόβιο (Καλλίας, Ιππόνικος – συνήθεις ονομασίες) Είχε το ειδικό προνόμιο να χρησιμοποιεί μόνο εκείνος το δέρας Διός, για τον καθαρμό όσων είχαν μιανθεί με αίμα.

Αείσιτος. 

Είχε το δικαίωμα να αναγείρει αδριάντα στον Περίβολο του Ναού. 
Ιεροκήρυξ. 

Ανήκε στο γένος των Κηρύκων. 

Προϋπόθεση να έχει στεντόρεια φωνή. 

Ήταν αυτός που διάβαζε την Πρόρρηση και διέταζε τους Μύστες να τηρήσουν αιώνια σιωπή. Ισόβιος και Αείσιτος. 

Είχε το δικαίωμα να αναγείρει αδριάντα στον Περίβολο του Ναού.
Ο επί βωμώ Ιερεύς, ανήκε στους Κήρυκες, ισόβιο αξίωμα, ήταν υπεύθυνος για τη θυσία των ζώων. 

Αείσιτος. 

Είχε το δικαίωμα να αναγείρει αδριάντα στον Περίβολο του Ναού. Λάμβανε μισό οβολό από τους μύστες. 
Οι Κήρυκες ήταν απόγονοι του Ερμού και της Αγλαύρου. 
Φαιδυντής. 

Ειδικός αξιωματούχος καθαρισμού των αγαλμάτων Θεοτήτων. 

Ιακχαγωγός. 

Ειδικός Ιερέας που συνόδευε το ξόανο του Ιάκχου στην Πομπή Αθήνα -Ελευσίνα. 

Υδρανός. 

Αξιωματούχος επιφορτισμένος με τον καθαρμό των Μυστών, τους οποίους ράντιζε με νερό. 

Ο Ησύχιος τον αποκαλεί καθαρτήρα των Μυστηρίων. 

Στη στήλη του μουσείου της Ελευσίνας, εικονίζεται η ίδια η Περσεφόνη με την ιδιότητα της Υδρανού. 

Νεοκόρος. 

Υπεύθυνος καθαρισμού και καλλωπισμού του Ιερού. 
Παις αφ’εστίας. 

Λειτουργός ιδιαίτερου ενδιαφέροντος. 

Φαίνεται πως ήταν ένα αγόρι (μεταγενέστερα και κορίτσι) που ανήκε σε μια από τις αριστοκρατικές και σημαντικές οικογένειες των Αθηνών. 

Επιλεγόταν με ψηφοφορία κάθε χρόνο για να μυηθεί με δαπάνες της πολιτείας. 

Το αγόρι αυτό θεωρείτο ότι εκπορευόταν από την Εστία των Αθηνών. 

Ο τίτλος στην πραγματικότητα σήμαινε «το αγόρι που μυείται στα Μυστήρια από την Εστία των Αθηνών» για να αντιπροσωπεύσει τις ελπίδες της πόλης. 

Η συμμετοχή του αποτελούσε εγγύηση της εύνοιας των Θεαινών προς την Πόλη και ίσως της ιδιαίτερης εύνοιάς τους προς τη νέα γενιά. 

Το αξίωμα αποτελούσε μεγάλη τιμή για τα παιδιά. 

Μικρά αγάλματα αγοριών και κοριτσιών που είχαν αυτό το αξίωμα επιτρεπόταν να τοποθετηθούν στο Ιερό. Θυσιάδες. Ιέρειες της Περσεφόνης.
Ο Νεστόριος, ο τελευταίος νόμιμος Ιεροφάντης της Ελευσίνας, ανήγγειλε «την αρχή της μεγάλης πνευματικής Νύχτας της Ανθρωπότητας», όταν το 396 ο βασιλιάς των Γότθων Αλάριχος, συνοδευόμενος από Χριστιανούς ιερείς και μοναχούς κατέστρεψε το ιερό της Ελευσίνας και θανάτωσε όλο το ιερατείο.
Το τέλος των Ελευσινίων αναφέρεται από τον ιστορικό Ευνάπιο, ο οποίος είχε μυηθεί κι ο ίδιος στα Μυστήρια κι είχε γίνει Ιεροφάντης.

ΠΗΓΗ

Ψάρεμα στη Σομαλία

Όλοι έχουμε ακούσει για τους Σομαλούς πειρατές, αλλά οι άνθρωποι της Σομαλίας δεν χρησιμοποιούν τον ωκεανό μόνο για πειρατεία. Τα νερά τους έχουν πολλά ψάρια, ακόμα και καρχαρίες και για πολλές Σομαλές οικογένειες είναι ο μόνος τρόπος να επιβιώσουν ή για να αποκτήσουν χρήματα.

 

 

Πηγή: Otherside.gr

Το χταπόδι που μεταμορφώνεται σε φυτό! (video)

Χταπόδι αφομοιώνεται πλήρως από το περιβάλλον του! Η τέχνη του φυσικού καμουφλάζ αποκαλύπτεται στο βίντεο που τράβηξε ο Ρότζερ Χάνλον από το Ωκεανογραφικό Ινστιτούτο Woods Hole και παρουσιάζει ένα χταπόδι το οποίο αφομοιώνεται απόλυτα από το περιβάλλον του.
Τα χταπόδια ανέκαθεν ως ζώα είναι κυρίαρχοι στο καμουφλάζ ωστόσο αυτό που κάνει το βίντεο αξιοσημείωτο είναι το γεγονός ότι το χταπόδι αυτό αντιγράφει με απόλυτη ακρίβεια το χρώμα το σχέδιο αλλά ακόμα και την υφή των φυκιών στα οποία προσαρμόζεται.

Δείτε το video

10 παράξενα καβούρια από όλο τον κόσμο!

1.Κάβουρι Αρλεκίνος (Gecarcinus quatradus)
Το κινούμενο πολύποδο «τσίρκο» δικαιολογεί απόλυτα την ονομασία του, αφού τα παρδαλά χρώματά του το κάνουν ιδιαίτερα ευδιάκριτο και ξεχωριστό. Συναντάται συνήθως στις αμμουδιές των ακτών του Μεξικού, της Κεντρικής Αμερικής και σπανιότερα του Περού. Συχνά κυκλοφορούν στα τροπικά δάση των περιοχών αυτών ενω βγαίνουν κυρίως τη νύχτα για να τραφούν, αλλά πάντα πρέπει να επιστρέψουν στη θάλασσα για να εκκολάψουν τα αυγά τους.

2.Καβούρι- Καρύδα (Birgus latro)
Ίσως το μεγαλύτερο σε μέγεθος αρθρόποδο που κυκλοφορεί στη Γη, ζυγίζει σχεδόν 4,5 κιλά και ζει αποκλειστικά στα νησιά του Νότιου Ειρηνικού. Τρώει καρύδια ρίζες και ενίοτε καρύδες τις οποίες σπάνε με τις τεράστιες δαγκάνες τους. Έχουν ένα εντυπωσιακό αναπνευστικό σύστημα, κάτι ανάμσα σε αμφίβιου και εντόμου, ενω απειλούνται απο εξαφάνιση, αφού οι ντόπιες φυλές τα σκοτώνουν.

3.Αγκαθωτός Βασιλικός Κάβουρας (Paralithodes rathbuni)
Πρόκειται για ένα εντυπωσιακό υποείδος του βασιλικού κάβουρα. Ζει στα βάθη της θάλασσας (σχεδόν 730 μέτρα βάθος) και είναι ολόκληρο καλυμμένο με αγκάθια προκειμένου να προστατευθεί απο τους επίδοξους θηρευτές αλλά και να κρύβεται καλύτερα στα βράχια και την άμμο του βυθού. Τρέφεται με αστερίες και μικρότερα καβούρια ή σε μεγάλη πείνα με τρίμματα απο τα βράχια.

4.Καφέ Κάβουρας (Lopholithodes foraminatus)
Ένα ακόμη υποείδος του Βασιλικού Κάβουρα, το τεράστιο αυτό πλάσμα, ζει σε μεγάλο βάθος στα νερά της Αλάσκας, του Σαν Ντιέγκο και της Καλιφόρνια. Περνάει το μεγαλύτερο μέρος της ζωής του κρυμμένος κάτω απο τη λάσπη του βυθού μέσα στην οποία βρίσκει τη τροφή του. Για να το κάνει αυτό έχει αναπτύξει μία παράξενη μέθοδο αναπνοής. Σταυρώνει τις μπροστινές δαγκάνες πάνω απο το κέλυφός του και οι τρύπες απο τις δαγκάνες συνδέονται με τα πλαινά πόδια δημιουργώντας μικρά κανάλια νερού που περνάνε απο τους πνεύμονές του ξεπλένοντας τη λάσπη.

5.Καβούρας των κοραλιών (Hoplophyrs oatesii)
Αυτά τα μικροσκοπικά καβούρια είναι μάστερ στο καμουφλάζ. Ζουν μέσα στις κοραλιοφυτείες του βυθού και τρέφονται κατά βάση με πλανγκτόν. Σα να μη τους είναι αρκετή η ήδη κοραλιόμορφη εμφάνισή τους, πολλές φορές καταπίνουν και κοραλλιογενείς πολύποδες, προκειμένου να απορροφήσουν τις ίδιες χρωστικές ουσίες, αποκωντας ακόμα καλύτερο καμουφλάζ. Εντοπίζονται στον Ινδικό Ωκεανό και σε ολόκληρο τον Δυτικό Ειρηνικό, ενω συνυπάρχουν ειρηνικά με τα άλλα πλάσματα που κατοικούν μεταξύ των κοραλλιών.

6.Καβούρι-Ζέβρα (Zebrida adamsii)
Ξεκινώντας από τον Ινδικό Ωκεανό και φτάνοντας μέχρι τον Ειρηνικό και τη Νότια Αυστραλία, τα Καβούρια-Ζέβρες εντοπίζονται όπου υπάρχουν αχινοί, και ιδιαίτερα Κόκκινοι Αχινοί των οποίων τα αγκάθια είναι το αγαπημένο φαγητό των Καβουριών αυτών. Αυτά τα παράξενα καβούρια μασουλάνε τα αγκάθια χωρίς να τραυματίζονται καν, ενω καθότι είναι όμορφο και σχετικά φιλικό ζώο ενδείκνυται για ενυδρεία.

7.Κάβουρας- Ουρακοτάγκος (Achaeus japonicus)
Ανήκει στην οικογένεια των αραχνοειδών διακοσμητικών καβουριών, αυτό το μοναδικό και μικροσκοπικό πλάσμα (είναι μόλις 2 εκατοστά) φέρει μια περίεργη ομοιότητα με τον Ουρακοτάγκο. Είναι καλυμμένα απο ένα παχύ πορτοκαλί τρίχωμα και έχουν δύο τεράστια μακριά μπροστινά πόδια όπως ακριβώς των ουρακοτάγκων, τα οποία τεντώνει με παρόμοιο τρόπο για να πιάσει το πλαγκτόν που αποτελεί τη κύρια τροφή του.

8. Πορσελάνινο Καβούρι (Neopetrolisthes maculatus)
Αυτό το όμορφο πλάσμα δεν είναι στην πραγματικότητα ακριβώς καβούρι, αλλά ένα είδος αστακού, που σταδιακά εξελίχθηκε σε καβούρι. Ακριβώς όπως η πορσελάνη, τα καβούρια αυτά είναι πολύ όμορφα και εύθραυστα, ενώ συχνά χάνουν τα άκρα κατά τη φυγή τους από τους θηρευτές, αλλά ξαναφυτρώνουν αργότερα. Τρέφονται με νεκρές γαρίδες και ψάρια, και ζουν μέσα στις θαλάσσιες ανεμώνες σε μία συμβιωτική σχέση. Κρατούν τις ανεμώνες καθαρές και δεν επηρεάζονται από το δηλητήριό τους, ενώ οι ανεμώνες τα κρατάνε ασφαλή κρύβοντάς τα από τα αρπακτικά ζώα.

9.Ελαφρόποδος Κάβουρας (Grapsus grapsus)
Το πιο συνηθισμένο είδος κάβουρα της άμμου, ταχύτατος και πανέξυπνος, μοιάζει να «διαβάζει» το μυαλό του αντιπάλου του. Από την ακτή της Νότιας Καλιφόρνιας στο Περού καθώς και σε διάφορα κοντινά νησιά, συμπεριλαμβανομένων και των Γκαλαπάγκος, τα καβούρια αυτά καταλαμβάνουν τα παράκτια ύδατα ακριβώς πάνω από τον θαλασσινό αφρό.

10. Ο Κάβουρας με τις Κόκκινες Δαγκάνες (Parisesarma bidens)
Στον Ινδικό Ωκεανό, στον Ειρηνικό και στα παράκτια της Ιαπωνίας, ζουν ως επί το πλείστον σε υφάλμυρο και βαλτώδες νερό, αλλά είναι ιδιαίτερα ανθεκτικά και στο θαλασσινό αλλά και στο γλυκό νερό. Σπάνια θα περπατήσουν την άμμο της παραλίας αφού κατά κανόνα βρίσκονται κυριολεκτικά θαμμένα ανάμεσα σε πυκνές ρίζες.

 

Πηγή

Γεωλόγοι απέδειξαν την τήξη της Ανταρκτικής

Γεωλόγοι απέδειξαν την τήξη της Ανταρκτικής

Επιστήμονες διαπίστωσαν ότι, η Ανταρκτική στο παρελθόν είχε λιώσει. Το στρώμα πάγου που καλύπτει το ανατολικό τμήμα της ηπείρου, είχε εξαφανιστεί στη διάρκεια της προηγούμενης υπερθέρμανσης του πλανήτη, η οποία είχε συμβεί μερικά εκατομμύρια χρόνια πριν.

Αυτά τα συμπεράσματα προέκυψαν από τη μελέτη εδάφους ηλικίας, από 5,3 έως 3,3 εκατομμύρια χρόνια, που ελήφθησαν από γεωτρήσεις σε απόσταση 300 χιλιομέτρων από τις ακτές της Αδελίας Γης.

Σύμφωνα με τους ερευνητές, το στρώμα πάγου της Ανταρκτικής είναι πολύ λιγότερο σταθερό, απ’ ότι θεωρούσαν μέχρι σήμερα.

Αυτό σημαίνει ότι με την περαιτέρω αύξηση της μέσης θερμοκρασίας το στρώμα αυτό μπορεί να λιώσει πιο γρήγορα, απ’ ότι υποθέτουν τα μοντέλα που χρησιμοποιούνται σήμερα.

ΠΗΓΗ:ruvr.ru

Κινέζικος κορμός εκατομμυρίων ετών στη... Λέσβο Αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη και αντιπροσωπεύει τη χλωρίδα της εποχής των δεινοσαύρων

Ένας απολιθωμένος κορμός κωνοφόρου δένδρου από την Κίνα, που εκτιμάται ότι ανάγεται στην Ιουράσια περίοδο (περίπου 150 με 200 εκατομμύρια χρόνια πριν) παρουσιάζεται πλέον μόνιμα στην ειδική εκθεσιακή ενότητα "Η εξέλιξη της ζωής" στην Αίθουσα του Απολιθωμένου Δάσους, στις εγκαταστάσεις του Μουσείου Φυσικής Ιστορίας Απολιθωμένου Δάσους Λέσβου, στο Σίγρι.

Πρόκειται για σπάνιο απόκτημα, που δωρήθηκε στο Μουσείο από την Ζανγκ Σουζί (Zhang Suzhi), αντιδήμαρχο της πόλης Γιανκίνγκ, κατά την πρόσφατη επίσκεψη της στη Λέσβο και είναι πλέον προσιτό σε όλους τους επισκέπτες του Μουσείου.

Αυτό το ιδιαίτερο έκθεμα, αποτελεί μια σχετικά πρόσφατη επιστημονική ανακάλυψη και αντιπροσωπεύει τη χλωρίδα της εποχής των δεινοσαύρων.

Την Ιουράσια περίοδο, η περιοχή του Πεκίνου ήταν δασώδης, όπως αποδεικνύεται από το σημαντικό αριθμό απολιθωμένων δένδρων που ανακαλύφθηκαν και τα άφθονα αποτυπώματα πολλών ειδών δεινοσαύρων, που έχουν διατηρηθεί και περιλαμβάνουν τα φυτοφάγα σαυρόποδα, αλλά και αρκετά σαρκοβόρα είδη.

Λόγω της σημασίας των ευρημάτων, το γεωπάρκο Γιανκίνγκ αποτελεί ένα από τα φυσικά πάρκα της Κίνας με τη μεγαλύτερη επισκεψιμότητα.-

«Κέρβερος» και «Στύγα» ονομάστηκαν τα δύο μικρότερα φεγγάρια του Πλούτωνα 11:56 π.μ. διάστημα, πλανήτες, Πλούτωνας

 

  (Φωτογραφία:  Associated Press )

Αθήνα

Ονόματα από την αρχαία ελληνική μυθολογία πήραν επίσημα και τα δύο μικρότερα φεγγάρια του Πλούτωνα, καθώς η Διεθνής Αστρονομική Ένωση (IAU), που είναι υπεύθυνη για την ονοματοδοσία των ουρανίων σωμάτων, τα βάφτισε «Κέρβερο» και «Στύγα», ενώ ως τώρα ήσαν γνωστά ως «Ρ4» και «Ρ5» αντίστοιχα.
Ο Πλούτωνας έχει άλλους τρεις μεγαλύτερους δορυφόρους με ονόματα από την αρχαιοελληνική μυθολογία: τον Χάροντα, τη Νύκτα και την Ύδρα. Ο Κέρβερος ήταν ένας φύλακας τρικέφαλος σκύλος, ενώ η Στυξ (Στύγα) το ποτάμι που χώριζε τον κόσμο των ζωντανών από εκείνον των νεκρών.
Ο Κέρβερος και η Στύγα ανακαλύφθηκαν το 2011 και το 2012 αντίστοιχα, με τη βοήθεια του διαστημικού τηλεσκοπίου «Χαμπλ», όταν αυτό είχε στρέψει τις κάμερές του, στο σύστημα του Πλούτωνα.
Μια ακόμα καλύτερη εικόνα για το νάνο-πλανήτη και τα φεγγάρια του θα έχουν οι επιστήμονες όταν περάσει από κοντά του για πρώτη φορά ένα σκάφος, το «Νέοι Ορίζοντες» της NASA, το 2015. Αυτή η αποστολή μπορεί να φέρει στο φως και άλλους μικρότερους δορυφόρους, τους οποίους το «Χαμπλ» δεν έχει καταφέρει να εντοπίσει έως τώρα.
Η επιλογή των ονομάτων για τα δύο μικρά φεγγάρια έγινε με δημοκρατικές διαδικασίες, μετά από μια άνευ προηγουμένου ψηφοφορία στο διαδίκτυο, που πραγματοποιήθηκε πέρυσι και στην οποία συμμετείχαν περίπου 500.000 άτομα, τα οποία πρότειναν διάφορα ονόματα. Το όνομα «Κέρβερος» ήρθε δεύτερο σε δημοτικότητα και η «Στύγα» τρίτη, ενώ πρώτο σε προτιμήσεις ήταν το «Βουλκάν» (ο Ήφαιστος των Ρωμαίων), το όνομα του πλανήτη καταγωγής του πρωταγωνιστή Μίστερ Σποκ στη δημοφιλή τηλεοπτική σειρά «Σταρ Τρεκ».
Όμως, επειδή το όνομα «Βουλκάν» έχει χρησιμοποιηθεί ξανά στην αστρονομία και επειδή ο συγκεκριμένος θεός της μυθολογίας δεν σχετιζόταν άμεσα με τον Πλούτωνα, η Διεθνής Αστρονομική Ένωση έκρινε ότι η λαϊκή απαίτηση έπρεπε να παρακαμφθεί για χάρη των δύο αρχαιοελληνικών ονομάτων.

Newsroom ΔΟΛ, με πληροφορίες από ΑΠΕ-ΜΠΕ

Κοσμικά χρυσωρυχεία Αστέρες νετρονίου «λούζουν» με χρυσό το Σύμπαν

  (Φωτογραφία:  Associated Press )

Μασαχουσέτη

Τα τελευταία χρόνια στην επιστημονική κοινότητα εμφανίσθηκαν θιασώτες της άποψης ότι ο χρυσός και άλλα πολύτιμα μέταλλα όπως η πλατίνα δεν αποτελούν προϊόν γεωλογικών διεργασιών της Γης αλλά έφθασαν εδώ από το Διάστημα.

Πρόσφατες θεωρίες κάνουν λόγο για έλευση του χρυσού και της πλατίνας με μετεωρίτες ή άλλα διαστημικά σώματα (αστεροειδείς, κομήτες) που έπεσαν στον πλανήτη μας και διέσπειραν αυτά τα μέταλλα στο εσωτερικό του. Πώς όμως βρέθηκε στους αστεροειδείς και τους μετεωρίτες ο χρυσός;

Μια ιδέα που κερδίζει συνεχώς έδαφος είναι ότι η πηγή του χρυσού στο Σύμπαν είναι οι αστέρες νετρονίου και ειδικότερα οι συγκρούσεις που συμβαίνουν ανάμεσά τους. Μια νέα μελέτη έρχεται να στηρίξει αυτή τη θεωρία.

Τα άστρα νετρονίου

Τα άστρα νετρονίου ή πάλσαρ είναι σώματα υψηλής πυκνότητας, σχηματίζονται από άστρα τα οποία έχουν ολοκληρώσει τον κύκλο της ζωής τους και καταρρέουν. Ολα τα πάλσαρ εκπέμπουν δέσμες ακτινοβολίας από τους πόλους τους και καθώς περιστρέφονται γίνονται ορατά από τη Γη ως περιοδικές, σύντομες λάμψεις ραδιοκυμάτων. Ορισμένοι μάλιστα τα περιγράφουν ως «κοσμικούς ραδιοφάρους».

Οι χρυσές συγκρούσεις

Πριν από δύο χρόνια επιστήμονες του Ινστιτούτου Αστροφυσικής Max Planck στη Γερμανία πραγματοποίησαν προσομοιώσεις οι οποίες έδειξαν ότι οι συγκρούσεις αστέρων νετρονίων παράγουν χρυσό. Τώρα ερευνητές του Κέντρου Αστροφυσικής Harvard-Smithsonian προχώρησαν ένα βήμα περισσότερο όχι μόνο επιβεβαιώνοντας ότι οι συγκρούσεις των πάλσαρ παράγουν χρυσό αλλά υπολογίζοντας και την ποσότητά του.

«Εκτιμούμε ότι η σύγκρουση αστέρων νετρονίων παράγει και εκτοξεύει στο Διάστημα ποσότητα χρυσού που αντιστοιχεί στη μάζα δέκα σωμάτων σαν τη Σελήνη» αναφέρει ο Εντο Μπέργκερ, επικεφαλής της ερευνητικής ομάδας που έχει υποβάλει τη μελέτη της για δημοσίευση στην επιθεώρηση Astrophysical Journal Letters.

ΒήμαScience

Βρήκαν αρχαίο τάφο βρικόλακα! Το κρανίο έχει αφαιρεθεί και είναι τοποθετημένο ανάμεσα στα πόδια του σκελετού

Gliwice, Πολωνία. Μόλις λίγο καιρό πριν, οι αρχαιολόγοι ανοίγουν έναν αρχαίο τάφο, κοντά στο εργοτάξιο ενός δρόμου ταχείας κυκλοφορίας. Έκπληκτοι, έρχονται αντιμέτωποι με μια σκηνή βγαλμένη κατευθείαν από ταινία τρόμου: αντικρίζουν την πιθανή ταφή ενός βρικόλακα. Οι σκελετοί είχαν βρεθεί τοποθετημένοι σε περίεργη διάταξη: οι νεκροκεφαλές βγαλμένες από το σκελετό και τοποθετημένες ανάμεσα στα πόδια-μια αρχαία σλαβική πρακτική ταφής των βαμπίρ, βασισμένη στην ελπίδα πως έτσι οι βρικόλακες δε θα μπορούσαν ποτέ να αναστηθούν και να περπατήσουν. Δεν είναι η πρώτη φορά ωστόσο που οι επιστήμονες έρχονται αντιμέτωποι με παρόμοιες ταφές. Τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Αμερική, είναι ποικίλα τα παρεμφερή παραδείγματα.

Τη δεκαετία του 1990, ένας αρσενικός ενήλικος σκελετός πασαλωμένος στο έδαφος, είχε βρεθεί στη Λέσβο. Ο λαιμός, η λεκάνη και οι αστράγαλοι του άνδρα, είχαν τρυπηθεί με καρφιά 20 εκατοστών. Επίσης, το λείψανο βρέθηκε θαμμένο σε βαρύ ξύλινο φέρετρο, σε αντίθεση με τα λευκά σεντόνια που περιέβαλλαν τις υπόλοιπες σορούς-μια σαφής ένδειξη πως αυτοί που σκότωσαν τον άνθρωπο αυτόν, ήθελαν να βεβαιωθούν πως δε θα επιστρέψει ποτέ στον κόσμο των ζωντανών. Ωστόσο, όπως αναφέρει ο καθηγητής Hector Williams του University of British Columbia που διεξήγαγε την έρευνα, η μελέτη του σκελετού δεν έδειξε κάτι το ιδιαίτερο ή το ξεχωριστό στην περίπτωση του άτυχου άνδρα. Μια παρόμοια έρευνα του Πανεπιστημίου της Φλωρεντίας στο νησί Lazzaretto Nuovo, απεκάλυψε τη σορό μιας ηλικιωμένης γυναίκας, που είχε ταφεί με ένα τούβλο στο στόμα της-άλλη μια συνήθης πρακτική της εποχής έναντι των βρικολάκων. Επίσης τη δεκαετία του 1990, μια ανασκαφή σε ένα νεκροταφείο του 18ου αιώνα στο Κονέκτικατ των ΗΠΑ, ανακάλυψε το σκελετό ενός άνδρα σε διάταξη τύπου πειρατικής σημαίας, με τα οστά να χιαστί κάτω από τη νεκροκεφαλή. Η έρευνα έδειξε πως ο άτυχος άνδρας είχε πεθάνει από φυματίωση-γεγονός που τον ταύτισε στη συνείδηση των συντοπιτών του με τη στερεοτυπική εικόνα του βρικόλακα: οι πάσχοντες από φυματίωση αποκτούν χλωμό δέρμα, σημειώνουν απώλεια βάρους και δίνουν την εντύπωση πως σταδιακά “λιώνουν”…

Σήμερα οι περισσότεροι επιστήμονες τείνουν να πιστέψουν πως η πίστη στην ύπαρξη των βρικολάκων προέκυψε από δύο κυρίως παράγοντες: την άγνοια, τόσο για την ασθένεια της φυματίωσης όσο και για τη διαδικασία της αποσύνθεσης. Αν και οι περισσότεροι Αμερικανοί και Ευρωπαίοι του 19ου αιώνα ήταν εξοικειωμένοι με την κατάσταση του ανθρώπινου σώματος αμέσως μετά το θάνατο, δεν είχαν παρατηρήσει καταπώς φαίνεται την εξέλιξη της αποσύνθεσης σε βάθος εβδομάδων και μηνών. Κι αυτό διότι η νεκρική ακαμψία μετά το πρώτο μεταθανάτιο στάδιο εξαφανίζεται, επιτρέποντας την ελεύθερη κίνηση των άκρων. Επίσης, ο γαστρεντερικός σωλήνας εμφανίζει σημάδια αποσύνθεσης, παράγοντας ένα σκούρο υγρό που μπορεί εύκολα να θεωρηθεί λανθασμένα ως ανθρώπινο αίμα, κατά την εκταφή-δίνοντας κατ’ αυτό τον τρόπο την εντύπωση πως ο νεκρός-βρικόλακας είχε πρόσφατα γευματίσει το τελευταίο του θύμα…